Krentz Jayne Ann - Dom luster.pdf - Romanse - dotadota

JAYNE ANN KRENTZ

DOM LUSTER

Przekład Alicja Skarbińska

PROLOG

Rok wcześniej

Halucynacje były coraz straszniejsze. Przystanęła u szczytu schodów, usiłując

odzyskać spokój. Korytarz ciemnych luster rozciągał się przed nią niczym podstępny

nieskończony labirynt, pełen przesuwających się cieni. Musi przejść jakoś przez te mroczne

wnętrza, nim do reszty postrada zmysły.

Płaszczyzny i kąty korytarza rozmywały się i przybierały dziwne kształty, które

przypominały jej wstęgę Mobiusa. Zwijały się w pętle bez końca i bez początku. Nie

wiedziała, jak długo jeszcze uda jej się panować nad coraz rzadszymi przebłyskami

świadomości. Marzyła o śnie, ale nie mogła poddać się wszechogarniającemu zmęczeniu.

Jeszcze nie. Najpierw musi coś zrobić.

Przed chwilą wyłączono prąd. Słabe światło gwiazd sączyło się przez wąskie okienka

na obu końcach długiego korytarza. Spojrzała przed siebie, na falującą podłogę, i dostrzegła

smugę światła. Wiedziała, że to wejście do biblioteki. Czwarte drzwi z lewej strony.

Ogarnął ją desperacki pośpiech. Jeśli dotrze do tego promyka światła, będzie mogła

zostawić wiadomość.

- Bethany? - Głos zabójcy dobiegał z cienia u stóp schodów. - Gdzie jesteś? Chcę ci

pomóc. Na pewno jesteś już bardzo śpiąca.

Lodowaty dreszcz paniki zmobilizował energię, niezbędną do chwilowego pokonania

efektów działania narkotyku. Zacisnęła palce na pasku torebki, potykając się, przeszła kilka

kroków korytarzem i znów przystanęła. Usiłowała przypomnieć sobie, co ma zrobić.

Wpatrywała się w najbliższe z wielu czarnych luster wiszących na ścianach. W mroku

z trudem mogła dostrzec złoconą, bogato rzeźbioną ramę osiemnastowiecznego zwierciadła.

W bezdennej pustce lustra szukała resztek wspomnień.

Zanim straci przytomność, koniecznie musi coś zrobić.

- Chcę ci pomóc, Bethany.

Wydawało jej się, że w starym lustrze dostrzega jakiś ruch. Może czyjś wizerunek.

Biblioteka. Musi dostać się do biblioteki. Tak. O to chodzi. Musi dostać się do biblioteki, nim

dopadnie ją morderca.

Na powierzchnię zanikającej pamięci wypłynęła cyfra.

Cztery.

Do biblioteki wchodziło się czwartymi drzwiami po lewej.

Z wdzięcznością myślała o cyfrze, która natchnęła ją otuchą. W świecie liczb czuła się

jak w domu. Bezpieczna i szczęśliwa. W przeciwieństwie do świata ludzi i emocji, które tak

komplikowały życie.

Czwarte drzwi po lewej.

Żeby tam dojść, musi przebiec między dwoma rzędami tych strasznych luster. Ta

świadomość niemal ją paraliżowała.

- Nie chowaj się przede mną, Bethany. Chcę ci pomóc.

Musi to zrobić. Deke będzie potrzebował odpowiedzi. Nie spocznie, póki ich nie

znajdzie. A Thomas mu w tym pomoże, bo Deke jest jego bratem, a bracia Walkerowie

zawsze trzymają się razem. Nigdy do końca nie zrozumiała istoty tego związku, lecz jej

logiczny umysł akceptował siłę braterskich więzów. Były równie rzeczywiste, jak relacje

matematyczne.

Mobilizując nadludzkim wysiłkiem resztki woli, ruszyła w stronę promienia światła

oznaczającego wejście do biblioteki.

Halucynacje były coraz intensywniejsze. W starych lustrach pulsowały dziwne stwory,

osaczały ją i zapraszały, aby do nich dołączyła.

Jeszcze nie.

Zacisnęła zęby i skoncentrowała się na przesuwaniu stóp do przodu.

Nie odważyła się spojrzeć w którekolwiek ze starych ciemnych zwierciadeł w obawie,

że wciągnie ją świat po drugiej stronie. Nie dlatego, że bała się tam trafić, po prostu musiała

jeszcze przez kilka minut pozostać po tej stronie. Tyle się należało Deke'owi i Thomasowi.

- Bethany? Jesteś chora, chcę ci pomóc. Zabójca był na korytarzu za jej plecami.

- Już niedługo, Bethany. Halucynacje są na pewno okropne. Ale niedługo zaśniesz i

wszystko się skończy.

Skupiła się na trójkącie księżycowego światła. Błyszczące kreski przyciągały ją i

uspokajały. Matematyczna czystość oświetlonych światłem księżyca kątów była silnym, choć

chwilowym, antidotum na halucynacje.

Weszła przez czwarte drzwi od lewej i przystanęła między regałami z książkami,

usiłując coś sobie przypomnieć. Gdzieś jest małe biuro. A w biurze katalog. Oglądała go tego

popołudnia. To był bardzo ważny katalog, ponieważ zawierał zdjęcie mordercy. Musi jakoś

oznaczyć to zdjęcie. Dla Deke'a i Thomasa.

Półki z książkami wyginały się i skręcały. Resztkami sił dobrnęła do biura.

Katalog leżał na biurku, tam, gdzie go zostawiła. Otworzyła go i bezradnie

wpatrywała się w pierwszą stronę. Gdzieś jest ta fotografia. Musi ją szybko znaleźć.

Morderca jest już w połowie drogi.

Przewracała strony, zadowolona z tego, że widzi liczby.

Siedemdziesiąt dziewięć.

Osiemdziesiąt.

Osiemdziesiąt jeden. Znalazła. Zdjęcie mordercy.

Obok katalogu leżał długopis. Po trzech próbach udało jej się wziąć go do ręki. Nie

była, oczywiście, w stanie niczego napisać, ale miała jeszcze na tyle sprawną rękę, że

potrafiła narysować krzywe kółko wokół zdjęcia na osiemdziesiątej pierwszej stronie.

Przez moment siedziała nieruchomo, myśląc o czymś intensywnie.

Wiedziała, że musi zrobić coś jeszcze, aby ułatwić zadanie braciom Walkerom.

Koperta.

Uśmiechnęła się z satysfakcją na tak wyraźne wspomnienie wynurzające się z mroków

niepamięci.

Koperta jest w torebce. Wyjęła ją i z trudem wsunęła do katalogu.

Co teraz? Trzeba schować katalog. Nie mogła ryzykować, że morderca go znajdzie.

- Wiem, gdzie jesteś, Bethany. Myślałaś, że uda ci się ukryć w bibliotece?

Rozejrzała się, szukając miejsca na katalog.

Pod ścianą stał wielki, drewniany, staroświecki katalog książek, z rzędami małych

szufladek. Doskonale.

- Lustereczko, lustereczko, powiedz przecie - zawołał morderca od drzwi biblioteki -

kto jest najmądrzejszy na świecie? Nie ty, Bethany. Ani nie Sebastian Eubanks. Ja.

Zignorowała te słowa i ukryła katalog. Deke i Thomas prędzej czy później go znajdą.

Zrobione. Poczuła ulgę. Wykonała zadanie. Teraz może zasnąć. Odwróciła się,

trzymając kurczowo biurka.

W drzwiach biura ujrzała sylwetkę mordercy.

- No, Bethany, kto jest najmądrzejszy na świecie?

Bethany Walker nie odpowiedziała. Zamknęła oczy i przeszła do bezpiecznego świata

po drugiej stronie lustra, gdzie obowiązywały matematyczne zasady i wszystko miało sens.

ROZDZIAŁ 1

Błysk światła odbity w lustrze nad komodą był jedynym ostrzeżeniem, że nie jest

sama w mieszkaniu zmarłej przyjaciółki. Dłonie jej zadrżały, poczuła na karku gęsią skórkę.

Leonora szukała czegoś w szufladzie. Po chwili wyprostowała się, trzymając w rękach

miękki jasnoróżowy sweter z kaszmiru.

W drzwiach sypialni stały dwa kundle ze schroniska dla psów.

Jeden z nich był człowiekiem.

Jego szerokie bary wypełniały całe drzwi i zasłaniały widok na korytarz. Był jak

drapieżnik, z pozoru chłodny i obojętny, a jednak niezwykle skoncentrowany. Nie

przypominał impulsywnego młodego myśliwego, niecierpliwie oczekującego na jakąkolwiek

ofiarę, lecz doświadczonego profesjonalistę, który dokładnie wybiera cel. Miał zimne szare

oczy i twarz człowieka, który wiele w życiu osiągnął, choć nie przyszło mu to łatwo.

Szara bestia u jego stóp była podobna do swojego pana. Pies nie duży, ale silny. Jedno

ucho miał oklapnięte, niewątpliwie w wyniku bójki. Trudno byłoby sobie wyobrazić to

stworzenie łapiące wesoło piłkę. Mogłoby ją najwyżej rozerwać na strzępy i zjeść.

I pies, i jego pan sprawiali nieprzyjemne wrażenie, ale intuicja mówiła jej, żeby nie

spuszczać z oczu mężczyzny. Nie widziała jego dłoni, które trzymał od niechcenia w

kieszeniach szarej kurtki. Pod spodem miał cienką marynarkę, dżinsową koszulę i spodnie

khaki. Na nogach duże, skórzane robocze buty.

Mężczyzna i pies byli mokrzy od deszczu, który właśnie rozpadał się nad tą częścią

kalifornijskiego wybrzeża. Obaj sprawiali wrażenie, że chętnie złapaliby ją za gardło.

- Znała ją pani, czy tylko usłyszała o jej śmierci i przyszła sprawdzić, czy można coś

ukraść? - spytał mężczyzna.

Miał niski, głęboki i cichy głos, przypominający pomruk psa. Postanowiła, że nie da

się sprowokować.

- Kim pan jest?

- Ja spytałem pierwszy. Jest pani jej przyjaciółką? Jeśli nie, to myślę, że jest pani

złodziejką, więc może odpowiedź nie jest taka ważna.

- Jak pan śmie? - Oburzenie wzięło górę nad strachem. - Nie jestem złodziejką jestem

bibliotekarką.

To dopiero głupio zabrzmiało. Ale przynajmniej umiałam się odciąć, pomyślała.

- Naprawdę? - Wykrzywił usta w złośliwym uśmiechu. - Szuka pani niezwróconych

książek? Nie powinna pani była zapisywać Meredith Spooner do biblioteki. Wątpię, czy

Krentz Jayne Ann - Dom luster.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: