SZCZEPIENIA
Przyglądaj się faktom jak dziecko, gotowy odsunąć każdy wcześniej uformowany osąd, gotowy pełen skromności podążyć drogą, którą wyznacza nam natura, nawet wtedy gdy prowadzi nas ona głębokimi wąwozami, powodującymi zawrót głowy, w przeciwnym razie ryzykujesz tym, że nic już więcej się nie nauczysz
T.H. Huxley
Wiadomości ogólne
W 1978 r. George Dick, prof. patologii Uniwersytetu Londyńskiego stwierdził, że: „ każde szczepienie jest pewnego rodzaju hazardem, może wywołać niekorzystne reakcje u części osób, występuje więcej powikłań po szczepieniach niż ogólnie ocenia się.” Poważne czasopisma lekarskie zawierają wiele doniesień o możliwych niebezpieczeństwach szczepień. Wielu znaczących autorów w USA, Wielkiej Brytanii i Australii ostro sprzeciwia się przeciwko bezkrytycznemu szczepieniu.
Zwolennicy szczepień twierdzą, że ich wprowadzenie spowodowało natychmiastowy spadek ilości zachorowań.
Jednakże twierdzenia te są prawdziwe tylko w małym stopniu.
Przeczą temu wykresy dotyczące ilości zachorowań i zgonów od ok. 1920 roku podane przez departamenty zdrowia USA, Wielkiej Brytanii i Australii.
Dramatyczny spadek śmiertelności z powodu chorób zakaźnych miał miejsce dużo wcześniej przed wprowadzeniem antybiotyków i szczepień.
Największy wpływ na zmniejszenie się liczby zachorowań miał zmiana stylu życia – poprawa higieny i sposobu odżywiania się.
Twierdzenie, że szczepienia są skuteczną formą ochrony przed chorobami zakaźnymi a ich wyeliminowanie osiągnie się gdy większość ludzi na świecie będzie zaszczepiona nie jest prawdziwym, gdyż ospa prawdziwa wygasła, mimo, iż było zaszczepionych tylko 10% ludności świata.
W tym celu należy przez minimum 20 lat badać dwie grupy dzieci rozpoczynając badania w wieku niemowlęcym, jedną grupę powinny stanowić dzieci szczepione rutynowo, drugą nieszczepione. Pod koniec tego okresu nastąpiłoby porównanie tych grup pod względem stanu zdrowia i przebytych chorób.
Obecnie ośrodkom badawczym współpracującym z firmami produkującymi szczepionki potrzeba ok. 2 lat doświadczeń na zwierzętach laboratoryjnych.
Mogą one być ostre i przewlekłe
Rumień, miejscowe ropienie węzłów chłonnych, uogólnione reakcje skórne, pokrzywki, obrzęk kończyny wokół miejsca wkłucia, wymioty, biegunka, gorączka, drgawki, zapalenie mózgu i opon mózgowo-rdzeniowych, nadmierna senność, długotrwały nie do uspokojenia płacz, krzyk mózgowy, zapalenie ucha środkowego, kaszel, zapalenie oskrzeli i płuc, wstrząs, SIDS, zgon.
Częste nawracające infekcje, żółta lub zielona wydzielina z nosa, egzema, alergie, astma, zapalenia stawów, nadmierne pragnienie, cukrzyca i hipoglikemia, biegunka, zaparcie,
Powikłania kardiologiczne w postaci zapalenia osierdzia i mięśnia sercowego ( powikłania kardiologiczne mogą wystąpić po różnych szczepionkach i nie są rzadkie, do 30 % przypadków ma przebieg niekorzystny łącznie ze zgonem ) zez, bóle głowy, zaburzenia snu z okresowym budzeniem się i płaczem, zmęczenie, brak koncentracji, zaburzenia pamięci, zburzenia wzrostu, skurcze mięśniowe, zaburzenia emocjonalne i zachowania ( zmienne nastroje, otępienie, rozkojarzenie, nadpobudliwość ruchowa, nadmierna drażliwość, agresja ), padaczka, niedowłady i porażenia, zaburzenia koordynacji, zaburzenia w składzie krwi: małopłytkowość, anemia hemolityczna.
Każda ze szczepionek może być odpowiedzialna za objawy wspomniane powyżej.
Często ostre stany są początkiem dolegliwości przewlekłych.
Niekorzystne objawy nie muszą ujawnić się w ciągu 72 godzin, zwykle stają się one wyraźne dopiero po 1 – 2 a nawet kilku tygodniach od szczepienia. Często pojawiają się po kolejnych dawkach szczepionek.
W naturalnym przebiegu chorób zakaźnych przewlekłe objawy będące powikłaniem szczepienia pojawiają się w okresie 1 – 4 tygodni.
W przypadku naturalnego uodparniania stwierdzono, że częstotliwość niewidocznych infekcji przewyższa ilość objawów klinicznych choroby co najmniej stukrotnie. Dowodem na to jest wysoki procent dorosłych, którzy mają substancje neutralizujące wirusa w surowicy oraz liczba osób, którzy w czasie epidemii wydzielają wirusa nie będąc chorymi
Jeśli układ immunologiczny jest utrzymywany w „gotowości bojowej” przez zdrowy tryb życia, wystarczający odpoczynek, prawidłowe odżywianie wówczas wiele chorób będzie przebiegać jako podkliniczne infekcje lub jeśli zachoruje to będą one miały przebieg łagodny.
W przypadku szczepienia układ immunologiczny musi odpowiedzieć na ogromną ilość skoncentrowanego antygenu wstrzykniętego bezpośrednio do krwi, działanie takie wyczerpuje układ immunologiczny. Taki efekt można porównać do ciężkiego ataku choroby lub jej nawrotów.
Podanie szczepionki w injekcji omija naturalną drogę zakażenia, która chroni układ immunologiczny.
Jeśli np. dziecko zarazi się wirusem odry na drodze kropelkowej przez 10 – 14 dni okresu wylęgania nie ma objawów choroby. Ale wirus zaczyna się mnożyć w organizmie, najpierw w migdałkach, błonach śluzowych dróg oddechowych, potem w węzłach chłonnych następnie dostaje się do krwi a wraz z nią do śledziony, wątroby, grasicy i szpiku kostnego a potem jeszcze raz do krwi i wtedy ujawniają się objawy odry.
W okresie gdy pierwsze objawy stają się widoczne układ immunologiczny zaczyna produkować przeciwciała przeciw wirusowi, dopiero wtedy są one wykrywane we krwi.
Gdy objawy osiągną szczyt i pojawia się wysypka wtedy również przeciwciała osiągają maksymalny poziom. W ten sposób cały układ immunologiczny jest głęboko stymulowany a dziecko po przechorowaniu odry nie tylko będzie miało pamięć immunologiczną na całe życie ale będzie również zdolne by odpowiedzieć natychmiast i skutecznie na każde następne zakażenie.
Wynika z tego, że choroby zakaźne są konieczne by dojrzał układ immunologiczny.
Dawni pediatrzy zawsze podkreślali korzystny wpływ chorób zakaźnych na rozwój dziecka.
Dr Swartz ze Szwecji przeprowadził badania w miejscowości, którą objęła epidemia odry kilka lat wcześniej. Okazało się, że dzieci po przejściu odry zaczynały chodzić, kontrolować oddawanie moczu i kału, lepiej spały, znikały wysypki uczuleniowe
Przy wstrzyknięciu szczepionki bezpośrednio do krwi pomija się cały system obronny skórno-śluzówkowy, który pozwala przygotować się organizmowi do walki z wirusem czy bakterią gdy dojdą one do krwi. Wówczas wirus ma dostęp do wszystkich tkanek i narządów organizmu bez korzystnej całkowitej odpowiedzi immunologicznej. Stymuluje się tylko odpowiedź przeciwciał a nie uogólnioną odpowiedź zapalną, natomiast składowe wirusa ze szczepionki mogą przetrwać w organizmie przez długi czas. Przeciwciała, które powstają jako odpowiedź na szczepionkę zostają zaangażowane do walki z materiałem szczepionkowym i stają się niezdolne do reagowania na inne zmiany zachodzące w organizmie.
Z tego powodu szczepienia mogą tłumić odpowiedź immunologiczną w taki sam sposób jak promieniowanie, chemioterapia i sterydy.
Następną różnicą jest okres życia, w którym podawane są szczepionki
Zwykle zaczyna się je podawać w pierwszej dobie po urodzeniu i kontynuuje w regularnych odstępach przez pierwsze dwa lata.
Okres wczesnego niemowlęctwa jest jednym z najbardziej wrażliwych na działanie różnego rodzaju czynników niż następne , kiedy narządy i układy są bardziej rozwinięte.
Noworodek rodzi się ze względnie słabo rozwiniętym układem immunologicznym.
Normalnie wkrótce po porodzie zaczyna odpowiadać na liczne bodźce antygenowe pochodzące od flory bakteryjnej, która szybko zasiedla skórę, górne drogi oddechowe i jelita.
Jeśli układ immunologiczny jest prawidłowy to doświadczenie immunologiczne odzwierciedla się w stopniowym rozwoju tego układu. W miarę upływu czasu następuje stopniowe trwające co najmniej do 6 r.ż. zwiększanie się syntezy immunoglobulin.
Zatem rozwój niedojrzałego ukł. immunologicznego noworodka zależy od stymulacji antygenowej. Jeśli następuje ona w formie naturalnej wówczas istnieje „filtr” w wielu możliwościach naturalnej obrony, wówczas ukł. imm. rozwija się, wzmacnia i dojrzewa.
Jeśli niedojrzały ukł. imm. jest zmuszony do odpowiedzi na czynniki immunizacyjne zawarte w szczepionce i wprowadzone bezpośrednio do krwi z pominięciem wielu wcześniejszych form obrony wówczas musi się on w całości zaangażować do walki z tymi substancjami.
Mało widoczne uszkodzenie układu immunologicznego z możliwością powstawania genetycznych zaburzeń to najprawdopodobniej najpoważniejsze powikłanie poszczepienne.
Obecnie narastającym problemem jest zanieczyszczenie surowicy zwierzęcej używanej do produkcji szczepionek przez różne zwierzęce retrowirusy. Niektóre z nich mogą ujawnić się dopiero po 40 latach.
Od 1953 roku szczepionka przeciwko polio była przygotowywana na komórkach afrykańskiej zielonej małpy, z czasem stwierdzono, że komórki te zawierają onkogennego wirusa SV 40, który jest ściśle związany z wirusem AIDS. Wirus ten jest również silnym immunosupresorem wywołującym stan kliniczny podobny do AIDS.
Część szczepionek jest przygotowywana na tkankach zwierzęcych np. polio na komórkach afrykańskiej zielonej małpy a MMR na embrionach kurzych.
W latach 1954 –1963 do szczepionki polio przedostał się wirus małpi SV 40. W latach późniejszych zanotowano zwiększoną liczbę guzów mózgu wśród osób, które otrzymały zakażoną szczepionkę..
Badania ponad 58 tys kobiet, które otrzymały IPV wykazały 14 krotnie zwiększone ryzyko guzów mózgu u ich dzieci.
Późniejsze badania stwierdziły związek między wirusem SV40 przenoszonym przez szczepionkę IPV i nowotworami..
Ponad 60 prac naukowych stwierdziło wirusa SV40 w mózgu ludzkim, kościach i płucach w których rozwijały się nowotwory tego samego rodzaju, jakie wirus wywołuje u zwierząt laboratoryjnych.
Uczeni stwierdzili, że SV40 może infekować ludzi i wywoływać guzy mózgu we wczesnym dzieciństwie.
W okresie co najmniej 40 lat wirus szerzył się między ludźmi przez transfuzję krwi, karmienie piersią i kontakty seksualne wywołując nowotwory.
Wszystkie tkanki zwierzęce są obcymi białkami. Przez to, że są one wstrzykiwane prosto do krwi są one zdolne do zmiany struktury genetycznej osoby zaszczepionej.
Wirusy i szczepionki wirusowe zawierają czysty materiał genetyczny ( DNA i RNA ) obcego organizmu. Kiedy zostaną wstrzyknięte do organizmu człowieka nowy materiał genetyczny zostaje włączony do zaatakowanych komórek.
Od lat 50- tych zaczęto opisywać pewne fragmenty genów mające zdolność do przenoszenia się na inne geny tzw. skaczące geny. Dotyczy to zarówno bakterii, roślin, zwierząt jak i ludzi.
Nasze zwykłe koty mają w swoich genach także trochę szczura i pawiana.
Istnieje wiele przykładów genów przechodzących z jednego gatunku na drugi.
Retrowirusy zawierające RNA znajdujące się w podłożach służących do produkcji szczepionek mogą zbliżyć się do DNA komórkowego, wówczas tworzą własną wersję DNA i wstawiają go do komórek gospodarza powodując mutacje w sekwencji DNA gospodarza.
Jeśli nastąpi to w komórkach reprodukcyjnych wówczas obcy materiał genetyczny pochodzący od wirusa może stać się przenoszony z pokolenia na pokolenie przez miliony lat.
Istnieje wiele doniesień naukowych potwierdzających działanie wirusów wywołujących zmiany genetyczne w niespokrewnionych komórkach. Nikt nie zna długofalowych skutków zaburzenia kodu genetycznego. Jednakże wprowadzenie obcego genetycznie materiału może mieć natychmiastowy skutek w stałym osłabieniu układu odpornościowego rozpoczynając erę chorób autoimmunologicznych
Po podaniu szczepionki następuje replikacja zarazków w zdrowych komórkach organizmu.
Jest to mylące dla układu immunologicznego, który nie potrafi dłużej rozróżniać między szkodliwym i nieszkodliwym stanem wewnętrznym organizmu. Zaburza się proces rozpoznawania swoich zdrowych komórek i wszystkiego co jest obce i potencjalnie niebezpieczne dla niego.
Układ imunologiczny pomaga rozpoznawać i tolerować własne komórki a eliminować obce komórki i materiały. Jeśli nie rozróżnia on prawidłowo wówczas pojawiają się choroby autoimmunologiczne, w których organizm zaczyna niszczyć swoje komórki.
Wzrastająca obecnie ilość ciężkich, przewlekłych chorób degeneracyjnych jak nowotwory, stwardnienie rozsiane, choroby układowe, zaburzenia nerwowo-mięśniowe może wynikać z degeneracji związanej z częstym i nadmiernym stosowaniem leków allopatycznych i szczepionek.
Ogromny wzrost zachorowań na te choroby widoczny jest w krajach, gdzie szczepienia wprowadzone były najwcześniej, mają one bardzo dużą liczbę zachorowań na SM, podczas gdy kraje arabskie i afrykańskie gdzie szczepienia wprowadzono znacznie później są prawie wolne od SM. Afrykańscy imigranci, którzy przenieśli się do Ameryki czy Europy mają taką samą niską zachorowalność na SM jak w rodzinnej populacji. Dowodzi to, że czynniki
Środowiskowe a nie genetyczne są główną przyczyną zachorowań.
Kraje arabskie praktycznie nie mają przypadków SM podczas gdy Izrael, którego populacja
migrowała głównie z krajów zachodnich i tam miała obowiązkowe szczepienia ma jedną z najwyższych zachorowalności na SM.
Wg dr Stefana Lanka biologa molekularnego stosowanie takich szczepionek podnosi ryzyko powikłań.
Najnowsza generacja szczepionek ma funkcjonować zgodnie z następującym modelem: Manipulowana substancja genetyczna zostaje wprowadzona bezpośrednio do organizmu, gdzie ma być wbudowana w materiał genetyczny jądra komórkowego, aby z tego miejsca kierować produkcją pożądanego białka, wobec którego organizm ma wyprodukować przeciwciała.
Normalnie obcy materiał genetyczny, również ten który pochodzi z pożywienia jest przyjmowany przez wszystkie organizmy i transportowany również do jądra komórkowego. Ale komórki posiadają zdolność degradacji czyli rozkładania i pozbywania się tego obcego materiału genetycznego. Manipulowany materiał genetyczny jest natomiast wyposażony w blokady uniemożliwiające komórce pozbycie się tej obcej substancji kiedykolwiek.
Wg modelu którym posługuje się technologia genetyczna przepływ informacji ma następować zawsze jednokierunkowo od substancji genetycznej do białka powstającego jako efekt końcowy.
Jednak w naturze istnieje nie dająca się kontrolować plastyczność i zmienność procesów biologicznych.
Jako wynik manipulacji technologią genetyczną powstają różnorodne białka i ich produkty a nie jak twierdzą zwolennicy technologii genetycznej jednorodne, identyczne z naturalnymi białka.
Efektem stosowania szczepionek wytwarzanych metodami technologii genetycznej jest aktywacja różnorodnych przeciwciał. To prowadzi do reakcji autoimmunizacyjnych i alergicznych.
Wszystkie produkty technologii genetycznej są obciążone manipulowaną substancją genetyczną, która w takiej formie nie występuje w żadnym organizmie naturalnym.
Niszczą one układy genetyczne oraz zmieniają przestrzenną strukturę chromosomów. Poza tym substancja genetyczna może samoczynnie rozmnażać się i rozprzestrzeniać w przyrodzie w niekontrolowany sposób. Gdyby manipulowany materiał genetyczny dostałby się do obszaru, w którym powstają komórki rozrodcze wówczas doszłoby do tego, że ucierpiały by wszystkie przyszłe pokolenia. Może to prowadzić do ciężkich deformacji i zaburzeń rozwojowych dzieci, tak jak znane jest to z zaburzeń rozwoju komórek rozrodczych na skutek promieniowania radioaktywnego.
Żadne szczepienie nie może spowodować prawdziwej odporności, natomiast często zwiększa się możliwość zarażenia się chorobą. Publikowane wskaźniki skuteczności szczepień są mylące. Są one często oceniane przez poziom przeciwciał we krwi a nie przez porównanie wskaźnika zachorowań u osób szczepionych i nieszczepionych.
W 1993 roku przeprowadzono badania w czasie epidemii krztuśca w Cincinnati. Z uzyskanych wyników widać, że podczas tylko tej jednej epidemii zachorowało 82 % dzieci w wieku 7 miesięcy – 6 lat wcześniej zaszczepionych co najmniej 3 dawkami DiPerTe.
Badania WHO z 1997 roku dotyczyły skuteczności szczepionki gruźliczej.
W badaniu brało udział 260 000 mieszkańców Indii. Grupę tę podzielono na dwie części: jedna otrzymała szczepionkę ( produkowaną przez dwie różne firmy ), druga placebo.
Po 7,5 latach obserwacji nie było wyraźnej różnicy między tymi grupami a nawet w grupie placebo było mniej przypadku gruźlicy.
Jest to następna możliwa przyczyna powikłań poszczepiennych.
Szczepionka krztuścowa inaktywowana jest formaldehydem ( uznanym za środek rakotwórczy ), konserwowana tiomersalem ( związek rtęci ), absorbowana na wodorotlenku glinu ( powinowactwo do układu nerwowego ).
Ilość zmodyfikowanego antygenu jest ogromna w porównaniu do ilości występującej w czasie naturalnej infekcji. Np. w 1 ml szczepionki krztuścowej występuje 20 mld komórek bakteryjnych.
Szczepionki poliwalentne są bardzo nienaturalne i wysoce ryzykowne, gdyż nawet w naturze organizm nie zostaje zaatakowany kilkoma chorobami równocześnie.
Bechamp żyjący w czasach Pasteura twierdził, że to czy dana osoba zachoruje czy też nie zależy od stanu organizmu gospodarza w danej chwili. W niesprzyjających warunkach np. oziębienie, stres, szczepienie, organizm staje się wrażliwy na wirusy, bakterie czy grzyby i wówczas zachoruje. W pełnym zdrowiu nawet zetknięcie się z większą ilością zarazków nie wywoła choroby.
Przyjęto teorię Pasteura gdyż wydawała się ona bardziej logiczna. Obecnie teoria Bechampa jest ponownie badana a wyniki tych badań coraz bardziej świadczą o prawdziwości tych poglądów.
Cena jaką się płaci za uodpornienie przeciwko niewielu chorobom jest bardzo wysoka.
Jest nią gorsze działanie układu imm. co może kumulować się w następnych pokoleniach.
Wg departamentów zdrowia USA, Wielkiej Brytanii i Australii pokazują, że ilość zgonów z powodu krztuśca spadła w sposób bardzo znaczący jeszcze przed wprowadzeniem szczepionki.
Tzw. brytyjska epidemia miała miejsce w latach 1978 – 1983. W najgorszych latach epidemii:
1978 i 1982 liczba zachorowań wyniosła 66 tys w tym 12 zgonów w 1978 i 14 w 1982.
W czasie epidemii 35 – 46 % zachorowań miało miejsce u dzieci całkowicie zaszczepionych.
Wg prof. Stewarta ( Uniwersytet Glasgow ) stwierdził, że tak wyolbrzymiona liczba zachorowań wynikała z braku odpowiedniej weryfikacji diagnostycznej dzieci kaszlących.
W USA nawet przy ponad 95% zaszczepieniu dzieci każdego roku notuje się 30 – 40 tysięcy przypadków krztuśca.
Obecnie krztusiec ma łagodniejszy przebieg zarówno u dzieci szczepionych jak i nie szczepionych.
Ok. 60% zachorowań występuje poniżej 1 r.ż. a z tego ¾ poniżej 6 m.ż.
Wynosi ona 80 %.
Prof. Dick ( Immunization, London 1978 ) stwierdził: “jest bardzo mało dowodów na to, że szczepionka jest skuteczna gdy zostanie podana w pierwszych miesiącach życia a niekorzystne reakcje na szczepienie mogą być dwudziestokrotnie większe u niemowląt poniżej 6 m.ż. w porównaniu z dziećmi starszymi.
Wg podręczników polskich dotyczących szczepień skuteczność szczepionki krztuścowej trwa 2 – 3 lat.
Ilość powikłań
Wg podręczników polskich odczyny poszczepienne występują w ilości 1 : 200 – 300 tysięcy szczepień ( wstrząs, drgawki, encefalopatia )
Wg Goldena 2 : 100 tys dzieci może mieć zagrażające życiu reakcje alergiczne a 1 : 100 tys ciężkie uszkodzenie mózgu.
Jednakże rodzice nie obserwują uważnie dziecka po szczepieniu, nie wiedzą również na co zwrócić uwagę.
W 1979 w Colorado Barkin i Pichichero poprosili rodziców przed szczepieniem o szczególną obserwację zachowania i stanu fizycznego dzieci po szczepieniu.
Stwierdzili, że tylko 7% dzieci nie miało żadnych reakcji, 27% łagodne reakcje, 59% umiarkowane reakcje a 7% ciężkie reakcje.
Jest ogromnie istotne by rodzice otrzymali informacje o reakcjach poszczepiennych jeszcze przed szczepieniem, tak by mogli rozpoznać co dziecko próbuje potem przekazać im i poinformować o tym lekarza, który oczywiście musi mieć wystarczającą wiedzę by rozpoznać znaczenie tego co matka mu powie.
Wg ustawy z 1986 r w USA wszyscy lekarze podający szczepionkę są zobowiązani przez prawo by informować rodziców o możliwych niebezpieczeństwach powikłań zanim podadzą szczepionkę.
Na sympozjum FDA w 1982 r japońscy naukowcy stwierdzili, że toksyczne substancje produkowane przez Bordatella pertussis są odpowiedzialne za neurologiczne powikłania krztuśca, jak również toksyczne substancje zawarte w szczepionce przeciw krztuścowi mogą je wywołać.
Reakcje takie jak gorączka i powikłania neurologiczne wynikające ze szczepienia przypominają objawy, które łączą się z infekcją sugerując możliwość wspólnych mechanizmów dla tych patologicznych stanów.
Ból, zaczerwienienie, tkliwość, obrzęk w miejscu wkłucia
Występują u 35 – 50 % otrzymujących szczepionkę
Im większa ilość kolejnych szczepień tym częstotliwość większa
Gorączka
Wg instrukcji dołączonej do szczepionki przez Laboratorium Lederle gorączkuje 56% dzieci otrzymujących tę szczepionkę
Mogą przybierać formę łagodną lub poważną, mogą im towarzyszyć objawy neurologiczne
Katar, kaszel, zapalenia uszu
Wg danych zawartych w Clinical Pediartics z 1988 r stan zdrowia niemowląt w miesiącu poprzedzającym szczepienie i po szczepieniu można znaleźć znacznie więcej niemowląt z gorączką, biegunką, kaszlem, występuje więcej epizodów zakażeń.
Badania z 1994 r wykazały, że dzieci, które otrzymały szczepionkę krztuścową dwukrotnie częściej zapadały na zapalenia uszu.
Krzyk o wysokim tonie i płacz
Krzyk ten przypomina krzyk mózgowy spotykany w niektórych przypadkach zapalenia mózgu. Trwa godziny lub dni. Zaczyna się kilka godzin po porodzie. Dziecko chce leżeć w łóżeczku, jest rozdrażnione, czasem kręci głową ( prawdopodobnie jest wywołany bólem głowy – informacje od dzieci starszych )
Zapaść lub epizody podobne do wstrząsu
Wg FDA reakcja taka występuje z częstością 1 : 1750 szczepień.
Wyklucza ona podanie następnej dawki szczepionki
Nadmierna senność
Dziecko zapada w głęboki sen, z którego trudno je wybudzić przez wiele godzin, nawet całą dobę.
FDA stwierdziła, że u 1 : 1750 szczepień DiPerTe występują drgawki w ciągu 48 godz po szczepieniu.
Jednakże w literaturze naukowej opisywane są drgawki, które występował w ciągu 2 tygodni po szczepieniu.
Jednakże wielu z rodziców nie wie jakie formy mogą one przybierać. Mogą to być mrugnięcia powiek, ruchy palców, wzrok wpatrzony w jeden punkt lub gwałtowne drgawki całego ciała.
Drgawki mogą łączyć się z gorączką lub też nie. Te, które przebiegają z wystąpieniem gorączki mogą być drgawkami gorączkowymi nie wywołującymi uszkodzenia układu nerwowego.
Drgawki bezgorączkowe mogą powodować zaburzenia napadowe trwające latami, bardzo trudne lub niemożliwe do opanowania lekami. Taki rodzaj drgawek skojarzony jest z różnego stopnia uszkodzeniem mózgu.
W latach 50-tych w Wielkiej Brytanii i Skandynawii ukazało się szereg artykułów o związkach między szczepieniem DiPerTe i zespołem Westa.
W 1964 Jeavons i Bower analizowali 112 przypadków zespołu Westa, wysunęli przypuszczenie, że u części tych pacjentów z. Westa pojawił się jako wynik alergicznego zapalenia mózgu wywołanego tą szczepionką.
Może to być hemipareza, hemiplegia, parapareza.
W 1977 Steward opublikował badania 160 przypadków niekorzystnych reakcji po DiPerTe obejmujących niedowłady lub porażenia
Napadowy częstoskurcz nadkomorowy
Wg FDA na każde 500 żywych urodzeń w USA przypada 1 zgon zakwalifikowany jako SIDS.
Ilość takich zgonów zwiększa się po pierwszych miesiącach życia, szczyt przypada na 2 – 3 miesiąc i zmniejsza się po 4 m.ż.
Wielu naukowców łączy ten szczyt SIDS z miesiącami, w których większość niemowląt otrzymuje pierwsze szczepienie DiPerTe.
Informacja o takim powikłaniu zawarta jest również w ulotce dołączonej do szczepionki krztuścowej produkowanej w laboratorium Connaught.
W doniesieniu dr W. Torch dyrektora neurologii dziecięcej na Uniwersytecie of Nevada School of Medicine można przeczytać, że na 70 przypadków SIDS 2/3 dzieci przed zgonem zostało zaszczepione DiPerTe. 6,5% z nich zmarło w ciągu 12 godz po szczepieniu, 13% w ciągu 24 godz, 26% w ciągu 3 dni, 70% w ciągu 3 tygodni.
Stwierdził on, że szczyt przypadków SIDS w grupie dzieci nieszczepionych występuje w 2 mies.ż.,w grupie szczepionych 2-4 mies.ż, w grupie nieszczepionych nasilenie z...
emensky