Rewolucja lipcowa. Przyczyny i skutki rewolucji lipcowej we Francji
26 VI11830- rozporządzenia Karola X,
Sukces Greków umocnił nadzieje demokratów i liberałów europejskich na
głębsze zmiany w skali kontynentu. W wielu krajach odżyły spiski
rewolucyjne, w tym we Francji Z jednej strony uaktywnili się bonapartyści,
'z drugiej środowiska demokratyczne skupione, tak jak we Włoszech,
w związkach karbonariuszy i republikanów. Dopóki żył i panował Ludwik XVIII, zachowywano we Francji trudną równowagę między liberałami a reakcjonistami, Jednak gdy w 1824 r. królem został Karol X, jeden z najbardziej reakcyjnych monarchów Europy tej doby, musiało dojść do poważnego kryzysu. Karol X powrócił do tzw. białego terroru, a więzienia znów zapełniły się liczniej niż poprzednio więźniami sumienia. Zdecydowanie faworyzował emigrantów z czasów rewolucyjnych, wypłacając im znaczne odszkodowania. Był przeciwnikiem liberalnej Karty konstytucyjnej, a zwolennikiem neoabsolutnej władzy monarszej. Dlatego doprowadził do konfliktu z Izbą Deputowanych, a 26 lipca 1830 r. ogłosił cztery rozporządzenia, którymi rozwiązywał Izbę; wprowadzał cenzurę prewencyjną; znosił odpowiedzialność rządu przed parlamentem; wprowadzał nowe prawo wyborcze pozbawiające prawa głosu olbrzymią większość dotychczasowych wyborców, reprezentujących zamożne środowiska miejskie, a pozostawiał w parlamencie jedynie znanych z zachowawczych poglądów właścicieli ziemskich.. Kolejnego dnia, na wezwanie antykrólewskiej opozycji i tajnych związków, kierowanych przez m.in. Godefroya Cavaignaca i Franęois Raspaila, na ulicach Paryża wyrosły barykady, a zaprawieni w rewolucyjnych bojach Paryżanie zaatakowali gmachy rządowe, w tym ratusz, i bez większego problemu je zajęli. Tak więc w lipcu 1830 r., po raz pierwszy w historii, redaktorzy gazet, broniąc wolnej prasy, obalili rząd i króla.
29 lipca wojsko wycofało się z Paryża. Była to szybka rewolucja, stąd jej nazwa: trzy dni chwały.
1830: Ludwik Filip l królem,
nowa konstytucja
Po usunięciu z tronu Karola X większość zwycięskich elit liberalnych xzadowolila"się skromnymi i nierewolucyjnymi zmianami. Pamiętano, ile kosztowała rewolucja 1789 r. Pamiętano terror i jakobinów. To działało zdecydowanie uspokajająco. Ostatecznie „królem Francuzów z łaski Bożej i z woli narodu" został syn zgilotynowanego w czasie rewolucji, Ludwik Filip I, z bocznej, orleańskiej linii Burbonów, który - co prawda bez entuzjazmu - ale przywrócił trójkolorowy sztandar i nakazał świętować każdą kolejną rocznicę zburzenia Bastylii. Pozycja Ludwika Filipa we Francji od początku nie była zbyt silna. Stale musiał pamiętać, „Kiedy Paryż kichnie, Europa dostaje kataru" - powiadał Metternich i miał wiele racji. Zatem podobnie jak poprzednio, także i teraz zwycięska rewolucja ożywiła „antywiedeńskie" środowiska opozycyjne w Europie. W Szwajcarii rewolucjoniści wymusili zmianę konstytucji na liberalną, która gwarantowała równość wszystkich wobec prawa i wolności polityczne. Przyjęto zasadę, że odtąd żadna zmiana konstytucji nie może być dokonana bez uchwalenia jej przez zgromadzenia kantonalne wszystkich obywateli (mężczyzn) ,
Za broń chwycili Belgowie, od dawna kontestujący rządy protestantów holenderskich w katolickim kraju. Od 1828 r. działali solidarnie w ramach „unii" katolików flamandzkich i liberałów walońskich. Już od kilku-' dziesięciu lat walczyli o swoje państwo. Teraz dostrzegli kolejną szansę i zbrojnie wystąpili przeciwko Wilhelmowi l - władcy Królestwa Zjednoczonych Niderlandów, synowi ostatniego namiestnika Niderlandów Wilhelma V, księcia Oranii i Nassau - i przeciwko polityce dyskryminacji prowincji belgijskich.
4 października 1830 r. prowizoryczny rząd wolnych Belgów proklamował niepodległość Belgii.
Zbombardowanie Antwerpii przez Holendrów nie tylko nie rzuciło Belgów na kolana, lecz przeciwnie - zachęciło do ogłoszenia detronizacji domu orańskiego. Wilhelm I wezwał mocarstwa do interwencji. Zdecydowanie była jej przeciwna Wielka Brytania. Brytyjczycy mieli świadomość, że dzięki interwencji najwięcej skorzystają Romanowowie. Wahały się Prusy i Austria. 20 stycznia 1831 r. na kolejnej konferencji przedstawicieli mocarstw zorganizowanej w Londynie uznano niepodległość Belgii choć z zastrzeżeniem, że musi zachować wieczystą neutralność, co wówczas znaczyło, że nie może być w przeszłości narzędziem ekspansjonizmu Francji. 7 lutego 1831 r. Kongres Narodowy belgijski uchwalił konstytucję, która z czasem stała się wzorcową dla nowej, liberalnej Europy.
lucyyy91