Wallner M, Jedrejek M - Klasycy politologii polskiej.pdf - Podstawy politologii - Olivkova

psz.pl - Portal Spraw Zagranicznych

Michał Wallner, Marek Jêdrejek: Klasycy politologii polskiej

Autor: Michał Wallner, Marek Jêdrzejek

23.02.2007.

Celem tego opracowania jest prezentacja sylwetek dziesiêciu wybitnych uczonych,

przedstawicieli polskiej politologii i nauki o stosunkach miêdzynarodowych, których ze wzglêdu

na olbrzymi wkład, jaki wnie¶li w rozwój tych dyscyplin, okre¶lamy jako ,,klasyków''. S± to

profesorowie: Artur Bodnar, Stanisław Ehrlich, Henryk Groszyk, Konstanty Grzybowski, Józef

Kukułka, Czesław Mojsiewicz, Kazimierz Opałek, Ziemowit Jacek Pietra¶, Franciszek Ryszka

oraz Marek Sobolewski.

Wybór powy¿szych osób wynika z przyjêtej koncepcji pracy, która opiera siê na kilku

zało¿eniach. Po pierwsze, ze wzglêdów praktycznych ograniczyli¶my siê do biogramów tylko

dziesiêciu politologów, maj±c ¶wiadomo¶æ, ¿e pomijamy w tej pracy wielu innych zasłu¿onych

reprezentantów tej dyscypliny. Po drugie, d±¿yli¶my do w miarê obiektywnego

odzwierciedlenia poziomu rozwoju polskiej kadry politologicznej i ujêcia w pracy tylko tych

osób, które nale¿± do jej ¶cisłej elity, a jednocze¶nie reprezentuj± ró¿ne o¶rodki naukowe.

Kierowali¶my siê te¿ jednak przy wyborze pewnymi sympatiami i preferencjami osobistymi,

które wprowadzaj± do pracy element subiektywizmu. Po trzecie, przedmiotem naszego

zainteresowania była tylko politologia współczesna, rozwijana po 1945 roku, st±d pominêli¶my

postacie historyczne, wybitnych pisarzy politycznych okresu ¶redniowiecza i odrodzenia, lu¼no

powi±zanych ze współczesnym obszarem badawczym nauki o polityce (Paweł Włodkowic,

Andrzej Frycz Modrzewski). Po czwarte, tytułowe pojêcie ,,politologia'' traktujemy tu dosyæ

szeroko. Obejmuje ono wyodrêbnion± z politologii naukê o stosunkach miêdzynarodowych,

oraz dziedziny, pozostaj±ce w obszarze zainteresowania nauk prawnych, ekonomii, historii i

socjologii. Wiêkszo¶æ z przedstawionych przez nas klasyków nauki o polityce to wła¶nie nie z

wykształcenia politologowie, ale uprawiaj±cy politologiê prawnicy (Henryk Groszyk, Konstanty

Grzybowski, Kazimierz Opałek, Ziemowit Jacek Pietra¶, Franciszek Ryszka, Marek Sobolewski),

historycy (Józef Kukułka), albo ekonomi¶ci (Artur Bodnar). Po pi±te, przyjêli¶my alfabetyczn±

kolejno¶æ prezentacji biogramów uczonych.

Ka¿dy z opracowanych biogramów składa siê z piêciu czê¶ci. Schemat ten wygl±da

nastêpuj±co: 1) ¿yciorys, wykształcenie, 2) przebieg kariery zawodowej, 3) liczba publikacji z

wyszczególnieniem najwa¿niejszych z nich, 4) członkostwo w towarzystwach naukowych,

odznaczenia, ordery, nagrody, 5) specyfika dorobku naukowego i istota wkładu w rozwój

politologii w Polsce.

1. Artur Bodnar politolog i ekonomista urodził siê 4 sierpnia 1929 roku w Rohiznie (dzisiejsza

Ukraina), zmarł w 1989 roku w Warszawie. Studia w Leningradzkim Instytucie Planowania

ukoñczył w 1954 roku. W 1963 roku uzyskał stopieñ doktora, a w 1972 roku doktora

habilitowanego nauk politycznych. W 1977 roku został mianowany na stanowisko profesora

nadzwyczajnego Uniwersytetu Warszawskiego.

W latach 1948-58 pracował w Ministerstwie Przemysłu i Handlu oraz w Pañstwowej Komisji

Planowania Gospodarczego. Krótko kierował działem ekonomicznym tygodnika ,,Polityka''

(1957-58). Nastêpnie pracował jako ekspert w Sekretariacie RWPG w Moskwie (1958-61). W

latach 60. obj±ł kierownictwo Zespołu Współpracy z Zagranic± w Komisji Planowania przy

Radzie Ministrów. Od 1969 roku pełnił funkcjê wicedyrektora, a od 1972 roku dyrektora

Centralnego O¶rodka Metodycznego Studiów Nauk Politycznych (COMS NP) przy UW. W latach

1971-81 był stałym współpracownikiem tygodnika ,,Perspektywy''. Od 1972 roku pełnił

funkcjê redaktora naczelnego ,,Studiów Nauk Politycznych'', periodyku politologów

http://www.psz.pl/content/view/3981/

Utworzono 28 April, 2008, 18:51

psz.pl - Portal Spraw Zagranicznych

wydawanego przez COMS NP wspólnie z Komitetem Nauk Politycznych PAN. Od 1972 roku

pracował na Uniwersytecie Warszawskim, pełni±c kolejno funkcje dyrektora INP (od 1975) i

członka Senatu uczelni (1978-81). Od 1981 roku zasiadał w Prezydium Komitetu Nauk

Politycznych PAN. Był obok gen. Czesława Kiszczaka i Stanisława Cioska jednym z

przedstawicieli strony rz±dowej podczas obrad ,,Okr±głego stołu''.

Do wa¿niejszych pozycji w dorobku naukowym profesora Bodnara mo¿na zaliczyæ ksi±¿ki:

,,Gospodarka europejskich krajów socjalistycznych'' (1962), ,,Samodzielno¶æ a

integracja''(1967), ,,Wymiana miêdzynarodowa a rozwój gospodarczy Polski'' (1969, razem z

M. Deniszczukiem), ,,Ekonomika i polityka. Podstawowe zale¿no¶ci'' (1978), ,,Kultura

polityczna'' (1981, wraz z J. Stefanowiczem), ,,Nauka o polityce'' (red., 1983), ,,Stosunki

miêdzynarodowe: problemy badañ i teorii'' (red., razem z W. Szczepañskim, 1983), ,,Decyzje

polityczne. Elementy teorii'' (1985), ,,Decyzje polityczne w systemach społecznych'' (red.,

wraz z W. Szczepañskim, 1987).

Profesor Bodnar udzielał siê aktywnie w Polskim Towarzystwie Nauk Politycznych (PTNP)

pełni±c kolejno funkcje wiceprezesa (1977-79) i prezesa (1979-82) Zarz±du Głównego. Był

przewodnicz±cym Grupy Specjalistów ds. Edukacji Politycznej na IX ¦wiatowy Kongres

Miêdzynarodowego Stowarzyszenia Nauk Politycznych (IPSA) w Montrealu (1973), oraz na X

Kongres IPSA w Edynburgu (1976). Przewodniczył Grupie Badawczej IPSA ds. Edukacji

Politycznej i Politycznej Socjalizacji (1976-79) oraz Komitetowi Badawczemu Edukacji

Politycznej IPSA (od 1979 roku). Za swoje zasługi został odznaczony m.in. Krzy¿em

Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Profesor Artur Bodnar był bardzo znacz±c± osobisto¶ci± polskiej politologii lat 80. Zł±czyło z

nim wówczas swoje naukowe kariery wielu spo¶ród obecnie dojrzałych przedstawicieli tej

dyscypliny (np. J. Sielski, wówczas doktorant A. Bodnara, dzi¶ profesor). Stan ten

odzwierciedlało okre¶lenie ,,stajnia Bodnara''. Profesor Bodnar przyczynił siê te¿ do integracji

¶rodowiska politologicznego, organizuj±c jako dyrektor COMS NP, a nastêpnie prezes PTNP

coroczne, poprzedzaj±ce rok akademicki konferencje naukowe. Wa¿n± funkcjê integruj±c±

odgrywały te¿ redagowane przez niego ,,Studia Nauk Politycznych''. Profesor Bodnar był tak¿e

pierwszym dyrektorem Instytutu Nauk Politycznych PAN, utworzonego w 1988 roku w miejsce

COMS NP (od 1990 roku zast±pionego przez Instytut Studiów Politycznych PAN).

2. Stanisław Ehrlich urodził siê 27 pa¼dziernika 1907 roku w Przemy¶lu, zmarł 3 pa¼dziernika

1997 roku w Warszawie. Był prawnikiem, specjalist± w dziedzinie teorii pañstwa i prawa.

Studia w Wy¿szej Szkole Nauk Politycznych w Krakowie ukoñczył w 1929 roku. Rok pó¼niej

uzyskał stopieñ naukowy doktora prawa na Uniwersytecie Jagielloñskim. W 1951 roku został

mianowany na stanowisko profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1958

roku profesora zwyczajnego tej¿e uczelni.

Stanisław Ehrlich w latach 1932-39 był pracownikiem Prokuratorii Generalnej. Po wybuchu II

wojny ¶wiatowej opu¶cił Kraków w obawie przed niemieckimi represjami (był Polakiem

¿ydowskiego pochodzenia i marksist±) i zamieszkał we Lwowie, pozostaj±cym pod sowieck±

okupacj±. Tam zwi±zał siê z tzw. lwowsk± szkoł± prawnicz±. W styczniu 1940 roku został

zatrudniony na stanowisku docenta w Katedrze Prawa Cywilnego (a nastêpnie Katedrze Prawa

Cywilnego Procesowego) Wydziału Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. W latach 1943-45 brał

udział w działaniach bojowych jako ¿ołnierz. Po 1945 roku wł±czył siê czynnie w odbudowê

nauki w powojennej Polsce, pocz±tkowo na Uniwersytecie Łódzkim (1946-47), pó¼niej w

Warszawie. Był zało¿ycielem i redaktorem naczelnym (1946-66) miesiêcznika prawniczego

,,Pañstwo i Prawo'', w którym publikuj± do dzisiaj najwybitniejsi specjali¶ci z ró¿nych dziedzin

nauk prawnych. Od 1948 do 1978 roku był pracownikiem naukowo-dydaktycznym UW. W

1966 roku w wyniku represji utracił stanowisko redaktora naczelnego ,,Pañstwa i Prawa'' oraz

kierownika katedry na UW. Był zało¿ycielem i redaktorem naczelnym (1966-70) ,,The Polish

http://www.psz.pl/content/view/3981/

Utworzono 28 April, 2008, 18:51

psz.pl - Portal Spraw Zagranicznych

Round Table''. Jako stypendysta Fundacji Forda studiował w 1960 roku w USA. Wykładał jako

visiting profesor na Sorbonie w Pary¿u (1965-66), Katolickim Uniwersytecie Louvain (1972),

Uniwersytecie w Toronto (1973-74), Fundacji Nauk Politycznych w Pary¿u (1978) oraz na

uniwersytetach w Bazylei, Hamburgu, Berkeley, Belgradzie, Bordeaux, Dijon, Florencji,

Genewie, Heidelbergu, Moskwie, Perugii, Rzymie, Tybindze i Zagrzebiu. Był stypendyst±

Fundacji Rockefellera (USA, 1974). Wypromował wielu doktorów prawa, w tym obecnego

premiera RP Jarosława Kaczyñskiego, który nazywa profesora Ehrlicha niekwestionowanym

autorytetem w dziedzinie prawa.

Po¶ród wielu publikacji profesora Ehrlicha na szczególn± uwagê zasługuj± ksi±¿ki:

,,Zagadnienia praworz±dno¶ci''(1945), ,,Praworz±dno¶æ, Sejm'' (1956), ,,Studia z teorii

prawa'' (red., 1966), ''Władza i interesy: studium struktury politycznej kapitalizmu'' (1967),

,,Wstêp do nauki o pañstwie i prawie'' (1970), ,,Oblicza pluralizmów'' (1980), ,,Dynamika

norm'' (1988), ,,Wi±¿±ce wzory zachowania : rzecz o wielo¶ci systemów norm'' (1995),

,,Norma, grupa, organizacja'' (1997) oraz artykuły ,,Ekspert - zagadnienie polityczne''

(,,Pañstwo i ,,Prawo'' 1973, z. 6), ,,O wielo¶ci systemów normatywnych'' (tam¿e, 1979, z. 5).

Stanisław Ehrlich był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, prezesem Polskiego

Towarzystwa Nauk Politycznych (1964-65), przewodnicz±cym S±du Kole¿eñskiego ZAiKS

(1976-77), wiceprezesem International Political Science Association (1964-67),

przewodnicz±cym Research Committee on Socio-Political Pluralism, prezesem International

Association of Social Science Documentation (1966), członkiem Jury Europejskiego dla

Stypendiów Americal Council of Learned Societies (1972). Za swoje zasługi został odznaczony

m.in. nagrod± resortow± II stopnia (1973) oraz Krzy¿em Oficerskim OOP (1971).

Profesor Ehrlich propagował realistyczne i socjologiczne spojrzenie na prawo oraz badanie

rzeczywisto¶ci normatywnej w jej społecznym odbiorze i funkcjonowaniu. Był zwolennikiem

badañ interdyscyplinarnych w naukach humanistycznych. Jego główny wkład w rozwój polskiej

politologii polega na dostarczeniu oryginalnych opracowañ dotycz±cych zjawiska pluralizmu

oraz teorii grup interesów, jak równie¿ w zaanga¿owaniu w działalno¶æ organizatorsk± (zało¿ył

na pocz±tku lat 50-tych wraz z Oskarem Lange i Adamem Schaffem Towarzystwo Nauk

Politycznych, działał te¿ aktywnie w powstałym w 1957 roku Polskim Towarzystwie Nauk

Politycznych).

3. Henryk Groszyk prawnik, specjalista w dziedzinie teorii pañstwa i prawa, zajmuj±cy siê

tak¿e problematyk± nauk politycznych, urodził siê 2 pa¼dziernika 1926 roku w Sêpólnie

Krajeñskim, w ówczesnym woj. Pomorskim. Naukê w gimnazjum przerwał mu wybuch II

wojny ¶wiatowej, na pocz±tku której został wraz z rodzin± przeniesiony do Generalnego

Gubernatorstwa. Brał udział w czynnej walce z okupantem w szeregach AK. Schwytany przez

gestapo znalazł siê w Pawiaku w Warszawie, sk±d został przetransportowany do obozu

koncentracyjnego Stutthof. Po wojnie zdał maturê i jesieni± 1946 roku rozpocz±ł studia

prawnicze na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu,

uzyskuj±c w 1950 roku stopieñ magistra praw. Stopieñ doktora uzyskał na Wydziale Prawa

UMCS w 1959 roku, pisz±c pracê z zakresu problematyki dotycz±cej swoistych odrêbno¶ci

zało¿eñ filozoficznych i organizacyjnych pañstwowo¶ci socjalistycznej, pokazanych na

przykładzie idei centralizmu demokratycznego. Stopieñ naukowy doktora habilitowanego H.

Groszyk uzyskał równie¿ na Wydziale Prawa UMCS w 1965 roku i tym samym został docentem

UMCS. Tytuł profesorski uzyskał w 1977 roku. O¿enił siê w wieku 25 lat, ze Stefani± Słubick±.

Maj± syna Mariusza.

Od pocz±tku studiów utrzymywał siê z pracy w NBP, z której zrezygnował, chc±c po¶wiêciæ siê

pracy naukowej. W roku akademickim 1948/1949 był asystentem-wolontariuszem w Katedrze

Historii Ustroju Pañstwa i Prawa Polskiego UMK. Nastêpnie współpracował z prof. Tadeuszem

Szczurkiewiczem na seminarium socjologii. Po ukoñczeniu studiów powołano Henryka

http://www.psz.pl/content/view/3981/

Utworzono 28 April, 2008, 18:51

psz.pl - Portal Spraw Zagranicznych

Groszyka na stanowisko młodszego asystenta w Katedrze Prawa Administracyjnego na nowo

utworzonym od 1949 roku Wydziale Prawa UMCS w Lublinie. Z pocz±tkiem roku

akademickiego 1953/1954 na wniosek prof. Grzegorza Seidlera, kierownika i zało¿yciela

Katedry Teorii Pañstwa i Prawa UMCS, Henryk Groszyk został przeniesiony wła¶nie do tej

Katedry. W 1959 po uzyskaniu stopnia doktora wyjechał jako stypendysta na sta¿ naukowy na

Uniwersytet w Pary¿u. Pobyt nad Sekwan± znacznie poszerzył zakres zainteresowañ i warsztat

metodologiczny ówczesnego jeszcze doktora Groszyka. Dziêki temu partycypował w tworzeniu

kolejnych wydañ ,,Annales UMCS'', a tak¿e w tworzeniu monografii ,,Francuska koncepcja

nauki politycznej'' (1964), która stała siê podstaw± do przeprowadzenia habilitacji. Od koñca

lat 60. pełnił wiele funkcji na Wydziale. W 1969 roku obj±ł stanowisko kierownika Katedry

Teorii Pañstwa i Prawa (1969- 1970), a nastêpnie, po przekształceniu systemu katedralnego

na system instytutowy, został kierownikiem Zakładu Pañstwa i Prawa. W nastêpnych latach H.

Groszyk pełnił funkcje dyrektora Instytutu Historii i Teorii Pañstwa i Prawa (1977-1981),

prodziekana Wydziału Prawa i Administracji (1981-1982) i dziekana tego¿ Wydziału (1982-

1984), członka senatu UMCS (1973-1976 i 1982-1984) oraz wielu komisji senackich i innych

organów uniwersyteckich b±d¼ z uniwersytetem zwi±zanych, np. od roku 1971 był redaktorem

działu humanistyki w biuletynie Lubelskiego Towarzystwa Naukowego. Od 1983 roku, po

przej¶ciu prof. G. L. Seidlera na emeryturê, został ponownie kierownikiem Zakładu Teorii

Pañstwa i Prawa i pełnił tê funkcjê do 1997 r.

Posiadał członkostwo: Komitetu Nauk Prawnych PAN (1981- 1987), Komitetu Nauk

Politycznych PAN (1972- 1996), Rady Towarzystw Naukowych przy Prezydium PAN. Był

prezesem Zarz±du Głównego Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych (1988- 1991),

wcze¶niej wieloletnim wiceprezesem i członkiem tego Zarz±du, od 1991 r. posiada

członkostwo honorowe PTNP. Był te¿ członkiem kilku rad naukowych np. Rady Naukowej

Instytutu Nauk Prawnych PAN, Rady Naukowej PISM i kilku redakcji. Przez wiele lat był

członkiem komitetu redakcyjnego, a potem, rady redakcyjnej ,,Studiów Nauk Politycznych'',

przez kilka lat członkiem komitetów redakcyjnych ,,Studiów Prawniczych'', wydawnictwa

ci±głego Instytutu Nauk Prawnych PAN, ,,Polish Round Table'' , ,,Studies in the Theory and

Philosophy of Law'', ,,Polish Political Science''.

Jego najistotniejsza działalno¶æ pozanaukowa przypada na lat 80. i 90. W okresie lat 80. to

przede wszystkim działalno¶æ w Miêdzyklubowym Zespole Ekspertów Parlamentarnych (1981-

1982). Dziêki pracom w tym zespole przyczynił siê do powołania w Polsce Trybunału Stanu,

Trybunału Konstytucyjnego oraz reaktywowania urzêdu prezydenta. Z wyboru Sejmu był

członkiem Trybunału Stanu pierwszej kadencji (1982-1985), a w latach 1985-1993 sêdzi±

Trybunału Konstytucyjnego. Od 1995 do 1997 roku był ekspertem Komisji Konstytucyjnej

Zgromadzenia Narodowego. W latach 1984-1987 i 1994-1998 był członkiem Rady

Legislacyjnej przy Prezesie Rady Ministrów, a w latach 1994-1998 tak¿e członkiem Komisji

Prezesa Rady Ministrów ds. Nagród Naukowych.

Jest autorem ponad 100 publikacji naukowych, w tym kilku monografii z zakresu teorii

pañstwa i prawa. Niezwykle istotn± monografi± jest chocia¿by wspomniana wy¿ej ,,Francuska

koncepcja nauki politycznej'' (1964, wznowiona w 1968). Inne interesuj±ce prace to

,,Refleksje o przyszło¶ci sankcji prawnej'' (1985), w studium tym zawarł optymistyczn± tezê,

¿e historia i współczesna ewolucja sankcji prawnej wskazuj± na zachodz±cy w dziejach postêp

etyczny. Kolejn± wart± odnotowania publikacjê prof. Groszyk stworzył wraz z A. Korybskim.

Ksi±¿ka ta nosi tytuł ,,Konflikt interesów i prawo'' (1990).

Profesor w swych pracach i działalno¶ci naukowej koncentruje swoj± uwagê na trzech

zjawiskach: władzy, pañstwie i prawie. Miêdzy tymi fenomenami dostrzega ¶cisł± ł±czno¶æ.

Jego zdaniem, te trzy wieloaspektowe zjawiska mo¿na ł±cznie uznaæ za spektrum, za którego

pomoc± nastêpuje instytucjonalizacja ¿ycia społecznego umacniaj±ca warto¶ci i normy istotne

dla trwania i rozwoju zbiorowo¶ci społecznych zorganizowanych w pañstwo. Prof. Groszyk

przyczynił siê tak¿e w znacznej mierze do stworzenia ładu ustrojowego Polski po 1989 roku.,

uczestnicz±c w kształtowaniu i pracach Trybunału Stanu i Konstytucyjnego. W pracach tego

http://www.psz.pl/content/view/3981/

Utworzono 28 April, 2008, 18:51

psz.pl - Portal Spraw Zagranicznych

drugiego wniósł szczególnie istotny wkład w budowaniu głównych linii orzecznictwa,

umacniaj±cych zasadê pañstwa prawnego.

4. Konstanty Grzybowski, prawnik i historyk doktryn politycznych i prawnych, urodził siê 17

lutego 1901 roku w Zatorze koło O¶wiêcimia. Gimnazjum ukoñczył w Krakowie w 1921 roku,

nastêpnie studiował prawo na UJ (1921-1923), pó¼niej prawo i ekonomiê w

Handelshochschule w Berlinie (1923-1924). W 1927 r. obronił doktorat praw na podstawie

pracy ,,Unitaryzm i federalizm w Niemczech'', przygotowanej pod kierunkiem Władysława

Jaworskiego. Z uwagi na zatarg z władzami sanacyjnymi co do autonomii uczelni jego

habilitacja nie została zatwierdzona. Po wojnie, w 1946 roku został profesorem

nadzwyczajnym, a w 1959 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Po¶lubił córkê swojego

nauczyciela Stanisława Estreichera - Krystynê; była ona pisark±, autork± ksi±¿ek dla

młodzie¿y oraz ,,Kroniki rodzinnej'' po¶wiêconej Estreicherom. Brat Konstantego, Stefan

Mieczysław Grzybowski, był tak¿e wybitnym prawnikiem, cywilist±, profesorem UJ. Konstanty

Grzybowski zmarł na skutek nieszczê¶liwego wypadku w Krakowie 19 czerwca 1970 roku.

Pracował przez kilka lat w Prokuratorii Generalnej w Krakowie oraz w zarz±dzie miejskim w

Krakowie (jako radca prawny) W latach 1928-1929 wykładał teoriê pañstwa i prawo

konstytucyjne w Instytucie Administracji Gospodarczej w Krakowie, a w latach 1928-1939

geopolitykê w Szkole Nauk Politycznych przy Wydziale Prawa UJ. Zwi±zany przed wybuchem

wojny ze ¶rodowiskami kontynuuj±cymi tradycje konserwatywnych ,,stañczyków'' był

członkiem Stronnictwa Prawicy Narodowej, a w latach 1933-1934 redaktorem ,,Czasu''. W

latach 1930-1939 pełnił funkcjê redaktora ,,Przegl±du Współczesnego'', w latach 1933-1935

nale¿ał do BBWR i sympatyzował z polityk± Piłsudskiego. Potem zbli¿ył siê do ugrupowañ

lewicowych i działał w Stronnictwie Demokratycznym. Po zakoñczeniu wojny nawi±zał

najpierw współpracê z tygodnikiem ,,Odrodzenie'', nastêpnie za¶ z redakcj± otwarcie

sprzyjaj±c± nowemu re¿imowi ,,Ku¼nic±''. Tu¿ po wojnie kierował te¿ Katedr± Prawa

Pañstwowego, a nastêpnie Zespołem Katedr Teorii Pañstwa i Prawa Pañstwowego. W latach

1948-1951 pełnił funkcjê dziekana Wydziału Prawa. Od 1962 roku kierował utworzon± w tym

czasie pierwsz± w Polsce Katedr± Historii Doktryn Politycznych i Prawnych. Poza UJ pozostawał

zwi±zany z Zakładem Nauk Prawnych PAN (od 1956 pod nazw± Instytut Nauk Prawnych PAN,

pracował w Zakładzie Powszechnej Historii Pañstwa i Prawa, 1956-1961) oraz Instytutem

Historii PAN (pracował w Zakładzie Historii Pañstwa i Prawa, 1961-1968). Od 1967 był równie¿

prezesem Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych, poza tym brał udział w pracach

towarzystw i akademii zagranicznych - Institut International de Philosophie Politique, Societe

Jean Bodin, Commission Internationale pour l'Histoire des Assembles d'Etat.

Przed wojn± publikował opracowania na temat ustroju politycznego Niemiec i ZSRR, oraz

rozstrzygniêæ Konstytucji kwietniowej (,,Zasady konstytucji kwietniowej'', 1937). Po wojnie

zajmował siê głównie histori± parlamentaryzmu (m.in. ,,Demokracja angielska'', 1946,

,,Teoria reprezentacji w Polsce Odrodzenia'', 1959) i problematyk± doktryn polityczno-

prawnych (,,Historia doktryn politycznych i prawnych. Od pañstwa niewolniczego do rewolucji

bur¿uazyjnych'', 1967). Pozostawił tak¿e wiele prac po¶wiêconych wiekom XVI i XVII,

dwutomowe ,,Refleksje sceptyczne'' (1970) oraz - ocenianej krytycznie - doktrynie i polityce

Stolicy Apostolskiej (,,Doktryna polityczna i społeczna papiestwa 1798-1968'', wraz z B.

Sobolewsk±).

Był laureatem nagrody "¯ycia Literackiego" za działalno¶æ publicystyczn± i popularyzatorsk±

(1961), nagrody "Problemów" za popularyzacjê nauki. Otrzymał równie¿ wyró¿nienie "Ekranu"

za cykl programów telewizyjnych ,,Gawêdy o współczesno¶ci'' (1969).

Konstanty Grzybowski uwa¿any jest za twórcê polskiej szkoły historii doktryn politycznych i

prawnych. Zainteresowania naukowe Grzybowskiego obejmowały wła¶nie historiê doktryn

politycznych i prawnych, a oprócz tego: politologiê, prawo pañstwowe, teoriê pañstwa i

http://www.psz.pl/content/view/3981/

Utworzono 28 April, 2008, 18:51

Wallner M, Jedrejek M - Klasycy politologii polskiej.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: