Smith Wilbur - Odglos Gromu.pdf - Smith Wilbur - alachol

WILBUR SMITH

Odgłos Gromu

Tom II Sagi rodu Courteneyów

(Przełożył Artur Leszczewski)

Tę książkę dedykuję moim dzieciom -

SHAUNOWI i LAWRENCE

oraz CHRISTIAN LAURIE

1. Po czterech latach włóczęgi przez dzikie bezdroża wozy ledwie trzymały się kupy.

Prawie wszystkie osie kół i drewniane piasty zastąpiono prymitywnymi częściami z miedzi;

spod łat na płachtach pokrywających wozy wyglądały zaledwie resztki oryginalnego płótna;

w zaprzęgach złożonych z osiemnastu wołów, przetrzebionych napadami drapieżników i

plagami chorób, zostało jedynie po dziesięć zwierząt. Ale ta dobiegająca kresu sił karawana

wiozła kły pięciuset słoni - plon strzelby Seana Courteneya - skarb, który będzie mógł

zamienić na prawie piętnaście tysięcy złotych suwerenów, gdy tylko dotrze do Pretorii.

Po raz kolejny dane było Seanowi zostać bogatym człowiekiem. Jego ubranie,

powyciągane i całe w plamach, nosiło ślady licznych choć nieudolnych napraw; to, co miał na

nogach, z trudem można by nazwać wysokimi butami, mimo że podzelowano je nowymi

podeszwami z twardej, bawolej skóry. Długa, zmierzwiona broda przykrywała do połowy

jego pierś, a gęste, czarne włosy wiły się w nieładzie na karku, gdzie zostały przycięte tępymi

nożycami, równo z kołnierzem płaszcza. Chociaż wygląd wcale na to nie wskazywał, był

naprawdę bogaty: w kość słoniową i w złoto zdeponowane w podziemiach Volkskaas Bank w

Pretorii.

Sean osadził konia na małym wzniesieniu wyrastającym przy drodze i przyglądał się z

leniwą przyjemnością nadciągającym wozom. Czas na własną farmę i żonę, pomyślał nie bez

satysfakcji. Miał już trzydzieści siedem lat i dawno przestał być młodzieńcem. Najwyższy

czas kupić farmę. Wiedział, o jaką mu chodzi, i dokładnie już zaplanował, w którym miejscu

postawi dom i zagrody - umieści je na brzegu skarpy, żeby wieczorami mógł usiąść na

szerokim ganku i spoglądać ponad równiną na rzekę Tugelę lśniącą w oddali.

- Jutro rano dotrzemy do Pretorii. - Głos za nim przerwał jego marzenia i Sean obrócił

się w siodle, żeby spojrzeć na Zulusa przykucniętego koło konia.

- Mbejane, to było dobre polowanie.

- Nkosi, zabiliśmy wiele słoni. - Mbejane pokiwał głową i Sean po raz pierwszy

zauważył kilka siwych pasm w gęstych, kręconych włosach Murzyna. Mbejane także nie był

już młodzieniaszkiem.

- I zrobiliśmy kawał drogi - ciągnął dalej Sean, a Mbejane ponownie kiwnął głową,

potwierdzając z namaszczeniem jego słowa.

- Mężczyznę nuży długi szlak - mówił w zamyśleniu Sean. - Nadchodzi czas, że chce

spędzić dwie noce w tym samym miejscu.

- I usłyszeć śpiew żon, kiedy pracują razem na polu - Mbejane starał się przedłużyć

marzenia. - I obserwować swoje bydło, gdy synowie odprowadzają je o zachodzie słońca do

zagrody.

- Ten czas nadszedł dla nas obu, przyjacielu. Wracamy do domu, do Ladyburga.

Mbejane wstał i włócznie uderzyły o tarczę z niewyprawionej skóry bawołu. Twarde

mięśnie pod lśniącym atłasem skóry napięły się, gdy Murzyn podniósł głowę i uśmiechnął się

do Seana. Uśmiech Mbejane aż promieniował nieskazitelną bielą. Sean odwzajemnił go i

przez chwilę obaj szczerzyli wesoło zęby jak dwaj chłopcy, którym udał się złośliwy dowcip.

- Nkosi, jeśli popędzimy woły, to możemy dotrzeć do Pretorii jeszcze dziś wieczór.

- Możemy spróbować - zachęcił go Sean i skierował konia w dół zbocza, żeby

przeciąć drogę wozom.

Na końcu karawany, jadącej z trudem w białym żarze afrykańskiego poranka,

powstało jakieś zamieszanie i szybko rozszerzało się wzdłuż linii wozów. Szczekanie psów i

krzyki służących dopingowały jeźdźca, który w pełnym pędzie zdążał do czoła karawany. Z

daleka było widać, że jeździec niemal leży w siodle, poganiając kucyka łokciami i piętami.

Kapelusz opadł mu na plecy, trzymając się jedynie dzięki zawiązanemu na szyi sznurkowi, a

ciemne włosy były zburzone przez pęd powietrza.

- To lwiątko ryczy głośniej niż lew, który go spłodził - mruknął Mbejane, ale na jego

twarzy widać było wyraz uwielbienia, kiedy przyglądał się, jak młody jeździec zatrzymuje

kuca w pełnym biegu, tak że zwierzę niemal przysiadło na ogonie.

- Przy okazji niszczy pysk każdego konia, na którego go wsadzić. - Głos Seana był

równie szorstki jak głos Mbejane, ale w oczach rysował się ten sam wyraz miłości, gdy

patrzył na syna, który odciął brązowe ciało małej antylopy od siodła i zrzucił je na ziemię

obok wozu. Dwóch poganiaczy wołów rzuciło się, żeby podnieść upolowane zwierzę, a Dirk

Courteney uderzył piętami kuca i pogalopował do miejsca, gdzie czekał ojciec i Mbejane.

- Tylko jedna? - spytał Sean, gdy Dirk kierował kuca, żeby znaleźć się za nimi.

- Och nie, mam trzy. Trzy antylopy trzema strzałami. Nosiciele broni przyniosą

pozostałe. - Dirk powiedział to w zupełnie naturalny sposób, jakby nie było nic niezwykłego

w tym, że dziewięcioletni chłopiec zdobywa mięso dla całego obozu. Następnie rozsiadł się

wygodnie w siodle, trzymając wodze w jednej ręce, a drugą kładąc niedbale na udach w

wiernej imitacji swojego ojca.

Marszcząc lekko brwi, żeby ukryć rozpierającą go dumę i miłość, Sean przyjrzał się

uważnie synowi. Piękno rysów twarzy chłopca było wręcz niemęskie, w oczach Dirka kryła

się niewinność, a gładką skórą mogłaby się poszczycić niejedna dziewczyna. Promienie

słońca wydobywały głęboką czerń jego gęstych włosów, a szeroko rozstawione oczy były

ocienione długimi rzęsami i obramowane delikatnymi łukami brwi. Oczy chłopca miały kolor

szmaragdu, skóra odcień złota, a włosy barwę kruczego skrzydła - twarz wyglądała, jakby

wymodelował ją złotnik. Sean przeniósł wzrok na usta syna i poczuł ukłucie niepewności.

Usta były zbyt szerokie, wargi zbyt miękkie i pełne. Ich kształt sprawiał wrażenie, jakby

chłopiec się dąsał.

- Dirk, nie robimy dzisiaj żadnych postojów. Żadnych popasów, aż dotrzemy do

Pretorii. Pojedź wzdłuż karawany i powtórz to woźnicom.

- Poślij Mbejane. On nic nie robi.

- Powiedziałem, że ty masz pojechać.

. - Tato! Już dosyć się dziś napracowałem.

- Ruszaj, do diabła! - ryknął Sean czując, że niepotrzebnie się unosi.

- Dopiero co wróciłem, to niesprawiedliwe, żebym... - zaczął Dirk, ale Sean nie

pozwolił mu skończyć.

- Za każdym razem, jak cię o coś poproszę, słyszę same wymówki. Zrobisz, co ci

każę. - Patrzyli sobie w oczy; wzrok Seana pełny wściekłości, a Dirka niechętny i nadąsany.

Sean rozpoznał ten wyraz twarzy ze zdumieniem. Zapowiadało się na kolejną próbę sił, które

ostatnio coraz częściej ich rozdzielały. Czy i tym razem skończy się tak samo jak zawsze?

Czy będzie musiał przyznać się do porażki i użyć znowu sjamboka? Kiedy to było? - dwa

tygodnie temu - gdy Sean skarcił syna za niedbałe opiekowanie się kucykiem. Dirk stał cały

czas obrażony, a kiedy ojciec skończył mówić, oddalił się i zniknął wśród wozów. Sean

rozmawiał z Mbejane, starając się zapomnieć o całej sprawie, gdy nagle z głębi obozu dobiegł

ich skowyt bólu i Sean pobiegł w tamtym kierunku.

Dirk stał w środku obozowiska. Twarz miał pociemniałą od gniewu, a u jego stóp

leżał szczeniak z żebrami rozbitymi kopniakiem i wył z bólu.

Rozwścieczony Sean zbił syna, ale nawet wtedy nie użył okrutnego bata - sjamboka -

ze skóry hipopotama, tylko kawałka liny. Następnie zabronił Dirkowi wychodzić z wozu.

W nocy Sean posłał po Dirka i zażądał przeprosin. Chłopiec zacisnął tylko zęby i

potrząsnął przecząco głową.

Sean zbił go ponownie linką, ale tym razem już na chłodno i bez złości. Dirk trwał

nadal w swoim uporze.

W końcu, doprowadzony do ostateczności, Sean sięgnął po sjambok. Dziesięć

świszczących uderzeń, z których każde trafiło w pośladki chłopca, nie przerwało jego

milczenia. Mimo że po każdym razie jego ciałem wstrząsały dreszcze, chłopak tylko mocniej

zaciskał zęby. Sean czuł gorzki smak żółci w ustach, a wstyd i poczucie winy powodowały,

że po czole spływały mu krople potu. Podnosił i opuszczał rękę zupełnie mechanicznie,

czując jak ściska mu się serce.

Smith Wilbur - Odglos Gromu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: