Smith Wilbur - Saga rodu Ballantyneów- 4 - Lampart poluje w ciemności.pdf - Smith Wilbur - alachol

WILBUR SMITH

LAMPART POLUJE W CIEMNOŚCI

AMBER

Tytuł oryginału THE LEOPARD HUNTS IN DARKNESS

Ilustracja na okładce KEVIN TWEDDELL

Redakcja stylistyczna ELŻBIETA MICHALSKA-NOYAK

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta JACEK RING

Autor zastrzega swoje prawa moralne.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

Pierwsze wydanie 1984 pod tytułem "The Leopard Hunts in Darkness" opublikowane przez

William Heinemann Ltd.

part of Reed Consumer Books Limited,

Michelin House, 81 Fulham Road, London SW3 6RB

and Auckland, Melbourne, Singapore and Toronto

For the Polish edition © Copyright by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. 1995

ISBN 83-7082-457-1

WYDAWNICTWO AMBER Sp. z o.o. 00-108 Warszawa, ul. Zielna 39, tel. 620 40 13, 620 81 62

Warszawa 1997. Wydanie II Druk: Cieszyńska Drukarnia Wydawnicza

Dla Danielle, z colą moją miłością.

Ten lekki wiatr przewędrował sześćset kilometrów. Wyruszył z bezkresów pustyni Kalahari, którą

mali żółci Buszmeni nazywają „Wielką Suchą". Teraz, po dotarciu do zbocza doliny Zambezi,

między wzgórzami a nierównym nadbrzeżem rozbił się na wiry i podmuchy powietrza.

Słoń stał tuż poniżej szczytu jednego ze wzgórz. Był zbyt ostrożny, żeby pokazać się na tle nieba.

Młode liście drzew masa przysłaniały jego cielsko, zlewające się z szarą skałą zbocza.

Wyciągnął wysoko trąbę, nabrał powietrza w szerokie, owłosione nozdrza, opuścił ją i delikatnie

dmuchnął w otwarty pysk. Dwa organy węchowe w górnej wardze rozwarły się niczym pąki róży

— badał smak powietrza.

Wyczuwał czysty, ostry piach dalekich pustyń, słodkie pyłki setek dzikich roślin, ciepły odór stada-

bawołów z pobliskiej doliny i chłodny posmak wody, którą piły i w której się kąpały. Rozpoznał te

i inne wonie i bezbłędnie oszacował odległości od źródła każdego z nich.

Jednak to nie one go interesowały. Szukał innego, drażniącego i przykrego zapachu przebijającego

pozostałe: zapachu dymu tytoniowego zmieszanego ze specyficznym odorem piżma: zjełczałym

potem w niepranej wełnie; woni nafty, mydła karbolowego i wyprawionej skóry — zapachu

człowieka. A on tam był, tak samo uporczywie podążający jego tropem, jak każdego dnia od

początku pościgu.

Jeszcze raz stary samiec poczuł, jak budzi się w nim atawistyczny gniew. Ten zapach prześladował

niezliczone pokolenia jego gatunku. Od małego nauczył się nienawidzić i bać się go, niemal przez

całe życie przed nim uciekał.

Ostatnia przerwa w nieustannym pościgu i ucieczce trwała jedenaście lat. Jedenaście lat spokoju

dla stad znad rzeki Zambezi. Słoń nie mógł poznać ani zrozumieć tego przyczyny — miedzy jego

prześladowcami toczyła się zacięta wojna domowa, która zamieniła rozległe tereny leżące wzdłuż

południowego brzegu Zambezi w strefę buforową. Była ona zbyt

niebezpieczna dla łowców słoni, a nawet dla strażników przyrody, do których obowiązków

należało wybijanie nadwyżek populacji. W tamtych latach stadom świetnie się żyło, ale teraz

prześladowania zaczęły się od nowa z dawnym, nieprzejednanym okrucieństwem.

Ogarnięty gniewem i przerażeniem stary samiec znów podniósł trąbę i wciągnął straszną woń.

Potem odwrócił się i bezszelestnie przeszedł na drugą stronę skalistego wzgórza, które było jedynie

szarawą plamą, nieznacznie zakłócającą czysty błękit afrykańskiego nieba. Unosząc w nozdrzch

zapach człowieka, zszedł na tylną skarpę, gdzie rozsiane było jego stado.

Wśród drzew rozproszyło się prawie trzysta słoni. Większość samic miała ze sobą młode, niektóre

tak małe, że niczym tłuste prosiaczki, mieściły się pod brzuchami matek. Zwijały swoje niewielkie

trąbki na czoła i dźwigały je wyżej, do sutków wiszących u nabrzmiałych wymion między

przednimi nogami samic.

Starsze słoniątka dokazywały, brykając i ganiając się hałaśliwie, aż któryś z poirytowanych

dorosłych osobników zrywał z drzewa gałąź i, dzierżąc ją w trąbie, bił na prawo i lewo. Rozpędzał

w ten sposób dokuczliwe maluchy, które piszczały z udawanym przerażeniem.

Samice i młode samce pasły się z niespieszną rozwagą. Powoli wplatały trąby głęboko w gęste

zarośla pełne kolców, skąd wyrywały garść dojrzałych jagód i dokładnie układały je w gardzieli,

albo końcem poplamionego kła podważały korę drzewa msasa, oddzderały spory jej kawałek i z

błogością wpychały go za opadający trójkąt dolnej wargi. Niektóre siadały na tylnych nogach, jak

pies, co służy, i podnosiły cielsko, aby wyciągniętą trąbą dosięgnąć delikatnych liści na czubku

wysokiego drzewa, lub, wykorzystując cztery tony wagi, napierały szerokim czołem na pień i

potrząsały drzewem, które kołysało się i zginało, dopóki nie sypnęło gradem dojrzałych owoców.

Trochę niżej dwa młode samce połączyły siły, aby przewrócić wysokie na osiemnaście metrów

drzewo, którego górnych liści nawet one nie mogły dosięgnąć. Kiedy upadło z trzaskiem

pękających włókien, na wzgórzu pojawił się przewodnik stada i w jednej chwili urwała się radosna

wrzawa, zastąpiona nagle wstrząsającą przez kontrast ciszą.

Młode z niepokojem przytuliły się do matek, a dorosłe zwierzęta zamarły w pozycji obronnej,

nastawiając uszu i poruszając jedynie czubkami trąb.

Samiec zszedł do nich kołyszącym krokiem. Grube żółte kły zadarł wysoko, a sposób uniesienia

poobszarpywanych uszu świadczył o przerażeniu. Jego czaszkę wciąż wypełniał zapach człowieka.

Gdy dotarł do najbliższej grupy samic, wyciągnął trąbę i rozdmuchał go nad nimi.

W mgnieniu oka rozpierzchły się, instynktownie stając pod wiatr, tak by zapach prześladowców

cały czas leciał w ich stronę. Reszta stada zauważyła ten manewr i przygotowała się do biegu —

karmiące matki z młodymi znalazły się w środku, otoczone przez stare, bezpłodne

królowe. Młode samce osłaniały stado z przodu, a starsze, ze swoimi adiutantami, z boków. I tak

oddaliły się rozkołysanym, tratującym ziemię krokiem, którym mogły posuwać się naprzód dzień i

noc, dzień i noc bez przystanku.

Stary uciekający samiec był zbity z tropu. Nie doświadczył nigdy podobnie uporczywego pościgu.

Trwał on już osiem dni, a jednak ścigającym nie zdarzyło się zbliżyć na tyle, żeby bezpośrednio

zaatakować stado. Znajdowali się na południu. Czuć było ich zapach, ale prawie nigdy nie weszli w

ograniczone pole widzenia słoni. Wydawało się, że jest ich wielu, więcej niż wszystkich wcześniej

spotkanych przez starego samca ludzi razem wziętych. Tworzyli linię rozciągniętą jak sieć w

poprzek południowych szlaków. Widział ich tylko raz. Piątego dnia, będąc u kresu wytrzymałości,

zawrócił stado i próbował przedrzeć się na drugą stronę, ale oni przecięli mu drogę. Małe figurki,

proste jak patyki, tak zwodniczo kruche, a przecież tak zabójcze, wyskakując z żółtej trawy

udaremniły mu ucieczkę na południe. Wymachiwały derkami i uderzały w puste puszki po nafcie,

aż starego słonia opuściła odwaga i zawrócił, sprowadzając stado urwistą skarpą w stronę wielkiej

rzeki.

Skarpę przecinały ścieżki, którymi od tysięcy lat chodziły stada słoni, ścieżki wiodące po mniej

stromych zboczach, przez przejścia i bramy w murach z syderytu. Jednym z takich traktów stary

słoń z mozołem sprowadził swoje stado, które w wąskich miejscach wyciągało się w pojedynczą

nitkę, po czym znów się rozszerzało.

Nawet w nocy nie pozwolił im się zatrzymać. Wprawdzie nie było księżyca, ale nisko nad ziemią

wisiały wielkie białe gwiazdy. Stado prawie bezgłośnie przemierzało ciemny las. Po północy stary

słoń zszedł ze ścieżki i poczekał, aż stado pójdzie przodem; nim minęła godzina, wiatr znów

przyniósł zepsuty zapach człowieka, słabszy i dużo bardziej odległy, ale wciąż wyczuwalny.

Przewodnik stada pospieszył naprzód, aby dogonić swoje samice.

O świcie znaleźli się w okolicy, której nie widział od lat — na wąskim pasku ziemi wzdłuż rzeki.

W czasie przeciągającej się wojny ziemia ta stała się sceną intensywnych działań człowieka i

dlatego była przez starego słonia omijana aż do dziś, kiedy niechętnie pozwolił się tu zagnać.

Stado nie pędziło już tak szybko. Pościg pozostał daleko w tyle, słonie zwolniły więc i poruszały

się w tempie, które nie przeszkadzało im jeść w drodze. Tutaj, w dolnych partiach doliny, las był

bujniejszy i bardziej zielony. Lasy msasa ustąpiły drzewom mopani i gigantycznym, spuchniętym

baobabom, którym upał wydawał się dodawać sił. Stary słoń wyczuł przed sobą wodę i z

pragnienia zaburczało mu w brzuchu, jednak jakieś niejasne przeczucie mówiło mu o innym

niebezpieczeństwie niż to nadchodzące od tym — o czymś, co czekało z przodu. Często

zatrzymywał się, kołysząc powoli wielkim szarym łbem. Wachlował czujnie uszami, a małe oczka

błyszczały mu, kiedy rozglądał się bacznie, nim ruszył w dalszą drogę.

Nagle zatrzymał się raz jeszcze. Coś na granicy wzroku przykuło jego uwagę; coś, co połyskiwało

metalicznie w ukośnych promieniach porannego słońca. Z przerażenia odskoczył w tył, a pod

wpływem zaraźliwego strachu cofnęło się też całe stado.

Samiec wpatrywał się w plamkę odbitego światła. Powoli trwoga go opuszczała, nic się bowiem

nie poruszało prócz lekkiego wiatru przeczesującego las, nic nie było wokół słychać, jedynie jego

szum w konarach oraz usypiający świergot i brzęczenie beztroskich ptaków i owadów. Mimo to

stary słoń wpatrywał się przed siebie i czekał. W miarę jak słońce się przesuwało, zauważał inne,

identyczne metalowe przedmioty i prze-stępował z nogi na nogę, pomrukując gardłowo z

niezdecydowania.

Starego samca niepokoił szereg małych kwadratowych płytek z cynkowanej blachy. Były

przymocowane do żelaznych rur wbitych w ziemię przed laty, tak. że zapach człowieka dawno już

wywietrzał.

Na każdej płytce ludzie wymalowali lakoniczne ostrzeżenie: UWAGA! POLE MINOWE oraz

stylizowaną czaszkę i skrzyżowane piszczele. W ostrym słońcu litery ze szkarłatnych zmieniły się

w bladoróżowe.

Pole zaminowały wiele lat wcześniej siły bezpieczeństwa rozwiązanego obecnie, składającego się z

białych, rządu Rodezji. Miało ono tworzyć swego rodzaju kordon sanitarny — była to próba

powstrzymania sił partyzanckich ZIPRA i ZANU przed wejściem na ten teren z ich baz

znajdujących się za rzeką w Zambii. Miliony min przeciwpiechotnych i cięższych daymore'ów

pokrywały całe pole wzdłuż i wszerz tak gęsto, że jego rozbrojenie stawało się niemożliwe. Koszt

takiego przedsięwzięcia był zaś na pewno za wysoki dla nowego, czarnego rządu kraju, który i tak

borykał się z poważnymi trudnościami ekonomicznymi.

Stary słoń wciąż się wahał, podczas gdy powietrze zaczął wypełniać huczący łoskot, dziki odgłos

huraganu. Dźwięk dochodził zza'stada, znów od południa. Samiec odwrócił się szybko, żeby stawić

mu czoło.

Nisko nad szczytami drzew sunął ciemny groteskowy kształt, zawieszony na srebrnym,

świszczącym dysku. Napełniając niebo hałasem, obniżył lot nad stłoczonym stadem, tak bardzo że

wzbudzony przez wirujące śmigła pęd powietrza wygiął górne gałęzie drzew i poderwał z suchej

powierzchni ziemi chmurę czerwonego piachu.

W obliczu nowego niebezpieczeństwa słoń odwrócił się i ruszył naprzód, przekraczając linię

rzadko rozsianych, metalowych płytek, a za nim na pole minowe wpadło przerażone stado.

Przebiegł pięćdziesiąt metrów w głąb pola, zanim wybuchła pod nim pierwsza miną. Eksplodowała

w górę, prosto w grubą warstwę skóry na jego prawej tylnej nodze, przecinając ją wpół niczym

uderzeniem topora. Surowe, czerwone mięso wisiało w strzępach, a głęboka rana odsłaniała białą

kość, kiedy zwierzę słaniając się szło dalej na trzech nogach. Następna mina wybuchła pod prawą

przednią i zamieniła kopyto w zakrwawione, siekane mięso. Słoń ryknął z bólu i przerażenia i

opadł na zad,

podczas gdy jego stado, razem z młodymi, mijając go wbiegało na pole minowe. Początkowo

głuche odgłosy detonacji rozlegały się sporadycznie wzdłuż skraju pola, ale szybko przeszły w

urywane staccato, przypominając grę obłąkanego perkusisty. Czasami cztery czy pięć min

wybuchało jednocześnie, wywołując głośną eksplozję dźwięku, który odbijał się od wzgórz skarpy

i powracał zwielokrotnionym echem.

Akompaniował temu, niczym sekcja smyczkowa piekielnej orkiestry, świszczący łoskot wirnika

śmigłowca, który pikował, kołysał się, opadał i wznosił wzdłuż krańców pola. Zaganiał spłoszone

słonie, jak pies pilnujący stada owiec. Pilot to rzucał śmigłowiec, żeby oddać drogę grupie

zwierząt, które odłączyły się od reszty, to znów pędził, żeby złapać pięjcnego młodego samca,

któremu jakimś cudem udało się przebiec pole bez szwanku i dotrzeć w bezpieczne miejsce na

brzegu rzeki. Zmuszał go do odwrotu i zaganiał na pole, gdzie wybuch odrywał zwierzęciu stopę

— słoń padał, trąbiąc i rycząc przeraźliwie.

Grzmot rozrywających się min był nieprzerwany jak odgłos bitwy morskiej. Każda eksplozja

wyrzucała słup piachu wysoko w spokojne powietrze nad doliną, tak że dziejące się w niej

okropieństwa przysłaniała po części czerwona mgła. Piach kręcił się i wirował w górę aż do

szczytów drzew, a oszalałe zwierzęta, niczym ciemne, udręczone widma, miotały się oświetlane

błyskami wybuchających min.

Jednej ze starszych samic wybuch oderwał wszystkie nogi. Leżała na bolcu i usiłując wstać waliła

głową w twardą ziemię. Inna szorowała brzuchem po piachu, ciągnąc za sobą tylne nogi. Trąbą

ochraniała malutkie słoniątko u swego boku, aż w końcu mina eksplodowała pod jej klatką

piersiową, wyginając żebra na zewnątrz i odrywając jednocześnie zad tulącego się do matki

maleństwa.

Inne młode, oddzielone ód matek, biegały z piskiem w chmurze pyłu, aż wybuch i krótkie błyski

ognia kładły temu kres, gruchocząc im kończyny.

Długo trwało, zanim spowolniało tempo salw, a eksplozje stały się znów przerywane i w końcu

ucichły. Śmigłowiec wylądował przed linią znaków ostrzegawczych. Silnik zamarł i ustało

wirowanie śmigła. Słychać było jedynie porykiwania okaleczonych i dogorywających zwierząt,

leżących na skotłowanej ziemi pod pokrytymi piachem drzewami. Wejście do śmigłowca było

otwarte. Jakiś mężczyzna zeskoczył lekko na ziemię.

Był to Murzyn ubrany w wyblakłą dżinsową kurtkę bez rękawów i obcisłe dżinsy farbowane w

plamy. Podczas wojny w Rodezji dżinsowy przyodziewek był nieoficjalnym umundurowaniem

żołnierzy opozycji. Mężczyzna miał na nogach kolorowe zachodnie buty' z tłoczeniami, na czubku

głowy lotnicze okulary przeciwsłoneczne Polaroida w złotych oprawkach, a o górną kieszeń kurtki

zaczepił rząd długopisów — wśród partyzantów kombatantów świadczyło to o wysokiej randze.

Pod prawym ramieniem niósł kałasznikowa. Podszedł do skraju pola minowego i stał

tam pełne pięć minut, patrząc beznamiętnie na zamieniony w rzeźnię las. Później zawrócił w stronę

śmigłowca.

Z kabiny spoglądał uważnie w jego stronę pilot, wdąż w słuchawkach na misternej afro, ale oficer

zignorował go i zajął się kadłubem maszyny.

Wszystkie oznaczenia i numery identyfikacyjne pokryto starannie taśmą maskującą, a następnie

spryskano czarną emalią w sprayu. W jednym miejscu taśma się odkldła, odsłaniając róg napisu.

Oficer krawędzią dłoni ją przylepił; krótkim, ale krytycznym spojrzeniem obrzucił swoje „dzieło" i

schronił się w rieniu najbliższego drzewa mopani.

Postawił karabin przy pniu drzewa, rozłożył na ziemi chustkę do nosa, żeby nie pobrudzić spodni, i

usiadł, opierając się plecami

0 chropowatą korę. Złotą zapalniczką Dunhilla przypalił papierosa

1 zadągnął się głęboko, nim pozwolił dymowi przesączyć się powoli przez pełne, demne usta.

Wtedy po raz pierwszy uśmiechnął się, chłodno i refleksyjnie, na myśl o tym, jak wielu ludzi, ile

czasu i amunicji było trzeba do zabida trzystu słoni w sposób konwencjonalny. „Od czasu wojny w

buszu towarzysz komisarz nie stracił nic ze swego sprytu — kto inny wpadłby na coś takiego?"

Pokręcił głową z podziwem i szacunkiem.

Wypaliwszy papierosa, palcami rozgniótł niedopałek — ot, taki sobie mały nawyk z tamtych

minionych dni — i zamknął oczy.

Straszny chór jęków i ryków nie przeszkodził mu w zaśnięciu. Obudził go dopiero dźwięk ludzkich

głosów. Szybko wstał, od razu czujny, i spojrzał na słońce. Było po południu.

Podszedł do śmigłowca i obudził pilota:

— Nadchodzą.

Zdjął megafon z uchwytu na śdanie i czekał w otwartym luku, aż pierwsi wyłonią się spośród

drzew. Spojrzał na nich z rozbawionym lekceważeniem.

— Pawiany! — wycedził z pogardą człowieka wykształconego dla wieśniaka, pogardą jednego

Afrykanina dla drugiego, z innego plemienia.

Zbliżali się, idąc długim sznurem po śladach słoni: dwie czy trzy setki mężczyzn otwierających ten

pochód i kobiet go zamykających, w okrydach ze skór zwierzęcych i w starej, wystrzępionej

odzieży z Zachodu. Wiele kobiet miało nagie piersi. Niektóre z nich były młode. Zuchwale

przechylały głowy i lirycznie kołysały krągłymi pośladkami pod krótkimi spódniczkami z ogonów

zwierząt. Kiedy odziany w dżins oficer przyglądał się im, pogarda zamieniła się w uznanie —może

później znalazłby chwilę dla którejś z nich, pomyślał i włożył rękę do kieszeni dżinsów. Murzyni

ustawili się wzdłuż skraju pola minowego, trajkotali i piszczeli z zachwytu. Niektórzy, chichocząc i

podskakując, pokazywali sobie nawzajem cielska wielkich, ubitych zwierząt.

Oficer pozwolił im dać upust radości, zasłużyli na tę przerwę. Osiem dni byli w drodze, prawie bez

odpoczynku. Pracowali na zmiany jako

naganiacze, żeby zapędzić stado słoni do podnóża skarpy. Kiedy czekał, aż się uspokoją, znów

zadumał się nad charyzmą i charakterem jednostki, która potrafiła zespolić tę tłuszczę

prymitywnych, niepiśmiennych wieśniaków, stworzyć z niej spójną i sprawną całość. Całą operację

zorganizował bowiem jeden człowiek.

„To prawdziwy mężczyzna!", oficer pokiwał głową i otrząsnął się z fali uwielbienia. Podniósł do

ust megafon.

— Cicho! Cisza! — uspokoił ich i zaczął rozdzielać zadania do wykonania.

Z tych, którzy mieli topory i pangi, utworzył grupy rzeźników. Kobietom kazał ustawić wędzarnie i

wypleść kosze z kory mopani, zaś innym zebrać drewno na ogniska. Potem znów zajął się

rzeźnikami.

Żaden z członków plemienia nigdy nie leciał śmigłowcem czy samolotem. Oficer musiał więc

ostrym czubkiem swego budora przekonać pierwszych z nich, by weszli do luku. W ten sposób

mogli przeledeć nad wąskim, usianym minami paskiem i dostać się do najbliższego martwego

słonia.

Wychylając się z luku, oficer spoglądał w dół na starego samca. Oceniał grube, wygięte kły i

zauważył, że bestia wykrwawiła się na śmierć. Dał pilotowi znak do obniżenia lotu.

Zbliżył usta do ucha najstarszego mężczyzny.

— Tylko pamiętaj, żeby wasze stopy nie dotknęły ziemi! — wykrzyczał. Człowiek krótko kiwnął

głową. — Najpierw kły, potem mięso.

Smith Wilbur - Saga rodu Ballantyneów- 4 - Lampart poluje w ciemności.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: