ROZDZIAŁ XX.pdf

The Darkest Surrender

-------------------------------------------------------------------------------------------------

ROZDZIAŁ XX

Ten głupi mężczyzna nie przestał za nią podążać!

Uwolnienie się od Stridera było łatwe - zrobiła to, pozwalając jego

demonowi wygrać.

Po tym jak rzuciła wiadomość o Rhei, Kaia zażądała chwili na osobności,

żeby z nim porozmawiać. Pozwoliła, żeby przypuszczał, że przez rozmowę ma

na myśli całowanie do nieprzytomności. Wyszli. Na zewnątrz baru otoczyło ją

chłodne powietrze i zmroziło już i tak chłodną krew. Zanim Strider zdążył

wymówić słowo, umieściła szybkiego całusa na jego wspaniałych ustach –

niestety nie pozostawiając go nieprzytomnym – i rzuciła wyzwanie, by nie

ruszał się z miejsca przez najbliższą godzinę. Acha i jeszcze, żeby trzymał przy

sobie Sabina i Lysandera.

Dzika furia biła od niego, kiedy zabrała Biankę i Gwen, a potem wyszły.

Sposób w jaki zaatakował Sabina i Lysandera, kiedy tych dwóch starało się za

nimi iść… dzika walka z nimi…Nigdy tego nie zapomni. Z tysiąc razy chciała

się odwrócić, żeby błagać go o wybaczenie i prosić o to, by do niej dołączył.

Zrobiła coś, czego nigdy nie chciała zrobić - użyła jego własnego demona

przeciw niemu. Na bogów, zrobiła to po tym, jak tak spektakularnie się

całowali, kiedy w końcu skręcili na właściwą ścieżkę i obrali właściwy kurs.

Powstrzymały ją jedynie myśli o Rhei i jej mściwej naturze. Kaia nie mogłaby w

tym samym czasie skupić się na zdobyciu nagrody i ochronie Stridera. Łowcy

mogliby wtedy nic nie robić, jedynie leżeć i czekać w Odynii, by zabrać jego

głowę.

Za wszelka cenę musiała chronić Stridera. Potrzebowała go bardziej niż

powietrza. Stał się dla niej delikatny. Oczekiwał od niej czegoś więcej.

Pocałował ją na oczach wszystkich tak, jakby się mieli kochać. Jakby się nie

mógł nią nacieszyć. Jakby była narkotykiem, którego sobie odmawiał zbyt

długo. A potem nazwał ją laleczką i pogłaskał jak cenny skarb…swoją drugą

połowę. Prawdopodobnie wszystko popsuła tym wyzwaniem. Świadomość tego

spowodowała, że skurczył się jej żołądek. Ale nie było czasu na wyjaśnienia czy

przekonywanie do istoty jej planu. Drużyna Kai miała jedynie dwadzieścia

cztery godziny (teraz dziewiętnaście), żeby dotrzeć do ogrodów Rhei w

niebiosach, a żeby to zrobić, musiały najpierw dotrzeć do otwartego portalu

królowej bogów.

Z Taliyą i Neeką wysuniętymi do przodu jako zwiad, Kaia i reszta jej

dziewczyn udały się do zimnej, cudownej krainy na Alasce. Alaska - ojczyzna

Skayhawks i lokalizacja tymczasowego portalu wybrana na cześć pierwszego

zwycięzcy konkursu.

Ich przeznaczenie? Zapomniany kawałek ziemi pomiędzy dwoma

wyjątkowymi górami. Nie zostawiły za sobą śladów, ukrywając trop pozostały

całkowicie poza zasięgiem wzroku. Tak na wszelki wypadek, gdyby inna

drużyna pomyślała o utrudnianiu im dotarcia do celu.

Mimo to i tak nic nie stanie na przeszkodzie odnalezieniu ich

zdeterminowanym mężczyznom podążającym ich tropem.

- Będziemy musiały ich spętać – powiedziała Gwen.

Przed twarzą Kai pojawiła się mgła. Przeskoczyła z jednego czubka

drzewa pokrytego lodem na kolejne, a truskawkowo blond loki powiewały za

nią. Sugestia Gwennie była dobra.

- Nie – powiedziała, skacząc na nowe drzewo, jej skrzydła trzepotały pod

białym płaszczem ze sztucznego futra. To spowodowałoby utratę Stridera, nie

mogła znieść myśli o tym, że zostanie pokonany i będzie wić się w bólu przez

kilka dni, aż w końcu osłabnie. To przyczyniłoby się do tego, że stałby się

łatwym celem dla Juliette. – Portal zostanie zamknięty o 8.01 jutro rano.

Wejdziemy w niego tuż przed zamknięciem, potem nie będą w stanie za nami

pójść.

- To ryzykowne – stwierdziła Bianka tuż za nią. Konar nieznacznie

kołysał się pod ich wspólną masą. – Możemy być zbyt późno, żeby wejść. Nie

możemy sobie pozwolić na to, by nas zdyskwalifikowano w tej konkurencji.

Jeśli tak się stanie, zostaniemy na dobre pozbawione nadziei na zajęcie trzeciego

miejsca, a tym bardziej na zdobycie pierwszej nagrody.

Cholera. Małżonkowie powinni ułatwiać życie, a nie jeszcze bardziej je

komplikować. Kaia przesunęła ręką w dół po chłodnej twarzy, nagle stała się tak

zmęczona, że po prostu chciała się poddać. Nie spała w ciągu ostatnich dni.

Najpierw była zbyt zajęta uzdrawianiem, a potem martwieniem się o możliwe

podstępne ataki.

- Możesz wymyślić inny sposób, żeby to osiągnąć bez ranienia naszych

mężczyzn?

W powietrzu pojawił się nienaturalny świst, wywołując drganie w uszach.

Kaia bardzo dobrze znała ten dźwięk, przeszył ją strach. Właśnie znalazły się w

zasadzce.

- Unik! – wrzasnęła, szarpiąc Biankę w dół. Gałąź nad ich głowami

poruszyła się, kiedy strzałka wbiła się w pień. Zapach avocado i soli uderzył w

jej nos, skuliła się.

- Złamałam cholerny paznokieć! – krzyknęła Gwen. Była bardziej

wkurzona niż w czasie, kiedy organizowała swój ślub.

Kaia wciągnęła powietrze, odnajdując resztki potu i strachu. Harpie nie

wypuszczają takich strzałek, ludzie tak. Mimo to mogła postawić duże

pieniądze, że harpie zapłaciły ludziom za tę robotę. W jaki inny sposób

dowiedzieliby się o tym, by zamiast kul użyć groty wydrążone z pestek avocado

zanurzonych w soli? Jak mogli się inaczej dowiedzieć o tym, że połączenie tych

substancji osłabia serca harpi na długie tygodnie, bez względu na to w jakie

miejsce uderzy strzałka? A jeśli nie wynajęły ich harpie, musiała to zrobić sama

Rhea.

Kaia i jej spółka były przyjaciółkami Lordów. Kiedy jeden z ludzi

naciągnął strunę w swoim łuku, dostrzegła znak ósemki wytatuowany na

wewnętrznej stronie nadgarstka - symbol nieskończoności, symbol łowców.

Ze Striderem, Sabinem i Lysanderem w pobliżu… Cholera. Nie chciała

Stridera w jakimkolwiek pobliżu tych chorych sukinsynów. Może właśnie

dlatego ci ludzie zostali wysłani - żeby zdjąć chłopców albo, żeby zdjąć

dziewczyny umawiające się z nimi.

Nie, żeby im się to udało.

- Leżeli, czekając, a wiesz, jak nie lubię, kiedy ludzie czyhają - warknęła

Bianka, rzucając swoją torbę z ciuchami i zaopatrzeniem. W powietrzu uniósł

się obłok, kiedy ciężki nylon wylądował na śniegu. – Zamierzam dać im mały

wycisk.

- Taaa.

W krótkim odstępie czasu sześć kolejnych strzał uderzyło w jej drzewo,

każda bliżej od poprzedniej. Wyciągnęła dwa sztylety, znalazła cele, rzuciła

jednym, potem drugim. Usłyszały stęknięcie, potem krzyk.

- Zostaw mi jednego, mogłabyś? – zapytała Kaia, rzucając swoją torbę

obok siostry.

- Cholera, nie. To twoja kolej na zostawienie jednego dla mnie .

- Zrób to, a przestanę cię nazywać Niebiańskie Pagórki Dziwki.

Kaia przesłała jej buziaka, a potem rzuciła się w dół, opadła i wylądowała

w kucki jedynie z minimalnym wstrząsem. Wokół niej unosiły się drobne płatki

śniegu, kiedy szybko przeskanowała otoczenie. Naliczyła pięćdziesięciu trzech

łowców, większość nadal na ziemi. Łuki mieli podniesione i przygotowane do

ataku.

- Walczysz nieczysto, Kye – zawołała Bianka tuż za nią. – Ale dobra,

umowa stoi.

Kaia zachichotała szczęśliwa, że nie będzie musiała się kontrolować.

Więcej strzał uderzyło w drzewa wciąż zbyt daleko od celu. Jej Harpia

zaskrzeczała, chcąc się uwolnić. Kaia nawet nie próbowała powstrzymać

małego skarbu. Siostry wiedziały co robić, wiedziały jak trzymać się z dala od

niebezpieczeństwa. Natychmiast jej wzrok przeszedł na tryb nocny, małe kropki

czerwieni skupiły jej uwagę. Temperatura ciała wzrosła. Usta wypełnił smak

krwi. Ci ludzie, gdyby mieli taką szansę, mogli zranić Stridera, więc ci ludzie

zginą. Bolesną śmiercią. Uśmiechnęła się, rozciągając i wstając na nogi.

- Tam, tam jest! – ktoś wrzasnął.

- Widzę ją!

Chwilę później strzały poszybowały w jej kierunku. Obserwowała je –

sześć. Poruszały się zbyt wolno. Złapała jedną po drugiej, obejrzała je i rzuciła

na ziemię. Nie były zabawkami.

- Widziałeś to? Niemożliwe!

Kaia ruszyła do akcji. W ciągu jednego mrugnięcia okiem była między

ludźmi. Tańcząc, przebijała się przez nich. Pazury cięły, kły rozrywały. Słodki

smak krwi spłynął w dół do gardła. Wkrótce, wrzaski bólu i błagania o litość

rozeszły się dookoła. Litość? Czym jest litość? Nie znała tego słowa. Jedyne

słowo, które znała to „więcej”. Pragnęła więcej. Więcej krzyków, więcej krwi.

Cięła z większym zapałem, gryzła z większym entuzjazmem. La, la, la - to było

takie zabawne. Och, zobaczmy. Znała też inne określenie. Takie wystrzałowe .

Kości wydawały najwspanialszy dźwięk, kiedy były łamane. A dźwięk

rozrywanej skóry brzmiał jakby stworzono najpiękniejszą kołysankę. Krzyk,

krzyk, błaganie. Wrzask, krzyk, błaganie. La, la, la.

Wszystko działo się zbyt szybko, ciała przestały się podnosić. Wrzaski i

błagania zamarły. Nie było już trzasku łamanych kości, ani skóry do rozdarcia.

Żadnych więcej kołysanek. Kaia ucichła, zmarszczyła brwi. Ale… ale… ona

chciała więcej. Dlaczego nie mogła mieć więcej?

Wciągnęła i wypuściła powietrze – wyczuła zapach cynamonu. Cynamon,

taki sam jak Stridera. Strider. Jej Strider. Jej seksowny, niemający dla nikogo

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: