Clancy Tom - Jack Ryan 1. Bez Skrupulow.pdf - Clancy Tom - alachol

Tom Clancy

Bez skrupułów

Tłumaczył: Szymon Maślicki

Data wydania: 1999

Data wydania oryginalnego: 1993

Tytuł oryginału: Without Remorse

Podziękowania

Bez ich pomocy nic by z tego nie wyszło: dziękuję więc Billowi, Darrellowi i Pat za ich

„profesjonalne” porady — a także, za to samo, Craigowi, Gurtowi i Gerry’emu. Aha, i Russellowi,

za jego zaskakującą wiedzę.

Już ex post facto podziękowania największego kalibru składam: Shelly, za jej wkład pracy,

Craigowi, Gurtowi, Gerry’emu, Steve’owi P., Steve’owi R. i Victorowi za wyjaśnienie mi najprost-

szych spraw.

Przeprosiny

W pierwszym wydaniu „Bez skrupułów” znalazł się fragment wiersza, który trafił do mnie

przypadkiem, i którego tytułu ani nazwiska autora nie byłem w stanie ustalić. Wiersz ten wydał mi

się idealny jako epitafium dla mojego przyjaciela Kyle’a Haydocka, który zmarł na raka w wieku 8

lat i 26 dni — dla mnie zawsze będzie z nami.

Później dowiedziałem się, że tytuł tego wiersza brzmi „Ascension”, a autorką tych wspaniałych

strof jest Colleen Hitchcock, niezwykle utalentowana poetka z Minnesoty. Chciałbym skorzystać z

okazji i polecić jej wiersz wszystkim studentom literatury. Mam nadzieję, że jej poezja wywrze na

nich równie wielkie wrażenie, tak jak to się stało w moim przypadku.

Pamięci Kyle’a Haydocka

(5 lipca 1983 — 1 sierpnia 1991)

Zważ, gdzie kres, a gdzie źródło jest człowieczej sławy. Mojej — w przyjaciołach, przez los mi

zesłanych.

William Butler Yeats

Arma virumque cano

Wergiliusz

Biada ci wzbudzić gniew w ludziach cierpliwych

John Dryden

Prolog

Punkty styku

Listopad

Nie było tak do końca jasne, czy „Camille” był najpotężniejszym huraganem w historii czy tylko

największym tornadem, ale tak czy owak, poradził sobie bez trudu z platformą wiertniczą, nad którą

mozolił się teraz Kelly. Nieważne. Butle na plecy, ostatnie zanurzenie w falach Zatoki

Meksykańskiej, i po robocie. Huragan zdruzgotał wszystkie nadbudówki platformy i nadwerężył

wszystkie cztery potężne podpory, wyginając ich stalowe słupy i kratownice jak makaron.

Wszystko, co dało się bezpiecznie wymontować, już dawno wycięto palnikami i opuszczono na

pokład barki, służącej zarazem jako baza dla ekipy nurków. Nad falami sterczała teraz goła, stalowa

konstrukcja, w której za parę dni mogły się zagnieździć pierwsze ryby. Kelly dobrze życzył rybom i

rozmyślał o nich zeskakując na pokład kutra, którym mieli dopłynąć do platformy. Zadanie

wymagało pracy aż trzech nurków, Kelly był z nich najważniejszy — był szefem. Płynąc, omówili

jeszcze raz kolejność prac. Krążący w oddali drugi kuter próbował odpędzić licznych rybaków,

którzy nie mieli tu wprawdzie czego szukać — Kelly miał im spłoszyć ryby na najbliższych parę

godzin — ale koniecznie chcieli zaspokoić ciekawość. Faktycznie, będzie na co popatrzeć. Kelly

uśmiechnął się krzywo i z ustnikiem w zębach, wywinął kozła w tył, za burtę.

Pod wodą wszystko wyglądało zawsze trochę niesamowicie, ale także przytulnie. Słoneczne światło

błądziło pod sfalowaną powierzchnią, układając się w kurtyny promieni wokół stalowych podpór

podwodnej konstrukcji. Za dnia widzialność była w tych wodach doskonała. Wszystkie ładunki

wybuchowe czekały przytwierdzone we właściwych miejscach. Każda kostka miała wymiary

piętnaście na piętnaście centymetrów przy ośmiu centymetrach grubości. Materiał C-4. Kelly i

pozostała para przez ostatnie dni przymocowali ładunki do podpór i ustawili zapalniki tak, aby całą

falę uderzeniową skierować na słupy. Na początek Kelly sprawdził pierwszy rząd kostek, ten o trzy

metry nad dnem, śpiesząc się, bo nie było czasu, żeby marudzić. Pozostała dwójka płynęła za nim,

rozwijając kable i mocując je do kolejnych zapalników. Nurkowie, którzy pracowali z Kellym, byli

miejscowi, zaprawieni w wyburzaniu podwodnym i wyszkoleni prawie tak dobrze, jak sam Kelly,

co nie zmieniało faktu, że wszyscy skrupulatnie sprawdzali nawzajem swoją robotę. W tej branży

prawdziwego mistrza można poznać po ostrożności i metodycznym stylu pracy. Z niższym

poziomem ładunków uwinęli się w dwadzieścia minut i z wolna podpłynęli wyżej, raptem trzy

metry pod falami, gdzie dokładnie, powoli i starannie powtórzyli to samo z drugim rzędem. Przy

C-4 nie ma co się śpieszyć ani ryzykować.

* * *

Pułkownik Robin Zacharias skupił całą uwagę na zadaniu, bo bateria rakietowych pocisków

przeciwlotniczych SA-2 czekała za najbliższym łańcuchem wzgórz. Jej wietnamska obsługa

zdążyła do tej pory wystrzelić salwę trzech pocisków w poszukiwaniu myśliwców bombardujących,

które Zacharias miał dzisiaj ochraniać. Nawigatorem-obserwatorem pułkownika, czyli człowiekiem

na tylnym siedzeniu jednosilnikowego F-105G Thunderchief, był Jack Tait, podpułkownik i

skądinąd specjalista w zwalczaniu systemów obrony powietrznej. Tait i Zacharias zaliczali się do

współautorów doktryny, którą sami wprowadzali dzisiaj w życie, doktryny nazywanej Wild Weasel

— „Dzika łasica”. Samolot pułkownika zmienił się w łasicę, która miała przemknąć przez niebo,

sprowokować Wietnamczyków do odpalenia salwy rakiet, a potem zanurkować pod wystrzelonymi

pociskami i dopaść wyrzutni zanim ich obsługa zdąży wystrzelić ponownie. Gra była ostra i

bezlitosna. W niczym nie przypominała łowów, wyścigu między myśliwym i ofiarą. Najbardziej

była podobna do pojedynku dwóch myśliwych, z których jeden jest mały, śmigły i wrażliwy na

każdy cios, a drugi potężny, gruboskórny i nieruchawy. Stanowisko wietnamskich wyrzutni

doprowadzało kolegów Zachariasa do białej gorączki. Wietnamski dowódca umiał wyczyniać ze

swoim radarem prawdziwe cuda i dobrze wiedział, kiedy go włączać, a kiedy siedzieć cicho. Robin

nie wiedział, z którym konkretnie wietnamskim sukinsynem ma do czynienia, lecz wystarczała mu

w zupełności wiedza, iż ten sam przeciwnik w zeszłym tygodniu strącił już dwa F-105G z

dywizjonu pułkownika. Nic dziwnego, że gdy tylko góra wydała rozkaz, by wznowić naloty w tym

sektorze, Zacharias sam przydzielił sobie to zadanie, zresztą najzupełniej zgodne z jego wiedzą i

umiejętnościami. Zacharias specjalizował się w rozpracowywaniu, forsowaniu i niszczeniu

systemów obrony powietrznej. Zajęcie wymagało szybkości, refleksu i wyobraźni przestrzennej, a

dla zwycięzcy główną nagrodą było to, że przeżył.

Zacharias ciągnął nisko, na stu pięćdziesięciu metrach, i nie żałując ciągu. Dłoń, na dobrą sprawę,

przesuwała drążek odruchowo, bo wzrok Zacharias zdążył skupić na białych krasowych pagórkach

przed nosem, a słuch na tym, co meldował mu z tylnego fotela jego obserwator.

— Mamy go na dziewiątej, Robin — usłyszał od Jacka. — Maca teren, ale nas jeszcze nie wyłapał.

To co, w skręt i niżej, nie?

Zacharias wiedział już w tym momencie, że nie zrobią „skoku tygrysa” i nie znurkują na wyrzutnię

ze średniego pułapu. Próbowano tego tydzień temu. Błąd był kosztowny: zginął jeden kapitan,

jeden major, maszyna strącona... Al Wallace pochodził z tego samego miasta, z Salt Lake City...

Znali się z Zachariasem od lat... Niech to diabli! Pułkownik zagryzł wargi, zapominając nawet, że

zwykle stara się nie przeklinać, nawet łagodnie.

— Spróbuję go podbechtać — oznajmił i przyciągnął do siebie drążek sterowy. Thunderchief

wyskoczył prosto w niewidzialny stożek radarowych promieni nad doliną i czekał cierpliwie, co

dalej. Dowódcę baterii z pewnością wyszkolono w Rosji. Nikt nie wiedział dokładnie, ile

samolotów ma na koncie Wietnamczyk — na pewno więcej niż powinien — lecz skoro tak było, z

pewnością odczuwał z tego faktu wielką dumę, a duma potrafi w takich sytuacjach doprowadzić do

nieuwagi i zguby.

— Odpalili... Puścili w nas dwie rakiety, Robin — ostrzegł Tait znad swej konsoli za plecami

Zachariasa.

— Tylko dwie?

— Może oszczędzają — uświadomił pilotowi Tait. — Mam je na dziewiątej, Rob. Raz-dwa, pokaż,

co potrafi prawdziwy pilot.

— Co powiesz na to? — Zacharias położył ich w skręcie w lewo, by pokładowy radar mógł śledzić

obie rakiety, ruszył ku nim, a potem zszedł błyskawiczną żmijką tuż nad ziemię i ukrył się za

przeciwstokiem. Wyrównali lot niebezpiecznie nisko, lecz dzięki manewrom obie SA-2, ogłupiałe i

zmylone, pozostały półtora kilometra nad amerykańskim samolotem.

— Chyba pora — oznajmił Tait.

— Chyba masz rację. — Zacharias znów zakręcił ostro w lewo i uzbroił zasobniki bomb

kasetowych. F-105 przemknął tuż nad krawędzią łańcucha wzgórz i opadł w dolinę. Pułkownik

spojrzał przed siebie, tam gdzie oddalony o dziesięć kilometrów i pięćdziesiąt sekund lotu wyrastał

następny ciąg pagórków.

Clancy Tom - Jack Ryan 1. Bez Skrupulow.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: