112. Bright Laurey - Marzyciele.pdf - 0101-0200 (Szufladka18) - ADITALA

Laurey Bright

Marzyciele

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- O, do licha! - Riley Morrisset nacisnęła na hamulec, ale

było już za późno. Wyjeżdżając spod sklepu, zbyt wcześnie

wykonała skręt kierownicą. Ostry, metaliczny zgrzyt

zadrapanej karoserii nie pozostawiał żadnych wątpliwości, co

się stało.

Westchnęła, wyłączyła silnik i wysiadła z samochodu,

żeby dokonać oględzin strat. Jej, przedpotopowy ford

wydawał się nietknięty, za to lśniące, ciemnozielone bmw

miało rozległą, brzydką rysę na błotniku.

- Do licha! - zaklęła ponownie. - Co tu zrobić? Chyba po

prostu zostawię kartkę z moim adresem za wycieraczką. Ale

najpierw muszę zjechać z drogi, myślała gorączkowo, bo

kierowca stojącej za jej fordem małej ciężarówki zaczął

niecierpliwie trąbić.

Pospiesznie wróciła do auta, wrzuciła wsteczny bieg, lecz

nagle aż podskoczyła z wrażenia, gdyż tuż przed nosem

ujrzała męskie, muskularne ramię, sięgające do stacyjki po

kluczyki.

Spróbowała wyrwać kluczyki intruzowi, zwłaszcza że

doczepione do nich były także klucze do domu, ale w efekcie

tej szarpaniny pęk kluczy spadł gdzieś między drzwi a

siedzenie. Riley próbowała zamknąć okno, lecz już po chwili

przypomniała sobie, że jest zepsute. Co gorsza, nieznajomy

złapał ją za nadgarstek, toteż Riley, niewiele myśląc, wpiła

zęby w jego dłoń.

Mężczyzna zaklął, lecz nie zwolnił uścisku. Zdesperowana

Riley zaczęła wrzeszczeć jak najęta.

Nieznajomy mruknął coś pod nosem, wypuścił w końcu

rękę Riley, po czym obejrzał się za siebie, jako że za plecami

usłyszał czyjeś kroki.

Riley odetchnęła z prawdziwą ulgą, widząc dwóch rosłych

mężczyzn zbliżających się w ich stronę. Mieli potężne,

wytatuowane ramiona i nie wyglądali jak uosobienie

niewinności. Jeden z nich miał głowę wygoloną na łyso,

głowę drugiego, chyba Maorysa, zdobiły długie dredy.

Riley spodziewała się, że w tej sytuacji jej napastnik po

prostu ucieknie, lecz nic takiego się nie stało.

- Ma pani jakieś kłopoty? - zapytał jeden z ochroniarzy,

rzucając przy tym groźne spojrzenie intruzowi. Jego kolega

stanął tuż obok.

- Owszem, ta pani ma kłopoty - odparł z naciskiem

nieznajomy, zanim Riley zdążyła cokolwiek powiedzieć. -

Zarysowała karoserię mojego samochodu, a potem chciała

uciec. Gdy ją próbowałem zatrzymać, ugryzła mnie w rękę.

Riley otworzyła szeroko buzię. Spojrzała na

nieznajomego, potem na eleganckie bmw, i znowu na

mężczyznę. Dopiero teraz miała okazję przyjrzeć się mu. Był

ubrany w znakomicie skrojony garnitur i białą koszulę. Stroju

dopełniał krawat w delikatne, szare prążki. No i ten cudowny

akcent nieznajomego, bez cienia nowozelandzkich

naleciałości ani udawanej, brytyjskiej afektacji. Ciekawe...

Nie, ten człowiek nie wyglądał jak groźny napastnik.

Niedobrze, pomyślała Riley.

Jej niedoszli wybawcy spojrzeli po sobie, po czym

długowłosy zajął się oglądaniem karoserii.

- Trzeba będzie klepać - stwierdził głosem znawcy. Riley

zwróciła się do nieznajomego:

- To pański samochód?

- Owszem, mój - odparł z nutą arogancji w głosie

mężczyzna.

- Proszę to udowodnić - wypaliła Riley i śmiało spojrzała

mu w twarz. Miał wystające kości policzkowe, wysokie czoło,

kruczoczarną czuprynę i ładne, dość szerokie usta.

Nieznajomy również jej się przyjrzał, po czym z kieszeni

marynarki wyciągnął portfel, a z niego cieniutki elektroniczny

notes.

- Nie pozwólcie jej uciec - rzucił do łysego mężczyzny.

- Ależ ja się nigdzie nie wybieram - odparła Riley

oburzona, lecz nieznajomy nie zwrócił na to najmniejszej

uwagi, obszedł jej auto i stanął z tyłu.

Mała ciężarówka zatrąbiła ponownie, ale jej kierowca,

widząc, że nic w ten sposób nie wskóra, postanowił w końcu

wyminąć forda Riley. Łysy ochroniarz ustąpił z drogi i z

założonymi na piersiach rękoma stanął przed jej autem..

No pięknie! - mruknęła w duchu Riley. Ten facet mnie

pilnuje...

- Oto numer mojej polisy oraz mój adres domowy.

Poproszę o pani dane. Chyba nie ma wątpliwości, że to pani

jest sprawczynią szkody? - Właściciel bmw podniósł głos.

Ochroniarze spojrzeli po sobie.

- Co pani na to? - zapytał Maorys.

- Ten pan szarpał mnie za rękę. Nie widzieliście? - spytała

gorączkowo Riley.

- Złapałem tę panią, by uniemożliwić jej ucieczkę z

miejsca zdarzenia - wyjaśnił najspokojniej w świecie. - Chyba

nic się pani nie stało... - Wymownym gestem wskazał ślady po

zębach na swojej dłoni. - Myślę, że załatwimy tę sprawę sami.

Prawda? Bardzo panom dziękuję za pomoc - zwrócił się do

ochroniarzy.

- Nie ma sprawy, szefie - mruknął łysy.

- Kobiety za kółkiem... - rzucił ten z dredami, uśmiechnął

się głupkowato, po czym obaj się oddalili.

Riley aż kipiała ze złości, jednak postanowiła udawać

niezwykle chłodną i opanowaną.

- Zamierzałam zostawić swój adres i numer telefonu za

wycieraczką pańskiego wozu - powiedziała wyniośle. We

wstecznym lusterku zobaczyła następne auto. - Widzi pan,

tarasujemy wyjazd.

- W takim razie proszę zaparkować obok mnie - rozkazał

raczej niż poprosił.

Gdy tylko wysiadła, zapisał coś na wizytówce. Po chwili

podał jej swój bilet wizytowy, notes i długopis.

- Proszę podać imię, nazwisko, miejsce zamieszkania,

nazwę i adres firmy ubezpieczeniowej. Moje dane są na

wizytówce - powiedział z naciskiem.

Chowając kartonik do tylnej kieszeni dżinsów, Riley

poczuła piękny zapach wody po goleniu. To pewnie jedna z

tych marek, której cena przyprawia zwykłego śmiertelnika o

zawrót głowy, pomyślała złośliwie.

- Ale ma pani prawo jazdy? - zapytał niespodzianie.

- Oczywiście, że mam - prychnęła oburzona Riley.

- Wygląda pani jak nastolatka - stwierdził sceptycznie. -

To samochód rodziców?

- Mam dwadzieścia cztery lata - wypaliła. - A samochód

jest mój!

Nieznajomy bez większego zainteresowania zlustrował ją

od stóp do głów. Zobaczył upięte w koński ogon włosy,

obcisły podkoszulek, sprane dżinsy i dość zniszczone adidasy.

Gdy Riley rano wyjmowała te spodnie z szafy, nie zauważyła,

że są w takim opłakanym stanie. Mimo to ten facet nie miał

prawa patrzeć na nią z tak jawną pogardą. Dumnie podniosła

głowę. Sięgała mu do brody, co oznaczało, że miał mniej

więcej metr osiemdziesiąt.

Riley na ogół śmiało patrzyła mężczyznom prosto w

twarz, jednak ten facet był tak blisko, tak niepokojąco i

niebezpiecznie blisko...

- Proszę się odsunąć, pan mnie przytłacza - rzuciła bez

zastanowienia.

112. Bright Laurey - Marzyciele.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: