Ktoz jak Bog nr 05_2008.pdf

Dwumiesięcznik o Aniołach i życiu duchowym

nr 5 (95) wrzesień – październik 2008

cena 4 zł (w tym 0 % VAT)

W numerze m.in.:

• Anielskie duchy

u spowiednika św. Faustyny

• Charyzmat uzdrawiania

• Św. Michał u końca czasów

• Ilu aniołów jest na ostrzu igły?

• Ojciec Leon Knabit o aniołach

• Poświęcenie figury

Anioła Stróża Polski

POD SKRZYDŁEM ANIOŁA

Drodzy

Czytelnicy

Życzenia Anioła

Bogu podziękowałaś, w kolejne urodziny

Za dar Anioła swego, stróża wiernego

Cóż ja ci w zamian dam w podarunku?

Spytał mnie Anioł z wdziękiem

Nie mam złota, diamentów

Niczego, co na ziemi jest cenne

Była godzina piąta rano 3 maja

1863 r. Na ulicach Przemyśla pojawił

się tajemniczy, ubrany na biało, wiej-

ski chłopiec. Wyglądał na 16-latka.

Z rozświetloną twarzą wypowiadał

profetyczne orędzie. Przedstawił się

jako Anioł Stróż Polski i zapowie-

dział, że Pan Bóg najwyżej nas wy-

niesie gdy damy światu Wielkiego

Papieża.

145 lat po tym zdarzeniu, w dniu

28 września br. w Miejscu Piastowym

stanie 5-cio metrowa figura Anioła

Stróża Polski. Będzie wzywać do mo-

dlitwy i przypominać o niewidzialnej

obecności Niebieskiego Posłańca w hi-

storii i dniu dzisiejszym naszego naro-

du. Wszystkich zapraszamy do udziału

w tej historycznej uroczystości, która

zostanie poprzedzona dwudniową se-

sją pt. „św. Michał Archanioł”. W pro-

gramie: modlitwa, interesujące wykła-

dy, wystawy, kiermasz i koncert pieśni

anielskiej. Szczegółowy program na

str. 31.

Na łamach naszego pisma witamy

ojca Leona Knabita OSB z Tyńca w in-

teresującym tekście „O aniołach – za

mało czy za dużo”. Polecamy także

rozważanie o dobrych i złych duchach

w życiu spowiednika św. Faustyny,

ks. Michała Sopoćko.

Zachęcamy do owocnego przeży-

wania tych dwóch anielskich mie-

sięcy, w których liturgicznie wspo-

minamy św. Archaniołów – Michała,

Gabriela i Rafała oraz naszych Anio-

łów Stróżów.

Aniele Stróżu Polski – módl się za

nami i za naszą ojczyzną.

Mogę ci ofiarować łzy czyste

Co sercu nie szkodzą

Suknią swoją je otrę

A oczy twe ujrzą na nowo

Twarze ludzi, radosne i piękne

Bez grymasów, min wrogich, zaciętych

Mogę dotknąć twych uszu szeptem

Takim cichym, łagodnym i miłym

Wtedy dotrą do nich modlitwy

A nie kłótnie i słowa niewdzięczne

Mogę zasłonić cię skrzydłem

Nawet dwoma

Przed światem, który sam człowiek stwarza

Nie zwracając uwagi na Boga

Cóż ci mogę więcej podarować?

Mogę sprawić, jeśli na to tylko pozwolisz

By codzienność była ci małym świętem

Aby Jezus w twym sercu królował

Mogę dzwonek darowany mi w niebie

Zawiesić na twojej duszy

Aby dzwonił na msze i różaniec

I na ludzkie o pomoc wołanie

Mogę, choć tego nie poczujesz

Mocno do ciebie się przytulić

Objąć skrzydłami jak pisklę w gnieździe

Chyba nie masz na pióra alergii

Kiedy mimo to kichniesz głośno

Krzyknę wesoło: na zdrowie!

To ja, Anioł Stróż twój na ziemi

Zawsze pamiętam o tobie.

Barbara Kacperska

Któ¿ jak Bóg – dwumiesiêcznik

Nak³ad: 6700 egz.

Za zgod¹ Kurii Biskupiej Warszawsko-Praskiej

z dnia 11.06.2008 r., nr 946(K)2008.

Wydaje: Wydawnictwo Michalineum

Kolportuje : Dzia³ kolporta¿u

Wydawnictwo Michalineum,

ul. Pi³sudskiego 248/252, 05-261 Marki,

tel. 0-22 781 14 20

Prenumerata w 2008 r.: cena 1 egz. – 4,00 z³,

roczna – 24,00 z³, wp³acaæ na konto:

PKO BP SA IV O/Centrum W-wa, II O/Wo³omin,

nr konta 39 1020 1042 0000 8202 0014 7611

Czytelników prosimy o listy i wspó³pracê redakcyjn¹.

Adres redakcji : Któ¿ jak Bóg,

ul. Pi³sudskiego 248/252, 05-261 Marki,

tel. 022 781 14 20, sekretariat czynny 7.00 – 15.00

e-mail: ktozjakbog@religia.net

www.ktozjakbog.religia.net

Dwumiesiêcznik mo¿na nabyæ:

Warszawa: Dom zakonny sióstr Matki Bo¿ej Mi³osierdzia,

ul. ¯ytnia 3/9

Toruń: Księgarnia Diecezjalna, ul. Rynek Staromiejski 18

Kraków : Wy¿sze Seminarium Duch. xx Michalitów,

ul. Kazimierza Wielkiego 95a,

Poznañ: Ksiêgarnia œw. Wojciecha, Plac Wolnoœci 1

Marki : Ksiêgarnia Wydawnictwa Michalineum,

ul. Pi³sudskiego 248/252

oraz w ksiêgarniach katolickich, kioskach parafialnych

i sieci salonów EMPiK.

Redaguje kolegium :

Redaktor naczelny – ks. Piotr Prusakiewicz CSMA

Zastêpca red. naczelnego – Herbert Oleschko

Sekretarz redakcji – Bogus³awa Wytrykus

Opracowanie graficzne i sk³ad – Jacek Kawa

Cenzor – ks. Jan Seremak CSMA

Korekta – Agata Frączek

Redakcja

W BLASKU PRAWDY OBJAWIONEJ

Anioł w więzieniu

– czyli o mocy modlitwy

„W tym czasie Herod zaczął prze-

śladować niektórych członków Kościo-

ła. Ściął mieczem Jakuba, brata Jana,

a gdy spostrzegł, że to spodobało się

Żydom, uwięził nadto Piotra. A były to

dni Przaśników. Kiedy go pojmał, osa-

dził w więzieniu i oddał pod straż czte-

rech oddziałów, po czterech żołnierzy

każdy, zamierzając po święcie Paschy

wydać go ludowi” (Dz 12,1-4).

Jest 42 rok święta Paschy, Piotr sie-

dzi w więzieniu blisko miejsca, w któ-

rym przed dziewięciu laty czekał na

śmierć jego Mistrz. Pilnuje go szesnastu

żołnierzy – były to cztery zmiany, przy

czym dwóch żołnierzy było zawsze obok

więźnia. Dwóch pilnowało w drzwiach.

„Strzeżono więc Piotra w więzieniu,

a Kościół modlił się za niego nieustan-

nie do Boga. W nocy, po której Herod

miał go wydać, Piotr, skuty podwójnym

łańcuchem, spał między dwoma żołnie-

rzami, a strażnicy przed bramą strzegli

więzienia. Wtem zjawił się anioł Pański

i światłość zajaśniała w celi. Trące-

niem w bok obudził Piotra i powiedział:

Wstań szybko! Równocześnie z rąk Pio-

tra opadły kajdany. Przepasz się i włóż

sandały – powiedział mu anioł. A gdy

to zrobił rzekł do niego: Narzuć płaszcz

i chodź za mną” (Dz 12,5-8).

Jest możliwe, że wydarzenie mia-

ło miejsce w nocy z soboty na Wielką

Niedzielę, dlatego, że minęło Święto

Paschy. Kto wie, czy Herod nie chciał

wykorzystać tłumów ludzi zgromadzo-

nych w Jerozolimie, by były świadkami

egzekucji. Piotr miał zdrowe nerwy. Nie-

wielu skazańców potrafi spokojnie spać

przed śmiercią. Zresztą Piotr lubił spać.

Z Ewangelii wiemy, że spał na Taborze,

na Górze Oliwnej, lubił spać zwłasz-

cza wtedy, kiedy trzeba było się mo-

dlić. Podobnie jest teraz: Kościół trwa

na modlitwie, a Piotr śpi. Anioł Pański

wchodzi do celi i budzi Piotra. Trudno

sobie wyobrazić, jak mogło wyglądać to

uwolnienie. Dwóch strażników było już

przy Piotrze. Łańcuchy opadają i anioł

wzywa go do pośpiechu. Dokładnie po-

daje Piotrowi instrukcję – Wstań, prze-

pasz się, włóż sandały na nogi, chodź

za mną. Piotr wykonuje wszystko, ale

do jego świadomości to nie dociera.

„Wyszedł więc i szedł za nim, ale

nie wiedział, czy to, co czyni anioł, jest

rzeczywistością; zdawało mu się, że

to widzenie. Minęli pierwszą i drugą

straż i doszli do żelaznej bramy, pro-

wadzącej do miasta. Ta otwarła się

sama przed nimi. Wyszli więc, przeszli

jedną ulicę i natychmiast anioł odstą-

pił od niego. Wtedy Piotr przyszedł do

siebie i rzekł: Teraz wiem na pewno, że

Pan posłał swego anioła i wyrwał mnie

z ręki Heroda i z tego wszystkiego, cze-

go oczekiwali Żydzi” (Dz 12, 9-11).

Anioł wyprowadza Piotra na ulicę

i znika. Piotr uświadamia sobie, że Je-

zus Chrystus wysłał anioła, żeby go wy-

rwać z ręki Heroda, uwolnić od śmierci.

Zrozumiał, że jeszcze nie nadeszła jego

godzina. Jest noc. Udaje się do Wieczer-

nika. Tam, mimo nocy, duża wspólnota

chrześcijan trwa na modlitwie.

„Po zastanowieniu się poszedł do

domu Marii, matki Jana, zwanego

Markiem, gdzie zebrało się wielu na

modlitwie. Kiedy zakołatał do drzwi

wejściowych, nadbiegła dziewczyna

imieniem Rode i nasłuchiwała. Pozna-

ła głos Piotra i z radości nie otwar-

ła bramy, lecz pobiegła powiedzieć,

że Piotr stoi przed bramą. (...) Kiedy

wreszcie otworzyli, ujrzeli i zdumieli

się. On zaś nakazał im ręką milczenie,

opowiedział, jak to Pan wyprowadził

go z więzienia i rzekł: Donieście o tym

Jakubowi i braciom i udał się gdzie in-

dziej” (Dz 12, 12-17).

Spróbujmy głębiej spojrzeć na

uwolnienie Apostoła z więzienia.

Ukazuje ono nie tylko zdrowe ner-

wy Piotra – wszak spał przed wyko-

naniem wyroku, nie mając z punktu

widzenia ludzkiego żadnych szans

na uwolnienie – ale też jego niezwy-

kle mocną wiarę. On oddał wszystko

w ręce Boga i był do Jego dyspozycji.

Ta głęboka wiara harmonizuje z tym

zrównoważonym podejściem i wielką

odpornością psychiczną.

Piotr nie jest zdumiony zjawieniem

się anioła. To dowód, że żyje on w świe-

cie wiary. Nie dziwi się spotkaniem

z rzeczywistością należącą do świata

Bożego. On wie, że jego Pan ciągle dzia-

ła i tak długo, jak jest Mu potrzebny na

ziemi, tak długo będzie go bronił. Bóg

jest z nim. Chrystus nad nim czuwa i to

jeszcze bardziej umacnia jego zawierze-

nie Bogu. Otrzymał dowód, że nawet

z najtrudniejszej sytuacji Bóg może go

wybawić, bowiem dla Boga nie ma nic

niemożliwego. Wie jednak, że od tego

momentu winien raczej unikać areszto-

wania. Wielką rolę odgrywa tu błagalna

modlitwa Kościoła. Wierni wiedzieli, ja-

kim skarbem jest dla nich Piotr. Przeżyli

już śmierć Jakuba, Zebedeusza, teraz

błagają o uwolnienie Piotra. Modlitwa

wspólnoty Kościoła ma wielką moc.

Ks. Edward Staniek

Opracowanie: Redakcja – na podsta-

wie publikacji ks. E. Stańka w: „A było ich

dwunastu”, Wydział Duszpasterstwa Kurii

Metropolitalnej, Kraków 1989

nr 5 (95) wrzesień – październik 2008 3

W ANIELSKIM KRĘGU

O Aniołach

– za mało czy za dużo?

Przed 40-to laty duże poruszenie wywołał w chrześcijaństwie katechizm, wy-

dany w Holandii. Nie wspominało się w nim aniołów, szatana czy innych złych

duchów. Część holenderskich teologów jakoś nie widziała sensu w zajmowaniu

się tymi sprawami. A jak jest dzisiaj? Ciekawe, że w tekście naszego mszalnego

„Wierzę” nie ma też wprost mowy o aniołach. Szukamy więc i wpadamy na trop:

otóż wyznajemy między innymi, że Bóg jest Stwórcą „wszystkich rzeczy widzial-

nych i niewidzialnych”. Właśnie! Jakie to rzeczy możemy nazwać niewidzial-

nymi? Według wszystkich znaków na niebie i na ziemi są to chyba Aniołowie,

a także i dusze ludzkie. A więc możnaby sformułować określenie: Anioł jest to

rzecz niewidzialna . To nam jednak nie wystarcza. Sięgamy więc do źródła star-

szego niż nasze wyznanie wiary, do Pisma świętego.

Wczytując się w Słowo Boże i trwa-

jąc w wierze Kościoła, przypominamy

sobie, że samo słowo Anioł oznacza

właściwie funkcję, a nie naturę. Anioł,

to Posłaniec (Boży), wykonujący roz-

kazy Najwyższego. Z natury jest du-

chem, a więc nieśmiertelnym. Jest

odblaskiem Bożej chwały i doskonało-

ścią przewyższa wszystkie stworzenia.

Aniołowie należą do Chrystusa, przez

Niego i dla Niego stworzeni, a są też

pomocą dla tych, którzy mają posiąść

zbawienie. Dlatego przedstawianie

aniołów jako rozkosznych, pulchnych,

roześmianych dzieciaczków ze skrzy-

dełkami bardzo spłyca pojęcie i po-

strzeganie tych ważnych, potężnych

Bożych stworzeń. Podobnie zresztą

i ze złymi duchami, przedstawianymi

w postaci pociesznych diabełków.

Gdyby się chciało posłuchać kate-

chizmu holenderskiego i usunąć z Pi-

sma świętego wszystko, co jest w nim

o Aniołach, trzebaby je bardzo okale-

czyć. Przypatrzmy się bowiem, choćby

pobieżnie, miejscom biblijnym, w któ-

rych występują aniołowie.

W Starym Testamencie aniołowie

strzegą raju, utraconego przez grzech

pierworodny; chronią Lota, ucieka-

jącego z Sodomy; ratują niewolnicę

Hagar na pustyni; wstrzymują Abra-

hama przed zabiciem Izaaka na ofiarę;

prowadzą Lud Boży przez pustynię do

Ziemi Obiecanej; zwiastują narodziny

Samsona i Samuela, czy potem Jana

Chrzciciela; towarzyszą w podróży

i pomagają uleczyć chorego (archanioł

Rafał); są obecni przy powołaniu pro-

roków, jak choćby Izajasza.

A w Nowym Testamencie Archa-

nioł Gabriel bierze udział w najważ-

niejszym wydarzeniu świata – wcie-

leniu Zbawiciela w łono Dziewicy

Maryi. Aniołowie zwiastują paste-

rzom narodzenie Jezusa, temuż Je-

zusowi służą potem na pustyni,

umacniają Go w agonii, obwieszczają

zmartwychwstanie. Pełna też aniołów

jest Księga Objawienia, Apokalipsa,

mówiąca o ich wielkiej roli na końcu

czasów.

Aniołowie wielbią Boga w Liturgii.

Ich śpiew „Święty, święty, święty” roz-

lega się w każdej Mszy św. Niekrwawą

Ofiarę Anioł zanosi przed ołtarz w nie-

bie, przed oblicze Ojca, a gdy człowiek

po śmierci wybiera się w ostatnią wę-

drówkę, towarzyszy mu śpiew: „Niech

Aniołowie zawiodą Cię do raju”.

Ta prawda wiary, choć często kwe-

stionowana, a niekiedy jakby zapo-

mniana, ostatnio odżyła w codziennej

świadomości wiernych. Wielu ludzi

tęskni za pojęciem Anioła, ducha czy-

stego, wiernego Bogu, który swą cześć

dla Stwórcy przekłada na wielką życz-

liwość i miłość dla Jego stworzeń.

Poeci piszą o Aniołach i do Aniołów

przedziwne wiersze. Organizuje się wy-

stawy i festyny. Dzieci i starsi próbują

anioły rysować, malować i rzeźbić.

I słusznie. Jeśli Pan Bóg je stworzył, to

nie po to, by zostały zapomniane, albo

by je traktować jako folklorystyczny

dodatek do wierzeń religijnych rozma-

itych tradycji. Coś w tym jest.

I chociaż w nielicznych skądinąd

objawieniach skarżą się, że zapomi-

namy o nich (czyżby dlatego, że są tyl-

ko sługami?), to jednak istnieje wciąż

zwyczaj nadawania dzieciom imion

archaniołów Michała, Rafała i Gabrie-

la. Modlitwa zaś do Anioła Stróża, to

jedna z pierwszych, których wierzący

rodzice uczą dzieci.

Nie można też pominąć faktu, że

w chrześcijaństwie jest wiele kościo-

łów pod ich wezwaniem. Prym wiedzie

święty Michał, możny pogromca szata-

na, ze słynnym włoskim sanktuarium

w wielkiej grocie skalnej na górze

Gargano, gdzie objawił się on już w V

wieku. W Polsce jest paręset kościołów

pod jego wezwaniem, pod wezwaniem

Aniołów Stróżów i św. Rafała. Naj-

mniej jest świątyń pod wezwaniem

św. Gabriela, ale za to chyba w każ-

W ANIELSKIM KRĘGU

dym kościele jest on obecny na obrazie

przedstawiającym Zwiastowanie.

Nasze życie łączy się wciąż z ta-

jemnicą paschalną Jezusa Chrystusa.

Jego męka, śmierć i zmartwychwsta-

nie, uobecniane w każdej Mszy świę-

tej, mają odpowiednik w przeżywa-

nych wciąż cierpieniach i radościach

każdego człowieka. Może na koniec

chciałbym spojrzeć na to, jak ludo-

wa pobożność patrzy na rolę aniołów

przy cierpieniach i radościach Jezusa,

i odnieść to do życia człowieka.

Jako ilustrację weźmiemy parę od-

niesień w tekstach pieśni wielkopost-

nych i wielkanocnych:

W stosunku do Jezusa – Anioł

rozprawia o męce ( Anioł Ci się z nie-

ba zjawia, o Męce z Tobą rozprawia

– w pieśni „Ogrodzie Oliwny”), pocie-

sza w smutku ( tam Cię Anioł w smut-

ku cieszył – Pieśń „Ach, mój Jezu”).

Anioł występuje tu jako wysłannik

Boży, zgodnie za znaczeniem słowa

angelus – posłany. Zestawienie tego

z osamotnieniem Chrystusa na Krzy-

żu, wyrażonym słowami „Boże mój,

Boże mój, czemuś mnie opuścił” – jest

znaczące. Człowiek, stworzenie Boże,

które nie wytrwało w wierności Bogu,

gotuje smutny los Temu, przez które-

go wszystko się stało. Nawet ci apo-

stołowie, którzy towarzyszyli Jezuso-

wi w Ogrójcu, słabi i ospali, doczekali

się gorzkiego wyrzutu: Nie mogliście

jednej godziny czuwać ze mną?

Na ziemi nie było żadnego pocie-

szenia. Trzeba było pociechy z nieba,

spośród tych, którzy nie poszli za

szatanem, którzy trwali wiernie przy

Bogu. Możemy tu widzieć zasadę po-

mocniczości. Bóg nie bezpośrednio

wspiera ludzką naturę swego Syna,

ale posyła stworzenie, które w kate-

gorii bytów stoi wyżej od człowieka.

I to stworzenie może rozprawiać ze

Zbawicielem o sensie męki zbawczej.

Ciekawy byłby zapis rozmowy Jezu-

sa z Aniołem o Męce. Rozmowy tak

owocnej, że jej skutkiem jest pociesze-

nie strwożonego Zbawiciela.

W stosunku do Maryi – wspo-

minanie wielkich obietnic, których

realizacja dokonuje się w goryczy

( Anielskie się słowa mienią, syme-

onowe się spełnią. Anioł rzekł, pełnaś

miłości, a jam dziś pełna gorzkości –

Pieśń „Krzyżu święty”).

Zwiastowanie anielskie mówiło Ma-

ryi tylko o radościach – wielkie rzeczy

będą się przez Nią działy, urodzi Syna

i oto ludzie będą przez Niego zbawie-

ni. Po paru miesiącach słowa Anioła

uzupełnione zostały przez słowa czło-

wieka, starca Symeona. Dopowiedział

on to, czego nie objawił anioł: radość

zapowiedziana przez Anioła musi być

okupiona wielkim cierpieniem. Anioł

jest tutaj zwiastunem dobra; tylko

dobra, które Bóg zsyła człowiekowi

z wielkiej do niego miłości. Dopiero

człowiek ostrzega, że te wielkie rzeczy

przez anioła objawione muszą jeszcze

być zweryfikowane cierpieniem. I inni

zaś ludzie przez swój brak miłości, ba

– przez nienawiść – doprawiają to do-

bro goryczą.

W stosunku do nas, ludzi – płacz

nad Jezusem ( Płaczcie Anieli, płaczcie

Duchy święte ), ale i dziękczynienie za

dzieło odkupienia ( Cześć Tobie niesiem,

dzięki wiekuiste, z Aniołami, ze Święty-

mi – Pieśń „O Krwi Najdroższa”).

A oto widzimy i inny aspekt posłu-

gi anielskiej. Anioły nie przychodzą

same, nie powiem – nieproszone, ale

człowiek ich wzywa. Zarówno, by po-

dzielić się z nimi smutkiem, jak i rado-

wać się wspólnie z dokonanego przez

mękę zbawienia. Anioły wielbiące Bo-

ga i stojące radośnie zawsze przed Jego

obliczem, ochoczo wypełniające Jego

rozkazy, mają na prośbę człowieka jak-

by zrezygnować z pełni cieszenia się

wiecznością i zejść w czas, by tu pła-

kać razem z człowiekiem nad losem ich

Stwórcy, którego grzech poddał, choć

na chwilę, władzy śmierci. Ponieważ

jednak aniołowie w niebie widzą już

sens cierpień Jezusa, który chwalebnie

zmartwychwstaje, można powiedzieć,

że ten ziemski epizod nie zagłusza ich

radości. Trwają więc w uwielbianiu

Boga i oddawaniu Mu czci, a my się

do nich radośnie przyłączamy. Oto ma-

ły wycinek naszych relacji z Aniołami

na podstawie paru fragmentów pieśni

wielkopostnych.

A pieśni wielkanocne? Tu Anioło-

wie zwiastują już tylko dobrą nowinę

– zmartwychwstanie Jezusa.

Faktu zmartwychwstania nikt nie

widział, ale aniołowie byli świadka-

mi Jego triumfu ( Aniołowie, co świad-

kami tego triumfu byłi, głosząc go

przed niewiastami – w pieśni „Złóżcie

troski żałujący”). Chrystus posyła

ich z radosną nowiną najpierw do

Matki . ( A gdy Chrystus Pan zmar-

twychwstał. Anioły do Matki posłał.

O Anieli najmilejsi idźcież do Panny

najświętszej – w radosnej rezurekcyj-

nej pieśni „Wesoły nam dzień dziś na-

stał”). Potem pocieszają niewiasty

( Anioł zstępuje, niewiasty pociesza –

w pieśni „Zwycięzca śmierci” oraz Gdy

nad grobem stały, rzekł im anioł bia-

ły: Nie bójcie się Maryje, zmartwych-

wstał Pan i żyje – pieśń „Chrystus

zmartwychwstan jest”), przekazując

im wieść o zmartwychwstaniu, by

mogły ją zanieść Apostołom ( Oznaj-

mują, co widziały, co im mówił Anioł

biały – pieśń „Otrzyjcie już”), a skoro

radość zmartwychwstania dotarła

przez Apostołów i do nas, mamy

być wesołymi, jak anieli w niebie

( Bądźmyż więc weseli, jak w niebie

Anieli – pieśń „Chrystus zmartwych-

wstan jest”).

I tak bez względu na to, czy

w naszym życiu jest Wielki Piątek czy

Wielkanoc, aniołowie zawsze gotowi

są podtrzymywać nas na duchu i dzie-

lić się swą radością.

Każdy człowiek przeżywa wiel-

kie dzieła Boże trochę inaczej. Ina-

czej o nich mówi i pisze. W ten spo-

sób ubogaca się wiara Kościoła. Czy

można dodać coś do tego, co zostało

o Aniołach napisane, namalowane

i wyrzeźbione?

A jak przedstawić anioła bez skrzy-

deł, żeby od razu było wiadomo, że to

jest Anioł? Oto zadanie dla Czytelni-

ków, zwłaszcza młodszych.

Ufajmy aniołom, pamiętajmy

o nich, a kiedy trudno jest nam wy-

trwać przy Bogu, bo szatan przez

zwątpienie i pokusy osłabia nasz za-

pał i wolę, zwracajmy się z całą uf-

nością do św. Archanioła Michała,

którego Rok właśnie we wrześniu roz-

poczynamy, z modlitwą-egzorcyzmem

coraz powszechniej znów w Kościele

Katolickim odmawianą:

Święty Michale Archaniele!

Wspomagaj nas w walce, a prze-

ciw niegodziwości i zasadzkom złe-

go ducha bądź naszą obroną. Oby

go Bóg pogromić raczył, pokor-

nie o to prosimy, a Ty, Wodzu nie-

bieskich zastępów, Szatana i in-

ne złe duchy, które na zgubę dusz

ludzkich po tym świecie krążą,

mocą Bożą strąć do piekła. Amen.

O. Leon Stefan Knabit OSB

Opactwo Tynieckie

nr 5 (95) wrzesień – październik 2008 5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: