Burgess Antohny (1962) - Rozpustne nasienie.pdf - Burges Anthony - matylda.s

ANTHONY BURGESS

ROZPUSTNE NASIENIE

Przełożył z angielskiego i przypisami opatrzył: Robert Stiller

Wydanie oryginalne: 1962

Wydanie polskie: 2003

CZĘŚĆ PIERWSZA

Było to w dniu poprzedzającym noc, kiedy uderzyły wreszcie noże urzędowego

niezadowolenia.

Beatrice Joanna Foxe siąkała nosem, jak przystało na żałobną matkę, gdy mały

trupek w żółtym plastikowym pojemniku przechodził w ręce dwóch pracowników

Ministerstwa Rolnictwa (Departament Odzyskiwania Fosforu). Były to wesołe

stworzenia, o twarzach jak węgiel i uzębieniu jak śnieg, a jedno z nich śpiewało

popularną od niedawna piosenkę. Ciągle wygruchiwana w telewizji przez

powłóczyście obojnakich młodzieńców, niezbyt pasowała do tego męskiego głosu z

głębokiej, basowej gardzieli z Wysp Karaibskich. W dodatku makabryczna.

Mój przeuroczy Fred,

Wszyscy się doń trzęsą,

Od brzucha po grzbiet

On jest moje mięso.

Mały trupek nazywał się Roger, a nie Fred. Beatrice Joannie wyrwało się

szlochanie, lecz tamten sobie dalej wyśpiewywał, nie przejmując się swym zajęciem,

wobec którego ciągła praktyka wytworzyła w nim pełnię beztroski.

- I po wszystkim - rzekł serdecznie dr Acheson, gruby wałach anglosaski. -

Znów kęs pięciotlenku fosforu dla Matki Ziemi. Chyba nawet nie pół kilo. Ale i to się

przyda. - Tu śpiewak zamienił się w świstaka. Poświstując kiwnął głową i wręczył

kwit. - Proszę wstąpić do mego biura, pani Foxe - uśmiechnął się dr Acheson. -

Wydam pani kopię świadectwa śmierci. Zaniesie ją pani do Ministerstwa

Bezpłodności i wypłacą pani kondolencje. Gotówką.

- Ja chcę tylko mojego synka - zasiąkała.

- To przejdzie - odpowiedział jej radośnie dr Acheson. - Każdemu przechodzi. -

Przyglądał się dobrodusznie, jak dwaj czarni wynoszą pojemnik na korytarz do windy.

Ich ciężarówka czekała o dwadzieścia trzy piętra niżej. - Proszę o tym pomyśleć z

narodowego, z globalnego punktu widzenia. Jedna gęba mniej do wyżywienia. Pół

kilograma pięciotlenku fosforu dla głodnej ziemi. W pewnym sensie syn do pani

wróci, pani Foxe. - Ruszył przodem do swego malutkiego gabinetu. - Panno

Herschhorn - powiedział do sekretarki - proszę świadectwo śmierci. - Panna

Herschhorn w typie germańsko-chińskim prędko wykwakała dane do swego

printofonu; ze slotu wysunął się wydruk; dr Acheson płynnym, kobiecym ruchem

przybił swój podpis. - Proszę, pani Foxe - powiedział. - I naprawdę niech pani to

weźmie na rozum.

- Na rozum - odparła cierpko - to ja widzę, że gdyby pan doktor się postarał,

można było go zachować przy życiu. Ale pan uznał, że nie warto. Jedna więcej gęba do

wyżywienia, bardziej przydatna Państwu jako fosfor. Och, wy wszyscy jesteście tacy

bez serca. - Znowu się rozpłakała. Panna Herschhorn, brzydka chuda dziewczyna o

psim spojrzeniu i czarnych, bardzo prostych włosach zrobiła minę do swego

zwierzchnika. Wszyscy byli najwidoczniej przyzwyczajeni do takich spraw.

- Był już w ciężkim stanie - łagodnie rzekł dr Acheson. - Naprawdę staraliśmy

się, jak Doga kocham. Ale takie zapalenie opon to sprawa galopująca, rozumie pani,

galopująca. Poza tym - dodał z naganą - za późno go pani do nas przyniosła.

- Sama o tym wiem. To moja wina. - Chusteczka jej całkiem przemokła. -

Jednak można go było uratować. Mój mąż tak samo uważa. Ale wy się już chyba nie

troszczycie o ludzkie życie. Wy tu wszyscy. Och, moje biedactwo.

- Owszem, troszczymy się o ludzkie życie! - odparł surowo dr Acheson. -

Troszczymy się o zachowanie stabilizacji. Troszczymy się o to, żeby Ziemia nie padła

ofiarą przeludnienia. Troszczymy się, żeby każdy miał co jeść. Proszę - głos mu

złagodniał - iść teraz do domu i odpocząć. Idąc do wyjścia pokaże pani to świadectwo

w Aptece i poprosi o coś na uspokojenie. No, już dobrze - poklepał ją po ramieniu. -

Proszę być rozsądna. I nowoczesna. Taka inteligentna kobieta. Macierzyństwo proszę

zostawić tym z dołów, oni do tego są. Oczywiście - uśmiechnął się - tego wymagają

również od pani przepisy. Miała pani swój ustalony przydział. Z macierzyństwem dla

pani koniec. Niech pani się postara zlikwidować w sobie uczucia macierzyńskie. -

Znów ją poklepał i w ostatnim klepnięciu wyraził, że to koniec i basta. - A teraz

przepraszam...

- Nigdy - rzekła Beatrice Joanna. - Nigdy wam tego nie przebaczę. Nikomu z

was.

- Żegnam, pani Foxe! - panna Herschhorn włączyła malutki dyktafon, który

zaczął syntetycznym głosem, brzmiącym jak u psychopaty, recytować terminarz wizyt

dra Achesona na popołudnie. Jego tłusty zad odwrócony był arogancko do Beatrice

Joanny. Już po wszystkim: jej synek w drodze do przerobienia na pięciotlenek

fosforu, a z niej tylko pieprzona, ślimacząca się zawalidroga. Wyszła z podniesioną

głową na korytarz, pomaszerowała do windy. Ładna dziewczyna w wieku dwudziestu

dziewięciu lat, ładna po dawnemu, w tym guście, którego w jej środowisku już nie

akceptowano. Prosta czarna suknia bez wdzięku i wcięcia nie mogła ukryć jej

ruchliwej wydatności w biodrach, obciskający stanik zaś nie potrafił do końca

spłaszczyć jej znakomitego biustu. Włosy o barwie cydru nosiła, według mody,

przycięte w grzywkę i proste; twarz upudrowaną zwyczajnie na biało; żadnych

perfum, bo perfumy są wyłącznie dla mężczyzn; a jednak (i nawet przybladła od tego

smutku) roztaczała wokół siebie jak gdyby żar i blask zdrowia, a co gorsza, jakby

groźbę płodności. Było w Beatrice Joannie coś atawistycznego: wzdrygnęła się

instynktownie na widok dwóch radiografistek w białych płaszczach, które wyszły z

gabinetu na drugim końcu korytarza i poszły ociężale ku windzie, miłośnie do siebie

uśmiechnięte, wpatrzone sobie w oczy i splecione palcami. Obecnie zachęcano do tego

(wszystko i byle co, byle odwrócić seks od jego naturalnego celu) i po całym kraju

nawoływały afisze Ministerstwa Bezpłodności, ukazujące, w ironicznych kolorkach

dziecięcych, obejmującą się parę jednej lub drugiej płci z podpisem: Skoro już

Sapiens to Homo. W Instytucie Homoseksu odbywały się nawet kursy wieczorowe.

Beatrice Joanna spojrzała z niesmakiem, wchodząc do windy, na chichoczącą

parę w uścisku. Dwie białe kobiety były typami klasycznie dopełniającymi się:

puszyste kociątko i krępe żabsko. Beatrice Joannie zebrało się na mdłości, odwróciła

się plecami do całujących się. Na piętnastym piętrze winda zgarnęła wymuskanego

dupiastego młodzieńca w modnym, dobrze skrojonym żakiecie bez klap, w obcisłych

spodenkach do pół łydki i w kwiecistej koszuli z okrągłym dekoltem. Zwrócił ostre z

niesmaku oczy na dwie miłośnice, z irytacją wzruszając ramionami, i z równym

niesmakiem odął usta na pełną kobiecość Beatrice Joanny. Zaczął sobie szybkimi,

wprawnymi ruchami poprawiać makijaż, wdzięcząc się, gdy wargi jego całowały

szminkę, do swego odbicia w lustrze. Miłośnice zachichotały, nie wiadomo, z niego

czy z Beatrice Joanny. - Co za świat! - pomyślała, gdy tak lecieli w dół. - Ale -

zastanowiła się, spoglądając na niego ukradkiem lecz uważniej - może to chytra

symulacja. Może ten młody człowiek, jak jej szwagier Derek, jak jej kochanek Derek,

nieustannie odgrywa publicznie taką rolę i zawdzięcza swą pozycję i możliwości

awansu temu oszustwu? Ale - znów nie mogła się pozbyć tej myśli, tak często ją

nachodzącej - musi być coś z gruntu niezdrowego w mężczyźnie, który potrafi coś

takiego choćby udawać. Ona z pewnością nigdy by nie potrafiła, nie mogłaby

symulować obleśnych gestów homoseksualnej miłości, choćby od tego zależało jej

życie. Świat oszalał; do czego to doprowadzi? Kiedy winda zjechała na parter,

wetknęła sobie torebkę pod pachę, znów podniosła do góry głowę i zebrała się w sobie

do śmiałego skoku w ten obłąkany świat na zewnątrz. Z jakiegoś powodu drzwi windy

zacięły się. - Coś podobnego! - oburzył się fircyk z wielką dupą, szarpiąc się z nimi, i w

tej samej chwili odruchowego lęku przed zamknięciem w pułapce jej chora

wyobraźnia przeistoczyła kabinę tej windy w żółty pojemnik z potencjalnym

pięciotlenkiem fosforu. - Och - załkało jej się po cichu - mój biedny chłopczyk.

- Coś podobnego. - To młody goguś, jaskrawy od cyklamenowej szminki na

wargach, zaświergotał widząc jej łzy. Drzwi windy odpuściły i rozwarły się. Plakat na

ścianie holu pokazywał dwóch mężczyzn w czułym uścisku. Kochaj swego bliźniego!

brzmiał podpis. Przyjaciółki zachichotały na Beatrice Joannę.

- Niech was diabli - powiedziała, ocierając oczy. - Żeby wszystkich was diabli

porwali. Jesteście nieczyści, otóż to, jesteście nieczyści.

Młodzieniec zachybotał się, wydając odgłos zgorszenia, i odfalował. Lesbijka

jak żabsko opiekuńczo objęła ramieniem swą przyjaciółkę i przyjrzała się wrogo

Beatrice Joannie. - Ja jej dam nieczyści - przemówiła ochryple. - Wytrę jej mordę o

błoto, zobaczysz. - Och, Fredo - rzekła z uwielbieniem ta druga - jaka ty jesteś dzielna.

Kiedy Beatrice Joanna zjeżdżała na dół, jej mąż Tristram Foxe wjeżdżał na

górę. Sunął w pomruku maszynerii na trzydzieste drugie piętro Szkoły Unitarnej

(Męskiej) Londynu Południowego (Kanał) Rejon Czwarty. Licząca sześćdziesięciu

uczniów Klasa Piąta (Rzut X-l) czekała na jego lekcję z historii współczesnej. Tylna

ściana windy, na wpół zasłonięta cielskiem nauczyciela sztuki Jordana, przedstawiała

mapę Wielkiej Brytanii, całkiem świeżą, nowe wydanie dla szkół. Ciekawe. Wielki

Londyn, na wschód i na południe dochodzący do morza, wgryzł się jeszcze głębiej w

Prowincje Północną i Zachodnią; jego nową granicę na północy stanowiła teraz linia

biegnąca od Lowestoft do Birmingham; a na zachodzie w dół od Birmingham do

Bournemouth. Powiadano, że chcący przenieść się z Prowincji do Wielkiego Londynu

nie muszą się przeprowadzać; wystarczy poczekać. Same Prowincje ciągle jeszcze

ukazywały stare granice hrabstw, ale diaspora, imigracja i mieszanki rasowe sprawiły,

że narodowe określenia „Walia” i „Szkocja” straciły już dawną ścisłość.

Uczący matematyki w niższych klasach Beck mówił do Jordana: - Powinno się

zlikwidować jedno albo drugie. Kompromis! ta nasza wieczna przypadłość, liberalny

Burgess Antohny (1962) - Rozpustne nasienie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: