William King - Kosmiczny Wilk 02 - Szpon Ragnara.pdf - Proza - gilotynek

William King

Szpon Ragnara

Kosmiczny Wilk – Tom II

Tłumaczył Marcin Roszkowski

Prolog

Kula świsnęła mu tuż obok ucha. Ragnar przypadł

do ziemi, zwijając się w kłębek za sporych

rozmiarów rumowiskiem. Blisko było, pomyślał,

zdecydowanie za blisko. Tylko jego nadludzkie

zmysły zapewniły mu ułamek sekundy ostrzeżenia, a

genetycznie zmienione mięśnie pozwoliły uniknąć

zgubnego pocisku. Gdyby zszedł z drogi pędzącej ku

niemu kuli o pół uderzenia serca później, niż to

uczynił, jego głowa eksplodowałaby fontanną krwi,

mózgu i potrzaskanych kości czaszki. Ragnar nie raz

już w swoim życiu widział takie przypadki i nie miał

najmniejszych wątpliwości, co do tego, jaki los by go

czekał.

Teraz jednak nie było czasu na myślenie typu, „co

by było gdyby". Należało działać i dać nauczkę

zdradzieckim, niewiernym kultystom, jaka kara

spotyka tych, którzy ośmielili się podnieść rękę na

wybrańców Imperatora – Kosmicznych Marines.

Ragnar delikatnie uniósł się do góry i wyjrzał spoza

rumowiska. W ciągu jednej krótkiej sekundy, jego

nadludzkie zmysły zarejestrowały każdy szczegół

otaczającego go pola bitwy, a potem nim

którykolwiek z wrogów zdołał oddać strzał, Ragnar

ponownie skrył się za gruzami.

Teraz umysł Ragnara trawił informacje, które

zostały mu dostarczone. Karmił się nie tylko

obrazami, ale i dobiegającymi zewsząd dźwiękami,

zapachami oraz innymi bodźcami, z których potrafił

odczytać pomocne wskazówki. Ragnar wspomniał

resztki potężnego niegdyś miasta, które otaczało go

ze wszech stron się jak okiem sięgnąć. Olbrzymie,

poczerniałe kolumny spaczonego żeliwa i betonu

znaczyły miejsca, gdzie do niedawna dumnie

wznosiły się tytaniczne drapacze chmur. Poniżej

ulice i aleje metropolii usłane były wypalonymi

wrakami pojazdów. Ciemny nieboskłon rozświetlany

był jedynie przez łunę pożarów, które szalały teraz w

pozostałościach trafionej przed kilkoma dniami

pociskiem rakietowym przetwórni paliw. Ponad

instalacjami i maszynami miasta, dzięki którym

znaczyło ono niegdyś tak wiele dla Imperium, teraz

unosiły się popioły i swąd spalonych chemikaliów.

Ragnar pamiętał jak zaczęła się trząść ziemia,

kiedy baterie czołgów klasy Basilisk zaczęły

zasypywać pozycje rebeliantów nawałą ognia

artyleryjskiego. Wkrótce do ich dudnienia dołączyły

odgłosy strzałów z broni ręcznej, kiedy lojaliści starli

się z buntownikami. Nawet teraz mógł dosłyszeć

niskie, gardłowe głosy zbuntowanych oficerów,

którzy próbowali narzucić rozkazy motłochowi, w

jaki obrócili się ich żołnierze. Rebelianci

przegrupowywali się, zajmując nowe pozycje

obronne. Wyostrzony słuch Ragnara wychwycił także

odgłos szurnięcia buta ze stali ceramicznej. Zwykły

człowiek nie zdołałby wyłowić tego odgłosu, ale

Ragnar dawno już przestał nim być. Z odgłosu sądząc

to brat Reinhardt zajmował pozycję. Ragnar

zapamiętał sobie, że kiedy bitwa się skończy, będzie

musiał uciąć pogawędkę z podwładnym. Nawet on,

jego dowódca, nie powinien był usłyszeć odgłosu

kroków Krwawego Szponu.

Słuch i wzrok nie były jedynymi zmysłami, dzięki

którym Ragnar wiedział, co robią jego podwładni.

Wiatr niósł woń, a jego zmienione na podobieństwo

wilczych nozdrza, potrafiły wyczuć braci nawet z

odległości pięćdziesięciu metrów. Ich zapach był

przyjemny i kojący, w przeciwieństwie do woni

zgnilizny, jaka panowała w tym zanieczyszczonym

mieście. Co gorsza wokół unosił się lekki zapach

mutacji, zmian i zniekształcenia, które oznaczały

zdradę i herezję.

Na święte kości Russa, jakże Ragnar nie znosił tej

woni, która nieomylnie oznaczała wyznawców

Chaosu! Mimo, że czuł ją już wielokroć w czasie

swego nadludzko długiego życia, to nie zdołał do niej

przywyknąć. Było w niej coś tak obraźliwego, że jej

najsłabszy cień powodował, iż kły same wysuwały

mu się z ust, włosy na karku stawały dęba, a serce

wypełniała żądza mordu. Nawet skryte podejrzenie,

że ten proces był wynikiem przemiany zwykłego

człowieka w Kosmicznego Marinę i dziedzictwem

magii której poddano jego ciało, nie potrafiły

ostudzić narastającego w nim gniewu. Czuł się tak

samo jak wilk, który trafia na ślad ofiary. To było

nadzwyczaj dobre porównanie, wszak był wilkiem w

ludzkiej skórze, a zdradzieccy wyznawcy Chaosu,

ofiarą świętego gniewu Imperatora. On i inni obrońcy

ludzkości mieli wykonać wyrok, który ciążył na

heretykach. Zdrajcy zaprzedali swe dusze bogom

ciemności w zamian za obietnice władzy i potęgi,

odwracając się tym samym od ludzkości, która ich

zrodziła. Oddali to, co mieli najcenniejsze w zamian

za kłamliwą w swej naturze moc. Jedyne co

otrzymają tak naprawdę to stygmaty mutacji, a także

powolną degenerację duszy i umysłu, które w końcu

zostaną spaczone tak samo jak ciała heretyków.

Śmierć z rąk wiernych sług Imperatora będzie

niczym innym jak wybawieniem przed tym okrutnym

losem i niezasłużoną łaską, choć mało

prawdopodobne, aby którykolwiek z buntowników

docenił czynioną im przysługę.

Tutaj, w strawionych ogniem ruinach ogromnego

miasta, smród był jeszcze bardziej nie do zniesienia.

Oprócz woni towarzyszącej sługom chaosu, do

nozdrzy Ragnara dobiegł także zapach jakiegoś

przedziwnego rozkładu lub zarazy, która dotknęła

buntowników i zwykłych mieszkańców Hesperydy.

Ta przedziwna stęchlizna kojarzyła się z tłustą,

oblepiającą wszystko sadzą i powodowała, że w

William King - Kosmiczny Wilk 02 - Szpon Ragnara.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: