Patricia Simpson - Wieczna lilia.pdf - Romans historyczny - kociak.k

Patricia Simpson

Wieczna lilia

Przełożyła Magdalena Rakowska

Prolog

Październik. Rezydencja Cbauberea. Współcześnie

A więc, du Berry, albo odzyskam śmiertelność, albo umrę!

Aleksander Chaubere podniósł do ust kielich napełniony bursztynowym płynem, a za

oknami jego rezydencji w Charleston rozległ się grzmot.

— Aleksandrze, non. Nie bądź głupcem! — Gilbert du Berry rzucił się, aby wyrwać

kielich z rąk przyjaciela, lecz ten zwinnie usunął się z drogi. Gilbert westchnął i wzniósł w

górę swe wypielęgnowane dłonie.

— To już postanowione - powiedział Aleksander, wiedząc, że przyjaciel nie zdoła mu już

w niczym przeszkodzić.

Z ogrodu dochodził szum liści karłowatych palm, o które uderzał wiatr, a światła w

laboratorium migotały, rzucając białe i srebrne blaski na elegancki wieczorowy strój Gilberta.

Aleksander ściągnął go do siebie z balu przebierańców. Było to w wigilię Wszystkich

Świętych. Du Berry uwielbiał ten dzień, gdyż mógł się wystroić w jakiś swój ulubiony

historyczny strój. Aleksander nie wątpił, że popsuł przyjacielowi wieczór, ale wiedział, że

czeka go jeszcze wiele takich imprez, więc nie miał wyrzutów sumienia.

Na ten niezwykły wieczór, wieczór magii i czarów, Aleksander przygotował niezwykłą

ceremonię. Postanowił oddać swe życie z powrotem w ręce losu.

- Aleksandrze! — Przejęty głos Gilberta wyrwał go z zamyślenia. - Odstaw ten kielich,

błagam cię!

Aleksander odsunął wprawdzie nieco kielich, ale tylko po to, żeby przemówić.

- Pragnę, abyś był moim świadkiem, du Berry - wyjaśnił -a również zanotował szczegóły

eksperymentu, w miarę jego przebiegu. W tym notatniku. — Wskazał głową na leżący na stole

laboratoryjnym dziennik.

Du Berry spojrzał niecierpliwie na czarny zeszyt ze śladami niewyraźnego pisma

Aleksandra, a następnie znów na przyjaciela, ze złością i niedowierzaniem.

- Czy chcesz, żebym opisywał twe ostatnie chwile, jak gdybyś był jakimś królikiem

doświadczalnym? Zaniechaj tych eksperymentów, mon ami! Igrasz ze śmiercią.

- Czy można nazwać igraniem ze śmiercią to, co chcę zrobić dziś wieczorem?

- W każdym razie, grozi ci śmierć, jeśli nie dziś wieczorem, to może jutro. Będziesz

żałował swojej decyzji.

- Czy śmierć jest naprawdę taka straszna? - Aleksander uniósł czarną brew.

- Śmierć, śmierć! - Gilbert załamał ręce w dramatycznym geście i przemierzał

nerwowym krokiem laboratorium. Przez szpary w okiennicach dostawało się chwilami światło

błyskawic. — Jesteśmy bogaci, nie mamy żadnych kłopotów, możemy jechać, dokąd

chcemy... Aleksandrze...

- I urywać przyjaźnie, nim się ludzie zorientują, że nigdy się nie starzejemy, nie

przyznawać się do owoców swojej pracy, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Zmęczyło mnie

to, du Berry! Nawet na moment nie możemy przestać być ostrożni, bo nawet takie głupstwo

jak prawo jazdy może nas zdradzić. Coraz trudniej jest o nową osobowość, gdy komputery i

bazy danych mogą śledzić nasz każdy krok.

- To są tylko kłopotliwe drobiazgi, Aleksandrze.

- Nie, całe to nasze życie jest jednym wielkim kłopotem...Oszustwo, czujność,

samotność...

—Samotność? Nasze życie może być jednym wielkim festynem, Aleksandrze, pełnym

muzyki, sztuki, fascynujących ludzi!

Jak możesz mówić, że jesteś samotny, skoro wokół jest tyle przyjemności?

Aleksander zaczął się zastanawiać, czy w ciągu trzystu lat, jakie Gilbert du Berry przeżył

na ziemi, choć przez moment pomyślał o swoim życiu. Prawdopodobnie obce mu były chwile

wewnętrznego skupienia i rozmowy z samym sobą, gdyż zawsze wolał salonowe pogwarki od

poważnych dyskusji i przedkładał subtelne przyjemności nad mrożące krew w żyłach

przygody, jakie były udziałem Aleksandra. Może zbyt się różnili, aby mieć takie samo

podejście do życia.

Aleksander uśmiechnął się. Zastanawiał się, jakim cudem wciąż się przyjaźnił z du

Berrym. Stanowiło to dla niego wciąż nie zgłębioną tajemnicę. Byli jednak przyjaciółmi od

zawsze i pozostaną nimi prawdopodobnie wiecznie.

- Dlaczego tak się uśmiechasz, Aleksandrze? - Du Berry zatrzymał się na środku pokoju.

- Myślałem, że jesteś nieszczęśliwy i samotny, gotów na śmierć. A teraz te uśmiechy. Mon

Dieu! Czyś ty kompletnie oszalał?

—Możliwe.

— Tracę już cierpliwość, mon ami. Wyciągnąłeś mnie z cudownego przyjęcia,

przejechałem przez miasto podczas tego okropnego huraganu tylko po to, żeby patrzeć, jak

umierasz, i jeszcze robić notatki? Nie będę brał udziału w twoim samobójstwie, Aleksandrze,

nie licz na to.

- Ale może będzie to powrót do normalnego życia, przyjacielu. Weź i tę możliwość pod

uwagę. — Poruszył zawartością kielicha. - Jeśli mój eksperyment się uda, osiągnę swój cel:

moje życie kiedyś się skończy.

Popatrzył na przyjaciela, wysokiego i smukłego, ubranego w atłasy i koronki, jakie

noszono dwieście lat temu, w epoce, którą obaj lubili najbardziej, choć z różnych względów.

Du Berry uwielbiał stroje i sztukę końca siedemnastego

wieku, Aleksander szalał jako korsarz przechwytujący na morzach statki dla Republiki

Francuskiej. W wyprawach wzdłuż południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki zdobył

olbrzymi majątek i sławę, a nawet kilka tytułów szlacheckich. Te czasy należały jednak do

przeszłości i poszukiwanie szczęścia poprzez przygody nie stanowiło już dla niego recepty na

życie. Dom miał zapuszczony, wymagający remontu, ogród zaniedbany, a on sam odgradzał

się od życia i ludzi gęstym, zarośniętym żywopłotem, zaniedbując swą duszę, podobnie jak

wszystko, co go otaczało.

Nadszedł czas, aby „znikł" i pojawił się na nowo jako ktoś inny, ale nie miał zupełnie

chęci do kolejnego powtarzania całej operacji. Od trzystu lat on i du Berry pomagali sobie w

„modernizowaniu" swoich postaci. Jeden z nich wyjeżdżał gdzieś daleko na kilka lat, by

powrócić pod zmienionym nazwiskiem, innym stylem ubrania, zmodyfikowanym życiorysem

i kontem otwartym na nowe nazwisko, by rozpocząć inne życie, nawiązując nowe znajomości.

W tym czasie drugi zajmował się jego majątkiem i innymi sprawami. Aleksander był już tym

wszystkim znużony. Śmiertelnie znużony. Zaśmiał się z przypadkowego dowcipu. Nie mógł

nic zrobić „śmiertelnie". Mógł przeżyć wszelkie rany i choroby. Jego ciało fizyczne nie

przyjmowało ingerencji sił zewnętrznych i rzadko miało typowo cielesne potrzeby, jak

jedzenie i spanie. Dzięki spożytemu już dawno eliksirowi jego ciało, podobnie jak ciało du

Berry'ego, regenerowało się po mistrzowsku.

Trzysta lat temu, gdy mieszkał w Paryżu, Aleksander sporządził napój z soku egzotycznej

rośliny. Przeprowadził eksperyment na sobie przekonany, że osiągnięcie nieśmiertelności

będzie największym triumfem alchemika i przez wiele lat upajał się swym zwycięstwem. Jego

przyjaciel, Gilbert du Berry, którego obchodziła tylko najbliższa przyszłość, gdy dowiedział

się o eliksirze, włamał się do paryskiego laboratorium Aleksandra, spożył napój i nigdy tego

nie żałował. Jednak Aleksander w miarę upływu lat znienawidził swe nie kończące się życie i

rozpoczął usilne prace nad wynalezieniem antidotum. Był prawie pewien, że w kieliszku,

który trzymał w ręku, znajdował się sekret śmiertelności.

Aleksander otrząsnął się ze wspomnień i podszedł bliżej do Gilberta.

— Kiedy to wypiję, mogę mieć straszne boleści. Jednak cokolwiek się wydarzy,

obserwuj to i notuj.

— Aleksandrze, przemyśl to! Przecież możesz się zabić!

— Jestem tego w pełni świadomy, Gilbercie - odpowiedział, spoglądając na ozdobny

kielich trzymany w ręku, i westchnął. -Jeśli mnie to zabije, będzie mi znacznie lepiej.

— Będzie ci lepiej? W ogóle cię nie będzie, mon ami! Będziesz martwy jak pień.

— Martwy jak kłoda, du Berry.

— Te idiomy! — Wzruszył lekko ramionami. - Ten angielski! Skomplikowany,

nieregularny! Nigdy go nie opanuję, choćbym żył tysiąc lat.

Aleksander pokiwał głową z żalu nad językiem, który jego przyjaciel wciąż kaleczył. Nie

był pewien, czy du Berry nie ma zupełnie zdolności językowych, czy jego pogarda dla wszyst-

kiego, co brytyjskie, trwająca trzysta lat, była świetną wymówką, żeby nie doskonalić

angielskiego.

— Może ty lepiej ode mnie nadajesz się do tego przeklętego życia.

— Przeklętego? Ależ to jest cudowny dar, mon ami, czy nie widzisz tego?

— To zależy od patrzącego, du Berry. — Odgarnął ciemne kosmyki ze skroni. -

Myślałem o tym wiele razy i sądzę, że może różnica wieku ma wpływ na nasze opinie w tej

sprawie.

Spojrzał na du Berry'ego w wytwornym stroju i upudro-wanej peruce, skrywającej

przerzedzające się włosy, i doskonały makijaż, który ożywiał rysy człowieka nie pierwszej już

młodości.

— Wszedłeś w to nasze nowe życie jako mężczyzna sześćdziesięcioczteroletni, niemalże

u progu śmierci.

— Śmierci? Też coś. - Du Berry ze śmiechem odganiał go ręką.

- W każdym razie nie trapią cię pragnienia młodego mężczyzny.

- Czyżbyś powątpiewał w moją męskość, Aleksandrze?

- Męskość? - Aleksander zaśmiał się gorzko. - Obaj znamy cenę, jaką przyszło nam

zapłacić za przedłużenie naturalnego życia.

- To prawda. A przecież my, Francuzi, mamy być romantyczni i namiętni, Bon? Cóż za

okrutny żart. - Zamilkł i przez chwilę nawet on, zawsze wesoły, zdawał się przygnębiony.

Patrzył na Aleksandra ze współczuciem. - A ty, mon ami, wszedłeś w takie życie jako młody

trzydziestojednoletni mężczyzna o gorącej krwi, non?

- Tak.

- I mający ochotę na panienki, a tu nic z tego.

- Exactement.

Aleksander poznał doskonale frustrację mężczyzny, który odczuwał w stosunku do

kobiety wszystko to, co czuł normalny mężczyzna, lecz nie mógł tego dowieść fizycznie.

Systemy hibernacyjne w jego ciele objęły również organy rozrodcze, które choćby nie wiem

jak chciał się kochać z kobietą, ani drgnęły. Dłużej tego nie mógł znieść.

- Aleksandrze, jesteś przygnębiony, dziwnie się zachowujesz. Jestem pewien, że do jutra

ci przejdzie. Chodź, wracaj ze mną na bal. Śmiej się, tańcz i flirtuj z panienkami. Nie rób tej

strasznej rzeczy dzisiaj.

- To nie chwilowy nastrój, du Berry. Podjąłem ostateczną decyzję.

Szybkim ruchem ręki Aleksander przybliżył kielich do ust i jednym haustem wypił

bursztynowy płyn. Poczuł pieczenie w ustach i przełyku i palący ból w żołądku. Rzucił

kieliszek i zwijał się z bólu. Zamglonym wzrokiem dojrzał nachylającego się nad nim

przyjaciela.

Aleksander Chaubere opadł na kolana, chwytając się za brzuch. Czy wywar przepalał mu

żołądek? Ledwo słyszał szalejącą za oknami burzę, wiatr i deszcz walący o okiennice. Odpo-

wiedni wieczór, żeby umrzeć. Zupełnie jakby przyroda dostosowała się do jego nastroju,

wynikłego z męki i rozpaczy, które trapiły go przez ostatnie pięćdziesiąt lat.

—Aleksandrze! - krzyknął du Berry, pochylając się nad nim. - Aleksandrze, powiedz

coś!

Nagle ból, równie szybko jak przyszedł, opuścił go. Znikło uczucie pieczenia.

—Co się dzieje? Odezwij się!

Aleksander odgarnął wilgotne włosy z czoła i wstał. Wyjął z kieszeni scyzoryk i lekko

naciął palec. Pojawiło się lekkie zaczerwienienie, ale rana nie krwawiła, a po chwili zagoiła

się pozostawiając tylko równą, prostą kreseczkę.

—Cholera - zaklął.

Du Berry podszedł bliżej, wpatrując się w rękę Aleksandra.

— Cholera?

—Nic się nie stało. - Aleksander westchnął. - Nie podziałało.

Rozdział 1

Charleston, luty

Masz przy sobie to ogłoszenie? - spytała Sherry, zdejmując krzesełko ze stolika i

stawiając je na drewnianej podłodze klubu jazzowego Harry'ego, popularnego lokalu w sercu

historycznej dzielnicy Charleston, odwiedzanego przez miejscowych i przez turystów.

—Tak. Chcesz je zobaczyć? — spytała Oliwia Travanelle, która zdejmowała krzesełka z

sąsiedniego stolika. O dziwo, ktoś wczoraj wieczorem pozamiatał, chociaż pozostało jeszcze

kilka niedopałków i wykałaczek pod stolikami i przed barem.

— Chcę zobaczyć adres.

Sherry podeszła bliżej, wciąż żując gumę. Podrapała się w głowę w miejscu, gdzie jej

farbowane jaskraworude włosy związane były w niedbały węzeł. Była trzy lata młodsza od

Oliwii, miała dwadzieścia pięć lat, ale wyglądała na więcej. Sporo piła i wiodła burzliwe życie

z kolejnymi narzeczonymi, o których zdążyła już opowiedzieć Oliwii, chociaż znały się

zaledwie od tygodnia. W ciągu pięciu dni, jakie minęły od przyjazdu do miasta i znalezienia

tymczasowej pracy w barze, Oliwia poznała już dokładnie potrzeby Sherry i cieszyła się, że

nie ma podobnych problemów. Nauczyła się już dawno, żeby nie polegać na

mężczyznach i nie wierzyć w to, co mówią. Ta wiedza bardzo jej się przydawała i oszczędzała

kłopotów.

Oliwia wyjęła z kieszeni dżinsowej spódniczki ogłoszenie, które dziś rano wycięła z

gazety. Podała je Sherry i patrzyła z niepokojem na czytającą koleżankę.

„Poszukuję architekta krajobrazu do pracy w ogrodzie w historycznej posiadłości w

Charleston. Wiadomość: Myrtle Street 17 po godz. 19".

- Fiuu! - Sherry postukała polakierowanymi paznokciami w wycinek. - Znam ten adres.

- No i...?

- Myrtle Street 17. To jest rezydencja Chaubere'ów — oznajmiła oddając ogłoszenie

Patricia Simpson - Wieczna lilia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: