Fakty i Mity 24-2002.pdf

Poczet przyszłych papieży

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl

Nr 24 (119) 14 – 20 czerwca 2002 r. Cena 2,20 zł (w tym 7% VAT)

Str. 13

i Mitów” wpadli

na trop szajki

bezwzględnych, seryjnych

morderców, zabójców wielu

niewinnych, bogobojnych

ludzi. Znamy personalia

i adres jednego z nich. Ten

zdemoralizowany, zwyrodniały

osobnik nazywa się paciorko-

wiec kałowy i mieszka w...

kropielnicy jasnogórskiego

sanktuarium. Ma upodobanie

do częstych podróży...

na dłoniach pielgrzymów.

Str. 7

Towarzystwo Pomocy Brata Alberta wyspecja-

lizowało się w niesieniu pomocy ubogim i bez-

domnym. Tyle że ta pomoc kosztuje 280 zł za

łóżko... Setki tysięcy złotych przekazywane

z budżetów miast na te bo-

gobojne instytucje rozpływa-

ją się w niebycie, bowiem

Krucjaty po polsku

Katolizacja ziem polskich

uchroniła naszych przod-

ków przed inwazją ze

strony chrześcijańskich

sąsiadów. Po chrzcie

przyjętym przez Miesz-

ka I – Polanie, z Bogiem

na ustach, mogli już sa-

mi podbijać pogan. Mie-

liśmy więc swój udział

w chrystianizacji (wyrzyna-

niu) Prusów, Litwinów i Sło-

wian pomorskich.

Brat bratu

byty ziemskie

nosa do Alber-

ta nie wścibiają.

A jak już się Albertowi znudzi po-

maganie bezdomnym, to sobie wy-

daje gazetę, w której składa ży-

czenia biskupowi...

Str. 8 i 9

Str. 16

R eporterzy „Faktów

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 24 (119) 14 – 20 VI 2002 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

KOREA/JAPONIA Zawiedli nasi specjaliści od reklamy, ucho-

dzący powszechnie za piłkarzy i trenera. Nie pomogły modły

i msze „na okoliczność” – Pan Bóg nie wysłuchał, widocznie

miał w tym jakiś cel... Nawet Opatrzność Ojca Świętego nie ra-

czyła obejrzeć meczu z Portugalią.

Jak kryzys, cholera, to we wszystkim. Nawet święty Boże

nie pomoże!

Święte krowy

diów nie decyduje

barwny język czy szata graficzna, ale rzetelność. Z tą wszę-

dzie bywa różnie, a nawet bardzo różnie, nie wyłączając

Wiadomości w I Programie telewizji. Wszędzie bowiem

może się zdarzyć, że ktoś wprowadzi dziennikarza w błąd,

informacje się nie potwierdzą albo po czasie okazuje się,

iż zostały spreparowane. Nawet ławy sędziowskie, roztrzą-

sające jedną sprawę przez pięć lat, są omylne, a co do-

piero pojedynczy ludzie piszący nieraz po parę artykułów

tygodniowo. Gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą.

Istnieje jeszcze druga strona medalu. Media najwięk-

sze, a w przypadku Polski także katolickie, wykorzystują

swoją rangę i pozycję narodowych wyroczni. Me-

dialni potentaci najmniej przejmują się tym, co

mówią lub piszą, także z powodu dysponowa-

nia ogromnymi środkami finansowymi na

sprawy sądowe i całe sztaby najlepszych

adwokatów. Są po prostu nie do prze-

wrócenia. Inny problem, z którym

borykają się niemal wszyscy dzien-

nikarze i wydawcy, to sądowi pie-

niacze. Napisze się o takim szcze-

rą prawdę, a ten z rozwianą grzy-

wą wali do sądu bronić swojego

„dobrego imienia”, rozgłaszając

wszem wobec, jak bardzo go

skrzywdzono. Jeśli ma trochę

kasy do stracenia, może tyl-

ko na tym zyskać, bo przez

kilka lat trwania procesu (co

często zbiega się z czasem

sprawowania przez tę oso-

bę jakiejś funkcji publicz-

nej) pokutuje domniema-

nie jego niewinności. Je-

śli dodatkowo jest księ-

dzem, ostateczną wygra-

ną ma w kieszeni. Święte

krowy żyją bowiem rów-

nież w Polsce.

Tym, kim prałat Jankow-

ski jest dla Trójmiasta, dla

archidiecezji łódzkiej jest pra-

łat Olszewski z Pabianic pod

Łodzią. O ewidentnych prze-

krętach finansowych, m.in.

odchudzaniu przez niego miejskiej

kasy (w sumie o prawie milion

złotych!) pisaliśmy dwukrotnie

(„FiM” nr: 3/2000 i 20/2002), pi-

sało również „Nowe Życie Pabianic” i „NIE”. Ale prałat

Ryszard pobiegł do sądu po naszym artykule, zamiesz-

czonym w trzecim numerze „FiM”, na fali nagonki, jaką

rozpętała przeciwko nam łódzka kuria. Zeznawało kilku

świadków, m.in. pani z Urzędu Miasta zajmująca się kon-

trolowaniem miejskich funduszy przeznaczanych na ce-

le charytatywne. Wykazała ogromne nadużycia pabianic-

kiego proboszcza, przedstawiając na potwierdzenie ster-

tę dokumentów. Artykuł w gazecie, a za nim pozew, miał

również wątek obyczajowy. Niewielu miało odwagę wy-

stąpić przeciwko własnemu proboszczowi. Odważył się

mężczyzna biorący udział w całonocnych orgiach kar-

cianych z udziałem prałata, który bywało, iż przegrywał

równowartość nowego samochodu. Po kartach (rzecz się

działa w zajeździe) brał sobie dziewczynę do pokoju.

Dwóch świadków opowiedziało o handlowaniu darami

z zagranicy itd. Na korzyść prałata zeznawała babinka,

stwierdzając, że jej proboszcz jest po prostu wspania-

ły... Nasz adwokat dotarł więc do dziewczyny, która

zgodziła się opowiedzieć o tym, jaki wspaniały jest pra-

łat w łóżku, i nie tylko..., ale wówczas miarka już się

przebrała. Wstał mecenas Kern – oddelegowany przez

Kościół do walki z naszą gazetą – i oznajmił, że nie zga-

dza się na tego świadka i w ogóle czas kończyć spra-

wę. Sędzina skwapliwie podchwyciła sugestię. Pozosta-

ło kilka naszych wniosków dowodowych, nie rozpatrzo-

nych przez sąd...

Redaktor naczelna „Nowego Życia Pabianic”, uczest-

nicząca we wszystkich rozprawach, zdała o nich rzetel-

ną relację w swoim piśmie, za co została zrugana

w niedzielę z ambony, na mszy, w której uczestniczyła

wraz z matką. Podczas gdy chyba dla każdego, kto

przysłuchiwał się rozprawom, było jasne, że prałatem

Olszewskim powinna natychmiast zająć się prokuratu-

ra, a ludzie wywieźć katabasa na taczkach z parafii

– zapadł wyrok: „FiM” mają przeprosić księdza Olszew-

skiego w kilku gazetach i zapłacić koszty sądowe oraz

5 tysięcy na kościelną tacę. Sąd uznał, iż zarzuty doty-

czące nadużyć finansowych zostały przez nas udowod-

nione i tę część pozwu Kerna odrzucił... bo nie miał

wyjścia! Nie wykazaliśmy podobno, że proboszcz miał

kochankę (dwóch świadków o tym mówiło, ale

jej samej nie chciano przesłuchać!!!) i za to

mamy go przeprosić. Oczywiście, od skan-

dalicznego wyroku już się odwołaliśmy.

Istnieje jeszcze inny wątek całej spra-

wy. Oto znana z kradzieży tematów pra-

sowych „Rzeczpospolita”, opublikowa-

ła relację ze sprawy, upajając się ska-

zującym wyrokiem. Autor Gustaw Ro-

manowski kłamliwie przytacza uzasad-

nienie prowadzącej sprawę: „W arty-

kule były fakty, ale znacznie więcej mi-

tów” – których to słów sędzina abso-

lutnie nie wypowiedziała!!! W krótkim

artykule wystąpił oczywiście mece-

nas Kern, po raz kolejny bezczelnie kła-

miąc publicznie na nasz temat. Tym

razem zełgał: „Już po raz trzeci pi-

smo to przegrywa proces”; podczas

gdy przegraliśmy dotąd tylko raz

w pierwszej instancji, po zafałszo-

wanym procesie, z łódzką kurią.

Przebieg rozpraw był wówczas nie-

mal identyczny, postępowanie są-

du skandaliczne, a wyrok wołają-

cy o pomstę do nieba. Przeciwko

naszej gazecie od ponad dwóch lat

nie wpłynął żaden pozew sądowy,

co – jak na gazetę aferalną – jest chy-

ba światowym rekordem!

Szkalowanie ogólnopolskiego pi-

sma w ogromnym nakładzie, jaki ma

„Rzepa”, uznaliśmy za bardzo poważ-

ne podważenie naszej wiarygodności.

Zgodnie z prawem prasowym nasz ad-

wokat wysłał do wydawcy i naczelnego

„Rzeczpospolitej” sprostowanie do opubli-

kowania w najbliższym numerze. I co się okazało? Ano

to, że tę norweską gazetę polskie prawo nie obowią-

zuje i może ona sobie kłamać dalej, przynajmniej pi-

sząc o „FiM”. A co z kłamcą Kernem? Kiedy szukali-

śmy adwokata, który miałby wreszcie dobrać mu się

do tyłka, spotykały nas tylko wymowne gesty puknię-

cia w czaszkę: „Wystąpić przeciwko Kernowi?! – ża-

den prawnik jeszcze się nie odważył! Przecież on od

czterdziestu lat zna wszystkie sądowe szatniarki i bab-

cie klozetowe, a sędziowie na widok byłego marszałka

strzelają obcasami”...

Programowa niesprawiedliwość wymiaru sprawiedli-

wości w obliczu czarnej płachty nie dziwi w Polsce nawet

dziecka. Dlatego już dziś przyrzekam uroczyście księdzu

prałatowi Olszewskiemu oraz wszystkim czarnym świętym

krowom: choćbym miał sprzedać dom, jedną nerkę

i gałkę oczną do przeszczepu, a gazetę wydawać na pa-

pierze toaletowym – sądzić się będę z Wami do usrane-

go Strasburga, szukając sprawiedliwości w normalnym kra-

ju i w normalnych sądach.

Drodzy Bracia w kapłaństwie. Zakładając tę gazetę,

wiedziałem, że za każde słowo, którego nie będę mógł udo-

kumentować przed sądem – zeżrecie mnie, popijając mszal-

nym winem. Ale to wielkie żarcie cofnie się Wam i przy-

prawi o chroniczną czkawkę. Okres ochronny na święte

krowy skończył się wraz z powstaniem naszych Faktów

i Waszych mitów.

POLSKA Rzecznik praw obywatelskich, prof. Andrzej Zoll,

dał kolejny dowód swej „bezstronności”, stwierdzając, iż Pola-

cy powinni zabiegać o odwołanie do Boga w przyszłej europej-

skiej konstytucji. Jego zdaniem, religijna preambuła powinna

wpłynąć na system wartości Europejczyków.

Kiedy Mojżesz dostał dziesięcioro przykazań, też myślał,

że to załatwi sprawę...

POLSKA Zrozpaczona grożącą plajtą Telewizja Puls chce

ogłoszenia upadłości firmy Prokom Investments, która zobo-

wiązała się zainwestować 26 mln zł w to kościelne przedsięwzię-

cie. Prokom zapłacić teraz nie chce, bo wie, że straci na doto-

waniu kanału o unikatowej oglądalności.

Jeżeli władze RP przestaną kiedyś dopłacać do Kk, episkopat

niechybnie ogłosi upadłość naszego kraju.

WŁOCHY Związany z episkopatem dziennik „Avvenire” oskar-

żył amerykańskich prawników o wyłudzanie od Kk odszkodo-

wań za pozwy sądowe o molestowanie seksualne. Biskupi wło-

scy są zbulwersowani faktem, iż amerykański wymiar sprawie-

dliwości traktuje kurie jak zwykłe przedsiębiorstwa, które mu-

szą płacić odszkodowania za grzeszki swoich pracowników.

A trzeba było napisać: Kk Sp. z o.o., siedziba – wszędzie.

Znikły relikwie błogosławionego ojca Pio! Skandal tym

większy, że 16.06 papież ogłosi stygmatyka świętym. O kra-

dzież jest podejrzewany dziennikarz Enrico Malestata, au-

tor kilku książek o Pio.

Żadna tam kradzież, tylko kolejny cud.

WATYKAN Kardynał Oscar Rodriguez Maradiaga z Hondu-

rasu zaatakował brutalnie amerykańskie media za to, że uży-

wają „nazistowskich i stalinowskich metod przeciwko Kościo-

łowi katolickiemu”. Właścicielowi CNN Tedowi Turnerowi za-

rzucił zbrodnię „otwartego antykatolicyzmu”, a czołowym ga-

zetom tylko „prześladowanie Kościoła”. Wszystko dlatego, że

piszą o skandalach seksualnych kleru.

Czyżby ruszyła już kampania wyborcza przed konklawe?

Koncern DaimlerChrysler ofiarował Papie nowy papamobil

– samochód panoramiczny. Święty Ojciec ma z niego ko-

rzystać już w czasie najbliższej podróży do Kanady. Podob-

no wóz jest trwały i posłuży co najmniej 50 lat...

Nowy wóz – nowe życie!

BELGIA Władze południowej części Belgii – Walonii, chcą

wyprowadzić religię ze szkół. Projekt motywują chęcią za-

pewnienia neutralności światopoglądowej nauczania. To

kolejny cios dla Kościoła po legalizacji w Belgii (przed de-

kadą) aborcji, a w tym roku – eutanazji.

Ku pokrzepieniu naszych serc – do niedawna Belgia uchodzi-

ła za jeden z najbardziej katolickich krajów Europy.

SZWECJA Gejowskie i lesbijskie związki będą mogły przyspo-

sobić dziecko jednego z partnerów lub obce. Tak zdecydował

parlament ogromną większością głosów. Wcześniej prawo do-

puszczało istnienie tylko jednopłciowych rodzin zastępczych.

Nareszcie koniec z dyskryminacją księży...

USA Od posługi duszpasterskiej będą odsuwani tylko „nie-

poprawni pedofile”, zadecydował doraźnie episkopat ame-

rykański. O poprawności lub jej braku ma decydować ko-

misja złożona z biegłych.

Ksiądz pedofil jest bardzo poprawny, a nawet święty – pomię-

dzy molestowaniami składa Najświętszą Ofiarę!

Senat zatwierdził projekt ustawy, która umożliwia interwencję

armii w obronie żołnierzy amerykańskich, na ewentualność za-

trzymania ich przez Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwo-

ści w Hadze. Projekt zakazuje współpracy z tym trybunałem

oraz gwarantuje prezydencki immunitet dla wojska.

Już stara Pawlakowa mawiała: „sąd sądem, a sprawiedliwość

musi być po naszej stronie!”.

AUSTRALIA Arcybiskupi dwóch najważniejszych diecezji: Mel-

bourne i Sydney zamieścili ogłoszenia w prasie przepraszające

ofiary i społeczeństwo za nadużycia seksualne kleru katolickie-

go. W niewielkim australijskim Kk (ok. 6 mln wiernych) licz-

ba duchownych oskarżonych o molestowanie seksualne w ostat-

nich sześciu latach przekroczyła 90. Hierarchowie wezwali też

wszystkich poszkodowanych do zgłaszania się na policję.

Co kraj, to obyczaj. Kiedy nasi przeproszą za Paetza?

CZECHY Po latach sporów, władze osiągnęły w końcu po-

rozumienie z Watykanem co do statusu Kk nad Wełtawą.

Co ciekawe, regulacja ma zostać podpisana, choć Czesi cią-

gle nie zgadzają się na zwrot nieruchomości Kościołowi.

Watykańczycy są wściekli, ale władze w Pradze najwyraź-

niej nie chcą dać się okraść...

...Bo nie mają swojego Ojca Świętego.

JONASZ

O sile i wartości me-

Nr 24 (119) 14 – 20 VI 2002 r.

ZAMIAST SPOWIEDZI

Rock bez wyznania

– Jaki jest Twój stosunek do

tzw. chrześcijańskiego rocka?

– Rock, podobnie jak piłka noż-

na, nie ma związku z wyznaniem.

Przecież to jest tylko muzyka. Gita-

ra elektryczna to nie jest drzewko

z raju. Ciekawe, jak na pytanie

o „chrześcijańskiego rocka” zareago-

wałby muzułmanin albo buddysta? Ni-

gdy nie pytam człowieka o jego prze-

konania. Jeśli ktoś ma ochotę uży-

wać muzyki do krzewienia po-

glądów religijnych – ma prawo,

w końcu to jest wolny świat. Nie-

którzy wielcy rockmani chrześci-

jańscy nie poruszają tematów re-

ligijnych w songach, bo dla nich

jest ważne, że treść songów jest

zbudowana na fundamencie de-

kalogu i to już im wystarczy. Nie

trzeba biegać z hostią. Na mo-

ją twórczość wiara lub jej brak

nie mają żadnego wpływu.

– Co myślisz o hip-ho-

pie? Czy nie sądzisz, że za

dużo tam publicystyki? Mnie

to bardzo przypomina pierw-

szą połowę lat osiemdziesią-

tych i niesamowity wysyp ka-

pel punkowych. Ale o więk-

szości z nich szkoda było na-

wet gadać: marne umiejęt-

ności warsztatowe i zero do

powiedzenia.

– Muzyka to operowanie dźwię-

kiem, ale nikt nie powiedział, że ma

to być piękne posługiwanie się tym

dźwiękiem. Nigdzie nie zostało usta-

lone, że ma to być wirtuozeria. To

establishmenty starają się ustalić re-

gułę, że Penderecki jest sztuką,

a Nirvana nie. Każdy artysta po-

dejmuje swoje własne ryzyko, kie-

dy wybiera środek wyrazu. Dla mnie

można syczeć przez cały utwór i je-

śli mnie to zafrapuje – to będzie to

piękne dzieło sztuki.

Publicystyka jest częścią rocka od

zawsze. Dylan, Hendrix, Lennon – to

była czysta publicystyka. W czasach

zakłamania w mediach, a to mamy

teraz bez przerwy, taka publicystyka

w tekstach staje się poetyką pokole-

nia. Dla mnie to nic dziwnego.

– Co z koncertem Perfectu, któ-

ry ma się odbyć dokładnie dwa-

dzieścia lat po tym pamiętnym

z 1987 r.? Czy jest szansa, że za-

gracie w starym składzie – cho-

ciażby z szacunku dla słuchaczy?

– Pierwsze słyszę, nie było takiej

obietnicy! W starym, tym najważniej-

szym składzie zagrać się nie da, bo

mój wielki przyjaciel, basista Zdzisiek

Zawadzki, nie żyje. Powiedzmy też

szczerze, że artystycznie nie ma naj-

mniejszego powodu, bym zagrał

z kimkolwiek z tych, którzy dziś gra-

ją pod nazwą Perfect...

– O czym są Twoje nowe pio-

senki i kiedy będzie nowa płyta?

– Ostatnia piosenka jest o miło-

ści faceta, który dokonuje cudów, tak-

że z pogranicza prawa, żeby zainte-

resować sobą nieznaną dziewczynę.

Prawdopodobnie jest lekko chory

umysłowo. Tytuł „Stalker”, czyli po-

wiedzmy: „Prześladowca”. Piosenka

została uznana za piękną i znalazła

się na festiwalu w Opolu. Płyta uka-

że się pewnie jesienią, a jej tytuł

– „Dumny nikt”... To chyba o mnie.

– Czy nadal współpracujesz

z Bogdanem Olewiczem, w duecie

z którym stworzyłeś kiedyś kilka

genialnych kawałków?

– Z Bogdanem od długiego

czasu już nie, chociaż myślałem

o tym niedawno. To wielki poeta,

ale dopóki sam mogę rozwiązać

jakiś problem literacki, to staram

się to robić. Rozmawiał

ANDRZEJ PILARCZYK

Fot. Tomisław Czarnecki

Rozmowa ze Zbigniewem Hołdysem,

gitarzystą, wokalistą, kompozytorem utworów

rockowych i piosenek, założycielem

zespołu Perfect

wyznających pewne zasady, pewne

ideologie, wierzących w pewne kon-

krety i funkcjonująca wedle pewne-

go regulaminu. Nie jestem podatny

na regulaminy, ale też respektuję je

– W jednym z wywiadów po-

wiedziałeś, że rozgłośnie komer-

cyjne zabijają muzykę, że ludzie

tam pracujący traktują ją jak to-

war, jak dodatek do sprzedaży my-

dła i pasty do zębów. Nie przesa-

dzasz?

– Ja nie powiedziałem, że rozgło-

śnie komercyjne zabijają muzykę

– jeśli już, to zabiła ją Krajowa Ra-

da Radiofonii i Telewizji, która roz-

dała takie, a nie inne koncesje. Roz-

głośnie po prostu robią swoje. Stacje

radiowe to nie są Matki Teresy – to

są przedsiębiorstwa, które zarabiają

wyłącznie na sprzedaży reklam. Mu-

zyka nie jest tu dziełem sztuki, a ra-

dio to nie jest galeria, która je pre-

zentuje. Są stacje, które w celu przy-

ciągnięcia słuchaczy nie grają muzy-

ki prawie wcale, jak radio Tok FM.

Na świecie są stacje sportowe i tam

lecą tylko transmisje z meczów. Za-

wsze chodzi o jedno: dorwać słucha-

cza i sprzedać mu reklamę. A jeśli re-

klama jest adresowana do babci, to

nie gra się dla niej heavy metalu, bo

babcia umrze, zanim poleci rekla-

ma. Gra się Wodeckiego albo Fog-

ga. Muzyka naprawdę nie jest na tym

„bazarku” dziełem sztuki.

– Mówiłeś, że gdybyś miał do-

stateczne fundusze, to pewnie stwo-

rzyłbyś radio, do którego nie mia-

łyby dostępu reklamy...

– Kiedy miałem 14 lat, mia-

łem takie radio. Z kolegami

z bloku połączyliśmy się przewo-

dami, które zwisały z parapetów

od okna do okna. Było nas chy-

ba siedmiu i każdy z domu nada-

wał o jakiejś porze muzykę, ja-

ką akurat dorwał. To była super-

rzecz. Mieliśmy własne audycje,

tam po raz pierwszy usłyszałem

Janis Joplin. Na pewno i dziś są

maniacy muzyki do tego stopnia,

że chętnie nadawaliby za darmo.

Takie radio grałoby MUZYKĘ,

która nie byłaby dyktowana przez

agencje reklamowe. Marzy mi się

coś takiego.

– Czy jesteś wierzący?

– W sensie wyznania kon-

kretnej religii czy doktryny – nie

jestem wierzący. Muszę jednak

zaznaczyć, że w tym celu przestudio-

wałem wszystkie istotniejsze religie

świata i znam je naprawdę. Darzę je

wielkim respektem. Najbliżej mi chy-

ba do buddyzmu i gdyby nie pewne

nabyte cechy, mógłbym spróbować

jeszcze bardziej się do niego zbliżyć...

Jestem bardzo uduchowiony, na swój

sposób mistyczny.

– A Twój stosunek do Kościo-

ła katolickiego?

– Mój stosunek do każdego ko-

ścioła jest jednakowy. Kościół jest

to organizacja, to struktura ludzi

u innych. Po prostu respektuję wybo-

ry i smak innych ludzi. Jak każda in-

stytucja, Kościół katolicki pełen jest

ludzi wspaniałych, rozumiejących swo-

ją rolę w sposób natchniony. Kilka-

krotnie spotkałem księży pokornych

do tego stopnia, że czułem się zawsty-

dzony. Ksiądz Zieja... Jego widok

w maleńkim pokoiku z maciupeńkim

skromnym ołtarzykiem nie daje mi

spokoju. Więc proszę, nie pytaj mnie

o stosunek do jednego Kościoła, bo

dla mnie jest raczej to problem oce-

ny posługi w każdym wyznaniu.

Mały rydz

książki o tematyce religijnej i an-

tyżydowskiej (np. „Judeopolonia”).

Można było otrzymać za darmo or-

gan prasowy o. Rydzyka, a nawet

wygrać rower w loterii fantowej. Nie

wygraliśmy, niestety.

Bohater tego spotkania, czyli oj-

ciec dyrektor z Torunia, mógł być

w pełni usatysfakcjonowany. Nie dość

że nagradzano go wielokrotnie okla-

skami i zebrał sporo darów pienięż-

nych i rzeczowych od swoich sympa-

tyków, to jesz-

cze usłyszał wie-

le pochwał od

samego biskupa

Lepy. Łódzki

pasterz mówił

do swoich owie-

czek o „wielkim

wkładzie Radia

Maryja w kul-

turę narodu

i nową ewange-

lizację” (sic!).

Mieliśmy więc

kolejny dowód

na to, że kry-

tyczna opinia

episkopatu

o rydzyjku to

pic na wodę, a raczej na publikę.

A jednak przed wystąpieniem

o. dyrektora sporo wiernych opu-

ściło świątynię...

Na ojca Rydzyka, bohatera te-

go dnia, czekał nawet biskup. Cze-

kał i doczekać się nie mógł, bo

dyrektor Radia Maryja do ko-

ścioła Matki Boskiej Fatimskiej

przy ul. Kilińskiego w Łodzi do-

tarł ze sporym opóźnieniem.

– Ja jestem Rydzyk, a nie Rydz-

-Śmigły – stwierdził rubasznie oj-

ciec dyrektor ku uciesze zgroma-

dzonych. I przytoczył zaraz słowa

papieża: „Rydzyk to jest taki mały

Rydz...”. Słuchacze biorący udział

w bibie (z okazji 15 rocznicy wizy-

ty w tym mieście Jana Pawła II) wy-

buchnęli śmiechem i nagrodzili Ry-

dzyka oklaskami.

Wreszcie przybył. Wielki-mały Rydzyk

Jedzie na światłach!

skandal pedofilski, lecz efekt

ostrej, planowej walki z Ko-

ściołem. Dlatego niezbędne

jest poznawanie mechani-

zmów tej batalii, by „nie wy-

manewrowano katolików”. – My,

katolicy, jesteśmy naiwni... – mó-

wił, a reporter „FiM” w tym jedy-

nym momencie przyłączył się do

oklasków.

Kilkugodzinne spotkanie z przed-

stawicielami biur, komórek i kół Ra-

dia Maryja z regionu łódzkiego po-

łączono z mszą celebrowaną przez

bp. Adama Lepę oraz imprezami

towarzyszącymi, np. w pobliskiej ka-

plicy otwarto wystawę filatelistycz-

ną poświęconą JPII i jego piel-

grzymkom. Nie zabrakło też wystę-

pów artystycznych.

Spotkanie

z rodziną Radia

Maryja stało się

kolejną okazją

dla Poczty Pol-

skiej do pokaza-

nia wielkiego

jak ocean przy-

wiązania do Ko-

ścioła. Ta pu-

bliczna instytu-

cja już od daw-

na za nasze pie-

niądze (coraz

droższe usługi)

finansuje nie tylko pielgrzymki na

Jasną Górę, ale i takie imprezy

jak w Łodzi.

Na stoiskach przed świątynią

kwitł handel. Sprzedawano m.in.

Rydzyk przypomniał trudne na-

rodziny Radia Maryja i zaraz usto-

sunkował się do fali krytyki: – Co

ja mam robić na te ataki? Do są-

dów nie będę oddawać spraw, prze-

cież korupcja w Polsce jest wielka.

– Kochajcie kapłanów! – naka-

zywał dyrektor, ustosunkowując się

przy okazji do skandalu z biskupem

Paetzem. – Boleję nad tym, co się

stało w Poznaniu. To białe zabój-

stwo, to męczeństwo, sponiewiera-

nie za życia. Każdy może zbłądzić...

Zdaniem ojca Rydzyka, spra-

wa Paetza to nie żaden obrzydliwy

Kupczenie przed świątynią

Orkiestra pocztowców pluła za na-

sze pieniądze w... ustniki

(RP)

Fot. P. Zimowski

Nr 24 (119) 14 – 20 VI 2002 r.

O tym, że Polska

nierządem stoi, mawiano

ponoć w XVIII wieku,

mając oczywiście na

myśli bezsilność rządu.

Tymczasem upłynęło lat

dwieście z okładem,

a my ciągle nie potrafimy

się zdobyć na prawdziwy

rząd.

rozpadają się potrzebne społecz-

ne struktury i powszechnie upa-

da zaufanie do rozsądku czy tra-

dycyjnej uczciwości.

Nie wiem, jak to wyglądało

przed rozbiorami, chociaż wielu

chce tutaj koniecznie postawić

znak równości, ale jestem skłon-

ny przypuszczać, iż na końcu tej

równi pochyłej jest rzeczywiście

ostateczny upadek państwa.

Zresztą czasami myślę sobie prze-

wrotnie, że może nie byłoby to aż

takie złe? Mając rozsądny, obcy

rząd i przyzwoite prawo ustalone

że Polska jako państwo i naród

popada w coraz głębszą totalną

niemoc dotykającą wszystkich nas

bez wyjątku.

Ta niemoc wyraża się między

innymi jakością naszych „elit po-

litycznych”. Elementarna uczci-

wość znikła zupełnie z ich słow-

nika pojęć. Co gorsza, dotyczy to

w równym stopniu absolutnie

wszystkich opcji. Solidarnościow-

cy, odwołując się do niegdysiej-

szego etosu walki z komunizmem,

popełniają grube oszustwo, bo

przecież ich obecna sytuacja i ich

tu miejsca na podawanie konkret-

nych przykładów. Natomiast UW

wraz z Leszkiem Balcerowiczem ,

jeszcze niedawno jej liderem i eko-

nomicznym guru, pokazała swoją

prawdziwą twarz „Europejczyków

za wszelką cenę”, a zwłaszcza za

cenę poziomu naszego życia.

Członkowie tej partii wciąż zbie-

rają zaszczyty w Europie Zachod-

niej (ciekawe, czemu akurat tam,

a nie w Polsce?) i stroją się w sza-

ty nieomylnych kapłanów postę-

pu, chociaż nie kto inny, jak oni

właśnie byli autorami spektaku-

larnej klęski naszej ekonomii. Za-

miast jednak odejść w zawstydzo-

nej ciszy, ciągle przybierają posta-

wę mentorów zatroskanych

o los tak zwanej nawy

państwowej.

nauki społecznej do praktyki pań-

stwowej i na dyrektywach Waty-

kanu chcą oprzeć polskie pra-

wodawstwo. Przypominam, że Li-

ga Polskich Rodzin ciągle nie wy-

jaśniła niejasności prawnych zwią-

zanych z jej założeniem, ale ety-

kietka partii katolickiej skutecz-

nie chroni ją przed dokładniej-

szym śledztwem. Kilku oszoło-

mom z LPR nie przeszkadzało to

publicznie powątpiewać w pol-

skość niektórych czołowych po-

staci naszego życia politycznego,

choćby szefa IPN. Oczywiście, ta-

kie wątpliwości same w sobie nie

są właściwie obrazą, ale i ja, i pa-

ru moich znajomych zrozumiało

to jako wskazanie na rzeko-

mo żydowskie korzenie oplu-

wanych osób. Nie wiem, czy

to dobrze, że katolicki an-

tysemityzm na poziomie

Jankowskiego albo inne-

go Rydzyka ma repre-

zentację w polskim

parlamencie. Nie

wiem też, czy służy

to budowaniu pozytyw-

nego wizerunku naszego

kraju na świecie, gdzie Po-

laka od lat utożsamia się

z antysemitą. Dodajmy, że

słusznie, skoro nazwanie kogoś

Żydem jest u nas jednoznaczne

z obelgą. Oczywiście pan, który

z trybuny sejmowej wygadywał, iż

szef IPN nie jest chyba Polakiem,

nadal trudzi się nad budowaniem

lepszej, to znaczy, bardziej kato-

lickiej Polski i nie grozi mu ode-

branie immunitetu. Nie grozi mu

też otrzeźwienie.

Czegóż jednak wymagać od

posła LPR, jeśli sam premier

Leszek Miller zawiera ciche umo-

wy z klerem, aby tylko mieć spo-

kój ze strony Kościoła? Zwykle

mówi się głośno, że chodzi mu

o poparcie dla wstąpienia Polski

do Unii Europejskiej. Przypus-

zczam jednak, że przyczyna jest

całkiem inna, bo wbrew obiego-

wym opiniom ponad trzy czwarte

polskich księży opowiada się za

wstąpieniem do Unii. Szef SLD

wyważałby więc otwarte drzwi, pła-

cąc wysoką cenę za coś, co i tak

już ma. O cóż więc chodzi? Praw-

dopodobnie o trwały pokój z Ko-

ściołem w wymiarze ogólnym,

o wentyl bezpieczeństwa na wypa-

dek niepokojów społecznych oraz

o poparcie lub przynajmniej neu-

tralność kleru podczas zbliżają-

cych się wyborów samorządowych.

Jednym słowem, chodzi o ciepłe

posady, choćby pod rękę z bisku-

pami. Jak zatem widać, praktycz-

nie nie ma dziś w Polsce partii,

która nie podlizywałaby się Ko-

ściołowi, a kropkę nad i postawi-

li ostatnio Miller i lewicowy nie-

gdyś prezydent, zapraszając papie-

ża, jakby nie było w Polsce innych

potrzeb i wydatków. Najwyraźniej

skarlenie naszych polityków do-

sięgło dna, kiedy pieniędzmi

wszystkich obywateli chcą opła-

cić załatwienie własnych intere-

sów, chociaż gołym okiem widać,

że kler jak zwykle weźmie, co mu

dają, a naiwnej i sprzedajnej le-

wicy i tak nie poprze.

LESZEK ŻUK

Uważam, i zapewne nie będę

w tej opinii odosobniony, że

wszystkie kolejne ekipy zajmują-

ce fotele w Sejmie to zaledwie ża-

łosne marionetki w ręku tych, któ-

rzy za kulisami dzierżą realną wła-

dzę. Na czym bowiem polega rzą-

dzenie krajem? Zapewne nie na

słownych deklaracjach i płomien-

nych przemówieniach, którymi tak

hojnie raczą nas wybrańcy naro-

du, ale na wytyczaniu jasno zde-

finiowanych celów i metod docho-

dzenia do nich oraz na egzekwo-

waniu przepisów opracowanych

do realizacji owych celów.

Tymczasem radosna twórczość

polskich parlamentarzystów

w ogromnej części nie wykazuje

rozumnej celowości i jakiegokol-

wiek dalekosiężnego planu dzia-

łania, zwykle ograniczając się do

„my”, „tu” i „teraz”. Kolejne usta-

wy wnoszą coraz więcej zamiesza-

nia do i tak skomplikowanych

i niejasnych mechanizmów funk-

cjonowania państwa. Dodajmy, że

spory procent wydawanych ustaw

i przepisów po prostu nie ma sen-

su albo daje się łatwo obejść. Eg-

zekwowanie decyzji parlamenta-

rzystów pozostawia więc wiele do

życzenia. Na domiar złego samo

społeczeństwo ulega w tej sytu-

acji stopniowej degrengoladzie,

Niemoc elit

przez ewentualnych rozbiorców

– może moglibyśmy żyć podob-

nie, jak to było w XIX wie-

ku, kiedy polskie życie in-

telektualne osiągnęło swo-

je wyżyny, a polscy przed-

siębiorcy dysponowali ogromny-

mi rynkami zbytu, choćby w Ro-

sji? Przecież dla konkretnego

przeciętnego człowieka nie jest

właściwie istotne, kto wydaje de-

cyzje, jeśli tworzą one dobre wa-

runki do godnego życia. To zna-

czy tworzą to, czego dotychczas

nie zagwarantowały nam ani ka-

baretowe rządy „Solidarności”,

ani też obecne, coraz mniej wia-

rygodne rządy lewicy. Chodzi

o to, że Polacy w ogromnej więk-

szości czują się dziś oszukani i tyl-

ko władza ma ciągle dobre samo-

poczucie, a usta pełne frazesów.

Kiedy próbuję zastanawiać się nad

tym zjawiskiem, nasuwa się tylko

jedno określenie – wydaje mi się,

partia nie ma już nic wspólnego

z tamtą „Solidarnością”. Na do-

datek zapisali się w naszej pamię-

ci serią afer, korupcji, zwyczajnych

kryminalnych przestępstw oraz

wręcz niewiarygodną butą. Nie ma

Wreszcie SLD – to chyba naj-

boleśniejsze, bo jak dotąd ostat-

nie rozczarowanie Polaków. Wy-

dawało się, że po czterech latach

psucia kraju przez ekipę panów

Balcerowicza, Krzaklewskiego

i Buzka stajemy wreszcie przed

szansą poprawy. A tu „znów wra-

ca nowe”. Nie chodzi mi wcale

o jakąś cudowną receptę (wła-

śnie buzkowcy karmili nas ta-

kimi cudami), ale o decyzje,

w których będzie można do-

strzec myśl o przyszłości i per-

spektywę dalszą niż cztery la-

ta do kolejnych wyborów. Tym-

czasem lewica jasno pokazuje,

że tej perspektywy nie ma. Ow-

szem, na papierze rozliczono po-

przedników, ale za tym powinien

przyjść tak obiecywany, realistycz-

ny program rozwoju, a tego jakoś

zabrakło. Oto więc znów czuję się

nabity w butelkę przez nieuczci-

wych polityków, którzy co inne-

go mówią przed wyborami i co in-

nego robią po nich...

A przecież to jeszcze nie

wszystkie niedomogi obecnej kla-

sy politycznej. Prócz chorobli-

wego populizmu, zwyczajnej nie-

uczciwości i nadzwyczaj częste-

go chamstwa cierpi ona na kli-

niczny klerykalizm. Wstyd mi, że

w moim sporym kraju europej-

skim na początku trzeciego ty-

siąclecia do parlamentu wchodzą

ludzie, którzy otwarcie i głośno

żądają wprowadzenia katolickiej

GŁASKANIE JEŻA

Łza w oku

Otóż to! Teraz Wam coś, Sza-

nowni Czytelnicy, zdradzę zza kulis

redakcyjnego podwórka. Dwa tygo-

dnie temu opublikowaliśmy wywiad

z Janem Tomaszewskim – autentycz-

nym pogromcą Anglików na We-

mbley i współautorem późniejszych

sukcesów. Otóż Pan Jan jeszcze

przed meczem z Koreą twierdził

w rozmowie z „FiM”, iż występ Po-

laków na MŚ będzie jedną wielką

kompromitacją. Zastanawiałem się

wówczas, czy wywiad ten dać do dru-

ku. Taki defetyzm w przededniu

mundialu? No nie...

Wywiad poszedł po tygodniu na

wyraźne polecenie Szefa. I dobrze.

Niech teraz wszyscy wiedzą, że

TAMTA EPOKA FUTBOLU potra-

fi doskonale ocenić epoczkę obec-

ną. Ja zaś dziś wolałbym w meczu

z Portugalią oglądać (wcale nie żar-

tuję) niegdysiejszy zespół: Tomaszew-

ski, Bulzacki, Gorgoń, Żmuda, Szy-

manowski, Kasperczak, Gadocha,

Deyna, Lato, Boniek, Szarmach.

Podoba Wam się taka „jede-

nastka” – bo mnie łza się w oku

kręci. Nawet dziś ci „starsi pano-

wie” (wszak starsi ode mnie o dzie-

sięć lat z okładem) nie przegrali-

by z Portugalią 4:0. No dobrze, mo-

że by i przegrali – ale nie aż tyle.

Kto się chce założyć?

MAREK SZENBORN

Pamiętam takie czasy, kiedy Ja-

cek Gmoch wraz ze swoją drużyną

zajął szóste miejsce (niektórzy do

dziś są gotowi przysięgać, że piąte)

na mistrzostwach świata w piłce ko-

panej. Po tym „tragicznym” wyda-

rzeniu niespecjalnie spieszyło się mu

wracać do kraju w obawie przed

możliwością czekającego go – pu-

blicznego linczu. Kibice bowiem

– jak to kibice – rozsmakowani

w zwycięstwach Orłów Górskiego

żądali „lokaty na pudle”, po cichu

licząc na najwyższe na tym pudle

stanowisko. A dziś...

A dziś imć pan Jerzy Engel – bo-

hater niekończącej się liczby reklam

telewizyjnych i wywiadów – spokoj-

nie sobie wróci. Nie wierzycie? Przyj-

muję zakłady!

Swoje już wszak zarobił, a to

„swoje” Polski Związek Piłki Noż-

nej wypłacał mu z Twoich – Szanow-

ny Czytelniku – i moich pieniędzy.

Elementarny ludzki wstyd nakazy-

wałby człowiekowi honoru forsę od-

dać – przynajmniej w znaczącej czę-

ści – i zaszyć się gdzieś w głuszy,

trenując drużynę C-klasy – no bo już

broń Boże nie klasy wyższej.

Ale pan Engel wróci i... zosta-

nie trenerem reprezentacji (tak

przynajmniej zapowiada), boć nie

o honor tu chodzi, jeno o kasę. Wró-

ci spokojnie i niczego nikomu nie

odda. Udzieli też szybko kilku na-

stępnych wywiadów, z których do-

wiemy się, że onże trener nic a nic

nie jest winien. Winne są okolicz-

ności, pech, śliska murawa i tępi sę-

dziowie (co to ani w ząb nie chcie-

li pojąć, jak wielka i wspaniała jest

polska drużyna) faworyzujący pata-

łachów z Korei i platfusów z Por-

tugalii. Winni są oczywiście także

sami zawodnicy nie rozumiejący

światłych jego wskazówek.

Po ulicy Piotrkowskiej w Łodzi

jeżdżą ryksze. Kilka minut po klęsce

polskiej reprezentacji w meczu z Por-

tugalią kierowca jednej z nich, z au-

tentycznymi łzami w oczach mówił

mi: – Wie pan, nie jest ważne, czy

przegra się cztery, czy też sto do ze-

ra. Liczy się styl tej przegranej. Oni

nawet nie podjęli walki.

Nr 24 (119) 14 – 20 VI 2002 r.

NA KLĘCZKACH

ZAMIAST

NA KOŚCIÓŁ

Za to przemawiał barwnie. Po-

wiedział, że „żołnierz musi być ak-

tywny, bo jeśli nie jest aktywny, to

nie jest żołnierzem” . On sam wy-

kazuje aktywność i za miesiąc le-

ci do Afganistanu odwiedzić na-

szych wojaków. Już się nawet za-

szczepił (w co akurat wierzymy).

Dodał, że wprawdzie duszpaster-

stwo wojskowe w Polsce dawno już

wyszło z katakumb, ale „do orga-

nizacji katolickich brak jest wiel-

kiego zapału”. Kończąc, stwierdził,

że dzisiejsza służba w wojsku ma

służyć pokojowi, a jedno z przy-

kazań dekalogu nie powinno

brzmieć „nie zabijaj”, ale raczej:

„nie męcz, nie morduj”, bo tak to

się powinno tłumaczyć z hebraj-

skiego. Za Głódzia w Afganistanie

będziemy trzymać kciuki. (J.Ch.)

mogą sobie jeździć na spotkania do

Lublina, gdzie katoliccy specjaliści

pomogą im wyjść „z nałogu”. Gru-

pę terapeutyczną radzimy jednak

przenieść do Poznania, a najlepiej

– od razu do Watykanu. (A.C.)

Podczas poświęcenia ośrodka

pomocy dla bezrobotnych zorgani-

zowanego w Lublinie przez Caritas

(2 VI) abp Życiński wyraził ży-

czenie, żeby w Polsce zamiast po-

mników zaczęto budować ośrodki

pomocy dla najbardziej potrzebu-

jących. Jest to niezły pomysł, ale

zważywszy, że lubelski metropolita

niewątpliwie miał na myśli ośrodki

przykościelne, raczej nam się nie

podoba. Na ten temat „Fakty i Mi-

ty” mają od dawna wyrobione zda-

nie. Lansujemy więc znacznie sen-

sowniejsze hasło: Dla potrzebują-

cych TAK, dla Kościoła NIE. Dla

biednych OWSZEM, na pomni-

ki JPII ani, ani.

nowoczesny piec szwedzkiej firmy

TABO. Jest to już piąty taki obiekt

w kraju. Najwcześniej, bo w 1993

roku, ruszyło krematorium w Po-

znaniu, potem we Wrocławiu, War-

szawie i Rudzie Śląskiej. Do koń-

ca ubiegłego roku spopielono

w kraju około 30 tys. ciał. Najwięk-

sze krematoria funkcjonują w Po-

znaniu i stolicy (Wólka Węglowa).

Z roku na rok rośnie w Polsce licz-

ba kremacji (ponad 7 tys. w ubie-

głym roku).

trzeba protestować” . Dalej czytamy:

„Reakcja każdego katolika na takie

użycie wizerunku papieża powinna

być jednoznaczna. Każdy, kto wierzy

w Chrystusa, który też jest Żydem,

nie powinien kupować takich gazet” .

No i wszystko jasne. Nie mamy już

wątpliwości, co tak bardzo zabola-

ło ojczulka. Wykorzystanie zdjęcia

Wojtyły na okładce „Poznaj Żyda”,

czyli obraza katolików, to przecież

o niebo ważniejsze od podżegania

do morderstwa.

„Wieczór Wrocławia” na pierw-

szym miejscu przypomina: „Ten, kto

obraża uczucia religijne innych osób,

podlega grzywnie, karze ogranicze-

nia wolności lub pozbawienia wol-

ności do lat 2” . (A. PALIŃSKA)

AKADEMIA

PANA KRYŃSKIEGO

(R.P.)

(A.K.)

MATURALNA

REKLAMA

JAWNOŚĆ

WEDŁUG BELKI

Maj to miesiąc egzaminów doj-

rzałości zwanych maturami.

Jak co roku, władze państwowe

i samorządowe życzyły młodym lu-

dziom szczęścia, niekiedy wręczały

miłe upominki. Maturzyści mają bo-

wiem tę zaletę, że są już pełnolet-

ni i mogą głosować. A wybory sa-

morządowe tuż-tuż. Dzień przed

maturami do szkół dostarczono więc

gustowne kubeczki opatrzone cał-

kiem niezłym hasełkiem: „Wiesz

więcej, niż myślisz”. Pod nim pod-

pisał się pan prezydent Szczurek.

Maturzyści – jak to młodzi ludzie

– podarunek przyjęli, ale opinii

o włodarzach miasta nie zmienili.

Uprawiania kampanii wyborczej

w szkole, i to jeszcze przed ogło-

szeniem terminu wyborów, zabra-

nia prawo. Władze Gdyni takimi

głupimi zakazami nie będą się przej-

mować. Dodatkowo kubeczki ob-

klejono znakami firmowymi ERY

GSM.

PAETZ I AMORY

Akademia Polonijna w Często-

chowie, o której obszernie informo-

waliśmy w numerze 11 „FiM” z 2002

roku, 18 maja otworzyła swoje po-

dwoje w nowym, okazałym gmachu.

Na dawnym boisku sportowym dziś

mieści się biblioteka, centrum kon-

gresowe oraz orientacji i kariery za-

wodowej, a także badań, studiów

i projektów wraz z Polonijną Szko-

łą Dyplomacji i Liceum Akademic-

kim. Tradycyjnie w uroczystości

wzięli udział paulini z Jasnej Gó-

ry, wierni, etatowi wykładowcy oraz

ci, którzy szukają zatrudnienia.

W całość próbował wtopić się

Ryszard Kaczorowski (patrz fot.)

– prezydent RP na uchodźstwie,

który poprzez fakt dostarczenia

sztandaru ufundowanego przez Po-

lonię ujawnił się jakby niechcący.

Całkowicie odmienną postawę

prezentował były premier Buzek ,

którego nikt do pozowania nie na-

mawiał, a mimo to widniał on na

wszystkich fotkach obok ojca rek-

tora

Rzym to po włosku Roma,

a Roma czytana od tyłu daje amor,

a amor to miłość – wyjaśnił na ła-

mach „VIVY!” nasz ulubiony arcy-

biskup Juliusz Paetz . Cóż za sko-

jarzenia! Jak na ascetę w sutannie

– co nieco nieprzyzwoite! Jednak,

psychoanalitycznie rzecz biorąc,

większość kłopotów pana (s)Paet-

za w dziedzinie amorów bierze się

z kompleksu symbolicznej kastra-

cji, jakim jest katolicka tradycja ce-

libatu. Niby oczywiste, ale wciąż nie

dla wszystkich.

KTO DOKONUJE

WYBORU?

„Lekarze o eutanazji” – nad tym

tematem debatowali niedawno le-

karze na Jasnej Górze podczas

IV Krajowej Konferencji Katolic-

kiego Stowarzyszenia Lekarzy Pol-

skich. Uczestnicy sympozjum zgod-

nie stwierdzili, że we współczesnym

świecie propaganda zmierzająca do

legalizacji „dobrej śmierci” (grec.)

zatacza coraz szersze kręgi. Pod-

czas kilkudziesięciu prelekcji mó-

wiono o prawach człowieka, współ-

pracy z pacjentem, etyce – tylko

w kontekście eutanazji – tak jakby

chory na zwykłą grypę nie miał praw

lub nie był człowiekiem. Potępiono

Holandię i Belgię za uprawomoc-

nienie śmierci z wyboru. Jednak ci

sami lekarze sugerowali, że to wła-

śnie środowisko medyczne odpo-

wiedzialne jest za zaistnienie zjawi-

ska. Przyznali, że wiedza polskiego

lekarza jest zdecydowanie niewy-

starczająca zarówno w odniesieniu

do skutecznego eliminowania cho-

rób, jak i właściwego uśmierzania

bólu. „Potrzebujemy nowych leka-

rzy, światłych i doskonale wykształ-

conych” – mówiono. Brak na kon-

ferencji zwolenników eutanazji

oznacza lekceważący stosunek le-

karzy do niemal 70 procent Pola-

ków, jawnie dziś opowiadających się

za jej wprowadzeniem.

(Rafał Kędziora)

(A.K.)

Pieniądze podatnika państwo

wydaje także na Kościół i księży.

Czyni to zgodnie z dekretem

z 1950 r. Na jego postawie utwo-

rzono Fundusz Kościelny. Miał on

na celu osłodzić los Kościoła po-

zbawionego majątków ziemskich.

W roku 1989 władze PRL-u zgo-

dziły się na zwrot całego mienia

kościelnego przejętego przez pań-

stwo. Po jego dokonaniu Fundusz

Kościelny stracił rację bytu, ale ża-

den z rządów nie zechciał tego

zauważyć, więc kasa płynie dalej.

Przez lata pieniądze przeznaczone

na Fundusz zapisywane były w usta-

wie budżetowej wśród innych fun-

duszy celowych. Taką urzędniczą

konspirację przerwał, ale tylko

w roku 2001, minister Bauc,

uwzględniając w projekcie ustawy

budżetowej dział „wyznania reli-

gijne”. Nie uczynił tego dobrowol-

nie, ale zobligowany ustawą o dzia-

łach administracji. Marek Belka

(na zdjęiu) postanowił skończyć

z tak pojętą jawnością. W budże-

cie na rok 2002 Fundusz Kościel-

ny znajdziemy w dziale, którego ty-

tuł brzmi: „różne rozliczenia”. Za-

pisano tam i subwencję drogową,

i rozliczenia książeczek mieszka-

niowych. Według niego, w ten spo-

sób spełnił dwie podstawowe za-

sady konstruowania budżetu: przej-

rzystości i jawności... (A. Karw.)

PULS NA „TOPIE”

(A. Karw.)

Konająca finansowo katolicka

telewizja Puls postanowiła w akcie

rozpaczy podnieść sobie oglądal-

ność i swój czołowy program

– „Otwarte studio” poświęciła mod-

nym ostatnio homoseksualistom.

Nie koncentrowano się, wbrew po-

zorom, na miłosnych igraszkach

katolickich hierarchów, lecz posta-

nowiono dołożyć świeckim gejom.

Do programu o idiotycznym tytu-

le: „Czy homoseksualizm to po-

wód do dumy?” nie zaproszono

jednak żadnego przedstawiciela ho-

moseksualistów, a to pod pretek-

stem, że... „są zbyt agresywni” . Za-

proszono za to np. wybitnego ho-

moeksperta – żonatego opusdeistę

Jacka Łęskiego . Przez ponad dwie

godziny nie było końca napastli-

wym wypowiedziom i złośliwym do-

cinkom przy aplauzie sali zapeł-

nionej fanatyczną, katolicką mło-

dzieżą. Zboczonych gejów nie po-

zostawiono jednak bez wyjścia – są

chorzy i na grzech podatni, ale

INNE BUBLE

Andrzeja Kryńskiego.

(Rafał Kędziora)

W numerze 17 z 26 kwietnia

„FiM” zamieściły artykuł „Bubel

polski”, dotyczący faszystowskiego

pisemka „Tylko Polska”, szerzące-

go nienawiść na tle różnic rasowych

i wyznaniowych. Redaktor „TP”,

Leszek Bubel, nawołuje w nim do

fizycznej eliminacji podejrzanych

o narodowość żydowską. „FiM” zło-

żyły już w prokuraturze wniosek

o popełnieniu przez Bubla prze-

stępstwa z art. 256 i 257 kk. Jesz-

cze wniosek nie zdążył ostygnąć,

a już do ataku na Bubla przystąpi-

ła kolejna gazeta.

W „Wieczorze Wrocławia”

z 10–12 maja znajdujemy artykuł

zatytułowany: „Nie kupujmy takich

pism”, ze zdjęciem bublowskiej bro-

szury „Poznaj Żyda”. Na okładce

zamieszczono zdjęcie... Białego Pa-

py. „WW” przebąkuje co nieco

o tym, że szerzenie nienawiści do

innych narodowości jest w Polsce

karalne, i ubolewa, że czasopismo

Bubla jest wydawane legalnie i do-

stępne w każdym kiosku, ale na tym

koniec. Zaraz potem czytamy wy-

powiedź eksperta od sekt, domini-

kanina Piotra Sawy: „Są takie gaze-

ty, o których nie ma co dyskutować

(idę o zakład, że miał na myśli m.in.

„FiM”). Jednak w tym przypadku

IDZIE BIEDA?

Księża emeryci diecezji sosno-

wieckiej wystosowali list otwarty do

duchownych Zagłębia, w którym żą-

dają, aby dzielono się z nimi in-

tencjami mszalnymi. „Czują się za-

pomniani” , czyli – innymi słowy

– brakuje im kasy. Dodajmy, że ten

dramatyczny apel ogłoszono w naj-

bardziej zlaicyzowanej części Pol-

ski, gdzie niewielu jest chętnych, by

za pieniądze kupować sobie bożą

łaskę. Naiwnych mało, księży dużo,

idą ciężkie czasy...

CO SŁYCHAĆ

U GŁÓDZIA?

(A.C.)

Otóż 28 maja wdział strój,

w którym pojawia się rzadko. Nie

był to bowiem mundur generalski

zdobny akselbantami i orderami,

ani też granatowy uniform admira-

ła, złotem wyszywany. Biskup po-

lowy WP, generał dywizji, bohater

ciężkich walk pod Barem – Sławoj

Leszek Głódź – ubrał się w czar-

ny garnitur z koloratką. Dlaczego

tak skromnie? Bo przemawiał na

otwarciu Europejskiej Konferen-

cji Chrześcijańskich Stowarzyszeń

Wojskowych, a stowarzyszenia te

zdominowane są przez protestan-

tów, ludzi skromnych i poważnych.

GDZIE SIĘ SPALIĆ

Jeszcze w tym miesiącu przy ul.

Srebrniki 14 w Gdańsku ruszy naj-

nowocześniejsza w kraju spopielar-

nia zwłok. Inwestycję wartości bli-

sko 2 mln zł realizuje spółka „Zie-

leń”. W krematorium znajduje się

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: