Fakty i Mity 18-2003.pdf

31 MLN ZŁ NA TV RYDZYKA

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

Str. 7

http://www.faktyimity.pl

Nr 18 (165) 2 – 8 V 2003 r. Cena 2,20 zł (w tym 7% VAT)

Str. 3

uprzywilejowaną grupą zawodową

– hołubioną i sowicie wynagradzaną

przez władze. Dziś umierają ich kopalnie

i umierają oni, jednak już nie jako bohate-

rowie pracy, tylko jako tania, w zasadzie

już do niczego nieprzydatna siła robocza.

ziemia i przez niektórych „nowych” pseudopo-

lityków uważane jest za wstydliwy relikt za-

mierzchłej, niesłusznej przeszłości. Paradoksalnie wie-

my, dlaczego. I Wy też chyba wiecie. Otóż gdy pra-

ca była niemalże obowiązkiem i było jej pod dostatkiem (a np.

górników i hutników pracodawcy pozyskiwali „z łapanki”, pła-

cąc im wysokie pensje), dzień 1 maja traktowany był jako pik-

nik na początek wiosny i rodzaj laickiej mszy za pomyślność.

Święto (wolne od) Pracy

zwyczajna kiełbasa. Cóż więc świętować, skoro kilka mi-

lionów Polaków ma Święto (wolne od) Pracy i to przez

cały rok?

A jednak w ten długi, majowy weekend życzymy

Wam, Kochani Czytelnicy, aby Wasze rodziny miały

miesiąc w miesiąc do syta – i mięsa, i masła, i cukru, i jesz-

cze po parze butów na sezon. I żeby na wykupienie tego wszyst-

kiego wystarczyło Wam pieniędzy, czyli pracy.

Kiedyś reglamentowano mięso, cukier, masło... A dziś?

Dziś – poprzez reglamentowanie pracy – reglamentowane są

pieniądze na „ogólnie dostępne” artykuły spożywcze. To praca

jest teraz towarem znacznie bardziej poszukiwanym niż niegdyś

Str. 8, 9

Wojna światów

Komisjo, wstać, Miller idzie

Niegdyś aktorów chowano za mu-

rem cmentarza w niepoświęconej ziemi.

A dziś? A dziś wyrzuca się ich poza mury

teatru, jak to się dzieje np. w Łodzi. Co

łączy dawne i obecne czasy? Łączy je

ZChN, czyli Zajadłość Chrześcijańskich

Neofitów. Prawda, panie Kropiwnicki

– niegdysiejsza wschodząca gwiazdo

marksizmu i leninizmu?

Str. 11

Kto chce się założyć o stówę, jaki bę-

dzie finał Rywingate? A taki, że z Rywi-

na zrobi się wariata, psychicznie chorego

dewianta – samotnika, którego przysłała

paranoidalna żądza pieniądza. Tak będzie

wkrótce, a na razie panowie Kwaśniew-

ski i Miller „nieco” rozmijają się w ze-

znaniach. Czyż to nie jest wykwit schizo-

frenii made in Poland ?

Str. 3

JA I TY – WSZYSCY PODATNICY – SOLIDARNIE ZAPŁACIMY

K ilkanaście lat temu byli najbardziej

O d pewnego czasu Święto 1 Maja zeszło do pod-

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 18 (165) 2 – 8 V 2003 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

NIE dla Polski

ŚWIAT Epidemia SARS w krajach najbardziej nią dotkniętych (Da-

leki Wschód, Kanada) wzbudza nie mniejszą panikę niż kiedyś AIDS.

W wyludniającym się z przerażenia Pekinie poleciały głowy burmi-

strza i ministra zdrowia za nieudolność i nieinformowanie w porę

o niebezpieczeństwie, a głowy redaktorów agencji Xinhua za infor-

mowanie zbyt dokładne, zwłaszcza mediów zagranicznych.

Do Polski, na szczęście dla głów rządzących i wszystkich innych,

epidemia jeszcze nie dotarła.

POLSKA Im dłużej premier Miller zeznawał przed komisją sej-

mową w sprawie Rywingate, tym dla niego gorzej. Po promien-

nym dniu pierwszym (patrz str. 3) wlazł na minę Ziobry i dał się

wyprowadzić z równowagi. Zakompleksiony PiS-owiec zrobił wszyst-

ko, żeby upokorzyć publicznie premiera. Nawykły do rządzenia

Miller zapominał, że to nie on tym razem przesłuchuje i wydaje

polecenia. Rezultat dialogu obu panów – żałosny.

Obrzucanie się publicznie „zerami” to nowy standard polskich „elyt”.

WARSZAWA „Solidarność” zorganizowała wielką manifestację

(20 tys. uczestników) przeciwko polityce rządu. Doszło do rozru-

chów sprowokowanych przez solidarnościowców – pogrobowcy Ma-

riana i Buzka rzucali kamieniami i petardami, policja użyła gazu

i armatek wodnych. Obrażenia odniosło sześciu policjantów i dwóch

dziennikarzy, w tym fotoreporter „Faktów i Mitów” (patrz str. 11).

Millera nie kochamy, ale od „Solidarności” zachowaj nas Panie!

Pojawiły się pogłoski, że do redakcji „Polityki” pofatygował się sam

minister kultury Waldemar Dąbrowski, aby zapobiec publikacji ne-

gatywnego tekstu o szarej eminencji elity polityczno-gospodarczej

kraju, Janie Kulczyku. Jak twierdzą posłowie SLD, minister i mul-

timiliarder bardzo się przyjaźnią. Tekst opublikowano, a „Polity-

ka” zaprzeczyła istnieniu ministerialnych nacisków.

Smród dobywający się z lewicowo-biznesowego towarzystwa jednak

pozostał.

ŁÓDŹ W rodzinie, która od lat była pod opieką kuratora sądowe-

go, rodzice zamordowali czworo dzieci. Zwłoki przez lata przecho-

wywali w plastikowych beczkach. Kurator informował sąd o utracie

kontaktu z rodziną, ale „wymiar sprawiedliwości” nie reagował. Są-

siadów nie zastanowił fakt znikania dzieci.

W Rzeczpospolitej prorodzinnej nie wypada wtrącać się sąsiadom

do kochającego stadła.

LUBLIN Dzięki radnym SLD, którzy powołali się na autorytet

„Ojca Świętego”, Rada Miasta Lublina zdjęła klątwę ciążącą na

prezydencie Kwaśniewskim. Od 24 kwietnia może on znowu bez-

piecznie wjeżdżać do Koziego Grodu, czego zabroniono mu we

wrześniu 2000 r., po aferze z upublicznieniem naśladowania przez

Siwca przenajświętszych papieskich gestów.

Amnestia dla prezydenta zamiast prezydenckiej amnestii – to ta-

ka nasza polska specyfika, dzięki której „ubogacimy” Europę.

UNIA EUROPEJSKA Na zwołanym w Brukseli miniszczycie przy-

wódcy Francji, Niemiec, Belgii i Luksemburga powołali do istnie-

nia Europejską Unię Bezpieczeństwa i Obrony, formację obronną

niezależną od NATO. Podjęto także decyzję o stworzeniu wspól-

nych sił szybkiego reagowania; będzie to początek wspólnej armii

europejskiej. Nowa instytucja pozostaje otwarta dla innych państw

Unii i krajów kandydackich. Sygnatariusze zapewniali, choć nie do

końca przekonująco, że inicjatywa nie jest wymierzona w USA.

No to nasz rząd ma kolejny problem z serii: opowiedzieć się za

mamą czy za tatą.

WATYKAN Wśród sześciu uznanych przez Papę nowych błogo-

sławionych znalazł się Marek z Aviano – kapucyn, cudotwórca

i podżegacz wojenny z XVII wieku. Mnich gorliwie nawoływał do

wojny z Turkami, powołując się na autorytet boski. Zdaniem JPII

ta beatyfikacja nie uwłacza muzułmanom, lecz świadczy o „chrze-

ścijańskich korzeniach naszego kontynentu”.

Czyżby ta beatyfikacja była głosem Watykanu wobec planów przy-

jęcia Turcji do UE?

Trzej z czterech żyjących lefebrystowskich biskupów mają wrócić

na łono Kościoła rzymskokatolickiego! Uroczysty powrót – uwień-

czenie dwóch lat negocjacji – nastąpi, zdaniem „New York Time-

sa”, w tym miesiącu w bazylice watykańskiej, gdzie schizmatycy

mają ślubować wierność papieżowi i postanowieniom ostatniego

soboru. Niektórzy ultrakonserwatyści nie mają jednak zamiaru jed-

nać się z Watykanem, a na ich czele stoi brytyjski biskup Richard

Williamson. Byłby to już drugi rozłam wśród lefebrystów, do któ-

rego od 1989 r. doprowadził Jan Paweł II.

„Pojednanie” przez rozbijanie to stara katolicka metoda na jed-

ność Kościoła, przetestowana w kościołach unickich.

Papież, czyli szef największej firmy świata, spotkał się z kolegami

biznesmenami świeckimi z Hiszpanii, Włoch i Polski. Głowa wszyst-

kich głów poczyniła błyskotliwe spostrzeżenie, że „dobrze ukierun-

kowany rozwój ekonomiczny sprzyja pokojowemu współżyciu

obywateli” i wezwała właścicieli firm do „uczynienia z przedsię-

biorstw prawdziwych wspólnot ludzkich”.

Jeżeli wzorem „wspólnoty” miałby być Krk, to wolimy bezrobocie.

SZWAJCARIA Obrady Komisji Praw Człowieka ONZ okazały

się kpiną z ludzkich praw. W czasie sześciu tygodni obrad przed-

stawiciele 53 krajów wydali co prawda ponad 100 dokumentów,

ale nie potępili Fidela Castro za bezwzględne represje wobec

opozycji politycznej. Nie odważyli się wezwać USA do przestrze-

gania praw człowieka w Iraku, nie napiętnowali zalegalizowane-

go bezprawia w Chinach, Afryce i państwach arabskich. Do dys-

kusji o prawach mniejszości seksualnych nawet nie doszło. Nie

dopuścili do niej muzułmanie wspierani przez Watykan zakuli-

sowymi intrygami.

W krajach islamskich nie ma wielu księży i zakonnic, po cholerę

więc tam gejom i lesbijkom prawo do życia i wolności?!

IRAK Nasi chłopcy w liczbie 3 tys. pojadą „stabilizować” Irak. Wła-

dze obiecują, że nie będzie się to działo za pieniądze z polskiego

budżetu wojskowego, który jest i tak pusty. Tymczasem w wyzwo-

lonym od Saddama kraju narastają nastroje antyamerykańskie, wy-

raźnie inspirowane przez szyicki kler, który chciałby doprowadzić

do powstania państwa islamskiego.

Amerykanów musimy zmartwić – polscy żołnierze nie zdadzą się

na nic. Szacunek dla autorytetu duchownych mają w genach,

a wzór państwa wyznaniowego – w ojczyźnie.

widziałem w ludziach tak wiele pesymizmu. Chyba na-

wet brak wolności za tzw. komuny, ocet na półkach i kolejki

po pasztetową nie załamały narodu tak jak dzisiejsze realia.

Przynajmniej nikt się nie bał, że pójdzie na śmietnik, a twar-

da waluta uciułana w pończosze dawała jakieś poczucie bez-

pieczeństwa na czarną godzinę. Dziś propaganda jak dawniej

przekonuje, że będzie lepiej, agituje, europeizuje, ale Polacy

się boją, bo stracili grunt pod nogami. Polakom pozbawionym

nadziei przyszło już tylko wierzyć i czekać na cud. Na Europę.

W ten właśnie sposób, jednoznacznie odczytuję wyniki

ostatnich sondaży: skandaliczne, niebywale niskie poparcie

dla rządu (10 procent!) i SLD (22 proc.) przy wysokim po-

parciu dla integracji z Unią (ponad 70 proc.). W poprzedni

piątek, podczas prezydenckiej

trasy koncertowej, w Płocku

(21 proc. bezrobocia) – w lo-

kalnym referendum – 83 proc.

dorosłych i 82 proc. młodzie-

ży głosowało za Unią. Tego

samego dnia ponad 20 ty-

sięcy zdesperowanych ludzi

wyszło na ulice Warszawy.

Reprezentanci polskiego świa-

ta pracy obrzucali jajami i ka-

mieniami gmach rządu, a ten

dwoi się i troi, aby zapewnić

zjednoczenie z Europą. Ilu z pro-

testujących było za integracją?

Z pewnością większość.

Coraz gorsza sytuacja w kraju:

wzrost bezrobocia, rywinizacja elit,

dalsze ubożenie ubogich, w perspekty-

wie podwyższenie wysokich podatków

– wszystko, co dziś w Polsce oznacza kosz-

mar, przekłada się na jutrzenkę w Europie. Lu-

dzie żyją już tylko nadzieją. I nie wolno im jej od-

bierać, bo nadzieja rodzi zawsze mniejsze lub więk-

sze pokłady wiary i entuzjazmu, a to nam się bardzo przy-

da na unijne guten morgen . Polakom nie wolno też – do

8 czerwca – odbierać rządu Leszka Millera, bo każdy nowy

gabinet powstały w przeddzień referendum unijnego miałby

wyższe od Millerowego notowania. Wzrost nadziei na lepsze

jutro w ojczyźnie natychmiast osłabi chęć zjednoczenia z Eu-

ropą, zwłaszcza wśród niezdecydowanych. U podłoża tych pol-

sko-unijnych wahań, które przełożą się na wynik referendum,

leży lęk przed unijnym nieznanym. Lepszy przecież swój wróg,

na własnej piersi wyhodowany, niż taki, którego ani mental-

ności, ani nawet łajania w pracy nie sposób zrozumieć.

To – na pierwszy rzut oka – paradoksalnie wysokie po-

parcie dla Unii Europejskiej – przy negacji całej ekipy rzą-

dzącej – jest zupełnie naturalne i wytłumaczalne. Kluczem

do zrozumienia tego mechanizmu jest słowo desperacja .

Najwyraźniej ogarnęła ona większość obywateli, i dla tej

większości Unia stała się obecnie ziemią obiecaną leżącą na

końcu pustyni o nazwie III RP. Desperacja przeważyła i zdo-

minowała lęk przed nieznanym.

Cóż można powiedzieć tym, którzy się nadal boją i jesz-

cze długo bać się nie przestaną? Otóż faktycznie dla Polski

nie ma już innego wyjścia, jak wtopienie się w Europę. Szu-

kanie sojuszników (których nasz kraj mieć musi) za morza-

mi i oceanami lub w państwach byłego ZSRR trzeba rozpa-

trywać w kategoriach wyprawy Kolumba do Indii, ale na

początku XXI wieku – wszelkie szlaki są już przetarte i na

odkrycie Ameryki, a tym bardziej współudział w jej bogac-

twie, też nie ma co liczyć. Świat na naszych oczach ulega

coraz większej globalizacji. Obecny podział na dwie strefy

wpływów: niemiecko-francusko-rosyjsko-chińską oraz ame-

rykańską – jest chwilowy i po zagojeniu ran w Iraku czas za-

trze również antagonizmy pomiędzy mocarstwami. Gdzie wów-

czas znajdzie się Polska? Czy zawsze będzie mogła liczyć na

offsety wujka Sama? Z pewnością nie. A gdyby nawet, to

żadna doraźna pomoc z USA, Unii czy jakiegokolwiek innego

źródła, choćby idąca w dziesiątki miliardów dolarów, nie po-

stawi na nogi czegoś, czego praktycznie już nie ma – pol-

skiej gospodarki. Jedyną szansą (bo tak właśnie należy

traktować zjednoczenie z Europą) dla naszego biednego kra-

ju jest totalne wymieszanie z unijnymi strukturami. To musi

być – w pewnym sensie – czwarty rozbiór Polski, czy tego

chcemy, czy nie. Inne państwa europejskie już na to poszły,

choć większość wcale nie musiała. My musimy.

Nie łudźmy się, że przyjdą nowi ludzie i nowy rząd, któ-

ry na popiołach PRL-u i republiki kolesiów wzniesie drugą

Japonię. Pora odtrąbić zwycięstwo. Wygranymi po 1989 ro-

ku są postsolidarnościowe i postpeerelowskie elity, od 14 lat

grzejące nawzajem dla siebie stołki, a także watykański Ko-

ściół. Elitom i Kościołowi w zwycięstwie pomogła armia zmu-

towanych żołnierzy powstałych ze skrzyżowania polskiego za-

pyziałego szlachetki z osobnikiem o nazwie homo sovieticus

– czyli większość mieszkańców naszego pięknego kraju. Jak

inaczej bowiem można potraktować zaufanie, jakim cie-

szą się u nas niezmiennie kościelne pijawki, mistrz do-

brego wrażenia – Kwaśniewski; lub ostatnie zwy-

cięstwa w wyborach na prezydentów miast osob-

ników: Kaczyńskiego czy Kropiwnickiego? Albo

my, Polacy, nie potrafimy wybrać, albo wy-

brać nie mamy kogo. Tak czy inaczej, nie po-

winniśmy już więcej popierać niko-

go. Chyba że za kilka lat

mamy zamiar żywić

się w dewastowa-

nych sklepach jak

Argentyńczycy, a za

lat kilkanaście jeść

trawę jak wyznawcy Ki-

ma w Korei Północnej.

Można też zorientować się zu-

pełnie na Wschód, jak chciało-

by wielu, i obudzić się za jakiś czas

w drugiej Białorusi. Byłem – nikomu

nie życzę. Tak samo zresztą jak w kraju,

gdzie rządzi episkopat, a do tego właśnie bez

przerwy dążymy. Trzeba stanąć przed sobą w praw-

dzie – jak mawia „Ojciec Święty”, któremu po części za-

wdzięczamy wolność – i powtórzyć za kanclerzem Bismarc-

kiem: „Dajcie Polakom wolność, a zniszczą samych sie-

bie”. A jak się komuś Bismarck nie podoba, to może być

Piłsudski: „Dla Polaków można zrobić wszystko, z Polaka-

mi nic”. Smutne to, ale prawdziwe.

Powtarzam – integracja z Unią da nam szansę, pod wa-

runkiem że będzie trwała i jak najściślejsza. Im mniej do po-

wiedzenia w przyszłym kraju unijnym nad Wisłą będą mia-

ły polskie elity, tym lepiej dla szarych obywateli naszego kra-

ju. Cała nadzieja dla nas w zupełnym wręcz przemieszaniu

instytucji, praw, kapitałów, a nawet nacji w zjednoczonej Eu-

ropie. Porzućmy marzenia o Polsce od morza do morza. Nie

te czasy. Na co możemy liczyć w zamian? Jeśli wykorzysta-

my blisko 40 procent unijnych funduszy strukturalnych dla

nas przeznaczonych, nie będziemy płatnikiem netto. Musi-

my zrobić wszystko, aby wykorzystać jak najwięcej – to je-

den z warunków sukcesu. Napływ obcego kapitału rozhuś-

ta gospodarkę. Niestety, skorzystają jak zwykle bogatsi,

którzy będą mieli środki na zagraniczne studia, na wkład in-

westycyjny itp. Ale biedniejsi powinni znaleźć pracę i bez-

pieczeństwo socjalne. Nie od razu i nie wszystkim będzie le-

piej. Prezydent Kwaśniewski mówi, że poprawi się za lat pięt-

naście, ja bym dodał jeszcze z pięć. Ale czas będzie wresz-

cie pracował na korzyść... no, powiedzmy – naszych dzieci.

Najważniejsze, aby Polacy żyli godnie. Niech już Polska tra-

ci siłę, aby ludzie żyli dostatniej!

JONASZ

PS Kochani moi Czytelnicy. Gazety, którą macie w ręku,

ja nie widziałem na oczy. To drugi taki numer w historii „FiM”,

złożony bez mojego (i Szenborna) udziału. Jeśli coś jest

w nim nie tak – nie odpowiadam za nic. A po powrocie do

redakcji, także za siebie...

POWIEDZ O NAS SWOIM ZNAJOMYM!

O dkąd żyję na tym padole łez – a żyję ponad 36 lat – nie

Nr 18 (165) 2 – 8 V 2003 r.

ZAMIAST SPOWIEDZI

– Panie marszałku, czy w hi-

storii ludzkości był taki rząd, któ-

ry utrzymywał się na zaledwie

10-procentowym poparciu elekto-

ratu? Przecież nawet reżimy krwa-

wych dyktatorów cieszyły się du-

żo większym wzięciem.

– Cóż... powiem tak – ten rząd

opiera się już nie na poparciu elek-

toratu, tylko na poparciu parlamen-

tarnym. Na razie to poparcie jest

na tyle wystarczające, że wszelkie

próby odwołania ministrów czy pre-

miera spaliły na panewce. Z drugiej

strony, gdyby rząd kierował się son-

dażami, to dla zwykłego populizmu

popełniałby wiele głupstw.

– I tak popełnia. Nie mówmy

jednak o populizmie, tylko o do-

trzymywaniu słowa. Klasa poli-

tyczna, którą Pan reprezentuje,

jakby co innego obiecywała Po-

lakom w trakcie wyborów.

– Program SLD przygotowywa-

liśmy bardzo starannie i z udziałem

wielu ekspertów. I kiedy ten program

był już prawie gotowy, Bauc ujawnił

dziurę budżetową. Wtedy stało się

jasne, że dla tego naszego programu

nie ma szans. Tylko że... cóż, zabra-

kło nam odwagi, aby ludziom o tym

szczerze powiedzieć.

– Nie tak łatwo dam się spu-

ścić, Panie marszałku! Zostawmy

program gospodarczy, bo jaki koń

jest, każdy widzi. Ja myślę o obiet-

nicach innego rodzaju. O obiet-

nicach neutralności światopoglą-

dowej państwa. Niestety, jak wi-

dzę premiera Leszka M. na au-

diencji u prymasa Józefa G. to

już nie wiem, czy mam serce

z lewej strony, bo mi się nóż otwie-

ra w prawej kieszeni.

– No... tak... Widzi pan, myśla-

no, że jak szef partii będzie jed-

nocześnie szefem rządu, to da to

najbardziej klarowny efekt politycz-

ny. Tymczasem okazało się coś wręcz

przeciwnego! Bo to jest całkowicie

niemożliwe, aby w sposób wyrazisty

pokazywać swoją twarz przywódcy

lewicy i twarz przywódcy rządu

– czyli osoby niejako zmuszonej do

częstych kontaktów z ludźmi bar-

dzo odległymi ideologicznie. Mil-

ler ma trudną rolę, a jednak uwa-

żam, że w niektórych deklaracjach,

zupełnie niepotrzebnie, idzie sta-

nowczo za daleko.

– W których deklaracjach?

– Ot, choćby odcięcie się od mo-

jego projektu likwidacji IPN. Chcę

wierzyć, że ta daleko idąca powścią-

gliwość premiera, ta chęć zjednania

sobie wszystkich ma znaczenie czy-

sto taktyczne w obliczu referendum

europejskiego. To są gesty, które

wielu rażą i przyznam... mnie się też

nie podobają, ale trochę staram się

to rozumieć.

– A ja nie mogę zrozumieć, bo

jak czytam, że w pałacu prezy-

denckim odbyła się uroczysta

msza, to nie wiem, czy Polska sta-

ła się właśnie państwem wyzna-

niowym, czy stanie się nim dopie-

ro za chwilę.

– Ja w tego typu uroczystościach

udziału nie biorę, a jeśli już przypad-

kowo znajdę się na czymś takim, to

uczestniczę w tym biernie.

– Za to postanowienia kon-

kordatu realizujecie od kropki do

kropki. Powiedziałbym, że nawet

entuzjastycznie.

– To nie za rządów lewicy został

uchwalony konkordat. Niestety, przy-

znać muszę, że jest to wielka rura,

przez którą przepompowuje się

ogromne pieniądze od państwa do

struktur Kościoła katolickiego. Prze-

cież za tych wszystkich kapelanów,

katechetów, za budowę coraz to no-

wych świątyń... i tak dalej – płacą po-

datnicy, a to jest wielka kasa.

– I są jeszcze darowizny spół-

ek skarbu państwa, samorządów,

ministerstw, choćby kultury i sztu-

ki na remonty kościołów. Jest jesz-

cze Fundusz Kościelny...

– 100 milionów złotych rocznie

z Funduszu Kościelnego to mały pi-

kuś w porównaniu z innymi źródła-

mi zasilania Kościoła państwowymi

pieniędzmi. Wyliczyłem kiedyś, że

na przykład utrzymanie zastępów ka-

pelanów biskupa Głódzia kosztuje

tyle, ile utrzymanie doborowego puł-

ku saperów. Na dodatek takie puł-

ki z braku pieniędzy się likwiduje,

choćby we Włocławku, a ordynariat

polowy ma się coraz lepiej. Porów-

nałem kiedyś sumy, jakie Kościół do-

stawał od państwa na mocy przed-

wojennego konkordatu z 1925 roku

i jakie dostaje teraz. Niestety, nic tu

porównywać nie można, bo teraz Krk

dostaje wielokrotnie więcej. Przepro-

wadziłem pewne badania studyjne

nad tym, czy się da, i jak to zrobić,

aby równo traktować wszelkie pod-

mioty gospodarcze... bez względu na

to, czy stoi na ich czele sutannowy,

czy osoba świecka. Zostało to nie-

stety przystopowane na pewnym eta-

pie. Jednak nie dam za wygraną i po

wakacjach spróbuję to odgrzać.

– Kto tę inicjatywę przystopo-

wał? Miller?

– Nie chciałbym personalizować

problemu. Zwłaszcza w tej sytuacji

politycznej.

– Czy Leszek Miller dotrwa

do końca kadencji lewicy?

– O... tutaj możliwości jest co

najmniej kilka.

– Na przykład taka, że może

„polec” na przesłuchaniu komi-

sji sejmowej.

– Nie sądzę. Myślę, że Miller zo-

stał w aferę Rywina ordynarnie wro-

biony przez – no powiedzmy – po-

lityków i biznesmenów ze środowi-

ska koncernu „Agora”. Wie pan,

wszystko można o premierze po-

wiedzieć: że jest zbyt miękki, zbyt

ugodowy, zbyt prokościelny, ale te-

go, iż nie jest uczciwy, nigdy nie od-

ważyłbym się wyartykułować.

Najważniejszą cezurą dla Mille-

ra będzie wynik referendum. Bo mo-

że on albo pozycję rządu poprawić

i przełamać ten impas psychologicz-

ny Polaków, albo... no cóż, albo

wszystko się rozpryśnie. Dużo do po-

wiedzenia będzie też miał kongres

SLD, który odbędzie się pod ko-

niec czerwca.

– Czy ten kongres może roz-

nieść Leszka Millera na strzępy?

– Wszystko może się na nim wy-

darzyć. Rozmawiam z ludźmi lewi-

cy w terenie i oni – używając eufe-

mizmu – bez entuzjazmu odnoszą

się do poczynań rządu.

– Bez entuzjazmu? Panie mar-

szałku, z tego co wiem ja – ci lu-

dzie są wściekli, zdezorientowani

i przerażeni...

– No właśnie, i dlatego boję się

o wynik referendum, który może być

nie tylko negacją przystąpienia Pol-

ski do Unii, ale jednym wielkim „nie”

dla obecnego układu.

– Czy nie lepszym premierem

byłby Marek Borowski?

– Nie wiem. Jednak jeszcze za

wcześnie skazywać Millera na niebyt

polityczny. Kto na świecie, trzyna-

ście lat temu, był w stanie przewi-

dzieć, że będziemy mieli swój rząd,

premiera, prezydenta. Może i Le-

szek nie jest obecnie w najlepszym

dla siebie garniturze, ale zasługi dla

wyciągnięcia lewicy z błota ma wiel-

kie. No a obecne jego postępowanie

wobec Kościoła? Jakoś nie mogę

uwierzyć, aby się ni stąd, ni zowąd

nawrócił. Raczej powiem, że jest to

zimna kalkulacja polityczna.

– A dlaczego w naszym życiu

politycznym tak niewielu jest Ja-

rzembowskich, a tak wielu poli-

tycznych kalkulatorów?

– Bo łatwo być odważnym, kie-

dy się samotnie ogląda swoją twarz

w lustrze. Natomiast zupełnie co in-

nego to dawać swoją twarz publicz-

nie, a kontrowersyjne poglądy pod

osąd pluralistycznego społeczeństwa.

Przecież ja wiem, że zaraz po tym

wywiadzie zaatakuje mnie Piero-

nek i felietonista Życiński, dla któ-

rego nie mam cienia szacunku, bo

w tym, co pisze, używa półprawd czy

raczej półkłamstw, a de facto jest

to retoryka, która nie przystoi ko-

ścielnemu hierarsze.

– Rydzyk zakłada Telewizję

„Trwam”. Gdy Solorz zakładał

Polsat, sprawdzało go pół UOP-u.

Dlaczego w przypadku Rydzyko-

wego radia i Rydzykowej telewi-

zji psa z kulawą nogą nie zainte-

resuje nawet źródło pochodzenia

pieniędzy na te stacje?

– Ja Radio Maryja traktuję ja-

ko rodzaj kabaretu. To jest jakaś

groteska. Dlatego nie wróżę sukce-

su TV „Trwam”. Wie pan, co by

się stało, gdyby jej odmówiono kon-

cesji? Jeden wielki huk i niebywa-

ła awantura polityczna. A tak pad-

nie sama – jak TV Puls – i już się

nie podniesie.

– Jednak Radio Maryja ja-

koś się utrzymuje...

– Ale gdyby uczciwie zajrzeć do

kieszeni Rydzyka, to odpowiedź nie

wiadomo jaka by była.

– I na koniec: co by Pan po-

wiedział, stanąwszy przed wiel-

kim tłumem smutnych i zawie-

dzionych ludzi lewicy?

– Powiedziałbym, że ideały le-

wicy są niezbywalne. Inna rzecz

i inny problem – jak zbudować spraw-

ną strukturę, która by te ideały re-

alizowała. Ale dziś takiej struktury

po prostu nie ma. Rozmawiał

MAREK SZENBORN

Fot. Autor

GŁASKANIE JEŻA

Komisjo, wstać, Miller idzie

Z zapartym tchem i wypieka-

mi na twarzy kilka milionów Po-

laków oglądających tasiemcowy

serial pt. „Przychodzi (ten i ów)

do komisji śledczej” czekało na

zeznania Leszka Millera. Nie oglą-

dałeś? Żałuj, synu, żałuj, było na

co popatrzeć...

Premier przybył suto zaopatrzo-

ny w wiedzę psychologiczną i w teo-

rię erystyki. Obie te dziedziny uczą,

że automatycznie lubią nas ludzie,

których my lubimy. A więc Miller już

na dzień dobry polubił komisję: gra-

tulował jej np. „jubileuszu” stu dni

pracy, za chwilę nadzwyczaj cenił śled-

czego Rokitę (nawet serdecznie cie-

szył się jego młodym wyglądem) i ko-

kietował Nałęcza . Potem za sprawą

Ziobry premierowi puściły nerwy...

A jednak z gładkich, uładzonych

odpowiedzi można wyciągnąć sporo

wniosków i postawić wiele pytań. Pre-

mier oświadczył wprost, że Rywin

powiedział mu, iż do Michnika

przysłał go Kwiatkowski i Zaręb-

ski . Skądinąd wiadomo, że obaj

panowie są istotnym przedłużeniem

długich ramion prezydenta RP. Cóż

by więc to mogło oznaczać? Może

to, że jeśli producenta R. wysłali pre-

zes K. i były członek KRRiT, czyli

Z., to ich z kolei popchnął na tę roz-

mowę (co napisaliśmy na łamach

„FiM”) Jego Ekscelencja A.K.? Czyż-

by premier coś tu między wierszami

chciał przekazać i kogoś utopić?

Idźmy dalej. Miller powiedział, że

nie złożył doniesienia do proku-

ratury, bo nie miał żadnych do-

wodów . Jasno zasugerował też, że

z rozmowy z prezydentem wywnio-

skował, iż ten byłby niezadowolony

z takiego właśnie doniesienia. Tym-

czasem z wywiadu, którego Kwaśniew-

ski udzielił „Rzepie”, wiemy, że gło-

wa państwa podobno wielokrotnie na-

mawiała głowę rządu do powiadomie-

nia o aferze prokuratury. Albo więc

jedna głowa była niema, albo druga

była głucha. Innego wyjścia nie ma!

Następnie Miller ujawnił, że

Kurczuk ustalił z Michnikiem, iż

dopiero artykuł w „GW” zostanie

potraktowany jako doniesienie

o przestępstwie, a do tego czasu

nie podejmie żadnych działań. No...

pięknie, k..., pięknie! Minister spra-

wiedliwości, wiedząc o wielkiej afe-

rze, uzależnia podjęcie śledztwa od

tego, co zrobi naczelny „Wyborczej”.

W tym kontekście możemy się tyl-

ko cieszyć, że redaktor Michnik nie

jest z Pruszkowa czy Wołomina, bo

dopiero by się narobiło!

Przypomnijmy też, że Kwaśniew-

ski oświadczył, iż na temat Rywin-

gate często dyskutował ze swoimi

współpracownikami. Tymczasem

Miller zapewniał, że z nikim o tym

nie zamienił słowa. Kto chce, nie-

chaj wierzy! Nikolski, możecie ode-

tchnąć z ulgą.

I jeszcze takie pytanko na ko-

niec: Miller do czerwca 2002 roku

był gorącym orędownikiem ustawy

o dekoncentracji mediów, a miesiąc

później – jej zagorzałym przeciwni-

kiem. Co w ciągu tego miesiąca wam

słucziłos, daragoj tawariszcz?

MAREK SZENBORN

ROZMOWA Z RYSZARDEM JARZEMBOWSKIM – WICEMARSZAŁKIEM SENATU RP

Wierzę w ideały lewicy

Z NOTATNIKA HERETYKA

Nr 18 (165) 2 – 8 V 2003 r.

potencjał twórczy. Szczególnie

chętnie obarczamy innych wszel-

ką odpowiedzialnością za nasze

porażki.

A z drugiej strony wzdrygamy

się z obrzydzeniem i niechęcią na

samą wieść o tym, że ktoś czy coś

całkowicie nami steruje, niczym ma-

rionetką na sznurkach.

Któż chętnie się przyzna do

ubezwłasnowolnienia umysłu? Kto

z dumą oświadczy, że jest niezdol-

ny do samodzielnego podejmowa-

nia decyzji? Wypływa z tego dość

ponury dla naszej Katolandowej po-

pulacji wniosek:

Idealny wpływ na jednost-

ki ma miejsce wtedy, gdy obej-

mujemy niemal całkowite ste-

rowanie i emocjonalne, i inte-

lektualne nad umysłem jed-

nostek, przy równoczesnym ich

omamieniu dowartościowaniem

i iluzją samodzielności myśle-

nia i odczuwania.

Jeśli dodamy do tego proces

żmudnej indoktrynacji (najlepiej

od wieku przedszkolnego) – zwa-

ny „wartościami chrześcijańskimi”

lub „narodową tradycją” – prze-

pis na masowy wpływ obezwład-

niający... mamy gotowy.

Kłopot tylko w tym, że

każdy autorytet ludzki moż-

na wcześniej czy później za-

kwestionować, dlatego po-

trzebne jest wsparcie „au-

torytetów niekwestionowa-

nych” z definicji.

Czyli należy przywołać

pojęcie Bóstwa do pomo-

cy, a samemu się ustawić

w jakże wygodnej postawie

szarej eminencji, emisariu-

sza „Najwyższego”.

Prowincjałki

Ojciec Bogusław Paleczny (ten sam,

który w 1997 r. zorganizował strajk

bezdomnych na warszawskim Dworcu Centralnym) z zakonu kamilianów ro-

bi karierę w show-biznesie – śpiewa, tańczy, gra na gitarze ubrany w su-

tannę z czerwonym krzyżem na piersiach lub w skórzaną kamizelkę i kow-

bojski kapelusz. Poprzednio chórki „Presleyowi” w sutannie podkładały trzy

zakonnice w strojach służbowych, ale zespół nie cieszył się powodzeniem,

więc ksiądz „miał pomysła”. Wywalił siostry zakonne, a na ich miejsce za-

trudnił trzy śliczne, piersiaste, ubrane skąpo, długonogie panienki. Księżow-

ska supergrupa dopiero wtedy zaczęła kręcić młodą publiczność i posypa-

ły się kontrakty. Ksiądz Paleczny ze swoimi trzema aniołkami szykuje się już

na tournée po USA. Ciekawe, czy honoraria przeznaczy dla bezdomnych?

Charyzmatycy

manipulacji (1)

Artystka rzeźbiarka Zuzanna Janin

zmarła. W stołecznych gazetach uka-

zały się nekrologi: „Z głębokim żalem zawiadamiamy

o nagłym odejściu Zuzanny Janin. Odprowadzenie

do grobu rodzinnego nastąpi (...). Pogrążona w naj-

wyższym smutku rodzina” . W kondukcie żałob-

nym kroczyli, oprócz księdza śpiewającego

„Niech aniołowie niosą cię do raju”, reprezen-

tanci świata artystycznego, między innymi:

Anda Rottenberg – historyk sztuki,

wieloletnia dyrektor warszawskiej ga-

lerii Zachęta, Wojciech Krukowski

– dyrektor Centrum Sztuki Współcze-

snej Zamek Ujazdowski, dyrektorzy gale-

rii, krytycy sztuki, kuratorzy wystaw, dziennikarze, najbliższa rodzina

i duża grupa znajomych i sympatyków zmarłej artystki. Trumna wylądo-

wała w grobie, ksiądz odprawił egzekwie, złożono kwiaty i uczestnicy

pogrzebu rozeszli się do domów. Zostali nabrani! Następnego dnia

„zmarła” artystka pojawiła się w mieście, odwiedziła znajomych i wyja-

śniła, że jej „pogrzeb” był... formą zaplanowanego happeningu. Cholera,

niektórzy doczekać się nie mogą.

tucji Kościoła to bogata do-

kumentacja ponad dwu tysięcy

lat manipulacji. Skoro Kościół tak

długo i tak sprawnie utrzymuje

swoje wpływy, przyjąć należy za

oczywisty fakt, że techniki ma-

nipulacyjne emocjami należą do

najskuteczniejszych form wywie-

rania wpływu.

Definicje pojęcia manipulacja

podawane w opracowaniach

psychologicznych jednoznacz-

nie naznaczają je piętnem „na-

cechowania negatywnego”.

Wszystkie definicje podkre-

ślają element sterowania wbrew

woli i wiedzy jednostki – w ce-

lu osiągania wymiernych wła-

snych korzyści.

Jest wiele hipokryzji i fałszu

– zarówno w rozumieniu, jak

i odczuwaniu takiego wpływu.

Z jednej strony bowiem lu-

dzie pragną być manipulowani,

wręcz „marzą” o podświadomym

sterowaniu, ponieważ mało kto

lubi samodzielnie i odpowiedzialnie

decydować (szczególnie o swoim wła-

snym losie). Jakże chętnie oddaliby-

śmy los w czyjeś ręce, „byleby nam

się dobrze działo”. Jakże często uwal-

niamy się od kłopotliwych procedur

intelektualnych potocznym stwierdze-

niem: „Bóg tak chciał”.

Mało kto ma dostateczne po-

czucie i niezależności, i pewności

siebie, by wykorzystać cały swój

Proboszcz Andrzej Susło z Marzeni-

na koło Łasku chciał przebić pomysły

ks. prałata Jankowskiego z Gdańska. I przebił. Razem ze swym wikarym

cudnie ustroił Grób Pański w butelki po... wódce, browarku i sikaczach, do-

łożył kolorowe czasopisma z rozebranymi panienkami i telewizor. Parafianie

z Marzenina byli oburzeni, bo cały ten śmietnik odnieśli do siebie. Tylko

starsze kobieciny twierdziły, że ksiądz widać nie ma już pieniędzy na ład-

niejsze przybranie Grobu.

(Cdn.)

PIOTR TYMOCHOWICZ

Opracował A.R.

nie zjadły, by masonom i komuchom powie-

dzieć: „Precz”, dziś Roman Giertych podnosi

miecz!. Ładne?

Ongiś było wiele książek pod futurystycznymi tytuła-

mi: „Co by było, gdyby Hitler zwyciężył?”. Bardzo in-

teresujący temat. Na pewno nie byłoby Michnika ,

Rywina , tatusia Olka Kwaśniewskiego , „Gazety Wy-

borczej” i afery pt. „Przyszedł Rywin do Mich-

nika”. Ostałby się jeno Antoni Maciere-

wicz , może Roman Giertych. Normalka.

A teraz wyobraźmy sobie, co by było, gdy-

by mój ulubieniec – Andrzej Lepper – zo-

stał prezydentem wszystkich Polaków. Zatem

wyobraźmy sobie główne wydanie Wiadomo-

ści TVP, oczywiście z panią prezes Renatą

Beger (pomysł wziąłem z Internetu):

1. Zamknięto linię lotniczą Kabul–Klewki z powo-

du braku pasażerów.

2. Nagroda za schwytanie Leszka Balcerowicza

wzrosła do 100 mln dolarów. Podobno ostatnio wi-

dziano Balcerowicza, jak wypływał kajakiem na otwar-

te morze.

3. Dziś o godz. 21.30 mija ostateczny termin ulti-

matum wystosowanego przez polskiego ministra spraw

zagranicznych Stanisława Łyżwińskiego wobec Unii

Europejskiej. Do tego czasu Unia musi się zdeklaro-

wać i wstąpić do Samoobrony lub ogłosić samoroz-

wiązanie.

4. Dymisja ministra oświaty Danuty Hojarskiej .

Jak ustaliła Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego,

Hojarska podała nieprawdziwe dane w oświadczeniu

lustracyjnym, a mianowicie zataiła informację o ukoń-

czeniu szkoły zawodowej, co oczywiście dyskredytuje

ją jako ministra. Zastąpi ją dotychczasowa wicemini-

ster, Genowefa Pigwa , która nie ukończyła szkoły

podstawowej.

I to będzie dopiero normalka. Uff! Ziomale, sie-

manko! Letę na rynek po ruski spirytus. Może pomo-

że.

MYŚLI NIEDOKOŃCZONE, UROJONE

ŚWIAT WEDŁUG RODANA

Normalka

Często zdarza się, że z kościoła wierni udają się na zakupy do sklepów, su-

permarketów czy na giełdy samochodowe. Faktycznie ich bogiem są dobra

materialne. Jeśli nie mają pieniędzy, by je nabyć, to przynajmniej pragną

nacieszyć swoje oczy ich oglądaniem.

(biskup Paweł Socha, „Nasz Dziennik”, 19–21.04.2003)

W Skępem znajduje się przepiękne sanktuarium, gdzie króluje Matka Bo-

ska Brzemienna. To jest cudowny wizerunek, jeden z piękniejszych, jakie

widziałem. On tak cudownie działa, że moja żona nosi pod sercem nasze

kolejne dziecko – właśnie Jana Pawła .

(Tomek Kamiński, muzyk chrześcijański, j.w.)

Ta ogromna ilość dobra, przede wszystkim duchowego, która została w Pol-

sce zgromadzona pod płaszczem Matki Bożej naszej Królowej, nie było gro-

madzone tak sobie ot, żeby zostało zmarnowane. Wtedy kiedy pułki polskie

przegrywają kolejne bitwy, wtedy – głęboko wierzę – przyjdzie taki moment,

gdy prawdziwi wrogowie Polski staną oko w oko z naszą Hetmanką.

(Jan Łopuszański, Myśl jest bronią, „Nasz Dziennik” 22.04.2003)

Marta Robin przez 50 lat nic nie jadła i nic nie piła. Spożywała wyłącznie

Komunię świętą... Był to jedyny jej pokarm przez pół wieku. Żyć przez 50

lat o samej Komunii św. – to istny cud... Marta Robin była sparaliżowana

od 1928 r. i niewidoma od 1939 r .

(Allain Assailly, „Marta Robin – świadectwo psychiatry”, s. 124, r.

wyd. 2003.)

Czołem, Ziomale! Dziś szczerze powiem, co lubię

oprócz ruskiego spirytusu z rynku (oczywiście do sma-

rowania). Moje miłości, w kolejności, to: Louis Arm-

strong, Ella Fitzgerald, Janis Joplin, Jimi Hen-

drix, Jonasz (też śpiewa), filmy Quentina Taranti-

no i Davida Lyncha , seks francuski (ale nie tylko),

film „Casablanca” z Humphreyem Bogartem i In-

grid Bergman , sernik mamusi i ta pani (tak, tak

– właśnie pani) z drugiego piętra, bo nosi mini i ma

cudne nogi. Lubię też Romana Giertycha , bo jest co-

ol i nie pójdzie na smyczy do Unii Europejskiej. Lu-

bię też tych dwóch, co ukradli księżyc, bo takich dwóch

jak ich trzech (razem z mamą) to nie ma ani jedne-

go. Normalka?! Eee tam, badziewie! – jako rzecze

o. Rydzyk , najbogatszy zakonnik świata. Shut up , oj-

cze! Lubię też Jędrusia Leppera – a co mi tam! Mam

taką fantazję, że czasem mnie ona przeraża!

Wszyscy znamy song wyborczy Leppera i Samoobro-

ny: „Ten kraj jest wasz i nasz”. Bardzo chwytliwy szla-

gier, który zapewnił lepperowcom trzecie miejsce w Sej-

mie, ale ja – obserwując aktualne działania Samo-

obrony – proponuję uzupełnienie hymnu o następują-

cą zwrotkę: „Ten kraj jest wasz i nasz, lecz wkrótce bę-

dzie nasz, a jak on będzie nasz, to już nie będzie wasz!”.

Niedawno kupiłem mieszkanie. Sądząc po ludzku, mieszkania tego nie po-

winienem był kupić, ale wszystko zawierzyłem Bogu i Maryi. W cudowny,

wręcz nieprawdopodobny sposób zebrałem pieniądze na ten zakup. Choć

mam teraz trochę długów...

(Dojrzewanie, „Niedziela”, 27.04.2003)

Wybrała Z.W.

ANDRZEJ RODAN

PRESLEY W SUTANNIE

ACH, CO TO BYŁ ZA POGRZEB!

H istoria funkcjonowania insty-

JEZUS Z ŻYTNIĄ

Ż eby nas Niemce nie okradły, żeby nas Żydy

Nr 18 (165) 2 – 8 V 2003 r.

NA KLĘCZKACH

HUSAJN W NORWEGII!

ORKIESTRA

Z TITANICA

Internetu. Najwięcej, bo aż 33 proc.

głosów uzyskał świeżo błogosławio-

ny ksiądz Giacomo Alberione , za-

łożyciel zgromadzenia paulistów

i tygodnika „Famiglia Cristiana”

(obecnie 3,5 mln nakładu!). Albe-

rione znacznie wyprzedził w noto-

waniach Maksymiliana Kolbego ,

który – mimo że święty – zajął do-

piero szóstą pozycję. Tylko czy roz-

leniwiony w katolickim niebie nie-

boszczyk Alberione będzie chciał

surfować po Internecie?

Siły specjalne koalicji antyirac-

kiej szukają byłego prezydenta Ira-

ku na całym Bliskim Wschodzie. Tym-

czasem Saddama Husajna można

bez trudu spotkać w norweskim mie-

ście Nome. Norweski Husajn ma 20

lat i jest potomkiem kurdyjskich

uchodźców. Od dzieciństwa był przy-

zwyczajony do żartów ze swego imie-

nia i nazwiska, jednak ostatnio miar-

ka się przebrała i młody Husajn zło-

żył papiery w sprawie zmiany imie-

nia. „Nie jest łatwo być Saddamem

w tych czasach” – stwierdził. Dlate-

go zostanie „po prostu” Dasanse

Rasolem Husajnem .

Caritas – oprócz dbania o docho-

dy – dba także o środowisko! Aby

gustowne kartoniki, w które zapa-

kowany jest chlebek, nie zmarno-

wały się, kościelna firma propo-

nuje swoisty recykling tektury. Otóż

opakowanie, jak napis sugeruje,

można łatwo przerobić na... ależ

oczywiście, że na skarbonkę, żeby

używać jej cały boży rok. A co za

rok? Kościół i na to znalazł odpo-

wiedź. Po roku pełną skarbonkę

należy przynieść do parafii i wy-

mienić na kolejny „chlebek miło-

ści”. U Watykańczyków, podobnie

jak w przyrodzie, nic nie ginie.

I jak tym ludziom nie dać rządzić

Polską?!

BATY ZA CZÓŁKO

W czasie gdy notowania „elyt

politycznych” lecą w sondażach na

pysk, w Sejmie trwa chocholi taniec.

Grupa posłów z Arturem Zawiszą

(PiS) na czele, postanowiła rozwią-

zać palący problem liczby prawnie

używanych imion. Dzięki genialne-

mu pomysłowi posła Zawiszy – za-

miast dotychczasowych dwóch – bę-

dzie można używać czterech imion.

Powód jest oczywisty – każdy bę-

dzie mógł mieć odtąd dwa razy wię-

cej świętych patronów, a to uczyni

nasz kraj oazą ludzi szczęśliwych.

Trzy i pół miliona bezrobotnych bę-

dzie też miało więcej zajęcia... przy

wypełnianiu wniosków o zasiłek

w pośredniaku.

A.C.

ZMARTWYCHWSTAŁE

ZOMBIE

Watykan ma nowe zmartwie-

nie. Głównie katolickie dotychczas

Haiti zaliczyło wudu do religii urzę-

dowych. Animistyczne z gruntu wu-

du wykorzystało ulubioną metodę

Krk – wchłonęło najfajniejsze ob-

rządki chrześcijańskie (inkultura-

cja) i dołączyło do nich swoje wła-

sne spektakularne rytuały (np. ofia-

ry z kurcząt, taniec w transie) oraz

moc kapłanów (rzucanie uroków,

tworzenie zombie). Dzięki temu

wudu na Haiti ma szanse zostawić

w tyle religię Papy. Chyba że Ko-

ściół sięgnie do starożytnych tra-

dycji i dołączy do liturgii na przy-

kład rzymskie westalki. Większość

facetów woli patrzeć na półnagie

„laski” zamiast na koguty bez gło-

wy.

BEZPAŃSKI

WODOCIĄG

Czym może się skończyć niewin-

ny pocałunek w czoło, przekonała

się znana irańska aktorka. Gohar

Kheirandish (na zdjęciu) została

skazana na 74 baty za to, że pod-

czas wręczania nagród na festiwalu

filmowym odważyła się cmoknąć

w czoło młodego reżysera Alego

Zamaniego . Nie pomógł fakt, że

Zamani był uczniem jej zmarłego

męża, bo prawo islamu zabrania

w miejscach publicznych fizycz-

nego kontaktu między mężczyzną

a kobietą, którzy nie są małżeń-

stwem lub krewnymi. Choć sam

reżyser nazwał ten gest „matczy-

nym”, to wzbudził on wściekłość

i oburzenie przywódców religijnych.

Aktorce udało się na razie unik-

nąć kary tylko dlatego, że przepro-

siła za swoje zachowanie. Dobrze,

że „nikt” nie widział, jak prezyden-

towa Kwaśniewska całowała w rę-

kę naszego Papę...

Od 2002 r. trwa proces ustala-

nia, do kogo należy wodociąg pół-

nocny dostarczający wodę do war-

szawskich mieszkań. Nie chce się do

niego przyznać ani Warszawa, ani

Sejmik Mazowiecki. Uniemożliwia

to dokończenie największej na Ma-

zowszu inwestycji ekologicznej – bu-

dowy opaski sanitarnej Zalewu Ze-

grzyńskiego, zapewniającej ochronę

przed ściekami. Za czystą wodę dla

stolicy płacą mieszkańcy okolicznych

gmin. Żaden z prezydentów Warsza-

wy nie zechciał dołożyć ani złotów-

ki. Próba skorzystania z funduszy

Unii Europejskiej skończyła się nie-

powodzeniem. Po prostu nikt nor-

malny nie da grosza na bezpańską

budowę. Ciekawe, jak długo jesz-

cze urzędnicy będą się bawić kosz-

tem mieszkańców?

A.C.

SKLONOWALI TRUPA?

WOJTYŁA SUPERSTAR

Mimo ogłoszenia przez naukow-

ców, że klonowanie ssaków naczel-

nych, a więc i ludzi, jest dziś nie-

możliwe, związana z raelianami fir-

ma Clonaid nie daje za wygraną.

Twierdzi, że na pewno sklonowała

pięcioro dzieci z komórek ich rodzi-

ców, a teraz ogłosiła, że sklonuje

dziecko zmarłe cztery miesiące temu.

Jak podkreśliła szefowa Clonaid,

Briggite Boisselier , w prochach

dziecka znaleziono żywe komórki,

a udało się to „dzięki naukom Je-

go Świątobliwości Raela”. Jak na

razie nie potwierdzono narodzin

żadnego z rzekomo sklonowanych

dzieci, ale zawsze warto się zarekla-

mować.

Ciekawą innowację wprowadził

hiszpański kat. Kościół. Chętni do

obejrzenia JPII „na żywo”, podczas

jego wizyty w Madrycie 3 maja br.,

muszą zapłacić w swojej parafii od

10 (osoby przed trzydziestką) do 20

(pozostali) euro. Dla najbiedniej-

szych, którzy udokumentują swoją

ciężką sytuację materialną, możliwe

jest obniżenie ceny biletu nawet do

12 euro. Wraz z kartą wstępu otrzy-

mają m.in. baseballową czapeczkę,

na której wypisano hasło wizyty pa-

pieża: „Bądźcie moimi świadkami”.

Ceny skalkulowano przyzwoicie, gdyż

najtańsza wejściówka jest warta ty-

le, co dwie godziny pracy na budo-

wie lub około półtorej godziny przy

sprzątaniu mieszkania przez najni-

żej opłacanego cudzoziemca.

Inicjatywa Hiszpanów wywołała

bardzo pozytywne reakcje w Polsce.

Zdaniem jednego z sutannowych „za-

stosowanie tego zwyczaju wspomo-

głoby wciąż ubożejące parafie”. Po-

mysł podoba się też religijnie obo-

jętnym: „Dlaczego inne gwiazdy

popkultury mają być za darmo? Przy-

najmniej zapłacą chętni, a nie wszy-

scy podatnicy” – argumentują. A.T.

CZESI SIĘ PALĄ

PaS

Czesi palą się nie tylko do piwa

i do zabawy. Niestety, czasem palą

się także na śmierć. Drugi już raz od

upadku Praskiej Wiosny (wówczas

– 24 samospalenia, w tym siedem

zgonów!) nasiliło się to przerażają-

ce zjawisko. W sześciu zamachach

samobójczych zginęły w ostatnich ty-

godniach aż cztery osoby. Nawet cze-

skie media żyjące jak wszędzie z sen-

sacji, postanowiły ograniczyć się do

krótkich komunikatów o samobój-

stwach, aby zbytnim analizowaniem

tematu nie sprowokować kolejnych

podpaleń. W listach pożegnalnych

samobójcy informowali najczęściej,

że protestują w ten sposób przeciw-

ko sytuacji na świecie i w kraju. Pu-

bliczną prośbę-list w sprawie serii sa-

mobójstw wystosował nawet prezy-

dent Vaclav Klaus , prosząc osoby

planujące desperackie kroki o roz-

wagę, zaniechanie prób pozbawienia

się życia i o stosowanie innych spo-

sobów wyrażania protestu. A.C.

PaS

Z FRONTU

CUDZE DAWAJCIE

RŻNIĘCIE ZA WIARĘ

W Kolumbii nasiliła się trwają-

ca od lat wojna armii rządowej z le-

wicową partyzantką FARC i upra-

wami koki. W walce tej pomagają

amerykańscy doradcy wojskowi za-

opatrzeni w odpowiedni sprzęt do

niszczenia z powietrza opryskami

upraw narkotykowych. Jak twierdzi

miejscowa ludność, opryski te oprócz

krzewów koki niszczą także wszelkie

inne uprawy, doprowadzając rolni-

ków do rozpaczy. Tylko w tym roku

partyzantom udało się zestrzelić aż

trzy amerykańskie samoloty. A.C.

Handlowanie cudzą własnością

powoli staje się w stolicy normą. Ko-

lejny popis braku szacunku dla pra-

wa dali urzędnicy dzielnicy Wilanów.

Podarowali oni kilkanaście gminnych

hektarów Spółdzielni Mieszkanio-

wej „Osiedle Wilanów”. Przez po-

myłkę w pakiecie znalazły się dział-

ki wraz ze sklepami. Kupcy posta-

wili je za własne pieniądze. Władze

dzielnicy zapomniały, że prezenty

można robić wyłącznie z działek,

na których spółdzielnie same i z wła-

snych środków postawiły budynki.

Spółdzielnia twierdzi, że duże, so-

lidne i murowane sklepy to... zabu-

dowa tymczasowa.

Takiej manifestacji religijnego

zapału z pewnością zazdrości sam

Papa na Watykanie. Ulicami świę-

tego miasta Karbali w Iraku prze-

szedł milion szyitów, biczując się

i zadając sobie rany. W ten sposób

pielgrzymowali do grobu imama Hu-

sajna zamordowanego w VII w. Oka-

leczanie się ma wyrażać gotowość

do cierpienia na jego cześć. Więksi

zapaleńcy po prostu rozcinali sobie

nożami skórę.

JPII – PRZĄDKĄ

PaS

Zdominowana przez radnych

SLD Rada Miejska w Łodzi, posta-

nowiła przyznać honorowe obywatel-

stwo JPII . Jedynie dwójka radnych

zachowała trzeźwość umysłu. Maciej

Rakowski (SLD) nie poparł wnio-

sku, ponieważ „honorowe obywatel-

stwo, przynajmniej dotychczas, było

przyznawane za szczególne zasługi

dla miasta. Pozostając z całym sza-

cunkiem dla osoby papieża, trudno

wyliczyć jakiekolwiek jego zasługi dla

Łodzi”. Podobnie uzasadniała swoją

decyzję druga niepokorna – Anna

Rakowska (też SLD, choć nie ro-

dzina z Maciejem). Szanowni Pań-

stwo, radzimy uważać: stosowanie lo-

giki wobec takiej OSOBY może skoń-

czyć się dla Was zaliczeniem przez

prymasa Glempa do „szczekających

kundli”. Wkrótce radni Łodzi na

koszt podatników wybiorą się na ma-

jówkę do Rzymu, aby wręczyć papie-

żowi klucze do miasta.

PROBOSZCZOWI

GROZI WIĘZIENIE

PATRON INTERNETU

Przez dwa lata ks. Bolesław W.

z Jordanowa zatajał prawdę o praw-

dziwym mordercy Ireny S. („FiM”

9/2003). Mimo iż był przesłuchiwa-

ny przez policję i prokuratora, kła-

mał w żywe oczy, że nic o sprawie

nie wie. Rzecz wydała się przed dwo-

ma miesiącami. Prokuratura Rejo-

nowa w Suchej Beskidzkiej posta-

wiła duchownemu zarzut zatajenia

prawdy, za co grożą trzy lata wię-

zienia. Oskarża plebana, że w trak-

cie śledztwa złożył fałszywe zezna-

nia. Choć pleban potwierdził fakt za-

tajenia istotnych informacji w spra-

wie, nie przyznaje się do winy. Tłu-

maczy się tajemnicą kapłańską. Ko-

deks karny wyraźnie mówi, że księ-

żulo miał obowiązek zawiadomienia

o przestępstwie, tym bardziej że cho-

dziło o morderstwo.

Katolicka witryna internetowa

„Sancti i beati” (Święci i błogo-

sławieni) ogłosiła wybory patrona

DWA W JEDNYM

Caritas Polska to firma, która zna

się na interesach! Obok świeczek

na Wigilię pojawiły się „chlebki mi-

łości” na wielkanocną okazję, jako

dodatek do święconki. Dochód ze

sprzedaży 600 tys. sztuk kościelne-

go pieczywa ma (oficjalnie) zasilić

„ubogie rodziny”. Ale to nie koniec!

J.R.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: