Jan Brzechwa-Święto Królewskiego Koguta(1).pdf

Jan Brzechwa

TRYUMF PANA KLEKSA

ŚWIĘTO KRÓLEWSKIEGO KOGUTA

Alamakota prowadziła politykę pokojową, nie utrzymywała armii lądowej ani floty

powietrznej, posiadała jednak potężną marynarkę, na którą składały się: okręt

flagowy "Kwaternoster Pierwszy", dwanaście alambajów o napędzie alamakotowym,

dwadzieścia cztery szybkoguty dalekiego zasięgu, sześć kuromiotaczy i trzydzieści

pancernych bajkajaków. Jednostki te, z wyjątkiem okrętu flagowego, pływały pod

zmyślonymi banderami, co miało zmylić państwa żądne podbojów i uchronić

Alamakotę przed zaborcami.

Flota nie podlegała ministronowi Pokoju, gdyż mógłby on w przystępnie złego

humoru wdać się w niepożądany zatarg międzynarodowy. Do zadań floty

oceanicznej należało wyłącznie konwojowanie flotylli poduszkowców i jajostatków

służących wymianie handlowej.

Alamakotańskie poduszkowce nazywały się tak dlatego, że były wypchane kurzym

pierzem jak poduszki. W czasie trwania transportu w ich cieple wylęgały się z jajek

kurczęta. Poduszkowiec mógł zabrać w swoich ładowniach sto tysięcy jaj, a do portu

przeznaczenia przywoził sto tysięcy żółtych piszczących kurczątek. Jakiż to musiał

być zachwycający widok!

Kiedy "Kwaternoster Pierwszy" wczesnym rankiem zbliżał się do macierzystego

wybrzeża wszystkie jednostki floty wciągnęły flagi na maszt, a kuromiotacze oddały

salwę honorową. Na wybrzeżu zgromadziły się tłumy wiwatujące na cześć

Admirała, pana Kleksa, a zwłaszcza Multiflory, matki przyszłej królowej. Okazało się

bowiem, że wieść o małżeńskich zamiarach króla rozeszła się lotem kolibra po całym

kraju.

Na redzie dostrzegłem "Płetwę Rekina", która przybyła właśnie do Alamakoty z

ładunkiem oksydowanych zegarków. Zdążyłem szepnąć Zyzikowi, aby skoczył do

znajomego kapitana statku i poprosił go o zarezerwowanie czterech kajut na rejs

powrotny.

W porcie czekał na nas ministron Dworu Trąbatron, nasz przyjaciel Limpotron, pan

Lewkonik z czterema córkami, Bulpo, Pulbo oraz wyżsi urzędnicy Admiralicji.

Był piękny bezchmurny dzień lipcowy.

Po krótkim powitaniu Alojzy wydał zarządzenia dotyczące pływającej wysepki,

która w oddali kołysała się na spokojnych falach.

Marynarze zarzucili koniec liny na obrotowy bęben i mozolnie jęli ją nawijać

przyciągając wysepkę do nabrzeża.

Gdy ten maleńki skrawek Wyspy Sobowtórów przycumował wreszcie do

wyznaczonego miejsca, mechanicy zabezpieczyli krawędzie wysepki żelazną listwą,

wmontowali kotwicę i rzucili ją na dno według wszelkich zasad sztuki marynarskiej.

Dopiero teraz mogliśmy po trapie wstąpić na tę ziemię, którą nazwano "Anemonową

Piętką", gdyż przypominała kształtem piętkę uciętą z okrągłego bochenka chleba.

Dom państwa Lewkoników zachował się znakomicie. Nie bez zdziwienia

stwierdziłem, że podczas katastrofy nie zarysowały się mury ani nawet z okien nie

wypadły szyby. Drzewa w sadzie uginały się pod ciężarem dojrzałych owoców, a w

powietrzu unosił się odurzający aromat róż.

Jak widzicie, rozmyślnie zwlekam z opisem czułego powitania rodziny Lewkoników

z Multiflorą, gdyż nie posiadam poetyckiego daru Piwonii i brak mi po prostu słów

na odtworzenie tej wzruszającej sceny. Wystarczy jeśli powiem, że Weronik szlochał

jak bóbr, wspominając zapewne nieboszczkę Weronikę, a pan Kleks siąkał nosem i z

trudem powstrzymywał łzy.

Hodowca róż rzeczywiście nie przesadził, gdy mówił o niezwykłej urodzie

Multiflory. Przy swoich córkach wyglądała jak ich starsza siostra. Pomimo rozłąki z

rodziną i wielu ciężkich przejść z ostatnich dni pełna była promiennej pogody i

ujmującego wdzięku, jak gdyby ta chwila szczęścia starła z jej twarzy wszelkie ślady

trosk i zmęczenia.

"Anemonowa Piętka" była umeblowana z dużym smakiem i posiadała wszelkie

nowoczesne urządzenia, mające służyć wygodzie jej mieszkańców.

Tak więc pan Lewkonik wraz z córkami mógł od razu przenieść się do własnego

domu. Weronik zgodził się zamieszkać tam na czas krótki celem zaprowadzenia

porządku i załatwienia różnych formalności administracyjnych, jak założenie księgi

meldunkowej, umocowanie tabliczki z nazwą ulicy, przyłączenie do sieci

oświetleniowej i kanalizacyjnej, uzyskanie zezwolenia na przerzucenie trwałego

mostku, wyrobienie prawa do własnej kotwicy, zarejestrowanie prywatnej hodowli

kwiatów, uporządkowanie numeracji domu, przydział państwowych jajek itd.

Stary dozorca ochoczo zabrał się natychmiast do pracy, był to bowiem jego żywioł.

Skoro cała rodzina Lewkoników, a wraz z nią Weronik, opuściła gościnne

apartamenty Limpotrona, zostałem tam sam z panem Kleksem. I chociaż uczony

dzięki swej niezwykłej przenikliwości był już mniej więcej zorientowany w moich

kłopotach rodzinnych, skorzystałem ze sposobności, żeby opowiedzieć mu

dokładnie przebieg znanych wam wydarzeń.

Pan Kleks wysłuchał mnie uważnie, pomyślał chwilę, po czym rzekł z wyrzutem:

- Drogi Adasiu, tyle pracy włożyłem w twoją edukację, wlałem beczkę oleju do

twojej głowy, nauczyłem cię prawidłowego myślenia, z niemałym trudem

oświeciłem zakamarki twojego umysłu, a ty opowiadasz mi takie niestworzone

brednie. Jak ty, człowiek wykształcony, mogłeś uwierzyć w przemianę twego ojca w

ptaka? Czy coś podobnego zdarza się kiedykolwiek na świecie? Weronik wszystko to

wyssał z palca, a ty dałeś się nabrać na taką piramidalną bujdę. Jak ci nie wstyd?! A

co do Alojzego, to wiadomo, że przez cały czas poprzedzający twój przyjazd był tu w

Alamakocie, udawał ciebie i grywał ze mną w "trzy wiewiórki". Nie mógł więc

występować w roli listonosza. Cenię fantazję, owszem, ale nawet fantazja musi być

sensowna.

Słowa pana Kleksa spadły na mnie jak nagłe olśnienie. Zrozumiałem całą

niedorzeczność bajki o przemianie mego ojca w ptaka. Że też mogłem ulec

podobnemu zamroczeniu umysłu! Stałem przed ukochanym profesorem czerwony

jak rak i miałem ochotę zapaść się ze wstydu pod ziemię. Ale równocześnie ogarnęła

mnie radość na myśl, że rodzicom nie przytrafiło się nic złego i że nie grozi im

niebezpieczeństwo.

Z zakłopotania wybawił mnie Zyzik, który wpadł zdyszany, wołając od progu:

- Proszę pana... Proszę pana... Wszystko załatwiłem... "Płetwa Rekina" odpływa

pojutrze o ósmej rano. Kapitan bardzo się ucieszył. A cztery kajuty będą

przygotowane!

- Nie ma to jak dzielny bosman-mat - rzekł pan Kleks ująwszy się pod boki. - Nie

cofam tego, co w nocy powiedziałem. Za pięć lat będziesz sławnym kapitanem.

Do odjazdu mieliśmy więc jeszcze dwa dni, z czego byłem nawet zadowolony, gdyż

Święto Królewskiego Koguta połączone z zaręczynami króla zapowiadało się

niezwykle interesująco. Zresztą i moje zaręczyny z Rezedą wymagały omówienia z

jej rodzicami. Opuściłem więc pana Kleksa i udałem się na "Anemonową Piętkę".

Zastanawia was pewno, dlaczego w kraju tak cywilizowanym jak Alamakota nie

było telefonów i każdą sprawę musiało się załatwiać osobiście. Otóż przed laty

istniały tam odpowiednie instalacje i urządzenia, ale telefony nieustannie się psuły i

ludzie tracili połowę czasu na daremne zabiegi w celu uzyskania połączenia. Doszło

do tego, że praca w biurach i urzędach niemal całkiem ustała. Wszyscy bowiem bez

przerwy zajęci byli bezskutecznym nakręcaniem numerów. Toteż w końcu ministron

Pogody i Czterech Wiatrów, któremu sprawy te podlegały, postanowił dla dobra

państwa zlikwidować raz na zawsze telefony, a zamiast nich wprowadzić hulajnogi,

aby obywatele mogli się ze sobą szybko porozumiewać.

Tak więc bez telefonicznej zapowiedzi zjawiłem się na "Anemonowej Piętce". Przed

domem tłumnie zgromadziła się młodzież, zaciekawiona nie tyle osobliwą

posiadłością rodziny Lewkoników, co dwoma ich psami, jako że w Alamakocie

zwierzęta te pojawiły się po raz pierwszy. "Anemonowa Piętka" odegrała w danym

wypadku rolę Arki Noego, na której uratowała się jedna para psiego gatunku. Jak

już wspomniałem, były to dwa czarne pudle, matka i syn, o dźwięcznych imionach

Negri i Negrifon. Oba pieski stały na parapecie otwartego okna, wesoło merdały

ogonkami i od czasu do czasu krótko poszczekiwały z właściwą pudlom

życzliwością.

Rezeda już zdążyła zawiadomić rodziców o swojej decyzji. Pan Lewkonik, który w

ciągu tych dni dostatecznie mnie poznał i cenił jako ulubionego ucznia słynnego

profesora Kleksa, zgodził się oddać mi za żonę swoją córkę pod warunkiem, że

wszystkie wakacje będziemy spędzali w Alamakocie. Natomiast Multiflora była

wyraźnie zawiedziona, że nie jestem ogrodnikiem.

- Zawsze pragnęłam, aby moje córki poświęciły się hodowli kwiatów, ale tylko Dalia

i Hortensja spełnią pokładane w nich nadzieje. Pan specjalizuje się w ptasich gwarach

i narzeczach. Czy to odpowiednie zajęcie dla uczonego? Dla zięcia hodowcy róż? Ale

skoro Rezeda pana kocha, to i w moim sercu znajdzie się dla pana ciepły kącik.

Mówiąc to ucałowała mnie w oba policzki, a pan Lewkonik zawołał z radością:

- Musimy uczcić te zaręczyny! Piwonio, wymyśl na cześć młodej pary jakiś wierszyk.

Piwonia stanęła pomiędzy mną a Rezedą i zadeklamowała dźwięcznym głosikiem:

Lewkocórek sznurek pięć Do Rezedy kiedy pędź Adam radam ojciec chęć Mama sama ćwir-

ćwir zięć

Pan Lewkonik aż podskoczył z zachwytu i natychmiast wytłumaczył nam sens tego

wierszyka. Chodziło mianowicie o to, że spośród pięciu córek państwa Lewkoników

o Rezedę stara się Adam, czyli ja. Ojciec bardzo jest temu rad i nawet mama zgadza

się mieć za zięcia specjalistę od ptasich świergotów.

Wszyscy byli wzruszeni subtelnością tego utworu, szkoda tylko, że Dalia serią

kochnięć zagłuszyła zakończenie wiersza. Nagrodziliśmy autorkę hucznymi

oklaskami, a Rezeda serdecznie uściskała Piwonię, która zaczerwieniła się i rzekła:

- Czuję, że jestem stworzona do poezji. Dlatego też nie chcę wychodzić za mąż. Ani

za ogrodnika, ani za króla! Prawdziwy poeta musi być wolny, aby móc całkowicie

poświęcić się twórczości.

Pan Lewkonik popatrzył na nią z dumą, a Multiflora ze smutkiem. Bliższe jej były

róże niż poezja.

W tym momencie zjawili się Bulpo i Pulbo. Wprawdzie serce matki na pewno

bardziej radował widok dwóch ogrodników jako przyszłych zięciów, jednak pani

Lewkonikowa nie okazywała im większych względów niż mnie, chociaż byłem tylko

skromnym kleksykologiem, badaczem ptasich języków. Zapewniam was, że

potrafiłem ocenić tę jej delikatność i takt.

Zaręczyny dwóch następnych par odbyły się w równie uroczysty sposób, to znaczy,

że Piwonia zaimprowizowała na ich cześć zawiły, ale pięknie brzmiący poemacik.

Tym razem Dalia powstrzymała się od kichania, a Hortensja poruszając wargami

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: