Graham Heather - Barwy nocy.pdf - Graham Heather - glinka7-1987

Heather Graham

Barwy nocy

PROLOG

Noc nie miała przed nim tajemnic.

Kiedy stąpał po wilgotnej ziemi, przemykając niczym cień pośród starannie

przystrzyżonych krzewów, jego kroki były lekkie i bezszelestne jak podmuch

wiatru.

Tę bezcenną umiejętność przekazali mu w genach przodkowie. To dzięki nim

poruszał się z wdziękiem leśnego zwierzęcia, polował z zaciekłością i sprytem

pantery i dążył do celu wytrwale jak dumny orzeł.

Wspomniane dziedzictwo nie miało jednak nic wspólnego z nocnymi

manewrami, w które bawił się dziś - ubrany w czarne dżinsy i czarny golf.

Nawet czarne adidasy.

Barwy nocy, by łatwiej stać się niewidzialnym. Przygarbiony i czujny, przez

pól godziny cierpliwie obserwował dom. Potem zaczął go powoli okrążać,

kryjąc się między palmami i krzewami hibiskusa. Budynek tonął w ciemności

i ciszy. Nawet nisko wiszące gałęzie sosen nie wydawały najmniejszego

szmeru.

Zrobił sobie krótki odpoczynek, by zaraz zacząć kolejne okrążenie. Po

pewnym czasie zatrzymał się na tyłach domu. Nadal nic nie mąciło ciszy, ale

wyczul nieznaczny ruch powietrza. Dopiero po chwili wyłapał

jakiś dźwięk. Kroki. Lekkie, ostrożne, stawiane z rozmysłem.

W bladym świetle księżyca zamajaczyła sylwetka. Podobnie jak on, w czerni

od stóp do głów. Czarne dżinsy. Luźny sweter. I czarna kominiarka. Intruz po-

starał się, by nikt nie rozpoznał jego twarzy ani płci.

I najwyraźniej postawił sobie jeden cel: dostać się do środka.

Nie spuszczał oka ze smukłej postaci, która zastygła w bezruchu niczym

młoda łania, gdy zwietrzy niebezpieczeństwo. Widocznie uznała, że nic jej nie

grozi, gdyż poruszyła się i porzuciwszy bezpieczne schronienie w gęstym

cieniu pod koronami drzew, szybko podbiegła do dwuskrzydłowego okna.

Czekał w napięciu, obserwując, jak przez kilka sekund zmaga się, by je

otworzyć. Naraz tarcza księżyca skryła się za chmurami. Gdy zabrakło bladej

poświaty, w ciemności czarnej jak atrament utonęły nawet cienie.

Tajemnicza postać nadal zmagała się z oknem. Gdy wreszcie się poddało,

zwinnie wskoczyła na parapet, by po chwili zniknąć w mrocznym wnętrzu

domu. Dopiero wtedy ruszył z miejsca. Bezszelestnie jak nocna zjawa. Pod

jego stopami nie trzasnęła nawet jedna gałązka. Chyłkiem podkradł się do

okna i ostrożnie zajrzał do środka. Wąski strumień światła z malej latarki

skakał nerwowo po ciemnym pokoju, odbił się od białej framugi i zniknął za

drzwiami.

Sprężyście wskoczył na parapet i po chwili był już po drugiej stronie. Ruszył

w ślad za światłem, które zaprowadziło go do salonu. Kryjąc się w gęstym

mroku, obserwował chaotyczny taniec wiązki światła. Najpierw z ciemności

wyłoniła się kanapa zarzucona kolorowymi afganami; następnie fortepian

stojący na niewysokim podeście. Wreszcie półki z książkami i obrazy, a obok

nich strzelby, luki, kołczany pełne strzał oraz dzidy.

Po lewej stronie, na niewysokim podwyższeniu oddzielonym od reszty salonu

ozdobną kutą balustradą, stało masywne tekowe biurko. I właśnie ono

zainteresowało intruza.

Snop światła zatrzymał się na blacie wyłożonym skórą. Nerwowe dłonie

zaczęły pośpiesznie wyciągać szuflady i przetrząsać ich zawartość.

Zmrużył oczy i przez chwilę przyglądał się poczynaniom włamywacza. Potem

zaczął skradać się w jego stronę. Jego ruchy miały w sobie sprężystość i

gibkość drapieżnego kota.

Trzasnęła zbyt mocno pchnięta szuflada. Zamaskowany osobnik zamarł, a

potem zaczął świecić latarką we wszystkie strony.

Przyczaił się za kanapą i odczekał, aż znów zaszeleszczą papiery. Teraz...

Przemknął przez pokój jak wiatr. Po drodze wprawnym ruchem wyciągnął

strzałę z kołczanu i trzymając ją w zębach, przeskoczył przez balustradę i

zacisnął palce na gardle przeciwnika.

- Coś ty za jeden, do jasnej cholery? - warknął, dźgnąwszy go w żebra

stalowym grotem. - I czego tu chcesz?

Wyczuł lodowaty dreszcz przerażenia, który odebrał intruzowi zdolność

ruchu.

- Ja... - Drżący szept uwiąż! w gardle zdławionym żelaznym uściskiem.

Przeciwnik był bez szans, rozluźnił więc chwyt i cofnął rękę, w której trzymał

strzałę.

- Rzućmy nieco światła na sytuację - wycedził. Puścił go i pewnie podszedł do

biurka.

Tu jednak popełnił błąd, zbyt pochopnie lekceważąc przeciwnika. Ten

bowiem wykorzystał okazję. Obrócił się jak fryga, zwinnie przeskoczył

balustradę i rzucił się do ucieczki.

- Niech cię jasny szlag! - Jednym susem przesadził kratę i ruszył w pościg.

Kiedy minąwszy hol wpadł do pokoju, uciekinier stał już na parapecie.

- Stój! - wrzasnął. Tym razem nie zamierzał pozwolić mu się wymknąć. Z

całych sił naprężył mięśnie i rzucił się do przodu, włamywacz zaś, zamiast

czmychnąć do ogrodu, skoczył wprost na niego. Niewiele brakowało, by znów

udało mu się uciec.

Dosłownie w ostatniej chwili uchwycił wełniany sweter. Zacisnął palce z taką

silą, że miękka dzianina nie wytrzymała i został z kawałkiem przędzy w dłoni.

Osobnik jakimś cudem zdołał się wywinąć. Zorientował się, że nie umknie

przez okno, więc rzucił się do

drzwi.

Znów go gonił. Miał tę przewagę, że był na swoim gruncie. Tylko on

wiedział, że w domu nie ma drugiego

wyjścia.

W szaleńczej gonitwie pobiegli na piętro. Włamywacz zaczynał tracić zimną

krew; zdesperowany, biegł na oślep, łudząc się, że jakoś zdoła umknąć. Ich

prędkie kroki zadudniły na deskach drewnianej antresoli ponad pokojem.

Zbieg kierował się ku drzwiom na końcu korytarza. Dopadł ich, lecz zamiast

ukryć się w pokoju, obejrzał się za siebie. Prześladowca był tuż-tuż...

Dopiero wtedy wpadł do pokoju i próbował zatrzasnąć drzwi. Ale było już za

późno. Ten, który go gonił, z całej sil naparł ramieniem na masywne drewno.

Rozległ się łomot i po chwili siedział intruzowi na karku.

Impet, z jakim się na niego rzucił, wepchnął ich obu do środka, wprost na

wielkie, centralnie ustawione łoże. Zaczęła się bezładna szamotanina. Intruz

bronił się, wierzgając i tłukąc na oślep pięściami, wijąc się jak piskorz. Mimo

to był bez szans. Atakujący miał nad nim olbrzymią przewagę. W milczeniu

siłował się z nim, próbując go obezwładnić. W pewnej chwili trafił dłonią na

jakąś krągłość. Jędrną, ale przyjemnie miękką. Pełną i ponętną. Zupełnie jak

kobieca pierś.

Tego się nie spodziewał.

- Nie! Proszę! - Głos intruza z pewnością należał do kobiety. Przestraszonej.

Nie, raczej śmiertelnie przerażonej. Serce omal nie wyskoczyło jej z piersi, z

trudem łapała oddech. Mimo to nie przestawała walczyć...Usiadł na niej i

unieruchomił jej ręce.

- Dobra - wysapał. - Gadaj, coś ty za jedna i po diabla tu przyszłaś?

Księżyc wyszedł nagle zza chmur i przez okno wlało się srebrzyste światło,

zalewając sypialnię bladą poświatą.

Spojrzał na zamaskowaną kobietę, którą teraz widział całkiem wyraźnie.

Szybkim ruchem ściągnął jej kominiarkę. Najpierw zobaczył bujne,

błyszczące włosy, których gęste pasma lśniły w świetle księżyca jak wypo-

lerowana miedziana moneta. Potem przyjrzał się jej twarzy...

Szeroko otwarte, zielone kocie oczy w oprawie gęstych rzęs przeszywały go

czujnym spojrzeniem. Kobieta miała delikatne, ale wyraźnie zaznaczone kości

policzkowe. Rude brwi. Prosty nos. Mocno zarysowane usta z pełną dolną

wargą, zdradzającą zmysłowość.

Nie ruszała się, ale odgadł, że się boi. Zradzało ją gwałtowne falowanie piersi.

Uniósł się, lecz na wszelki wypadek trzymał ją zakleszczoną pomiędzy

swoimi udami. Skrzyżował ręce na piersi i spojrzał na nią złowrogo. Na jego

ustach pojawił się cyniczny uśmiech. Znal te błyszczące zielone oczy. I

lśniące rude włosy. Teraz już wiedział, dlaczego bez trudu przeskoczyła

balustradę i poruszała się zwinnie jak tancerka. Bo nią była...

Miał okazję poznać to miękkie i gibkie ciało, które teraz drżało jak w febrze.

Wiele razy trzymał ją w ramionach, gdy oboje brali udział w tworzeniu

pewnej iluzji. Wnosił ją na rękach po wspaniałych, biegnących łukiem

schodach. Wtedy ten wymuszony kontakt nie sprawiał jej przyjemności. Czuł

to, bo sztywniała, ilekroć jej dotykał. Czasem rzucała mu wrogie spojrzenie.

Znał ją. Widział, jak zachowuje się, stojąc przed i za obiektywem. I jak

tańczy.

- Ach, panna Keller. Jak miło, że pani przyszła, choć przyznam, że ta wizyta

mnie zaskoczyła! Nie dała się pani zaprosić na kieliszek wina, a jednak się

spotykamy w moim łóżku. Powinno mi to pochlebiać, prawda? Niestety, nie

pochlebia. - Pochylił się nad nią, wsparty na rękach, między którymi uwięził

jej głowę. Jego twarz miała zacięty wyraz, w oczach płonął gniew. - Gadaj,

Bryn! Po co się tu włamałaś? Czego szukasz? Nie znalazłaś tego wczoraj...

- Wczoraj? - powtórzyła nerwowym szeptem.

- Przestań się zgrywać! - warknął. - Tak, wczoraj. Uwierz mi, złotko, potrafię

rozpoznać, kiedy ktoś plądrował w moich rzeczach.

- Ale to nie ja...

- Ciii!

Uniósł się. Znieruchomiał. Po chwili ona też to usłyszała. Ktoś chodzi po

salonie, skrada się... Sekundę później na dole skrzypnęły schody.

Już miał wstać, ale zastygł przyczajony. Nagle skrzyżował ręce i chwyciwszy

za brzegi golfa, szybko ściągnął go przez głowę. Blade światło księżyca

przylgnęło do smagłej skóry na jego torsie i muskularnym brzuchu.

- Ściągaj sweter! - syknął, zrywając narzutę po swojej stronie łóżka.

- Nie!- Tak, i to zaraz! - rzucił. Brutalnie zepchnął ją na bok, wyszarpnął spod

niej pościel i przykrył ją i siebie. - Do cholery! - cedził ledwie słyszalnym

szeptem. -Nikt nie uwierzy, że odsypiamy ostry seks, jeśli położysz się w

ubraniu! To ty mnie wciągnęłaś w tę idiotyczną kabałę, nie ja ciebie, więc

Graham Heather - Barwy nocy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: