Ludlum Robert - Protokół Sigmy.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

ROBERT LUDLUM

Protokol Sigmy

Przekład: Jan Kraśko

Rozdział 1

Zurych

–Czy podać panu coś do picia? Hotel page, niski, przysadzisty mężczyzna, mówił

po angielsku prawie bez cienia obcego akcentu. Na piersi jego oliwkowego uniformu

lśnił brązowy identyfikator z nazwiskiem.

–Nie, dziękuję – odrzekł z lekkim uśmiechem Ben.

–Na pewno? Może napije się pan herbaty? Kawy? Wody mineralnej? – Z jasnych

oczu gońca biła służalcza gorliwość człowieka, któremu zostało zaledwie kilką minut

na zdobycie napiwku. – Strasznie mi przykro, że samochód się spóźnia.

–Nie szkodzi, zaczekam.

Ben stał w holu St. Gottharda, eleganckiego, dziewiętnastowiecznego hotelu

specjalizującego się w obsłudze bogatych, międzynarodowych biznesmenów. Cóż,

spójrzmy prawdzie w oczy: to właśnie ja, pomyślał z cierpką ironią. Już się

wymeldował i z braku lepszego zajęcia zastanawiał się właśnie, czy nie dać gońcowi

napiwku za to, żeby nie nosił jego bagażu, nie chodził za nim krok w krok niczym

bengalska panna młoda i nie przepraszał go nieustannie za to, że samochód, który

miał zawieźć Bena na lotnisko, jeszcze nie przyjechał. Luksusowe hotele na całym

świecie szczyciły się rozpieszczaniem swoich gości, lecz dla Bena, który sporo

podróżował, te nachalne praktyki zawsze były czymś natrętnym i bardzo irytującym.

Za długo wyłaził z kokonu? Ten kokon – skostniałe rytuały świata uprzywilejowanych

– w końcu z nim wygrał. Hotel page przejrzał go na wylot: ot, jeszcze jeden bogaty,

zepsuty Amerykanin.

Ben miał trzydzieści sześć lat, lecz tego dnia czuł się o wiele starzej. Uczucie to

doskwierało mu nie tylko z powodu różnicy czasu między Europą i Stanami. Fakt,

przyleciał z Nowego Jorku poprzedniego dnia i wciąż nie mógł się pozbierać, ale

chodziło o coś innego: o to, że znowu przyjechał do Szwajcarii. W szczęśliwszych

czasach bywał tu bardzo często: jeździł jak wariat na nartach, szalał za kierownicą

samochodu i pośród tych kamiennolicych przestrzegających prawa obywateli czuł

się jak dziki, wolny duch. Bardzo pragnął odzyskać dawny animusz, lecz nie mógł.

Ostatni raz był tu przed czterema laty, kiedy Peter – jego brat bliźniak i najlepszy

przyjaciel -zginął w katastrofie lotniczej. Wiedział, że podróż poruszy stare

wspomnienia, ale nie spodziewał się, że tak bardzo to przeżyje. Dopiero tu, na

miejscu, zdał sobie sprawę, że popełnił wielki błąd. Odkąd wylądował na lotnisku

Kloten, nie mógł wziąć się w garść i poradzić sobie z uczuciami, które w nim

wzbierały: z gniewem, smutkiem i samotnością.

Był jednak na tyle mądry, żeby je w sobie stłumić. Poprzedniego dnia po południu

zaliczył naradę z klientem, dziś rano odbył serdeczne spotkanie z drugim, z

doktorem Rolfem Grendelmeierem ze Stowarzyszenia Banków Szwajcarskich.

Oczywiście było to spotkanie zupełnie bezsensowne, ale cóż, nie ma to jak

zadowoleni klienci: ich nieustanne dopieszczanie należało do jego obowiązków. Otóż

to, dopieszczanie. Gdyby miał być wobec siebie szczery, powiedziałby, że właśnie na

tym polega jego praca. Czasami ogarniało go swoiste poczucie winy, że tak łatwo

wszedł w rolę jedynego żyjącego syna legendarnego Maksa Hartmana, w rolę

przyszłego dziedzica rodzinnej fortuny i prezesa Funduszu Kapitałowego Hartmana,

wielomiliardowej firmy założonej przez jego ojca.

Z czasem poznał wszystkie sztuczki, które powinien znać każdy finansista: miał

szafę pełną garniturów od Brioniego i Kitona, potrafił się miło uśmiechać i mocno

ściskać klientowi rękę, ale przede wszystkim wyćwiczył stosowne spojrzenie,

spojrzenie człowieka poważnego, uczciwego i zatroskanego. To właśnie spojrzenie

było dowodem odpowiedzialności, wiarygodności, życiowej mądrości i -jakże często

– rozpaczliwej, choć dobrze maskowanej nudy.

Mimo to nie przyjechał do Szwajcarii w interesach. Na lotnisku Kloten czekał mały

samolot, który miał zabrać go do St. Moritz na narty, na urlop ze starszym, piekielnie

bogatym klientem, jego żoną i – podobno piękną – wnuczką. Stary człowiek

niezwykle jowialny i przekonujący, bardzo nalegał – Ben zdawał sobie sprawę, że

chce go podejść i wrobić. Było to jedno z niebezpieczeństw czyhających na

przystojnego, bogatego kawalera z Manhattanu: klienci zawsze próbowali umawiać

go ze swymi córkami, siostrzenicami i kuzynkami; o lepszej partii nie mogli nawet

marzyć. Grzeczne odmawianie jest sztuką bardzo nudną, dlatego od czasu do czasu

umawiał się z kobietami, których towarzystwo sprawiało mu przyjemność. Nigdy nic

nie wiadomo. Poza tym Max chciał mieć wnuka.

Max Hartman, filantrop, postrach międzynarodowych finansistów, założyciel

Funduszu Kapitałowego Hartmana. Przedsiębiorczy imigrant, uciekinier z

hitlerowskich Niemiec, który przyjechawszy do Ameryki z przysłowiowymi

dziesięcioma dolarami w kieszeni, założył po wojnie towarzystwo inwestycyjne i

wytrwale je rozbudowywał, aż z małej spółki powstał wielomiliardowy kolos. Stary

Max. Miał teraz ponad osiemdziesiąt lat, mieszkał w luksusowej samotni w Bedford w

stanie Nowy Jork, wciąż kierował firmą i skutecznie dbał o to, żeby nikt o nim nie

zapomniał.

Nie jest łatwo pracować u ojca, a jeszcze trudniej pracuje się wtedy, gdy ma się

gdzieś „obrót walorami", „asygnowanie kapitału", „ryzyko inwestycyjne" i wszystkie

te głupie, otępiające umysł terminy.

Albo gdy ma się gdzieś pieniądze. Ben doskonale rozumiał, że na taki luksus

pozwolić sobie mogą jedynie ci, którzy mają ich za dużo. Jak choćby oni,

Hartmanowie, właściciele licznych funduszy powierniczych, prywatnych szkół,

olbrzymiej posiadłości w hrabstwie Westchester, nie wspominając już o prawie

osiemdziesięciu kilometrach ziemi pod Greenbrier i o całej reszcie.

Dopóki samolot Petera nie roztrzaskał się o ziemię, Ben mógł robić to, co

naprawdę kochał: uczyć, zwłaszcza dzieci, na których większość postawiła kreskę.

Był nauczycielem piątej klasy jednej z najgorszych nowojorskich szkół, mieszczącej

się w części Brooklynu zwanej Wschodnim Nowym Jorkiem. Chodziło do niej

mnóstwo „trudnych" dzieci, i owszem, grasowały tam również gangi posępnych

dziesięciolatków, uzbrojonych jak handlarze narkotyków z Kolumbii. Jednak dzieci te

potrzebowały nauczyciela, któremu naprawdę na nich zależało. Jemu zależało,

dlatego kilkorgu z nich zdołał odmienić życie.

Ludlum Robert - Protokół Sigmy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: