Beckett Simon 3 - Szept zmarłych.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

BECKETT SIMON

David Hunter #3 Szepty

Zmarlych

BECKETT SIMON

Tom 3

Rozdział I

Okóra.

Największy ludzki organ i najbardziej niedoceniany. Zajmując jednąósmącał¬kowitej

masy ludzkiego ciała, u przeciętnego dorosłego pokrywa powierzch¬nię mniej więcej

dwóch metrów kwadratowych. Konstrukcyjnie skóra jest dziełem sztuki, gniazdem

naczyń włosowatych, gruczołów i nerwów. Regu¬luje temperaturę i chroni. To

łącznik naszych zmysłów ze światem zewnętrz¬nym, bariera, na której kończy się

nasza indywidualność, nasze ja. I nawet po śmierci coś z tej indywidualności

pozostaje. Kiedy ciało umiera, enzymy utrzymywane przez życie w ryzach

roz¬biegają się w amoku. Pożerają ściany komórek, uwalniając ich płynną

za¬wartość. Płyny wznoszą się ku powierzchni, zbierając się pod warstwami skóry i

rozluźniając je. Skóra i ciało, do tej pory dwie integralne części, zaczynają się

rozdzielać. Powstają pęcherze. Całe płaty odpadają, zsuwa¬jąc się z ciała jak

niechciany płaszcz w letni dzień.

Ale nawet martwa i odrzucona, skóra nadal zachowuje ślady swojego dawnego ja.

Nawet teraz może mieć swoją historię do opowiedzenia i ta¬jemnice do ukrycia.

Jeśli tylko umiesz patrzeć.

Earl Bateman leżał na wznak, z twarzą zwróconą ku słońcu. Nad nim ptaki zataczały

koła na błękitnym niebie Tennessee, bezchmurnym, zabru¬dzonym tylko smugą z

odrzutowca. Earl zawsze kochał słońce. Lubił, jak szczypie go skóra po długim dniu

wędkowania; lubił, jak jaskrawe pro¬mienie nadają nowy wygląd wszystkiemu, czego

dotkną. W Tennessee nie brakowało słońca, ale Earl pochodził z Chicago i mroźne

zimy na zawsze zapisały w jego kościach pamięć chłodu.

Kiedy w latach siedemdziesiątych przeprowadził się do Memphis, przekonał się, że

woli bagienną wilgotność od wietrznych ulic swojego ro¬dzinnego miasta.

Oczywiście, jako dentysta z n/edużym gabinetem, młodą żoną i dwójką małych dzieci

na utrzymaniu, nie spędzał poza domem tyle czasu, ile by chciał. Ale słońce tam

było, mimo wszystko. Lubił nawet parny upał lata w Tennessee, kiedy powiew wiatru

odczuwało się jak do¬tknięcie gorącej flaneli, a wieczorami w ciasnym mieszkanku,

które zaj¬mował z Kate i chłopcami, panowała duszna wilgoć.

Od tamtej pory dużo się zmieniło. Jego praktyka dentystyczna kwitła, a mieszkanie

dawno zamienił na lepsze i większe. Dwa lata temu prze¬prowadzili się z Kate do

nowego domu z pięcioma sypialniami, w dobrej dzielnicy, z rozległym, soczyście

zielonym trawnikiem, na którym mogło się bawić coraz liczniejsze stadko wnucząt i

gdzie poranne promienie roz¬szczepiały się na miniaturowe tęcze w wodnym pyle ze

spryskiwaczy.

I to właśnie na trawniku, kiedy pocąc się i klnąc, odpiłowywał uschnię¬tą gałąź z

wielkiego starego złotokapu, dostał zawału. Zostawił piłę w ga¬łęzi i zdołał zrobić

kilka niepewnych kroków w stronę domu, zanim po¬walił go ból.

W karetce, z maską tlenową na twarzy, mocno trzymał dłoń Kate i pró¬bował się

uśmiechnąć, by ją pocieszyć. W szpitalu jak zwykle: pospieszny balet personelu

medycznego, gorączkowe rozpakowywanie igieł, popiski¬wania aparatur›'. W końcu

wszystko ucichło. Co za ulga. Trochę później, kiedy już podpisano niezbędne papiery

i dopełniono nieuniknionych for¬malności, towarzyszących nam od urodzenia, Earl

został wypuszczony.

Teraz leżał nago na wiosennym słońcu, na drewnianej ramie nad dy¬wanem trawy i

liści. Był tu ponad tydzień, wystarczająco długo, aby cia¬ło rozpuściło się,

odsłaniając kości i ścięgna pod zmumifikowaną skórą. Kosmyki włosów wciąż

oblepiały lył czaszki, której puste oczodoły wpa¬trywały się w modre niebo.

Skończyłem pomiary i wyszedłem z drucianej klatki, chroniącej zwło¬ki dentysty

przed ptakami i gryzoniami. Otarłem pot z czoła. Było późne popołudnie, upalne

mimo wczesnej pory roku. Tego roku wiosna nie spie¬szyła się, pąki czekały,

nabrzmiałe i ciężkie. Za tydzień lub dwa widok bę¬dzie wspaniały, ale na razie brzozy

i klony w lasach Tennessee wciąż tuliły do siebie młode pędy, jakby nie chciały ich

wypuścić.

Wzgórze, na którym stałem, było zupełnie zwyczajne. Niemal malow¬nicze, ale mniej

dramatyczne niż piętrzące się w oddali imponujące granie Smoky Mountains. Jednak

każdemu, kto odwiedzał to miejsce, rzucał się w oczy inny aspekt otoczenia.

Wszędzie wokoło leżały ludzkie ciała w róż¬nym stadium rozkładu. W zaroślach, w

pełnym słońcu i w cieniu – stosunko¬wo świeże, wciąż nabrzmiałe od gazów

gnilnych, i starsze, wysuszone, nie¬mal wygarbowane. Część z nich była

niewidoczna – zakopana lub schowana w bagażnikach samochodów. Inne, jak to,

które ważyłem, osłonięto ekrana¬mi z siatki i wystawiono jak eksponaty

makabrycznej instalacji. Tyle tylko, że to miejsce było dużo poważniejsze. I

zdecydowanie mniej publiczne.

Schowałem do torby sprzęt i notes. Poruszałem rękami, aby pozbyć się sztywności.

Przez moją dłoń biegła cienka, biała linia, dzieląc równo na pół linię życia i

zaznaczając miejsce, gdzie ciało zostało rozcięte aż do kości. Symboliczny ślad,

przypomnienie, że nóż, który w ubiegłym roku niemal zakończył moje życie, również

Beckett Simon 3 - Szept zmarłych.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: