Neandertalska paralaksa 01 - Hominidzi.pdf - atman_project

Robert J. Sawyer

Hominidzi

(Hominids)

Przełożyła Agnieszka Jacewicz

Marcelowi Gagne

Sally Tomasevic

Kolesiowi

Drugiemu Kolesiowi

Wspaniałym ludziom,

Wspaniałym przyjaciołom

Podziękowania

Wiele osób udzielało mi rad z zakresu antropologii i paleontologii, za co jestem

im ogromnie wdzięczny. Są to: dr Jim Ahren, University of Wyoming; Shara E.

Bailey, Arizona State University; dr Michael K. Brett-Surman oraz dr Rick Potts,

obaj z National Museum of Natural History, Smithsonian Institution; dr John

Hawks, University of Utah; Christopher Kuzawa, Emory University; dr Philip

Lieberman, Brown University; dr Jakov Radovcic, chorwackie Muzeum Historii

Naturalnej; dr Robin Riddington, profesor emeritus, University of British

Columbia; Gary J. Sawyer [nie ma między nami więzów pokrewieństwa] oraz dr

Ian Tattersall, obaj z American Museum of Natural History; dr Anne-Marie Tillier,

Universite de Bordeaux; dr Erik Trinkaus, Washington University w Saint Louis;

oraz dr Milford H. Wolpoff, University of Michigan.

Szczególne podziękowania winien jestem: doktorowi Artowi McDonaldowi,

dyrektorowi Sudbury Neutrino Observatory Institute oraz doktorowi J. Duncanowi

Hepburnowi, kierownikowi placówki Sudbury Neutrino Observatory; doktorowi

Davidowi Gotlibowi, kierownikowi medycznego zespołu kryzysowego w St.

Josephs Health Centrę w Toronto; wielebnemu Paulowi Fayterowi, historykowi

zajmującemu się nauką i teologią na York University w Toronto; oraz Andrew

Stokowi z Photonics Group w Toronto.

Wielkie dzięki mojej cudownej żonie, Carolyn Clink; mojemu wydawcy,

Davidowi G. Hartwellowi oraz jego wspólnikowi, Moshe Federowi; mojemu

agentowi, Ralphowi Vicinaza, i jego partnerom, Christopherowi Lottsowi i

Vincebwi Gerardisowi; Tomowi Dohertyemu, Lindzie Quinton, Jennifer Marcus,

Aimee Crump oraz wszystkim z Tor Books; Haroldowi i Sylvii Fennom,

Robertowi Howardowi. Heidi Winter i innym osobom z H.B.Fenn and Company;

doktorowi Stanleyowi Achmidtowi, Sheili Williams, Trevorowi Quachriemu i

Branowi Beniowskiemu z „Analog Science Fiction and Fact”; Mecissie Beckett;

Megan Beckett; Marvowi Goldowi; Terrencebwi M. Greenowi; Andrew

Zimmermanowi Jonesowi; Joemu i Sharon Karpierzom; Chrisowi i Donnie

Krejlgaardom; Donaldowi Maassowi; Petebwi Rawlikowi; Joyce Schmidt; Timowi

Slaterowi i Davidowi G. Smithowi.

Jak zawsze, wdzięczny jestem tym spośród moich przyjaciół i kolegów, którzy

zgłosili swoje uwagi do wstępnej wersji tej książki: Asbedowi Bedrossianowi,

Tedowi Bleaneyemu, Michaelowi A. Bursteinowi, Davidowi Livingstonebwi

Clickowi, Johnowi Douglasowi, Marcelowi Gagne, Jamesowi Alanowi

Gardnerowi, Richardowi Gotlibowi, Peterowi Halaszowi, Howardowi Millerowi,

Laurze Osborn, doktorowi Arielowi Reichowi, Alanowi B. Sawyerowi, Sally

Tomasevic, Edo van Belkomowi, Andrew Weinerowi i Davidowi Widdicombebwi.

Część tej powieści powstała w okresie, gdy piastowałem stanowisko

writer-in-residence w bibliotece publicznej w Richmond Hill (Ontario). Ogromnie

dziękuję wyjątkowemu bibliotekarzowi Cameronowi Knightowi, zarządowi

Richmond Hill Public Library oraz Canada Council for the Arts.

Fragmenty książki zostały napisane w letnim domu Johna A. Sawyera nad

jeziorem Canandaigua, w stanie Nowy Jork; w wakacyjnej siedzibie Mary Stanton

w West Palm Beach na Florydzie oraz w gościnnej chatce Robina i Jillian

Ridingtonów na Retreat Island (Kolumbia Brytyjska). Dziękuję im wszystkim za

niezwykłą gościnność i hojność.

Lasy południa wskazuję, że wcale nie musiało tak być; że na ziemi istnieje

miejsce dla gatunku biologicznie predysponowanego do moralnych cech, które – o

ironio! – lubimy nazywać „ludzkimi”: szacunku dla innych, wstrzemięźliwości i

powstrzymywania się od przemocy jako rozwiązania sprzecznych interesów.

Obecność tych cech w szympansach bonobo daje świadectwo możliwości, która

mogłaby się zrealizować u homo sapiens, gdyby historia ewolucji potoczyła się

nieco inaczej.

Richard Wrangham i Dale Peterson

Demonie Males: Apes and the Origins of Human Violence

I tak macie zero prywatności. Pogódźcie się z tym.

Scott McNealy

dyrektor generalny Sun Microsystems

Rozdział 1

DZIEŃ PIERWSZY

PIĄTEK, 2 SIERPNIA

148/103/24

Ciemność była absolutna.

Czuwała nad nią Louise Benoit, dwudziestoośmioletnia, posągowa stażystka z

Montrealu, z grzywą gęstych, brązowych włosów upchniętych – zgodnie z

przepisami – pod siatkowy czepek. Dyżurowała w ciasnej sterowni dwa kilometry

– „jedną i ćwierć mili”, jak czasem wyjaśniała amerykańskim gościom z akcentem,

który tak im się podobał – pod powierzchnią ziemi.

Sterownia znajdowała się obok platformy nad wielką, nieoświetloną jaskinią, w

której mieściło się Sudbury Neutrino Observatory. W samym środku tej jaskini

zawieszona była największa na świecie akrylowa sfera o średnicy dwunastu

metrów – „niemal czterdziestu stóp”. Wypełniało ją tysiąc sto ton ciężkiej wody

wypożyczonej z Atomie Energy of Canada Limited.

Tę przezroczystą kulę otaczała ażurowa konstrukcja rozpór z nierdzewnej stali,

podtrzymujących 9600 fotopowielaczy, z których każdy osłonięty był odblaskową

parabolą i skierowany do wnętrza sfery. To wszystko – ciężka woda, akrylowa

sfera i otaczający je geodezyjny szkielet – mieściło się w wysokiej na dziesięć

pięter, wydrążonej w gabrowych skałach jaskini w kształcie beczki, którą niemal

całkowicie wypełniała zwykła, ultraczysta woda.

Louise wiedziała, że gruba na dwa kilometry Tarcza Kanadyjska nad jej głową

chroni ciężką wodę przed promieniowaniem kosmicznym. Natomiast warstwa

zwykłej wody pochłaniała naturalne promieniowanie niewielkich ilości uranu i toru

z otaczających skał, blokując mu dostęp do ciężkiej wody. Akrylową sferę

penetrować mogły wyłącznie neutrina – nieskończenie małe, subatomowe

cząsteczki, które stanowiły przedmiot prowadzonych przez stażystkę badań.

Tryliony neutrin przenikały przez Ziemię w każdej sekundzie; neutrino mogło

przedostać się przez bryłę ołowiu grubości roku świetlnego przy zaledwie

pięćdziesięcioprocentowym ryzyku, że w coś uderzy.

Neutrina uwalniane są ze Słońca w takiej obfitości, że od czasu do czasu

dochodzi do zderzeń – a ciężka woda była idealnym celem takich kolizji. Jądra

atomów wodoru w ciężkiej wodzie zawierają proton – tak jak w zwykłym jądrze

Neandertalska paralaksa 01 - Hominidzi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: