Alyson_Noel__Ever__-_Oficjalne_T_umaczenie__ca_osc__-1.pdf - Nieśmiertelni-Alyson Noel - Willow14

Kea ś ieanpahje

ieanpahje

ALYSON NOEL

„EVER”

MI ŁOŚĆ NIGDY NIE UMIERA

NIGDY NIE UMIERA

Kea

MMI

TABELA KOLORÓW AURY

Czerwony : energia, siła, złość, seksualność, namiętność, strach, ego.

PomaraŃczowy: samokontrola, ambicja, odwaga, rozwaga, brak woli,

apatia.

Żółty: optymizm, szczęście, mądrość, przyjaźń, niezdecydowanie, łatwość

manipulacji.

Zielony: spokój, uzdrowienie, współczucie, zwodniczość, zazdrość.

Niebieski: uduchowienie, lojalność, kreatywność, wrażliwość, dobroć,

zmienność nastrojów.

Fioletowy: wysokie uduchowienie, mądrość, intuicja.

Indygo: życzliwość, doskonała intuicja, poszukiwanie.

RóŻowy: miłość, szczerość, przyjaźń.

Szary: depresja, smutek, wyczerpanie, niski poziom energii, sceptycyzm.

BrĄzowy: chciwość, egoizm, upór.

Czarny: brak energii, choroba, bliska śmierć.

Biały: idealna równowaga.

Rozdział I

Zgadnij, kto to?

Haven kładzie ciepłe, wilgotne dłonie na moich policzkach, a sczerniała

krawędź jej srebrnego pierścionka w kształcie czaszki zostawia ślad na

mojej skórze. Mimo że mam zamknięte i zasłonięte oczy, wiem że zaraz

zobaczę ufarbowane na czarno włosy z przedziałkiem pośrodku, czarny

lateksowy gorset włożony na golf (zgodny z zasadami ubierania się

obowiązującymi w naszej szkole), całkiem nową, sięgającą ziemi, czarną

satynową spódnicę, która jednak ma już dziurę na dole, tam gdzie Haven

zaczepiła o brzeg swoich martenów, oraz jej oczy, które wydają się złote,

ale tylko dzięki żółtym soczewkom kontaktowym.

Wiem też, że ojciec Haven wcale nie wyjechał „w interesach”, jak

twierdził; że osobisty trener jej mamy jest bardziej „osobistym” niż

„trenerem”, a młodszy brat zgubił jej płytę Evenescence, ale boi się do tego

przyznać.

Wiem to wszystko nie dlatego, że szpieguję czy podglądam Haven albo

usłyszałam to od niej samej. Wiem, bo czytam w myślach.

Pospiesz się! Zgaduj szybciej, bo zaraz zadzwoni dzwonek! – mówi

ochrypłym, szorstkim głosem, jakby paliła co najmniej paczkę dziennie,

choć przecież zaledwie raz w życiu spróbowała papierosów.

Waham się, myśląc o ostatniej osobie, z którą Haven chciałaby mieć coś

wspólnego.

Britney Spears?

Fuj, spróbuj jeszcze raz! – Przyciska dłonie mocniej, nie mając pojęcia,

że ja nawet nie mogę w i d z i e ć, żeby w i e d z i e ć.

Marilyn Mason?

Śmieję się i zabiera dłonie, potem oblizuję kciuk i chce zetrzeć smugę na

moim policzku, ale podnoszę rękę i ją ubiegam. Nie dlatego, że z

obrzydzeniem zareagowałabym na jej ślinę (w końcu wiem, że jest zdrowa),

ale po prostu nie chcę, by znów mnie dotykała. Dotyk odsłania zbyt wiele,

niewyobrażalnie mnie męczy, dlatego staram się go unikać za wszelką cenę.

Haven żartobliwie zarzuca mi kaptur na głowę, po czym spróbuje zabrać

mi słuchawki i pyta:

Czego słuchasz?

Sięgam do tajemnej kieszeni przeznaczonej na iPod – podobne wszyłam

do wszystkich bluz, żeby schować dość jednoznaczne białe kabelki przed

nauczycielami i podaję słuchawki, patrząc, jak oczy prawie wychodzą jej na

wierzch.

Co to, do diabła? Już głośniej się nie da? I kto to w ogóle jest?

Podaje mi jedną słuchawkę i do nas obu dociera Sid Vicious wrzeszczący

coś o anarchii w Zjednoczonym Królestwie. Prawda jest taka, że nie wiem

nawet, czy Sid jest za, czy przeciw, ale na szczęście drze się wystarczająco

głośno, by niemal zagłuszyć moje do granic wyostrzone zmysły.

Sex Pistols. – Wyłączam piosenkę i chowam odtwarzacz do tajnego

schowka.

To jakiś cud, że w ogóle mnie słyszałaś. – Haven uśmiecha się i

dokładnie w tej chwili rozlega się dzwonek.

Tylko wzruszam ramionami. Nie muszę słyszeć, żeby wiedzieć. Choć

oczywiście nie powiem tego głośno. Żegnamy się, obiecując sobie spotkanie

w przerwie na lunch, i przez cały kampus ruszam w stronę klasy. Waham

się, kiedy widzę w głowie, jak jakichś dwóch wyrostków podkrada się do

Haven, nadeptuje na rąbek jej długiej spódnicy i prawie udaje im się ją

przewrócić. Ale kiedy Haven odwraca się do nich i czyni dłonią znak zła (no

dobra, to wcale nie jest znak zła, sama go wymyśliła) i spogląda groźnie

swoimi żółtymi oczami, chłopaki natychmiast zostawiają ją w spokoju.

Oddycham z ulgą, wchodzę do sali i wiem już, że za chwilę energia

pozostała po dotyku Haven zniknie.

Idę na swoje miejsce z tyłu klasy, omijając torbę, którą Stacia Miller

umyślnie postawiła mi na drodze, i ignorując jej zwyczajowe obelgi, jakie

mamrocze pod nosem. Ofiaaara! Siadam, wyjmuję z torby podręcznik,

zeszyt i długopis, wkładam słuchawki do uszu, naciągam na głowę kaptur i

stawiając plecak na pustym miejscu obok, czekam, aż pojawi się pan

Robins.

Pan Robins zawsze się spóźnia. Najczęściej, dlatego, że między

zajęciami lubi pociągać ze swojej srebrnej piersiówki. A robi to, bo żona

bezustannie na niego wrzeszczy, córka uważa go za palanta, a on sam

nienawidzi swojego życia. Dowiedziałam się tego pierwszego dnia w szkole,

kiedy nasze dłonie niechcący się spotkały, bo musiałam podać mu swoje

podanie o przeniesienie. Teraz, kiedy muszę dostarczyć jakiś dokument, po

prostu kładę go na krawędzi nauczycielskiego biurka.

Zamykam oczy i czekam, grzebiąc palcami w kieszeni, by zmienić

piosenkę Sida Viciousa na coś spokojniejszego, delikatniejszego. Skoro

jestem już w klasie, nie muszę aż tak głośno puszczać muzyki. Chyba ten

nauczycielskouczniowski porządek utrzymuje energię psychiczną na trochę

niższym poziomie.

Nie zawsze nazywano mnie wariatką. Kiedyś byłam normalną

nastolatką. Taką, która chodzi na szkolne dyskoteki, kocha się w aktorach i

uwielbia swoje blond włosy tak bardzo, że nie przyszłoby jej do głowy

związywać je w kucyk i chować pod wielkim kapturem. Miałam mamę, tatę,

młodszą siostrę Riley i piaskowego labradora Maślankę. Mieszkałam w

ładnym domu w dobrej dzielnicy w Eugene, w Oregonie. Byłam popularna

w szkole i szczęśliwa. Nie mogłam doczekać się kolejnego roku szkolnego,

bo właśnie dostałam się do drużyny cheerleaderek. Czułam się spełniona i

tylko koniec świata mógł mi przeszkodzić w jego zdobywaniu. I choć to

ostatnie brzmi jak banał, okazało się ironiczną prawdą.

Tyle, że znam to wszystko jedynie ze słyszenia, bo od czasu wypadku

jedyne, co pamiętam wyraźnie, to umieranie.

Doświadczyłam czegoś, co lekarze nazywają przeżyciem z pogranicza

śmierci. Tyle, że to idiotyczna nazwa. Nie było tam absolutnie żadnego

„pogranicza”. Po prostu w jednej chwili siedziałyśmy sobie z moją młodszą

siostrą Riley na tylnym siedzeniu SUVa naszego taty, z głową Maślanki na

kolanach Riley i ogonem na moich, a w następnej wystrzeliły poduszki, z

samochodu został wrak, a ja obserwowałam to wszystko jakby z zewnątrz.

Patrzyłam na pogiętą stal, potłuczone szkło, zgniecione drzwi, przedni

zderzak spleciony w śmiertelnym uścisku z jakąś sosną, i zastanawiałam

się, co poszło nie tak. Modliłam się, by reszcie rodziny tak jak mnie udało

się wydostać. Potem usłyszałam znajome szczeknięcie i zobaczyłam, że

rodzice, Riley i machająca ogonem Maślanka na przedzie idą sobie wzdłuż

drogi.

Ruszyłam za nimi. Na początku próbowałam biec, żeby ich dogonić, ale

potem zawahałam się i zwolniłam kroku. Chciałam zostać na tym

ogromnym polu pulsujących drzew i drżących kwiatów, zamknąć oczy przed

dziwną, oślepiającą mgłą, która lśniła i oblewała blaskiem wszystko dokoła.

Obiecałam sobie, że zostanę tam tylko chwilę. I zaraz potem dogonię

pozostałych. Ale kiedy w końcu spojrzałam w ich stronę, zobaczyłam tylko,

jak się do mnie uśmiechają, machają i przekraczają most. Sekundę później

zniknęli.

Zaczęłam panikować. Rozejrzałam się dokoła. Biegałam tam i z

powrotem, ale wszystko wyglądało tak samo – jak ciepła, biała, błyszcząca,

lśniąca, piękna, durna, niekończąca się mgła. Upadłam na ziemię. Ogarnęło

mnie zimno, zaczęłam się miotać, płakać, krzyczeć, przeklinać, błagać i

składać obietnice, których – wiedziałam – nigdy nie dotrzymam.

A potem usłyszałam jakiś głos.

– Ever? Tak masz na imię? Otwórz oczy i spójrz na mnie.

Powróciłam do świata żywych. Tam, gdzie czułam tylko ból, żal i

piekącą ranę na czole. Spojrzałam na pochylającego się nade mną

mężczyznę, w jego ciemne oczy, i wyszeptałam:

– Jestem Eter.

A potem znowu zemdlałam.

Alyson_NoelEver-_Oficjalne_T_umaczenie__ca_osc__-1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: