Morgan Raye - Żona milionerów.pdf - Morgan Raye - glinka7-1987

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Czy to miejsce pani odpowiada? - zapytał starszy kelner, wskazując zaciemniony kąt hotelowej

restauracji.

Miejsce było wprawdzie zaciszne, ale wyjątkowo ponure. Kat znów pożałowała, że dała się Tedowi

namówić na tę całą eskapadę. Terazjednak nie mogła się już wycofać. Jeśli ma w ogóle coś zrobić,

zrobi to dobrze.

- Raczej nie. - Uśmiechnęła się przepraszająco.

- Chodziło mi o coś innego. - Rozejrzała się po pustej restauracji. Słońce przeświecało przez

kryształowe kielichy, tworząc na śnieżnobiałych obrusach tęczowe wzory. - Może tam. Tamten

stolik będzie znacznie lepszy. - Kat skierowała się ku stojącemu pod oknem stolikowi,

oddzielonemu od reszty sali półokrągłym kwietnikiem. Za oknem rozciągał się widok na zatokę. -

Tak, właśnie o czymś takim myślałam. Chciałabym tylko prosić, żeby postawił pan tu bukiet

świeżych kwiatów.

- Ależ, senorita ...

- Proszę. - Wygrzebała z kieszeni kilka nowiutkich, szeleszczących banknotów. Była tu zaledwie

trzeci dzień i jeszcze nie bardzo orientowała się, jaka jest siła nabywcza meksykańskiej waluty. -

Czy to wystarczy?

- Oczywiście, senorita. - Twarz kelnera rozjaśnił radosny uśmiech. - Już się robi.

- Bardzo panu dziękuję.

Zabawne, pomyślała, pieniądze potrafią w mgnieniu oka ułatwić najtrudniejszą nawet sytuację. No

właśnie. W tej całej sprawie też chodzi głównie o pieniądze, tę przyczynę wszelkiego zła na,ziemi.

Kelner wrócił prawie natychmiast. Postawił na stole wazon pełen fioletowych irysów i złocistych

żonkili, w kwietniku ustawił doniczki z krwistoczerwonymi pelargoniami. Od razu zrobiło się

weselej.

- Bardzo mi przykro - odezwał się - że pani mama zachorowała. Mam nadzieję, że to nic

poważnego.

- Na szczęście to tylko migrena. - Kat zrobiła smutną minę. Ależ ze mnie kłamczucha, pomyślała.

Przecież gdyby nie choroba mamy, nie miałabym okazji zaaranżować dzisiejszego spotkania,

- Pułkownikowi Brittmanowi pewnie się to spodoba? - zauważył kelner, po czym wreszcie odszedł.

Kat natychmiast przestała się uśmiechać. Znów zaczęła się denerwować.

- Muszę się opanować - szepnęła do siebie. - Muszę to zrobić dokładnie tak, jak sobie

zaplanowałam. Muszę. Nie mogę niczego zepsuć.

- Całkiem nieźle wygląda. Co to za uroczystość? Kat odwróciła się. Obok niej wyrósł jak spod

ziemi błękitnooki mężczyzna w trochę pomiętym garniturze. Uśmiechał się do niej z właściwą

wszystkim przystojnym mężczyznom pewnością siebie. Kat już chciała coś odburknąć, kiedy

uświadomiła sobie, że restauracja jest jeszcze zamknięta, a więc ten człowiek musi po prostu tutaj

pracować. Może to sam kierownik sali? Chciał być uprzejmy. To wszystko.

- Ach, to? - Zrobiła ręką ruch w kierunku ukwieconego stołu. ~ Bardzo mi zależy na tym, żeby

stworzyć tu odpowiedni nastrój. Mój gość powinien się poczuć jak u siebie w domu. Przyszłam

trochę wcześniej, żeby osobiście wszystkiego dopilnować.

- Ach - uśmiechnął się domyślnie mężczyzna

- czyżby chciała pani kogoś uwieść?

- Też pomysł - prychnęła Kat. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że jej starania istotnie mogą

ludziom nasunąć takie podejrzenie. Przyjrzała się młodemu człowiekowi. Miał szerokie bary,

ciemne, doskonale ostrzyżone włosy i cudowne niebieskie oczy. Spodobał jej się. Szybko

przywołała się do porządku. Naprawdę wszystkie swoje myśli powinna teraz poświęcić temu, co

ma do zrobienia. - Nazwałabym to raczej wywiadem. Chcę kogoś sprawdzić. - Odwróciła się do

niego plecami w nadziei, że wyjątkowo przystojny intruz skorzysta z okazji i zostawi ją wreszcie w

spokoju. Naprawdę nie potrzebowała teraz towarzystwa. Musiała się skoncentrować przed

czekającą ją batalią. Niestety, młody człowiek okazał się niezbyt domyślnym intruzem. Nie tylko

sobie nie poszedł, ale na dodatek, rozbawiony, przyglądał się Kat.

- A po co ten wywiad? - zapytał, jakby zamierzał rozpocząć towarzyską pogawędkę·

- To sprawa osobista-odparła tonem, który uznała za bardzo odstręczający.

- Ach, więc jednak chodzi o flirt. Proszę mi powiedzieć, czy wszystkich potencjalnych wielbicieli

sprawdza pani w taki sposób?

Kat była bliska płaczu. Całą uwagę skupiła na stole.

Sprawdzała, czy czegoś tam nie brakuje, czy wszystko jest na właściwym miejscu .

- Przyjmuje pani zgłoszenia? - Obcy nie ustępował. Najwyraźniej postanowił wyprowadzić ją z

równowagi.

- Jakie znów zgłoszelłia? - Spojrzała na niego z niechęcią.

- Na posadę pani wielbiciela. - Młody człowiek zbyt dobrze się bawił, żeby dać za wygraną. - Sama

pani mówiła, że to ma być wywiad zjakimś mężczyzną. Chciałbym się dowiedzieć, co trzeba

zrobić, żeby zostać dopuszczonym do takiej rozmowy. Umiem nie odstępować kobiety ani na krok,

bardzo dobrze potrafię odsuwać krzesło i mam ogromne doświadczenie w wybieraniu francuskich

win. Jest może jakaś lista oczekujących?

- Chce pan zostać moim mężczyzną do towarzystwa? - zapytała, chociaż dobrze wiedziała, że sobie

z niej zakpił. - Nie wiedziałam, że taki zawód w ogóle istnieje. No tak, ale musiałby pan

zrezygnować z pracy w tej restauracji. Chyba że już pan zrezygnował?

- Dlaczego pani tak sądzi?

- Ludzie czekają. - Ruchem głowy wskazała zbierających się za oszklonymi drzwiami gości

hotelowych. - Pora otwierać.

- A, tak. - Mężczyzna spojrzał na zegarek. - Rzeczywiście. Chyba powinienem zająć miejsce przy

którymś stoliku.

- To ... to pan tu nie pracuje? - zawstydziła się Kat.

- Tutaj? Oczywiście, że nie. Dopiero co przyjechałem ...

- Przepraszam -mruknęła. Wiedziała, że rozbawiło go jej zachowanie. Spod spuszczonych powiek

obserwowała, jak odchodzi do sąsiedniego stolika, jak odchodzi z jej życia. No i bardzo dobrze.

Nie życzyła sobie żadnych komplikacjL Ani teraz, ani nigdy.

Obcy usiadł przy stoliku stojącym dokładnie naprzeciwko tego, który wybrała Kat. Chciała go po-

prosić, żeby wybrał sobie miejsce gdzieś dalej, ale zabrakło jej odwagL Zresztą wydało jej się, że

on czerpie perwersyjną przyjemność z robienia jej na złość. Prawdę mówiąc, była tego nawet

pewna.

- Don appetil - powiedział uprzejmie, spoglądając na nią z uśmiechem. - I bonne chance.

- Duena suerle znacznie lepiej by tu pasowało - poprawiła go oschle. - Proszę nie zapominać, że

jesteśmy w Meksyku. - Ostentacyjnie odwróciła się do niego plecami.

Była bardzo zdenerwowana. Ze złością myślała o Tedzie. To on był wszystkiemu winien. Uwiedź

starego pułkownika, radził jej jeszcze dziś rano przez telefon. Rzuć mu soczystą przynętę i

przyglądaj się uważnie, jak ją chwyta. Ted zawsze bardzo lubił wszelkie metafory związane z

łowieniem ryb i polowaniem. Matka Kat uważała go za solidnego, przyzwoitego mężczyznę, który

zawsze ma rację. Poza tym był' szefem Kat, wydawcą i naczelnym redaktorem "Sunf1ower

Ledger", w której to gazecie Kat prowadziła kącik porad kulinarnych. Przywykła do słuchania rad

Teda. Teraz jednak szczerze wątpiła w jego nieomylność. Na pewno niczego takiego nie zrobię;

powiedziała mu podczas porannej rozmowy. Nie mam zamiaru zastawiać sideł na tego ,człowieka.

Chciałabym go tylko lepiej poznać i ... Ale Ted nalegał. Tłumaczył, że to jedyny sposób, żeby się

przekonać, czy pułkownik naprawdę jest łowcą posagów. Jeśli tak, zacznie się do ciebie

przystawiać. Jeśli jest uczciwy, szybko się o tym przekonasz i nie będziesz się musiała więcej

martwić o mamę. Jednak Kat za nic nie mogła się zmusić do wykonania planu Teda. Nie mogła

przecież zrobić czegoś takiego swojej własnej matce. Miała nadzieję, że udajej się w uczciwy,

prosty sposób wybadać, kim jest ten pułkownik Brittman i czego naprawdę chce od jej matki.

Od dnia, w którym matka Kat wygrała na loterii kilkaset tysięcy dolarów, całe ich życie uległo

całkowitej zmianie. Zaroiło się od potrzebujących, a życzliwa ludziom matka Kat z radością

podzieliłaby się swoim majątkiem z każdym, kto tylko zapukał do drzwi jej domu. Na szczęście

Kat nie była aż tak naiwna. Z braku kogokolwiek innego, jej właśnie przypadła w udziale rola

obdarzonego zdrowym rozsądkiem strażnika interesów. Nie mogła dopuścić, żeby matka rozdała

pieniądze, których sama tak bardzo potrzebowała i które były jej jedynym zabezpieczeniem.

Oprócz nich nie miała nic: żadnej emerytury, żadnego zakopanego w ogródku skarbu. Przez wiele

lat pracowała w aptece. Pewnego dnia apteka zbankrutowała i matka Kat została na lodzie.

Wygrana na loterii zapewni jej spokojną starość. Jeśli oczywiście nie straci wszystkich pieniędzy

przez jakiegoś sprytnego cwaniaka. A wokół aż roiło się od takich ludzi.

Kat od początku nie chciała się zgodzić na wakacje matki w Puerto Vallarta. Starsza pani jednak nie

dała się przekonać. Całe życie marzyła o takiej podróży. Patrząc w ślad za odlatującym samolotem,

dziewczyna spodziewała się najgorszego. Nic więc dziwnego, że kiedy nagle matka zaczęła do niej

wydźwaniać i opowiadać o przystojnym dżentelmenie, który jest taki miły i troskliwy, Kat uznała,

że jej obawy właśnie się potwierdziły. Czym prędzej przyleciała do Meksyku i już pierwszego dnia

poznała tego pułkownika. Staroświecki, szarmancki pan zrobił na niej tak wielkie wrażenie, że

wbrew zdrowemu rozsądkowi uwierzyła w jego uczciwość. Dopiero dziś będzie miała okazję

dowiedzieć się o nim całej prawdy.

- Pułkownik już przyszedł, seiiorita Clay - usłyszała cichy głos kelnera.

Westchnęła. Palce miała zimne jak sople lodu. Jak tu podać człowiekowi taką rękę? Przede

wszystkim zachowaj spokój, powiedziała do siebie.

Dokładnie to samo powtarzał sobie Reed Brittman. Po długiej podróży ze Stanów marzył o

gorącym prysznicu i wygodnym łóżku. Był także bardzo głodny. Ponieważ nie zdążono jeszcze

przygotować mu pokoju, zszedł do hotelowej restauracji na obiad. Z niechęcią pomyślał o

nieuchronnym spotkaniu z wujem. Chciałabym, żebyś natychmiast przyjechał, poprosiła go siostra,

kiedy przed kilkoma dniami rozmawiał z nią przez telefon. Tym razem zagięła na niego parol jakaś

wdowa z Nebraski. Wujcio wpadł po same uszy, a ja mam pełne ręce roboty. Zresztą teraz twoja

kolej wyciągać go z opresji.

Ratowanie wuja Johna przed poszuki waczami złota w spódnicach było jedną z tych rzeczy, które

po prostu się robi kilka razy do roku, czynnością tak zwyczajną, jak zmienianie opon w

samochodzie. Staruszek prżepadał za kobietami. Wszystko wskazywało na to, że one również go

uwielbiały.

Reed rozejrzał się, aby przywołać kelnera, i w tej samej chwili zobaczył wchodzącego do

restauracji wuja Johna. Posmutniał. Postanowił dopiero wieczorem zawiadomić staruszka o swoim

przyjeździe do Meksyku, a tymczasem nie tylko nie zdąży odpocząć, ale nawet nie zje spokojnie

posiłku. Uniósł się, chcąc wyjść na powitanie wuja, kiedy zdał sobie sprawę, że starszy pan nawet

go nie widzi. Z uśmiechem na ustach podążał w kierunku siedzącej przy sąsiednim stoliku osoby.

Uśmiech był przeznaczony dla młodej kobiety, tej samej, która tak starannie przygotowywała się do

spotkania.

Trafiłem, pomyślał Reed. Oburzyła się, kiedy powiedziałem, że chce kogoś uwieść. Twierdziła, że

ma przeprowadzić wywiad. A niby po co ten wywiad? Chyba po to, żeby sprawdzić, czy

największy indyk w okolicy już dojrzał do oskubania.

Wuj John na powitanie pocałował dziewczynę w rękę.

- Mój Boże - szepnął do siebie Reed,nie spuszczając oka z dziwnej pary. - Czy wdowa z Nebraski

może tak wyglądać?

Shelley miała rację. Niebezpieczeństwo wisi na włosku, pomyślał Reed. Dobrze, że przyjechałem.

Wuj nie ma zielonego pojęcia o tym, że tu jestem. Mogę się spokojnie rozejrzeć i zorientować, jak

sprawy stoją. Przypadkiem przekonałem się, że wybranka wujaszka naprawdę jest czarująca.

Reed westchnął ciężko. Powinien do nich podejść i przerwać zabawę, zanim ta mała złodziejka

zacznie działać. Nie mógł się do tego zmusić. Tak bardzo chciał zjeść w spokoju lunch. Przekonanie

wuja Johna to trudne zadanie. Jest uparty i nigdy nie wierzy w ukryte motywy, kierujące

postępowaniem ludzi. A przecież nie po raz pierwszy przytrafia mu się taka podejrzana historia

miłosna.

ROZDZIAŁ DRUGI

Kat z uśmiechem podała rękę eleganckiemu, starszemu panu; który podszedł do jej stolika. W

młodości musiał być pogromcą niewieścich serc, pomyślała.

- Bardzo się cieszę, że przyjął pan zaproszenie, pułkowniku.

- Moja droga - z galanterią ucałował dłoń dziewczyny - to dla mnie prawdziwy zaszczyt.

Kat odczekała, aż starszy pan usadowi się wygodnie, po czym zamówiła napoje: szkocką z lodem

dla niego i mrożoną herbatę dla siebie.

Pułkownik był naprawdę bardzo przystojny. Miał siwe włosy i lśniące czarne oczy. Była w nim siła

i ogromna pewność siebie. Krótko mówiąc, Kat zaprosiła na obiad niezwykle atrakcyjnego

starszego pana. Czyż mogła mieć za złe matce, że tak bardzo spodobał się jej ten mężczyzna,

przypominający amanta filmowego z lat pięćdziesiątych?

Dlatego właśnie muszę ją chronić, myślała Kat.

Jestem wprawdzie młodsza od mamy o dwadzieścia lat z okładem, ale za to o wiele bardziej

doświadczona życiowo. Wiem o złamanych sercach więcej, niż mama potrafi sobie wyobrazić.

Wiem też dużo o kłamstwie, zdradzie i nieuczciwych ludziach. Mama uważa, że wszyscy bez

wyjątku są dobrzy.

Rozmawiając z pułkownikiem o wszystkim i o niczym, wciąz próbowała zebrać się na odwagę i

wprowadzić w życie swój plan. N o, może trochę zmodyfikowany przez Teda, ale swój. Wystarczy

kilka uśmiechów i zalotny perlisty śmiech, żeby się przekonać, czy pułkownik łatwo da się

namówić na nowy flirt. Podniosła głowę i w tej samej chwilijej oczy spotkały się z błękitnymi

oczami siedzącego przy sąsiednim stoliku młodego mężczyzny. Uśmiechał się do niej. Podniósł do

góry kieliszek, jakby wznosił toast. Kat szybko odwróciła wzrok. Niestety, panie błękitnooki,

pomyślała. Mam sprawy do załatwienia. Uśmiechnęła się do pułkownika. Włożyła w ten uśmiech

całą duszę. Nawet zatrzepotała rzęsami, ale głupi chichot uwiązłjej w gardle. Zabawne, pomyślała,

po prostu nie potrafię udawać słodkiej idiotki. Nie umiem zrealizować planu Teda.

Uwiedź go. Rzuć mu przynętę. Daj do zrozumienia, że ty także jesteś bogata, mówiłTed. Zobacz,

czy się na to nabierze. Jeśli tak, to znaczy, że jest zwykłym oszustem.

Łatwo powiedzieć, ale Kat nie umiała odgrywać roli kogoś takiego. Musi, niestety, pozostać zwykłą

uczciwą dziewczyną.

- Moja mama bardzo pana lubi, pułkowniku - powiedziała.

- Myślę, że wie pani, co ja do niej czuję,. - Starszy pan uśmiechnął się ciepło.

Wiem? Właśnie że nie wiem. l o to w tej całej sprawie chodzi, pomyślała Kat.

- Mówiąc szczerze, wcale nie jestem pewna, czy rzeczywiście wiem - powiedziała głośno.

- Pani mi nie ufa. - Pułkownik pokiwał głową.

Wcale nie był zaskoczony ani zakłopotany. - Doskonale panią rozumiem. To jest zrozumiałe.

Kat pomilczała chwilę, ale nie doczekała się żadnej konkretnej deklaracji. Musiała dalej drążyć

temat.

_ Mama bardzo ufa ludziom. We wszystkich widzi tylko dobre cechy, a pana uważa za zupełnie

wyjątkowego człowieka.

_ To normalne. - Pułkownik był bardzo pewny siebie. - Na tym właśnie polega miłość. Czyżby

pani nigdy nie była zakochana?

_ Zakochana? - zdobyła się tylko na powtórzenie pytania. - Tak, byłam zakochana. Ja ...

Oczywiście, wiem, jak to jest...

- Och, przepraszam panią. - Pułkownik szybko położył rękę na dłoni dziewczyny. - Wywołałem

przykre wspomnienia. Matka pani powiedziała mi, że była pani zamężna. Chyba dobrze pamiętam,

że mę żem pani był Collingham. Z tych Collinghamów, prawda?

_ Tak. Jeffrey Collingham. - Musiała napić się wody, żeby choć trochę ochłonąć. Co się właściwie

ze mną dzieje, pomyślała. Wspomnienie Jeffreya od dawna już nie wywoływało we mnie takich

emocji. To długa podróż tak bardzo mnie zmęczyła. Tak, to jedyne możliwe do przyjęcia

wyjaśnienie. Zmusiła się, żeby coś jeszcze powiedzieć. -Ja ... No tak ... Ale to nie dlatego ...

- Czy była pani bardzo nieszczęśliwa?

- O, nie. To znaczy, nie wtedy, kiedy byliśmy razem. - Małżeństwo Kat było bardzo szczęśliwe.

Dopóki trwało. Tylko że nie trwało zby.t długo. - Dopiero potem, kiedy on od ... odszedł...

_ Odszedł? - Pułkownik ze współczuciem. pokiwał głową. - Umarł, nieprawdaż? Pani jest taka

młoda ... Okropnie mi przykro.

o ile Kat dobrze wiedziała, Jeffrey żył i miał się bardzo dobrze. Już miała powiedzieć o tym

pułkownikowi, kiedy nadszedł kelner i postawił przed nią szklankę z jakimś egzotycznym

koktajlem.

- Od tego pana, który siedzi przyoknie - wyjaśnił, wskazując błękitnookiego młodzieńca. - Prosił,

żeby pani życzyć buenas suerte, bo wydaje mu się, że bardzo pani tego potrzebuje.

Kat podniosła oczy. Uśmiechnięty błękitnooki skinął jej głową.

- Dziękuję - powiedziała szeptem. Zupełnie nie wiedziała, dlaczego ten mężczyzna ją prześladuje.

N a szczęście stary pułkownik właśnie rozkładał sobie na kolanach serwetkę i pochłonięty tą

czynnością niczego nie zauważył.

Podano do stołu. Wreszcie mogli swobodnie porozmawiać. Pułkownik okazał się czarującym

mężczyzną. Opowiedział Kat kilka zupełnie niecodziennych historii. Co drugie zdanie poświęcał jej

matce, a jego maniery przy stole były absolutnie bez zarzutu. Z pełną galanterii uwagą wsłuchiwał

się w każde słowo dziewczyny. Poruszyli wiele tematów i na każdy z nich pułkownik miał do

powiedzenia dokładnie to, co powiedzieć należy. Kat bardzo chciała uznać to wszystko za dowód

jego uczciwości, ale nie mogła sobie na to pozwolić. Czyż łowcy posagów nie są właśnie tacy? Na

tym polega ich praca.

- Proszę mi powiedzieć - zapytała Kat - co pan właściwie robi?

- Co robię? ~ Siwe brwi uniosły się ze zdumieniem.

- Z czego się pan utrzymuje?

- Ach ... - Uśmiechnął się. - Zadała mi pani trudne pytanie. Wy, młodzi, chcielibyście

zaszufladkować wszystkich ludzi według rodzaju wykonywanej przez nich pracy. Mojego życia nie

da się tak łatwo opisać.

- Może pan jednak spróbuje?

_ Zapewne chciałaby pani usłyszeć o moich kwalifikacjach zawodowych i dwudziestoletniej

nieprzerwanej pracy dla jakiejś liczącejos~ę korporacji? Niestety, moje życie nie-ułożyło się tak

prosto. Młodość spędziłem w Europie na poznawaniu filozofii i języków obcych. Własporęcznie

wybudowałem jacht i samotnie opłynąłem.świat. Sam jeden zapobiegłem wojnie plemiennej w

Nowej Gwinei, odnalazłem i zwróciłem mieszkańcom malezyjskiej wioski przedmioty ich reli-

gijnego kultu. Niestety, żadnego z tych wydarzeń nie da się udokumentować. Nigdy i nigdzie nie

mieszkałem wystarczająco długo, żeby dostać medal za długoletnią służbę - powiedział z nutką

goryczy w głosie. - Bardzo mi przykro, ale nie mogę przedstawić pani żadnego świadectwa mojej

uczciwości.

. Kat zmusiła się do uśmiechu. Zupełnie nie wiedziała, jak powinna się teraz zachować. Z tych

kilku zdań wywnioskowała, albo raczej wyczuła, że ma do czynienia z wyjątkowo dzielnym

romantykiem. Znakomicie, tylko cóż może go łączyć z taką prostą kobietą, jaką jest matka Kat?

Nie wiadomo, czy ten człowiek kiedykolwiek w życiu uczciwie pracował, a jeśli nawet tak było, to

najwyraźn.iej nie zamierzał się tym chwalić.

Pułkownik przeprosił i odszedł od stołu tłumacząc, że musi natychmiast zadzwonić do swego

maklera. Kat pomyślała, że to może być kolejna mistyfikacja urządzona na jej użytek. A może

powiedział prawdę? Zupełnie nie potrafiła tego ocenić.

Ledwo starszy pan zdążył wyjść z restauracji, przy stoliku pojawił się kelner z ogromnym bukietem

purpurowych orchidei.

- To kwiaty od tego pana, który siedzi tam przy oknie - wyjaśnił zdumionej dziewczynie. - Mam

pani życzyć "pomyślnych łowów".

Tego już za wiele. Obćy stanowczo przebrał miarę.

Kat wstała i zdecydowana na wszystko podeszła do jego stolika. Niestety, po drodze zniknął

zarówno jej gniew, jak i cała determinacja. Ten facet był taki przystojny! I właściwie dlaczego

miałaby mu robić awanturę?

- To naprawdę bardzo miło, że przysyła mi pan te wszystkie rzeczy - powiedziała cicho, siadając

obok niego przy stoliku - ale proszę już tego więcej nie robić. M uszę załatwić pewną bardzo ważną

sprą.wę, a pan mi w tym przeszkadza.

- Przepraszam. Naprawdę nie miałem zamiaru psuć pani szyków. - Uśmiechnął się do niej

uwodzicielsko. - Chociaż wydaje mi się, że pani towarzysz jest trochę za stary. Stanowczo uważam,

że ja bardziej bym do pani pasował.

Przysunął się bliżej. Nie dotknął jej, ale Kat poczuła się tak, jakby to zrobił. Jego głos, jego

spojrzenie ... Rozkoszny dreszcz przebiegł jej pO plecach. W innych okolicznościach na pewno

uległaby urokowi kogoś takiego.

- To ... nie to, co pan myśli. Terazjużmuszę wracać - powiedziała, ale nawet się nie poruszyła.

Zahipnotyzował ją tymi swoimi błękitnymi oczami.

- Czego pani chce od tego starszego pana? - zapytał obojętnie.

- Informacji - rzekła, opanowawszy ogarniające ją podniecenie. - A ten pan to twardy orzech do

zgryziema.

- O, tak - potwierdził nieznajomy, a Kat znów wydało się, że się z niej naśmiewa. - Zauważyłem.

Życzę powodzenia.

- Dziękuję - odpowiedziała i wróciła do swego stolika.

- Czy wszystkim paniom w tej restauracji wręcza się takie piękne kwiaty? - zapytał pułkownik,

zauważywszy na stole bukiet. - Zjemy jakiś deser?

T o pytanie uświadomiło Kat, że jej plan spalił na panewce. Obiad.z pułkownikiem miał być tylko

pretekstem do zdobycia bliższych informacji o starszym panu. Tymczasem pułkownik mówił

prawie wyłącznie o matce Kat i o tym, jak zabierze ją po południu na morską przejażdżkę. Czy

możliwe, że ten człowiek naprawdę jest taki miły, na jakiego wygląda? To przypuszczenie było,

niestety, sprzeczne z plotkami o licznych podbojach miłosnych pułkownika Brittmana. Kat

usłyszała o nich od pokojówki, pracującej w tym hotelu od ponad dwudziestu lat. A jednak ten

człowiek naprawdę robił wrażenie zauroczonego matką Kat. Dziewczyna zastanawiała się teraz,

Morgan Raye - Żona milionerów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: