Agatha Christie - Dlaczego nie Evans.pdf - julia05101996

A GATHA C HRISTIE

D LACZEGO NIE E VANS ?

P RZEŁOśYŁ M ICHAŁ M ADALIŃSKI

T YTUŁ ORYGINAŁU ANGIELSKIEGO : „W HY D IDN ’ T T HEY A SK E VANS ?”

W YPADEK

Bobby Jones umieścił piłkę na podstawce, przymierzył się, zrobił staranny zamach i

uderzył z mocą i szybkością błyskawicy.

Piłka — zamiast pofrunąć prosto nad torem, wznieść się, poszybować nad zdradliwym

zagłębieniem i upaść nie opodal czternastego dołka, w odległości łatwej dobitki — uderzona z

góry, potoczyła się po ziemi i wylądowała w samym środku fatalnego zagłębienia.

Jęk zawodu nie podniósł się z trybun. Jedyny świadek tej poraŜki nie wydawał się

zaskoczony. I nic dziwnego — autorem nieudanego strzału był nie amerykański mistrz golfa,

lecz tylko czwarty syn anglikańskiego pastora z Marchbolt, miasteczka na wybrzeŜu Walii.

Bobby zmełł w ustach przekleństwo.

Był dwudziestoośmioletnim męŜczyzną o miłej powierzchowności. Co prawda, nawet

najbliŜszy przyjaciel nie nazwałby go przystojnym, ale miał sympatyczną twarz, a szczere

spojrzenie jego brązowych oczu przywodziło na myśl wiernego psa.

— Z dnia na dzień gram coraz gorzej — mruknął z niesmakiem.

— Twój strzał — rzekł jego towarzysz.

Doktor Thomas był męŜczyzną w średnim wieku o szpakowatych włosach i rumianym,

wesołym obliczu. Sam nigdy nie próbował dalekich strzałów. Grał krótkie, proste piłki,

śródkiem toru — i zwykle wygrywał z błyskotliwszymi, ale nierównymi graczami.

Bobby z furią zaatakował piłkę kijem. Udało mu się za trzecim podejściem. Piłka spadła

niedaleko pola, które doktor Thomas osiągnął dwoma precyzyjnymi, choć niewyszukanymi

strzałami.

— Dołek jest twój — powiedział Bobby.

Przeszli do następnej podstawki. Doktor uderzył pierwszy. Ładny, prosty strzał, ale nie za

daleki. Bobby ustawił piłkę, poprawił, zamierzał się dłuŜszą chwilę, sztywno odchylił się do

tyłu, zamknął oczy, uniósł głowę, opuścił prawą rękę, przestrzegając jak nigdy wszystkich

zasad prawidłowego uderzenia — i piłka pofrunęła daleko, lądując pewnie w środku toru.

Odetchnął z satysfakcją. Chmura na jego obliczu ustąpiła miejsca radości zwycięstwa.

— Teraz juŜ wiem, na czym polegał mój błąd — stwierdził (zresztą bezpodstawnie).

Jeszcze jeden pewny strzał, potem mała dobitka i czwarty punkt dla Bobby’ego. Przewaga

doktora Thomasa zmniejszyła się do jednego.

Podniesiony na duchu Bobby przystąpił do szesnastej podstawki. Znów udało mu się

zrobić wszystko poprawnie, lecz tym razem cud się nie zdarzył. Wspaniały, rewelacyjny,

prawie nadludzki strzał. Tyle Ŝe… piłka poleciała pod kątem prostym do zamierzonego

kierunku.

— Gdyby poleciała tak jak trzeba, to ho, ho! — powiedział doktor Thomas.

— Gdyby… — odrzekł Bobby gorzko. — Zaraz, zdaje mi się, Ŝe słyszałem krzyk! Mam

nadzieję, Ŝe nie trafiłem nikogo.

Popatrzył bacznie w prawo. Raziło go światło. Musiał patrzeć pod słońce, które właśnie

chyliło się ku zachodowi. Na dodatek znad morza podnosiła się mgła. Krawędź klifu była

odległa o kilkaset jardów.

— WzdłuŜ urwiska idzie ścieŜka spacerowa. Ale chyba piłka aŜ tam nie doleciała? Tak czy

owak, wydawało mi się, Ŝe słyszałem krzyk. A pan?

Doktor zaprzeczył. Bobby ruszył na poszukiwanie piłki. Musiał się trochę potrudzić, ale

dopadł jej wreszcie. Nie nadawała się do wybicia, beznadziejnie uwięziona w kępie krzaków

jałowca. Próbował ją podejść parę razy specjalnym kijem przeznaczonym do uŜycia w takich

sytuacjach, ale w końcu dał za wygraną. Zawołał, Ŝe rezygnuje z tego dołka. Doktor zbliŜył

się, jako Ŝe kolejna podstawka znajdowała się tuŜ przy krawędzi urwiska.

Siedemnasty dołek był przekleństwem Bobby’ego. Przerzucenie piłki nad krawędzią klifu

zawsze sprawiało mu kłopot. Odległość moŜe nie za wielka, ale urwisko tuŜ obok dodawało

dreszczyku emocji. Przecięli szlak spacerowy, odbijający tutaj na lewo w głąb lądu i

omijający niebezpieczne osuwisko.

Doktor uderzył i piłka wylądowała bezpiecznie po drugiej stronie. Teraz Bobby wziął

głęboki wdech, uderzył… i jego piłka smętnie potoczyła się po ziemi i znikła w otchłani.

— Za kaŜdym cholernym razem robię ten sam cholerny, idiotyczny błąd — skomentował

smętnie. OkrąŜył wyrwę wypatrując zguby. W dole połyskiwało morze, jednak nieraz dawało

się którąś z piłek odzyskać. Stromizna poniŜej łagodniała, tworząc półki skalne.

Szedł powoli wzdłuŜ krawędzi. Z jednego miejsca dość łatwo moŜna było zejść na dół.

Robili to często chłopcy noszący kije: znikali za krawędzią i triumfalnie, choć zadyszani,

pojawiali się z odnalezioną piłką.

Nagle Bobby zesztywniał i zawołał:

— Doktorze, niech pan tu pozwoli. Co to moŜe być?

Jakieś czterdzieści stóp niŜej leŜało coś, co wyglądało na kupkę starych ubrań. Doktorowi

dech zaparło.

— Na Boga, ktoś spadł z urwiska! Musimy się tam dostać.

Zaczęli się wspólnie zsuwać ze skały. Bobby, młodszy i silniejszy, pomagał doktorowi. W

końcu dotarli do złowróŜbnego ciemnego tobołu. LeŜał tam męŜczyzna, około

czterdziestoletni. Oddychał jeszcze, ale był nieprzytomny.

Doktor zbadał go naprędce, obmacał kończyny, sprawdził tętno, odsunął powieki. Ukląkł

przy leŜącym i kontynuował badanie. Wreszcie podniósł wzrok na zielonego z wraŜenia

Bobby’ego.

— Nic się nie da zrobić. JuŜ po nim. Biedak. Ma złamany kręgosłup. Taak. Pewnie nie

znał tej ścieŜki, mgła się podniosła, nie zauwaŜył przepaści i spadł. A mówiłem władzom

gminnym tyle razy, Ŝeby ustawili tu barierkę.

Wstał.

— Pójdę po pomoc. Trzeba będzie wciągnąć ciało na górę. Ściemni się, zanim się z tym

uporamy. Poczekasz tu?

Bobby przytaknął.

— Na pewno nic się nie da dla niego zrobić? — upewniał się. Doktor pokręcił przecząco

głową.

— Nic. To kwestia najwyŜej dwudziestu minut, tętno słabnie szybko. Przed śmiercią moŜe

odzyskać przytomność, choć nie sądzę, Ŝeby tak się stało.

— Dobrze, zostanę. Niech pan idzie — Bobby zawahał się. — A jeśli się ocknie? PrzecieŜ

nie mam nic przeciwbólowego, nic…

— Nie będzie czuł Ŝadnego bólu. Ani trochę.

Doktor odwrócił się i zaczął się energicznie wspinać z powrotem na górę. Zamachał

jeszcze ręką na poŜegnanie, zanim zniknął za krawędzią urwiska. Bobby spoglądał za nim, a

potem zrobił parę kroków wzdłuŜ wąskiej półki na zboczu, usiadł na występie skały i zapalił.

Był wstrząśnięty. Nigdy dotąd nie zetknął się ze śmiercią.

Co za pech! Pasmo mgiełki pięknym popołudniem, fałszywy krok i… — nie Ŝyjesz.

Mocny, zdrowy męŜczyzna — pewnie nigdy w Ŝyciu nie chorował. Bladość nadchodzącej

śmierci nie zdołała jeszcze zniweczyć zdrowej opalenizny jego skóry. Człowiek, który

przebywał duŜo w tropikach. Bobby zaczął się mu przypatrywać dokładniej: sztywne,

kręcone, kasztanowate włosy, które na skroniach lekko tknęła siwizna, wydatny nos, mocne

szczęki, białe zęby widoczne zza rozchylonych warg. Szerokie ramiona i mocne, męskie

dłonie. Nogi rozrzucone pod nienaturalnym kątem. Bobby wzdrygnął się i wrócił spojrzeniem

do twarzy leŜącego. Była to twarz o regularnych rysach, wyraŜająca zdecydowanie i

zaradność. Oczy, pomyślał, miał pewnie niebieskie…

W tym momencie powieki męŜczyzny uniosły się. Oczy były, rzeczywiście, niebieskie:

czystym, głębokim błękitem. Patrzył wprost na Bobby’ego, bez śladu niepewności czy

oszołomienia, z uwagą, lecz pytająco.

Bobby poderwał się i ruszył w jego stronę. Zanim dotarł, tamten odezwał się, a jego głos

brzmiał zaskakująco czysto i donośnie:

— Dlaczego nie Evans?

Nagle zadygotał, jego powieki się zamknęły, szczęka opadła… Był martwy.

O JCIEC SIĘ NIEPOKOI

Bobby ukląkł przy męŜczyźnie, ale nie było wątpliwości. Ten człowiek z całą pewnością

nie Ŝył. Ostatni przebłysk świadomości, nagłe pytanie i… koniec.

Z pewnym zakłopotaniem Bobby włoŜył rękę do kieszeni marynarki zmarłego i znalazłszy

chusteczkę, nakrył mu nią ostroŜnie twarz. Nic więcej nie mógł zrobić. Wtem zauwaŜył, Ŝe z

kieszeni wysunęło się jeszcze coś — zdjęcie. Zerknął na nie: piękna kobieta, o ogromnych

oczach, juŜ nie dziewczyna, bo z pewnością miała pod trzydziestkę, o niebanalnej,

zniewalającej urodzie. To była twarz dziwnie niepokojąca i budząca nieokreśloną tęsknotę.

Zrobiła na nim wraŜenie. Niełatwo zapomnieć taką twarz, pomyślał.

Delikatnie i starannie umieścił fotografię z powrotem w kieszeni, potem znowu usiadł,

czekając powrotu doktora.

Czas się dłuŜył. Przypomniał sobie, Ŝe obiecał ojcu zagrać na organach do mszy

wieczornej o szóstej, a zbliŜała się juŜ za dziesięć szósta. Oczywiście, stary zrozumie

okoliczności, ale Ŝałował, Ŝe nie powiedział doktorowi, by uprzedził ojca. Wielebny Thomas

Jones był strasznym zrzędą. Bezustannie marudził i irytował się drobiazgami, co miało

fatalny wpływ na jego przewód pokarmowy, który reagował na to silnymi bólami. Bobby

uwaŜał ojca za starego Ŝałosnego durnia, co nie przeszkadzało mu jednak go uwielbiać.

Wielebny Thomas z kolei uwaŜał swojego czwartego syna za młodego Ŝałosnego durnia i, nie

mając tyle tolerancji co Bobby, starał się zmieniać syna na lepsze.

Biedny stary, pomyślał, będzie się miotał po schodach z góry na dół i z dołu do góry, nie

mogąc się zdecydować, czy rozpoczynać mszę, czy nie. Tak się nabuzuje, Ŝe zacznie go boleć

brzuch i skończy się na tym, Ŝe kolacja go ominie. Nie wpadnie mu do głowy prosta, rozsądna

myśl, Ŝe nie zawiódłbym go bez naprawdę waŜnego powodu. Ci po pięćdziesiątce nie mają za

grosz rozsądku: potrafią się zamartwiać na śmierć zupełnymi głupstwami. Pewnie tak ich

idiotycznie wychowano, nic juŜ nie mogą na to poradzić. Biedny, stary tatulek, za grosz

rozsądku!

Siedział tak, rozmyślając o ojcu z mieszaniną czułości i irytacji. Swoje Ŝycie w domu

rodzinnym uwaŜał za pasmo poświęceń na rzecz ojca. Pan Jones ze swojej strony postrzegał

rzecz dokładnie odwrotnie. UwaŜał, Ŝe młode pokolenie nie rozumie ani nie docenia jego

poświęceń. Jak widać na tym przykładzie, poglądy na ten sam temat mogą się róŜnić

diametralnie.

Dlaczego doktora jeszcze nie ma? Powinien juŜ się pojawić z powrotem! Bobby podniósł

się i zaczął przytupywać ze zniecierpliwienia. Nagle usłyszał coś nad sobą i spojrzał do góry z

nadzieją, Ŝe oto nadchodzi pomoc i Ŝe nie będzie juŜ dłuŜej potrzebny.

Nie był to jednak doktor, tylko jakiś nieznajomy w pumpach.

— Coś się tu stało? — zawołał przybysz. — Jakiś wypadek? Mogę panu w czymś pomóc?

Głos wysokiego męŜczyzny brzmiał przyjemnym tenorem. Bobby nie widział go wyraźnie

w szybko zapadającym zmierzchu. Wyjaśnił krótko, co się wydarzyło, a tamten, zaskoczony i

wstrząśnięty, zawołał:

— MoŜe mógłbym się na coś przydać? Pójść po pomoc albo co?

Bobby wyjaśnił, Ŝe pomoc przyjdzie lada chwila, i zapytał, czy nieznajomy nie widzi

czegoś z góry.

— Nie, jak dotąd nikt nie nadchodzi.

— Wie pan — ciągnął Bobby — jestem umówiony na szóstą, mam grać na organach do

mszy.

— A nie chce go pan tak zostawić…

— Właściwie nic tu po mnie, gość nie Ŝyje i tak dalej, ale jakoś głupio…

Przerwał, nie umiejąc, jak zawsze gdy był zaŜenowany, wyrazić słowami swych emocji.

Agatha Christie - Dlaczego nie Evans.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: