Kava_Alex_-_Trucizna.pdf

Alex Kava

Trucizna

(Whitewash)

Przełożyła Katarzyna Ciążyńska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Czwartek, 8 czerwca

EcoEnergy Industrial Park

Tallahaasee, Floryda

Doktor Dwight Lansik nie miał najmniejszej ochoty patrzeć w dół. Nie cierpiał zapachu

unoszącego się spod stalowej kratownicy, który przypominał dziwną mieszankę woni smażonej

wątróbki, kanału ściekowego i zepsutego mięsa. Wiedział, że ten smród prędko go nie opuści,

nawet jeśli będzie stał długo pod prysznicem i szorował się tak mocno, aż jego skóra zrobi się

czerwona i obolała. To właśnie z tego powodu zazwyczaj unikał kładek i pomostów nad

srebrnoszarymi kontenerami i labiryntem łączących je rur. Wystrzegał się zwłaszcza spacerów

nad zbiornikiem z potężną otwartą pokrywą, który kojarzył mu się z wielką uśmiechniętą

paszczą, kiedy wrzucano do niego ładunek z ostatnich tego dnia ciężarówek. Niestety, akurat w

tym miejscu Ernie Walker, szef produkcji, wyznaczył mu spotkanie.

To właśnie cały Ernie. Nawet jeśli zwraca się do kogoś z jakąś kretyńsko banalną sprawą,

zawsze musi robić to ostentacyjnie. W minionym tygodniu zmusił Dwighta do spotkania

dokładnie pod rurą odpływową, by Dwight sam poczuł, że była za bardzo rozgrzana.

– Ernie, mogłeś mi po prostu powiedzieć, że ta cholerna rura jest za gorąca – warknął

Dwight, a Ernie tylko wzruszył ramionami i odparł:

– Lepiej samemu się przekonać.

Ernie miał rację, choć Dwight niechętnie to przyznawał. Gdyby nie został ściągnięty do

strefy dekompresji, nigdy by nie odkrył rzeczywistego problemu, o wiele poważniejszego niż

nadmiernie rozgrzana rura odpływowa. No bo niby kiedy i w jaki sposób? Pracował przecież w

laboratorium, tam było jego miejsce i tam wolał przebywać, analizując i wyliczając czas i

temperaturę gotowania. Zajmował się recepturami i wzorami.

Jego żona, Adele, często z niego żartowała. To wspomnienie zabolało go. Adele nie było już

od roku, a on nadal bardzo za nią tęsknił. Tak, żartowała – a może go prowokowała – że

Dwightowi wystarczy jedno spojrzenie, by określić skład każdego organizmu opartego na

związkach węgla, włączając w to jego samego. Przyznawał, że to prawda. Ważył zaledwie

siedemdziesiąt kilogramów i wiedział, że składa się na to dokładnie czternaście kilogramów

tłuszczu, niecałe trzy kilo gazu, niespełna trzy kilo związków organicznych i prawie czterdzieści

dziewięć kilogramów wody. Ale takie rzeczy Dwight i tak powinien wiedzieć. Za to z pewnością

nie można było od niego oczekiwać, że będzie miał pojęcie o tym, czy każdy zawór do

zmniejszania ciśnienia jest w pełni sprawny ani czy któraś z kolumn destylacyjnych nie została

zapchana. To wchodziło w zakres kompetencji Erniego.

Do obowiązków Erniego nie należało z kolei grzebanie w programach komputerowych, które

kontrolują proces produkcji i dyrygują nim – kolejność działań i temperatura, poszczególne etapy

przetwarzania, to, jak długo i jak szybko wsad przesuwa się rurami, a także, co dzieje się z

ostatecznym produktem i odpadami. Nie, to nie leżało w kompetencjach Erniego, do tego

uprawniony był wyłącznie Dwight. To on, twórca tego programu, jako jedyny miał prawo i

możliwość zmieniania go i wnoszenia poprawek. Ale te chciwe dranie znalazły sposób, żeby to

obejść, żeby go zignorować. Teraz Dwight miał tylko nadzieję, że Ernie nie odkrył kolejnego

charakterystycznego sygnału, na który on jeszcze nie zdążył zareagować.

Nagle Dwight chwycił się barierki, by utrzymać równowagę. Czyżby stalowa krata pod jego

stopami zaczęła wibrować?

Obejrzał się na drabinę na końcu kładki. Czy słyszałby, jak Ernie wspina się po chwiejnych

metalowych szczeblach? Ochronne zatyczki w uszach tłumiły hałas urządzeń, szum i

pobrzękiwanie rur i zwojów wężownic, które wiły się zygzakiem od zbiornika do zbiornika,

syczenie hydrauliki i jęk wirników, a nawet chlupot płynu w dole. A jednak, chociaż kładka

zachybotała się przez moment, na jej końcu nikogo nie było widać.

Dwight czekał – lada chwila spodziewał się zobaczyć na szczycie drabiny dłonie Erniego. Z

łoskotom podjechała kolejna cysterna, biegi zazgrzytały, chmura oparów benzyny uniosła się w

górę. Kładka znów się zakołysała. Być może to tylko wibracje spowodowane przez samochód.

Albo wyobraźnia Dwighta.

Poprawił okulary ochronne i zerknął na zegarek. Dzień pracy dobiegł końca. Gdzie, do

diabła, podział się Ernie? Dwight miał nadzieję, że wyjdzie trochę wcześniej, a teraz zapowiada

się, że utknie w korku. Ten człowiek w hotelu Marriott na lotnisku będzie musiał na niego

poczekać. A zresztą, co z tego? Czy powinien się tym przejmować? I tak bez niego nie zaczną,

nic bez niego nie zrobią. Po kilku krótkich rozmowach telefonicznych zorientował się, że chcą

uzyskać od niego możliwie najwięcej informacji. Do diabła, mają szczęście, że zdecydował się

postąpić uczciwie.

To swojej babce zawdzięczał imię po wielkim generale Dwighcie D. Eisenhowerze, lecz ani

razu w swoim życiu Dwight Lansik nie zachował się jak przystało na generała. Zamiast tego

zawsze był potulnym i posłusznym szeregowcem czy sługą, harował jak wół i pozwalałby inni

przypisywali sobie zasługi wynikające z jego heroicznej pracy. Najwyższa pora wziąć sprawy w

swoje ręce. Co z tego, że przyjedzie do hotelu trochę spóźniony? To bez znaczenia, ci ludzie i tak

rzucą się na każdą najmniejszą informację, którą on posiada, rzucą się jak wygłodzone sępy,

gotowe porwać na strzępy i zniszczyć wszystko, co stworzył ciężką pracą. Niech czekają.

Zmusił się, by spojrzeć w dół. Gęsta zupa, którą nazywali wsadem, bulgotała i wirowała w

zbiorniku o pojemności dziesięciu tysięcy litrów, skąd była później wysysana dalej i przepychana

do potężnych ostrzy, które kroiły, siekały i mieliły to wszystko na grudki wielkości ziarnka

grochu. Gazy gnilne powstawały w tej miksturze całkiem naturalnie, bez żadnej elektronicznej

ingerencji czy stymulacji. Nie, ten smród nie był tworem człowieka, lecz naturalnym i

nieuniknionym skutkiem wrzucenia do jednego zbiornika psujących się odpadów z rzeźni:

oślizgłych jelit, krwi w kolorze rdzy i jasno-pomarańczowych gąbczastych płuc, które pływały i

podskakiwały na powierzchni obok zgniłych kurzych łbów z nienaruszonymi, otwartymi oczami.

Przecież kurczaki chyba też mają powieki?!

Chryste, co za fetor! Oczy piekły Dwighta pomimo ochronnych okularów. Nie patrz w dół,

powiedział sobie, żeby powstrzymać odruch wymiotny.

Po raz wtóry zerknął na zegarek, przesuwając go na swoim kościstym nadgarstku. Rolex wart

był więcej niż jego samochód, dostał ten skromny prezent od dyrektora generalnego z okazji

otwarcia zakładu. Nosił go, by przypominać swoim podwładnym, że jest w tej firmie bardzo

ważną osobą, choć tak naprawdę uważał, że to jarmarczny gadżet i wyrzucanie pieniędzy.

Gdzież, do diabła, podziewa się Ernie Walker? Jak śmie skazywać go na czekanie w palącym

słońcu i w tym obrzydliwym smrodzie?

Dwight przechylił się przez barierkę z nadzieją, że kładka przestanie się kołysać. Zaczęło mu

się robić niedobrze. Podkoszulek przykleił się do pleców jak druga skóra. Dwoma szybkimi

ruchami podciągnął starannie zawinięte rękawy wyprasowanej błękitnej koszuli, rozpiął

kołnierzyk i rozluźnił krawat. Nie pomogło. Stłumione hałasy łączyły się ze sobą w ryk, aż głowa

zaczęła mu pękać z bólu. Zdjął żółty kask i przetarł czoło. Stracił na moment równowagę, gdyż

lekko zakręciło mu się w głowie, i nawet nie zauważył, że od tyłu ktoś się do niego zbliża.

Pierwsze pchnięcie rzuciło go na barierkę. Miał wrażenie, że powietrze uciekło mu z płuc.

Zgiął się wpół, a barierka wcisnęła mu się w żołądek. Zanim złapał oddech, poczuł, że ktoś

chwyta go za nogi i podnosi.

– O Boże! – krzyknął, chwytając się kurczowo barierki.

Zaciskał mocno dłonie na stalowej barierce, wisiał na niej. Chciał oprzeć na czymś stopy, ale

tylko ślizgał się po betonie. Nie było tam żadnego występu, żadnych pęknięć, zupełnie nic. Ręce

go rozbolały, ściskał metal palcami mokrymi od potu.

Próbował spojrzeć w górę, błagać o ratunek, ale jego głos był taki słaby, jakby dochodził z

daleka, i dodatkowo stłumiony przez zatyczki w uszach. Wiedział, że nikt nie usłyszy go w tych

wibracjach, zgrzytach i pobrzękiwaniach. Mimo to pomiędzy oddechami zanosił błagania do

cienia, który znajdował się nad nim, do tej wielkiej postaci, wokół której słońce za plecami

tworzyło efekt aureoli. Okulary mu zaparowały, kask wpadł do gęstej zupy. Z powodu zatyczek

w uszach zdawało mu się, że jego krzyk rozlega się wyłącznie w głowie.

Kiedy rura spadła z całą siłą na palce Dwighta, był przekonany, że połamała mu kości.

Pomimo bólu nadal ściskał metalową barierkę, lecz wkrótce jego palce stały się bezwładne.

Kiedy rura uderzyła go w głowę, czuł, że traci panowanie nad ciałem.

Czuł też, że leci w dół. Świadomość opuściła go niepostrzeżenie. Słyszał wibracje

otaczającej go gęstej mazi, które przypominały fale oceanu rozbijające się o brzeg. Przez

zlewające się w jedno mętną rdzawą wodę i niebieskie niebo widział podskakujące obok kurze

łby z szeroko otwartymi oczami.

Dwight Lansik bardzo dobrze wiedział, że za parę minut maź go wessie, połknie go w

całości, że stanie się częścią mieszanki, którą sam stworzył. Był zatem wdzięczny, kiedy

wreszcie wszystko pochłonęła czerń.

Colin Jernigan kroczył żwawo przez zatłoczony hol hotelu Marriott, próbując znaleźć jakieś

spokojne miejsce. Wibracje w telefonie komórkowym nie ustawały. Colin przepchnął się obok

dwóch ospałych biznesmenów, o mały włos nie potykając się o wielkie walizki, które za sobą

ciągnęli.

– Tak? – warknął w końcu do mikrofonu.

Odpowiedziała mu cisza. Przeszedł przez obrotowe drzwi, i z hałasu rozmów wpadł w szum

silników samochodowych. W dalszym ciągu fatalnie słyszał.

– Proszę mówić.

– Spotkanie właśnie zostało odwołane – powiedział w końcu męski głos.

Nie rozpoznał go, ale to nie miało znaczenia. Jeśli ten człowiek zna numer jego telefonu, to

znaczy, że ma prawo do niego dzwonić. Colin nie odpowiedział, nie musiał tego robić, ponieważ

niemal natychmiast usłyszał kliknięcie, a potem ciągły sygnał.

Wsunął telefon do kieszeni marynarki. Nie był zdziwiony ani rozczarowany, dawno temu

pozbył się tych dwóch bezwartościowych emocji. Mimo to jego palce trafiły na złotą spinkę do

krawata. Potarł ją kciukiem, jakby na szczęście, równocześnie poprawiając krawat i przeglądając

się w szybie pustej kabiny portiera hotelowego.

Przetarł oczy i przyjrzał się uważnie swojemu odbiciu. Wyglądał okropnie. Wkrótce

wszystkie włosy przedwcześnie mu posiwieją. Ramiona miał tak przygarbione, że natychmiast je

wyprostował. Ból w karku świadczył o tym, że być może siwizna wcale nie jest przedwczesna.

Niepotrzebna podróż, cały dzień zmarnowany. Wolał nie myśleć, jak powie o tym szefowej,

bo będzie wściekła, był tego pewny. Zastanowił się krótko, dlaczego doktor Lansik w ostatniej

chwili się wycofał.

Colin Jernigan wzruszył ramionami i zerknął na zegarek. Potem zaczął szukać wzrokiem

lotniskowego autobusu. Zdrzemnie się trochę w drodze powrotnej, może nawet zdoła dotrzeć do

Waszyngtonu przed dziennikiem o jedenastej wieczór.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: