Schmandt Piotr - Sprawy inspektora Brauna 001 - Pruska zagadka.pdf - Schmandt Piotr - doll_house

Schmandt Piotr

Pruska zagadka

Sprawy inspektora Brauna.

Podróż inspektora Brauna.

Inspektor Ignaz Braun przetarł miękką chusteczką okrągłe szkiełka

okularów. Bez nich czuł się jak bez ręki.

Szybkim ruchem nałożył na nos cudowny wynalazek, dzięki któremu

najważniejszy ze zmysłów mógł z całą ostrością rejestrować i oceniać błahe z

pozoru elementy układanki tworzącej rzeczywistość. Pociąg miarowo turkotał,

rytmiczne odgłosy toczących się kół wprawiały inspektora w doskonały nastrój.

Wprawdzie Ignaz Braun najlepiej czuł się w swojej przytulnej berlińskiej

garsonierze przy Diirenergasse, jednak i on od czasu do czasu odczuwał

właściwą młodemu jeszcze człowiekowi potrzebę wyrwania się w świat,

chociażby miało ono oznaczać chwilowe zaszycie się na prowincji.

W przedziale drugiej klasy oprócz inspektora siedziało troje ludzi. Starszy

pan o kościstej twarzy i siwym wąsiku czytał z namaszczeniem gazetę, której

nie wypuścił z rąk od chwili wejścia do pociągu na stacji w Szczecinie.

„Urzędnik podatkowy średniej rangi, może powiatowy inspektor szkolny,

luteranin, przykładny ojciec kilkorga dzieci, głosuje na prawicę od co najmniej

trzydziestu lat i kocha cesarza jak siebie samego. Nie miewa ekstrawagancji i

nie chodzi do kabaretu” - ocenił inspektor towarzysza podróży. Znacznie

częściej wzrok Ignaza Brauna wędrował w stronę eleganckiej młodej kobiety

siedzącej naprzeciwko i trzymającej na krągłych kolanach wiercącą się

dwuletnią dziewczynkę.

Inspektor należał do tych mężczyzn, którzy nie przejawiają wyzywającej

śmiałości w kontaktach z kobietami.

Lubił wzbudzać zainteresowanie u szykownych dam, schlebiało mu, jeżeli

zostawał obdarowany czarownym uśmiechem lub dyskretnym gestem

świadczącym o życzliwości rozmówczyni. Za nic w świecie inspektor Braun nie

odważyłby się jednak na zalecanie się do kobiet; nie leżało w jego naturze

wdzięczenie przejawiające się przybieraniem póz widywanych w trakcie spaceru

po ogrodzie zoologicznym w okolicach klatek z makakami czy pawianami.

Tego dnia policjant mógł bez obawy narażenia się na podejrzenia

ponętnej kobiety kierować w jej stronę aksamitne spojrzenia, udając, że

przypatruje się z życzliwością jedynie żywotnemu maleństwu.

Zwięźle oceniwszy nudnego urzędnika podatkowego, Braun z zapałem

chłonął każdą cząstkę aury roztaczanej przez młodą damę. Subtelny kapelusz z

jasnożółtymi czereśniami okrywał czarne włosy wychylające się niekiedy na

policzki zaróżowione lekko od wysiłku, nieuniknionego przy opiece nad

dzieckiem ciekawym świata. Wyszukana i skromna elegancja pasażerki nie

uszła uwadze Ignaza.

Kobieta nie należała do osób przesadnie szczupłych, jej kształty

uśmiechały się do młodego policjanta każdym ruchem, oszczędnym i

kontrolowanym. Dama niekiedy karciła dziecko i sadowiła je na kolanach z

takim wdziękiem, jakby sięgała po czekoladkę firmy Sarotti albo filiżankę kawy

ze śmietanką. Uroku towarzyszce podróży inspektora dodawały rzadko przez

kobiety używane okulary, przedmiot łączący Ignaza z nieznajomą. Braun

wiedział, że gdyby ujrzał damę na ulicy, byłaby ona dumna i wyniosła, może

nawet sprawiałaby wrażenie obrażonej na cały świat.

Starczył drobny gest, ciepłe słowo, zainteresowanie okazane dziecku, i

znikała gdzieś jej rezerwa i chłód.

Policjant zdawał sobie sprawę, że nie zamieni z kobietą ani jednego

znaczącego słowa, że najpóźniej u celu własnej podróży ostatni raz spojrzy na

jej postać, ale starał się o tym nie myśleć. Chwytał zachłannie każdą okazję i

spoglądał naprzeciwko pogodnie, ciesząc się z tak miłych okoliczności podróży.

Ignaz Braun nie oczekiwał od życia wiele i należał do rzadkiej kategorii ludzi

radujących się promykiem słońca pośród ciemności świata, z którymi miał do

czynienia na co dzień.

Niski i przyjemny głos kobiety nie zdziwił inspektora.

Uderzająca była jedynie melancholijna nuta przebijająca się w każdym

słowie damy, do dziecka mówiącej po polsku. Starszy pan nie wychylał nosa

spoza swojej gazety, Braun natomiast kilka razy odezwał się do towarzyszki

podróży i był przez nią pytany o rozmaite błahostki.

Niestety, nie wypadało biednemu inspektorowi wpatrywać się nieustannie

w świeże oblicze powabnej istoty.

Ignaz Braun, jako człowiek interesujący się wieloma dziedzinami życia i

obarczony zawodową niejako ciekawością, tak potrzebną w stołecznym

Wydziale Zabójstw, uważnie analizował mijane krajobrazy. Pociąg odjechał

przed chwilą ze stacji Słupsk i spiesznie podążał na wschód ku dalszym celom.

Słotny marcowy dzień widać zatrzymywał ludzi w ciepłych domach, skoro w

przedziale inspektora nie zaszła żadna zmiana. Podróżowali jedynie ci, których

zmuszały do tego okoliczności. Monotonny krajobraz pełen nagich jeszcze

drzew i szarych, umęczonych długą zimą płaskich pól pozwalał Ignazowi skupić

się na celu podróży. Brunatne punkciki widocznych w oddali zabudowań tylko

na moment rozpraszały policjanta. Bardziej zajmowały go ciemne oczy sąsiadki,

ale ich blask inspektor w umiejętny sposób potrafił umieścić w myślach obok

układanki obrazującej zadziwiające wydarzenia, których miał stać się kolejnym

uczestnikiem.

Ignaz oparł wygodnie plecy o pluszową tkaninę miękkiego fotela i raz

jeszcze pogrążył się w myślach dotykających najmroczniejszych zakamarków

ludzkiej duszy.

O wszystkim dowiedział się z prasy. „Berliner Beobachter” szeroko

rozpisywał się na temat wydarzenia, które wstrząsnęło mieszkańcami

spokojnego miasteczka w Prusach Zachodnich należącego do regencji

gdańskiej. Śladem gazety na miejsce podążyli dziennikarze konkurencyjnych

tytułów, ale tamten pierwszy artykuł zrobił na Ignazu największe wrażenie.

Krótkie zdania jak cięcia lancetu rzeźbiły kształty kolejnych faktów i domysłów.

„Jakież ona ma piękne policzki...” - po raz kolejny zauważył inspektor Braun i

Schmandt Piotr - Sprawy inspektora Brauna 001 - Pruska zagadka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: