SAARLOOSWOLFHOND.pdf

Wzorzec FCI nr 311

SAARLOOSWOLFHOND

Kraj pochodzenia: Holandia

Data publikacji obowiązującego wzorca: 22.01.1999

Użytkowanie: Wilczur Saarlosa nie był wyhodowany z myślą

o określonej użytkowości. Ma jednak cechy, które czynią z niego odda-

nego i godnego zaufania psa do towarzystwa.

Klasyfikacja FCI:

Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.

Sekcja 1 - Psy pasterskie.

Próby pracy nie wymagane.

RYS HISTORYCZNY:

Leendert Saarloos (1884-1969) był miłośnikiem natury i psów. W jego

przekonaniu psy stały się jednak zwierzętami zbytnio uczłowieczonym,

postanowił więc przywrócić naturalne cechy swej ulubionej rasie -

owczarkom niemieckim - aby stały się na powrót prawdziwymi psami

pracującymi. W tym celu skojarzył owczarka niemieckiego o imieniu

Gerard van der Fransenum, reprezentującemu klasyczny typ pruski,

z wilczycą Fleuri, pochodzącą z syberyjskiego podgatunku wilka

europejskiego (1932). Z kojarzeń suk mieszańców z ich własnym

ojcem powstała wyjściowa populacja psów, w których żyłach płynęła

jedna czwarta krwi wilczej. Z nich, na drodze ostrej selekcji, powstała

nowa rasa, nazwana wilczurem europejskim.

Początkowo psy te sprawdzały się w pracy przewodników niewi-

domych, i taką właśnie użytkowość uznano za najwłaściwszą. Jednak

z czasem, w miarę zwiększania się procentu krwi wilczej w populacji,

odziedziczone po owczarku niemieckim cechy, predystynujące do tej

pracy, zostały zagubione, i stało się jasne, że powstał pies o cechach

zwierzęcia bliskiego naturze, ale bez predyspozycji do jakiejkolwiek

pracy. Rasę uznano ostatecznie w roku 1975 i nazwano wilczurem

Saarloosa, co było należnym hołdem , złożonym pamięci jej twórcy.

Od tego czasu rasą tą zajmuje się Nederlandse Vereniging van

Saarlooswolfhonden, który opracował niniejszy wzorzec.

WYGLĄD OGÓLNY:

Wilczur Saarloosa to pies mocnej budowy, którego wygląd (cechy

budowy, ruch i szata) przypomina wilka. Ma harmonijną budowę,

a choć kończyny jego są dosyć długie, to nie powinien wygląd na

wysokonożnego. Wyraźny jest dymorfizm między poszczególnymi

płciami.

WAŻNE PROPORCJE:

Długość wilczura Saarloosa jest większa od jego wysokości. Proporcja

długości mózgoczaszki do długości kufy wynosi 1 do 1.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Jest to pies żywego usposobienia, tryskający energią, z cechami nieza-

leżności i dumy. Posłuszny jest jedynie, gdy sam tego zechce; nie ma

poddańczej natury. Swemu panu jest oddany i można na nim polegać

w znacznym stopniu. Wobec obcych jest dosyć podejrzliwy i pełen rez-

erwy. Ta rezerwa i odziedziczona po wilku skłonność do salwowania się

ucieczką w nieznanej sytuacji są typowymi cechami rasy, które powin-

ny zostać zachowane. Każdy, kto ma do czynienia z wilczurem

Saarloosa, musi mieć świadomość tych cech i odnieść się do nich ze

zrozumieniem. Nagłe, wymuszone zbliżenie się do psa może wzbudzić

w nim przemożną, nie dającą się opanować chęć ucieczki. Gdy nie jest

ona możliwa, na przykład, gdy pies trzymany jest na smyczy, może

zachowywać się nerwowo.

GŁOWA:

Powinna sprawiać wrażenie wilczej, a jej wielkość powinna harmoni-

zować z wielkością tułowia. Oglądana z góry i z boku ma kształt klina.

Charakterystyczna jest linia, którą tworzy kufa i dobrze rozwinięte łuki

jarzmowe; jej to, oraz właściwemu kształtowi i pozycji oczu, głowa tego

psa zawdzięcza pożądany, wilczy wygląd.

Mózgoczaszka:

Czaszka: szeroka i płaska; nie powinna być jednak nadmiernie szeroka,

gdyż głowa traci wówczas pożądany kształt klina. Zarówno

potylica, jak i oczodół nie powinny być wyraźnie widoczne. Łuki

brwiowe płynnie przechodzą w czaszkę.

Stop: przejście od czaszki do kufy jest lekko zaznaczone.

Trzewioczaszka:

Nos: trufla nosa jest mocno pigmentowana. Grzbiet nosa prosty.

Wargi: przylegające, nie obwisłe.

Szczęka: nie powinna sprawiać wrażenia zbyt masywnej w stosunku do

czaszki, bo wówczas głowa traci wilczy kształt.

Żuchwa: nie przesadnie zarysowana.

Uzębienie: Mocne szczęki stykają się w zgryzie nożycowym, który może

być bardzo ciasny.

Oczy: pożądane żółte, kształtu migdała. Osadzone nieco skośnie, ani

okrągłe, ani wypukłe, z dobrze przylegającymi powiekami. Wyraz

czujny, pełen rezerwy, ale nie nerwowy. Oczy są bardzo ważną

cechą rasy, podkreślającą jej wilczy wygląd. Właściwy wyraz

może być osiągnięty tylko wtedy, gdy są jasne. W ocenie psa

należy przykładać wielką uwagę do barwy, kształtu i prawi-

dłowego osadzenia oczu. Z wiekiem jasna barwa oka może ściem-

nieć, ale zawsze powinno ono zachowywać żółtawy odcień; ten-

dencja do odcieni brązu jest niepożądana. Oko ani oczodół nie

powinny wystawać z czaszki, lecz być w nie dobrze wtopione;

wyraźnie widoczny oczodół, mocno zaznaczone łuki brwiowe

i stop są niepożądane.

Uszy: średniej wielkości, mięsiste, trójkątne, z zaokrąglonymi czubkami,

owłosione wewnątrz. Osadzone na wysokości oczu, są bardzo

ruchliwe i odzwierciedlają uczucia i emocje psa. Nie powinny być

szpiczaste, ani zbyt wysoko osadzone. Z kolei uszy osadzone

nisko zmieniają typowy wyraz głowy i są równie niepożądane.

SZYJA:

Sucha i dobrze umięśniona, bardzo płynnie przechodząca w linię

grzbietu; równie płynna jest linia dolna szyi. Szyja bywa, zwłaszcza

zimą, ozdobiona piękną grzywą. Skóra na szyi nie powinna być obfita.

Dla psów tej rasy typowe jest trzymanie szyi i głowy w kłusie niemal

zupełnie poziomo.

TUŁÓW:

Długość wilczura Saarloosa jest nieco większa od jego wysokości.

Grzbiet: prosty i mocny.

Żebra: normalnie wysklepione.

Klatka piersiowa: jej dolna, płynna linia sięga co najwyżej łokcia. Od

przodu klatka i odległość między nogami są umiarkowanie szero-

kie. Zbyt potężna klatka piersiowa jest niepożądana, bo nie jest to

budowa właściwa dla niezmordowanego kłusaka. Sylwetka

powinna być raczej lekka i zdecydowanie wilcza.

Linia dolna: nieznacznie podkasana.

OGON:

Gruby, obficie owłosiony, sięgający co najmniej stawu skokowego.

Sprawia wrażenie nisko osadzonego, co podkreślone jest jeszcze przez

lekkie zagłębienie w miejscu, gdzie jest osadzony. Noszony jest

w kształcie szabli lub niemal prosto. W pobudzeniu i w kłusie może być

niesiony trochę wyżej.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie:

Proste i dobrze umięśnione. Kościec niezbyt ciężki, na przekroju owal-

ny. W zestawieniu z tułowiem wydają się dość lekkie.

Łopatki: dostatecznie szeroka i długa, normalnie ustawiona (pod kątem

około 30 stopni do pionu).

Ramiona: tej samej długości, co łopatka; kąt między łopatką i ramieniem

normalny, nie za głęboki.

Łokcie: dobrze przylegające do boków, ale nie wciśnięte. Właściwe

wysklepienie żeber i prawidłowe ustawienie łopatki i ramienia

powodują, że przednie nogi są umiarkowanie szeroko rozsta-

wione.

Łapy: zajęcze, dobrze umięśnione i wysklepione, z mocnymi opuszkami.

Dzięki nim i mocnemu, lekko nachylonemu śródręczu, pies

porusza się bardzo sprężyście. W postawie łapy mogą być zwró-

cone trochę na zewnątrz.

Kończyny tylne:

Miednica normalnie ustawiona, ale wydaje się bardziej nachylona

z powodu nisko osadzonego ogona, co podkreślone jest jeszcze przez

małe wgłębienie nasady. Kątowanie tyłu odpowiada kątowaniu frontu.

Lekki ruch, tak charakterystyczny dla rasy, zależy w największym stop-

niu od odpowiedniego kątowania stawów kolanowych i skokowych;

jakiekolwiek nieprawidłowość są natychmiast widoczne w ruchu.

Dopuszczalna postawa lekko iksowata.

Uda: normalnej długości i szerokości, dobrze umięśnione.

Stawy kolanowe: nieprzesadnie kątowany.

Stawy skokowe: umiarkowanie kątowane. Kości i mięśnie pozwalają na

optymalną ruchomość stawu.

Śródstopia: dostatecznie długie, nie za krótkie, umiarkowanie nachy-

lone.

Łapy: dobrze wykształcona i wysklepiona.

CHODY:

Wilczur Saarlosa jest niezmordowanym kłusakiem, który swoim tem-

pem pokonywać może bez wysiłku znaczne dystanse. Pies ten właściwie

nie męczy się kłusem, w czym przypomina wilka, Ruch jest bardzo

lekki, inny od ruchu większości psów. Odpowiedni ruch zależy przede

wszystkim od szczegółów budowy, a zwłaszcza od kątowania kończyn.

W swobodnym kłusie pies niesie szyję i głowę nisko, niemal poziomo,

i wtedy szczególnie widać klinowaty kształt głowy i osadzenie oczu.

W typowym dla rasy, niezmordowanym kłusie krok nie jest długi, gdyż

taki powodowałby znaczny wydatek energii i traciłby na lekkości.

OKRYWA WŁOSOWA:

Sierść: letnia znacznie różni się od zimowej. Ta ostatnia cechuje się obfi-

tością podszerstka, który razem z włosem okrywowym tworzy

gęstą szatę, pokrywającą całe ciało psa i tworzącym grzywę wokół

szyi. Latem podszerstka jest mało, przeważa włos okrywy. Ilość

podszerstka zmienia się w zależności od temperatury, ale powin-

no być go zawsze choć trochę. Ważne, by cały brzuch,

wewnętrzne strony ud i moszna były porośnięte włosem.

Maść: Występują następujące umaszczenia:

- wilcza i dzicza w różnych odcieniach, od jasnego po ciemne,

- płowa i brązowa, zwana „bos” (leśna),

- od jasnokremowej do białej,

- pigmentacja nosa, powiek, warg i pazurów czarna u psów maści

wilczej, dziczej i białej; u kremowych, płowych i brązowych

powinna być czekoladowa. Sierść jest wyraźnie jaśniejsza na

spodzie ciała, wewnętrznych stronach ud i końcach portek.

- u psów szarych, dziczych, płowych i brązowych zewnętrzne strony

kończyn są ciemne, ponadto występuje u nich ekspresyjna

maska.

WZROST:

Wysokość w kłębie: bywa u tej rasy dość zmienna.

pies 65 - 75 cm

suka 60 - 70 cm

Dopuszczalne nieznaczne przekroczenie górnej granicy wzrostu.

WADY:

Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady

i oceniane w zależności od stopnia nasilenia.

Głowa:

- Oczy okrągłe lub wypukłe.

- Wyraźnie widoczne oczodoły, łuki brwiowe nie wtopione płynnie

w czaszkę. Wada ta występuje zwykle razem z mocno zaznac-

zonym stopem i okrągłymi oczami.

- Uszy osadzone wysoko lub ostro zakończone.

- Uszy rozstawione na zewnątrz.

Tułów:

- Zbyt głęboki lub krótki.

Ogon:

- Zakręcony albo noszony nad grzbietem.

Kończyny:

- Zbyt ciężki kościec.

Okrywa włosowa:

- Barwy mało intensywne niepożądane.

- Ciemny nalot rozłożony tak, że tworzy siodło.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: