Bunch Chris - Ostatni legion 3 - Impet burzy.pdf - Bunch Chris - Raptor87

Bunch Chris

Christopher R. Bunch

Ur.: 22 grudnia 1943, Fresno / Kalifornia / USA

Zm.: 4 lipca 2005

Urodził się w Fresno w Kalifornii . Bunch słuŜył na

wojnie wietnamskiej jako dowódca patrolu. Publikował

równieŜ teksty publicystyczne w czasopismach " Rolling

Stone " i " Stars and Stripes ".

Chris Bunch to były Ŝołnierz armii amerykańskiej, autor

scenariuszy telewizyjnych, dzienikarz i pisarz.

Popularność zdobył ośmiotomowym cyklem "Sten"

napisanym wspólnie z Allanem Colem. Dzięki

doświadczeniu wojskowemu i bojowemu świetnie "czuje

się" w realiach militarnej SF.

Dla "The Langnes"

Czyli Stacy, Glena, Michaeli i Annalee

Rozdział 1

Cumbre/Cumbre D

Urzędniczka opuściła modne okulary w stylu retro i spojrzała na dość dziwną, stojącą przed

nią parę. Dziwną nawet jak na to, co widuje się w centrum operacyjnym portu kosmicznego.

Jeden z tych dwóch był człowiekiem, tyle Ŝe wyrośniętym prawie na dwa i pół metra i

zbudowanym jak zapaśnik. Głowę zdobiła mu przedwczesna łysina, a z naszywki sił

Konfederacji na kombinezonie pilota moŜna było wyczytać, Ŝe osobnik ów nosi stopień centa i

nazywa się DILL.

Jego towarzysz był jeszcze wyŜszy, i naleŜał do rasy musthów, którzy rok wcześniej, po

nader okrutnej wojnie, zostali pokonani i wyrzuceni z układu. Porastała go sierść z pręgami w

róŜnych odcieniach brązu, niemal czarna na łapach i ogonie. Miał długą szyję, lekko spiczastą

głowę i postawione prosto zaokrąglone uszy. Co niezwykłe, nosił pas w niebiesko-białych

barwach Konfederacji.

Kobieta przybrała słuŜbowy wyraz twarzy.

- Czego chcecie?

- Cent Ben Dill - odezwał się człowiek, podając jej jakiś papier. - Mamy wziąć materiały

kartograficzne zamówione przez Grupę. Nakaz rekwizycji YAG dziewięć trzy iks.

- Nie wiem nawet, gdzie czegoś takiego szukać - powiedziała urzędniczka. - Poza tym mój

przełoŜony jest dziś na urlopie. MoŜe wrócicie później i dacie mi trochę czasu? Do jutra na

pewno znajdę.

- Jutro juŜ mnie tu nie będzie - rzucił Dill. - A to, czego szukamy, jest tam, na półce. W

teczce z szyfrowym zamkiem.

Kobieta prychnęła i połoŜyła teczkę na biurku. Potem oddała Dillowi nakaz takim gestem,

jakby wcale nie chciała mu go zwrócić, tylko upuścić na podłogę. Człowiek i musth niemal

jednocześnie wyciągnęli ręce. Dill był pierwszy, wyposaŜona w dwa kciuki dłoń obcego złapała

go za nadgarstek.

- WciąŜ jestem szybszy, Alikhan - stwierdził ze śmiechem Dill. Wyjął z kieszeni pióro,

podpisał pokwitowanie i wziął teczkę. - No i nie bolało - stwierdził i obaj wyszli.

Kobieta spojrzała za nimi, a potem wyciągnęła z torebki jakiś drobiazg i coś na nim

przycisnęła.

- Mar jedenaście - powiedziała. - Na szyfrowym. - Ponownie dotknęła urządzenia.

- Potwierdzam szyfrowanie - odparł syntetyczny głos. - Melduj.

Siedząc juŜ w ślizgaczu, Alikhan obejrzał się na biurowiec.

- Nie spodobałem się jej - stwierdził syn tragicznie zgasłego wodza musthów, Wlencinga.

Młodzieniec trafił do niewoli prawie na samym początku wojny i odegrał istotną rolę w

późniejszym zaprowadzeniu pokoju.

PoniewaŜ od jakiegoś czasu zwana potocznie Legionem Grupa Uderzeniowa uŜywała

świetnych myśliwców musthów, Alikhanowi zaproponowano, aby zaciągnął się jako pilot. Wraz

z kilkunastoma innymi musthami, którzy nie bardzo wiedzieli, co z sobą począć, ale i nie mieli

ochoty wkładać cywilnych ubrań, został najemnikiem Konfederacji.

- Całkiem moŜliwe - powiedział Dill. - Niektórzy dostają wysypki na widok munduru.

- Nie o to chodzi.

- Dobra. Powiedz to wprost. Nie lubi musthów. A moŜe twoi poŜarli jej kochanka albo coś

w tym stylu?

- Nie jadamy przedstawicieli innych gatunków rozumnych, szczególnie takich, którzy mogą

cuchnąć na talerzu podobnie jak ty.

- JuŜ wierzę... To, Ŝe przewędrowaliśmy razem połowę tej planety, nie znaczy, Ŝe na pewno

przestałem widzieć w tobie drapieŜnika. Szczególnie wtedy, gdy jesz te swoje zgniłe ochłapy.

- Czy zawsze będziecie nas nienawidzić?

- Zapewne tak - mruknął Dill. Poderwał ślizgacz i ruszył w kierunku bazy Grupy na wyspie

Chance. - Przynajmniej dopóki nie będziecie równie przystojni jak ja. Albo aŜ znajdziemy sobie

nowy obiekt nienawiści.

- Ludzie są dziwni.

- Wy zaś jesteście wcieleniem rozsądku i kwintesencją logiki, co to na nikogo nawet krzywo

nie spojrzy bez wyraźnego powodu.

Alikhan pokazał kły i syknął, co było u niego oznaką rozbawienia.

Wyspa Chance, na której mieściła się główna baza Grupy, leŜała pośrodku wielkiej zatoki

wyspy Dharma. Obóz Mahan został całkowicie zniszczony podczas wojny z musthami i cięŜkie

ślizgacze wciąŜ jeszcze zbierały gruz i wyrzucały go do morza. Co pewien czas trafiano przy tym

na szczątki obrońców. Wówczas przerywano pracę, aby wydobyć zwłoki, które potem uroczyście

chowano.

Grupa odbudowywała z wolna swój etatowy stan dziesięciu tysięcy ludzi, ale obecnie

poszczególne jej oddziały stacjonowały na całej planecie Cumbre D, w Mahanie zaś mieściło się

tylko dowództwo chronione przez czwarty pułk. Wszyscy mieszkali i pracowali w barakach z

prefabrykatów.

Do leŜącego na skraju imperium układu Cumbre zostali wysłani prawie dziewięć lat

wcześniej jako przeciwwaga dla narastających ekspansjonistycznych zapędów musthów. Ponadto

mieli pomóc utrzymać ład i prawo w naznaczonym silnymi podziałami klasowymi

społeczeństwie Cumbre.

Jak moŜna było oczekiwać, Ŝycie szybko zweryfikowało te plany. Ledwie cztery lata

później Konfederacja zamilkła i jej siły zbrojne w układzie Cumbre, zwane juŜ wtedy

pompatycznie Grupą Szybka Lanca, były odtąd zdane tylko na siebie.

Nikt na Cumbre nie wiedział, co właściwie stało się z Konfederacją, szczególnie Ŝe ludzie

dość mieli własnych kłopotów. Najpierw doszło do powstania zepchniętych na margines

Raumów, a potem do wojny z musthami.

Wojna juŜ się zakończyła, ale szykował się najpewniej nowy kłopot związany z

"protektorem" Aleną Redruthem, tyranem władającym układami Larix i Kura, które najpewniej

blokowały komunikację między Cumbre a imperium. Redruth juŜ wcześniej próbował wziąć

Cumbre w "opiekę" i tylko atak musthów powstrzymał go od opanowania równieŜ tego układu.

Konflikt z Redruthem wydawał się nieunikniony. Nowy dowódca Grupy, caud Grig Angara,

tak zręcznie zmanipulował rząd planety, Ŝe teŜ na fali ogólnej sympatii do sił zbrojnych nałoŜył

dodatkowy podatek. Sporą część wpływów z niego przeznaczano na budowę nowych okrętów,

aby Grupa miała wreszcie jakieś powaŜniejsze siły kosmiczne.

Był z tym spory problem, bo cumbriańskie stocznie nie miały większego doświadczenia z

budową okrętów wojennych, toteŜ prace przebiegały bardzo powoli. Legion musiał więc

zamówić nowe jednostki u niedawnego wroga.

Na rozległym lądowisku pośród ruin bazy stał juŜ pierwszy dostarczony przez musthów velv

sklasyfikowany w Grupie jako niszczyciel. Przyleciał w tym miesiącu po dokonaniu koniecznych

przeróbek dostosowujących go dla ludzi. Stocznie obcych pracowały pełną parą, aby jak

najszybciej dostarczyć następne jednostki.

Wyglądał i tak dość dziwnie, tym bardziej Ŝe obecnie miał na grzbiecie jeszcze dwa

przymocowane łączami magnetycznymi aksaie, myśliwce o płacie w kształcie półksięŜyca.

Wkoło kręcili się robotnicy zajęci ostatnim etapem załadunku. Dill wylądował, wziął teczkę

z opisem nawigacyjnym potencjalnie wrogich układów i zaniósł ją na okręt. Alikhan szedł obok

niczym ciekawski szczeniak.

Ab Yohns uznał, Ŝe nigdy nie przywyknie do składania meldunków maszynie.

- Nasz agent przekazał ponadto, Ŝe wspomniany oficer Konfederacji odleci z układu w ciągu

dwóch dni. Nie zna jednak dokładnej daty ani szczegółów planowanej misji. Koniec.

Cały meldunek został poddany kompresji i wypluty jednym krótkim impulsem do

odbiornika na Cumbre K, ostatniej planecie krąŜącej po regularnej orbicie. Stamtąd wiązką

nadprzestrzenną pomknął dalej i przeszedł jeszcze przez trzy przekaźniki, nim trafił do

odbiornika w układzie Larix.

Nadajnik pisnął na znak, Ŝe przekaz został odebrany, i Yohns wyłączył urządzenie. Wyszedł

z piwnicy przez szafę, zamknął za sobą zamaskowane drzwi w podłodze i przepchnąwszy się

pomiędzy płaszczami i marynarkami, wrócił do sypialni.

Właśnie dodał kolejną, nie znaną mu sumę kredytów do kapitału gromadzącego się na jego

koncie załoŜonym w banku Lariksa. Ciekaw był, ile milionów czeka tam na niego i na ten dzień,

gdy uzna, Ŝe ogary podeszły za blisko albo Ŝe nerwy zaczynają mu puszczać, i zaŜąda ewakuacji

z tej planety. Na razie uznał, Ŝe w nagrodę postawi sobie mocnego drinka. Ze szklanką w ręce

wyszedł na werandę, z której miał widok na małą górską wioskę Tungi.

Yohns był mocno opalony i nie wyglądał wcale na swoje czterdzieści kilka lat. Odgrywał

rolę bogatego przybysza spoza układu, kogoś lubiącego samotność, niezaleŜnego i Ŝyjącego z

poczynionych kiedyś inwestycji. Oczywiście nie pasowało to do przeciętnych wyobraŜeń o

szpiegu.

Daleko po drugiej stronie zatoki leŜała wyspa Chance. Yohns postanowił, Ŝe ustawi

sprzęŜony z kamerą detektor ruchu i sfilmuje start okrętu Legionu. Jeśli stanie się to w czasie

bardzo odbiegającym od terminu, który podał w meldunku, wyśle drugi raport, chociaŜ

najpewniej dotrze on do Lariksa mniej więcej w tym samym czasie co ten okręt.

Podobnie jak jego pryncypał Redruth, Yohns teŜ oczekiwał, Ŝe to Grupa wykona pierwszy

ruch.

- Nie chcę Ŝadnych bohaterów - szepnął haut Jon Hedley, obecnie zastępca dowódcy Grupy.

- Ani mi to w głowie - powiedziała fizyk Ann Heiser. Razem z matematykiem Danfinem

Froudem była jedną z trojga osób obecnych na zalanym światłem reflektorów stanowisku

postojowym velva. Tworzyli niedawno powołaną Sekcję Analiz Naukowych. To Froude

przekonał dowódcę, Ŝe Grupa bardzo czegoś takiego potrzebuje. - Nigdy nie widziałam siebie w

roli Horacjusza na moście - dodała Heiser.

- Mówię nie tyle do ciebie, ile do twojego szanownego kolegi, który wykazał się juŜ

samobójczą wręcz skłonnością do poświęceń - stwierdził Hedley. - Ale i tobie nie zaszkodzi

przypomnienie. Cywilom starcza byle okazja, Ŝeby dać się zabić.

- Zwykłem dbać o swoją skórę - powiedział Froude.

Hedley parsknął.

- Nie zwracaj na niego uwagi. Jest po prostu zły, Ŝe nie pozwalam mu lecieć - rzekł z

uśmiechem dowódca Legionu caud Angara, niewysoki męŜczyzna nieco po pięćdziesiątce.

Hedley chciał coś dodać, ale zamknął usta, gdy stanęli przed nimi dwaj młodzi oficerowie.

Bunch Chris - Ostatni legion 3 - Impet burzy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: