Masters Priscilla - Gniazdo jadu.pdf - M - TAKAJAQ

S/'9NV LX J

"fflUT JU

FlISEIIll IlSTHS

Gniazda jadu

Sniazcb jadu

Przekład: AGNIESZKA KLONOWSKA

C&T

TORUŃ

Tytuł oryginału:

WINDING UP THE SERPENT

Opracowanie graficzne: MAŁGORZATA WOJNOWSK

Redaktor wydania: PAWEŁ MARSZAŁEK

Korekta:

MAGDALENA MARSZAŁEK

Skład i łamanie:

KUP „BORGIS" Toruń, tel. (0-56) 654-82-04

iwhkK UHłLłOTEKl PUBLICZKA w ZobrzuJJiOg,

Ał ZN. KLAS.

, 4 W.

ISBN 978-83-7470-088-7

Wydawnictwo „C&T" ul. Św. Józefa 79, 87-100 Toruń, tel./fax (0-56) 652-90-17.

Toruń 2007. Wydanie I.

Druk i oprawa: Wąbrzeskie Zakłady Graficzne Sp. z o.o. ul. Mickiewicza 15, 87-

200 Wąbrzeźno.

Mojej nadzwyczaj cierpliwej rodzinie

oraz nadinspektorowi Philipowi Rushtonowi

za udzielenie precyzyjnych odpowiedzi

na wszelkie pytania

„Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: Sporządź węża i umieść go na wysokim palu; wtedy

każdy ukąszony, jeśli tylko spojrzy na niego, zostanie przy życiu".

Księga Liczb, 21:8

Wąż oplatający pal jest symbolem Brytyjskiego Towarzystwa Medycznego.

Pies imieniem Ben pierwszy wyczuł, że stało się coś złego. Gdy o 6:55 włączył

się radiobudzik, pies otworzył jedno brązowe oko i czekał. Na próżno. Oparł

ogromną łapę o brzeg swego kosza i przysiadł, nasłuchując znajomych odgłosów...

szelestu zmiętej pościeli, miękko stawianych stóp, kroków do łazienki. Otworzył

drugie oko.

W sypialni wesoło zatrajkotało radio. Pies warknął cicho i z opuszczonym ogonem

powlókł się na schody.

Podobno w niebezpieczeństwie psy są bardziej czujne niż ludzie. Widocznie

cywilizacja wykorzeniła w ludziach instynkt ostrzegawczy. Nic więc dziwnego, że

to właśnie pies jako pierwszy wyczuł, że stało się coś złego. A że był tylko

psem, nie rozumiał, co się dzieje, więc wskoczył tylko po schodach na górę,

pchnął pyskiem uchylone drzwi sypialni i ostrożnie zajrzał do środka. Potem

dwoma wielkimi susami przemierzył pokój i usiadł wyczekująco przy łóżku. Ale

jego pani nawet nie drgnęła.

Zwierzę zawyło cichutko i usadowiło się u podnóża łóżka, cierpliwie czuwając

niczym sfinks z głową między łapami.

Silk Street numer 17 to był adres sąsiedniego domu. O ósmej Evelyn Shiers zajęła

już swoje miejsce przy oknie, skąd patrzyła ukradkiem zza żółtych zasłon. Nie

chciała, by Marilyn zauważyła, że ją obserwuje. Ponadto nie życzyła sobie, żeby

Ben wchodził do jej ogrodu. Straszył koty i dewastował resztki trawnika i

grządek. Bała się go. Już czuła suchość w ustach ze strachu przed zwierzęciem, a

kark zesztywniał jej, zwiastując kolejny przykry atak migreny. Trwała w stanie

gotowości, mnąc i rozwijając na przemian wygnieciony materiał zasłon i wlepiając

wzrok w grządki; mrugała spiesznie, by nie przegapić szarego cienia chyłkiem

przemykającego psa.

Jednak tego ranka Ben wcale się nie zjawił.

A w domu pod numerem 19 wiatr rozwiewał zasłony w sypialni, mierzwiąc koronkowe

serwetki na toaletce tak, że skotłowały się w różową masę. Ben pomachał

niepewnie ogonem z nadzieją, że jego pani zaraz się poruszy, siądzie na krawędzi

łóżka, schyli się, pogłaszcze go, pójdzie do łazienki, a potem napełni jego

miski jedzeniem i wodą.

Bacznie obserwował sylwetkę na łóżku: lada moment na pewno się ruszy. Podmuch

wiatru znów uniósł zasłonę, jednak z łóżka nie dobiegał ani jeden odgłos, więc

uderzanie ogonem o dywan stopniowo ustało. Ben zaskomlał i rozejrzał się po

pokoju.

Zaczął węszyć. Zapach był ten sam: słodkawy i niewątpliwie należący do jego

pani. Pies popatrzył na hiszpańską lalkę — tancerkę flamenco stojącą w kącie — i

wydał z siebie ciche, ostrzegawcze warknięcie. Kiedyś został ukarany za to, że

ją polizał. Znów pociągnął nosem. Tym razem zapach był inny. Poruszył nozdrzami.

Poczuł słabą woń sprzed lat, przyjemną woń, którą skądś już znał. Spojrzał w

górę na nieruchomą sylwetkę w łóżku i szczeknął cicho, niepewnie. Jak zwykle,

powinno to wywołać jakąś reakcję. Ale tego ranka tak się nie stało.

W gabinecie nikt jeszcze nawet nie zauważył jej nieobecności. Lekarz był zajęty

rozmową z pierwszą pacjentką. Spuścił z sykiem powietrze z rękawa

ciśnieniomierza i zdjął słuchawki.

— Ciśnienie dziś w porządku, proszę pani. — I mrużąc oczy, posłał jej uśmiech,

na widok którego rozpromieniła się.

— Dziękuję, panie doktorze.

— I proszę nadal brać leki. Po dwie tabletki dziennie. Po jednej rano i

wieczorem. — To była czysta formalność, która miała zapobiec zadawaniu dalszych

pytań. Z braku czasu. Lekarz zanotował coś w karcie pacjentki i już był gotów

przyjąć następną osobę.

Kobieta wstała, wyszła z gabinetu, a lekarz dzwonkiem wezwał kolejnego pacjenta.

Zawsze miała wrażenie, że gdy tylko zbliża się do drzwi, na których widnieje jej

wizytówka: detektyw inspektor Joanna Piercy, zapada nienaturalna cisza. Zewsząd

powinny dochodzić różne odgłosy — otwieranie i zamykanie szuflad, stukanie w

klawisze maszyny do pisania, buczenie komputerów, dzwoniące telefony. Tymczasem

ta cisza była jak jakiś spisek przeciwko niej, więc inspektor przemknęła tylko

mię-

dzy rzędami biurek, unikając ciekawskich spojrzeń, odruchowo mruknęła pod nosem:

— Dzień dobry. — I weszła do swego biura.

Tam zapaliła światło, wyłączyła ogrzewanie i energicznym ruchem otworzyła okno.

Mgła zdążyła już się rozproszyć i słońce jaśniało na błękitnym niebie. Nadeszła

wiosna — początek nowego życia. A inspektor właśnie dostała upragniony awans.

Więc skąd to przygnębienie?

Wewnątrz poczuła nagły, silny przypływ frustracji. To niesprawiedliwe. Przecież

awansowała dlatego, że była naprawdę dobra — lepsza niż jej dwaj siedzący za

biurkiem koledzy, autorzy nieudolnych raportów, w których aż roiło się od błędów

ortograficznych. Ale oni nie widzieli w niej nic prócz tego, że była kobietą.

A przecież nikt inny, tylko właśnie ona zebrała dowody przeciwko Whalleyom i

dzięki temu trafili za kratki. Jej koledzy mieli równe szansę, ale ich nie

wykorzystali. Już od ośmiu czy dziewięciu lat wszyscy wiedzieli o rodzinnym

gangu, plądrującym niemal wszystkie domy w małym miasteczku. Jednak obojętność

miejscowej policji sprawiła, że koledzy nawet nie pofatygowali się, by znaleźć

skuteczny sposób na zebranie dowodów niezbędnych dla skazania przestępców.

Sześciokrotnie stawali przed prokuraturą i wnosili mało przekonujące oskarżenia.

I dlatego sześciokrotnie umarzano śledztwo.

Brakowało wystarczających dowodów. Nawet nie opłacało się wnosić sprawy do sądu,

a ucierpiało na tym morale miejscowej policji — i dobro mieszkańców małego,

nękanego przestępstwami miasteczka. A wystarczyła trzytygodniowa inwigilacja,

kamera wideo, kilka nakazów wydanych na czas — bez błysku niebieskich lamp na

dachach wozów i bez pożądanej sensacji.

— Psiakrew, niech pan wyłączy te światła, sierżancie — syknęła za którymś

razem. — Po co mają nas zobaczyć, do diaska? To nie materiał dla „Wieczornych

wiadomości".

Ten cierpki sarkazm zraził obu kolegów i utkwił im w pamięci; jej zjadliwa

pogarda dla tradycyjnych metod śledczych zrodziła w nich niechęć do tej kobiety,

która śmiała publicznie krytykować ich i poniżać.

— Trzeba ich zaskoczyć — stwierdziła bez wahania. — Może wtedy nareszcie

dostaną wyrok i uda nam się wsadzić całą paczkę na parę dni wygodnego wypoczynku

w apartamentach Ministerstwa Sprawiedliwości, zamiast patrzeć, jak z szyderczym

uśmieszkiem znów opuszczają nasz mały posterunek.

No i przydybała ich. Całą rodzinę, razem z mamuśką. I za każdym razem,

wyjeżdżając na Buxton Road, miała ogromną satysfakcję na widok wywieszki „na

sprzedaż" na końcu półkilometrowej żwirowej drogi. To właśnie ten obskurny,

samotnie stojący dom zamieszkiwała niegdyś rodzina sprawców większości

przestępstw popełnionych w małym miasteczku, ciasno otoczonym przez rozległe,

wrogie wrzosowisko.

A Piercy otrzymała zasłużoną nagrodę. Awansowała z sierżanta na inspektora. Jej

awans wzbudził zazdrość wśród młodszych kolegów. Nowi też od razu dostali

ostrzeżenie.

— Trzymajcie się z dala od tej Piercy. Jest twarda jak stal i zimna jak lód...

A ona dobrze wiedziała, jak ją nazywają i co tam jeszcze o niej mówią.

— Pewnie sobie myśli, że jest lepsza i sprytniejsza niż my. Jej się chyba

zdaje, że ona jedna ma jaja. — I tu wybuchał sprośny śmiech. — Sherlock Holmes w

spódnicy, druga Juliet Bravo.* Twardzielka się znalazła, psia mać.

Słyszała te słowa, pełne wrogości i niechęci, widząc ich siedzących razem, jeden

przy drugim, z pochylonymi głowami, gdy szeptali i zerkali na nią. Całe

szczęście, że miała swoje biuro. Gdyby musiała siedzieć z nimi przez cały dzień

i ciągle narażać się na ich widok, chybaby tego nie zniosła.

Joanna Piercy odwróciła się od okna i wygładziła dłońmi prostą, czarną spódnicę.

— A niech ich szlag — odezwała się na głos. — Niech ich szlag — powtórzyła.

Pomaszerowała do drzwi, otworzyła je zamaszyście.

— Macie coś dla mnie? — spytała surowo, jakby już samo to pytanie było dla niej

nowym wyzwaniem. To jedyny sposób na przetrwanie: nie tłumić gniewu, a

podwładnych trzymać krótko — niech nie zapominają, że to ona tu rządzi, czy im

się to podoba, czy nie. Jasne, że im się nie podobało.

Dwaj mężczyźni zerknęli na nią, pokręcili głowami i wrócili do swoich notatek na

biurku.

— Parę kradzieży rowerów — mruknął pod nosem młodszy, jasnowłosy policjant.

Juliet Bravo — policjantka, bohaterka brytyjskiego serialu z lat 8O-tych .

Drugi, brunet, spojrzał tylko z gniewną miną.

— Jakieś uwagi, Mikę? — zwróciła się do niego słodkim tonem. Pokręcił głową. —

Nie — mruknął.

Wróciła więc do biura, zatrzaskując głośno drzwi.

Ben zdążył już zgłodnieć. Skomląc, przyczołgał się do łóżka i oparł na nim łapę.

Pazurem zahaczył o koronkową narzutę. Sierść zjeżyła mu się na karku. Szarpnął,

narzuta się rozdarła, pies uwolnił łapę, ściągając przy tym na podłogę pasek z

ciężką, srebrną sprzączką. Rozległ się głuchy, metalowy brzęk. Ben obszedł pasek

dokoła i ostrożnie obwą-chał. Rozpoznał ten zapach. Ośmielony, uniósł łapę i

oparł ją na nodze swojej pani. Znowu zahaczył pazurem, pociągnął, aż zrobiła się

dziura. Blade oczko poleciało w czarnej pończosze aż do ciemnej gumki przy

końcu. Brązowe oczy Bena przyglądały się z zaciekawieniem. Nagle pies zawył

niespokojnie i pobiegł schodami na dół w stronę telefonu, który właśnie

rozdzwonił się w przedpokoju.

W rejestracji przychodni dwie rejestratorki miały pewien kłopot. Jakiś pacjent

podszedł do okienka i dopytywał się, dlaczego siostra Smith jeszcze nie wezwała

go do gabinetu. Jego wizyta opóźniła się już o pół godziny. Chciał wiedzieć, co

się dzieje.

Maureen zapukała do drzwi gabinetu zabiegowego, jednak okazało się, że nikogo

tam nie ma. Wtedy zadzwoniły na numer domowy pielęgniarki, ale nikt nie

odbierał. Zastanawiały się, czy poinformować lekarza. Zerkały niespokojnie na

zegar, który odmierzał upływające minuty. Dwóch pacjentów wyszło, mrucząc pod

nosem, że nie mogą dłużej czekać.

O wpół do dziesiątej rudowłosa rejestratorka zapukała do gabinetu lekarza.

Podniósł głowę i spojrzał, poirytowany.

— O go chodzi, Sally? — Nie lubił, gdy mu przeszkadzano.

— Przepraszam, panie doktorze — rzekła. — Ale siostry Smith jeszcze nie ma.

Doktor Jonah Wilson zmarszczył brwi.

— A co? Zrobiła sobie wolne? Rejestratorka pokręciła głową.

— Zapisała na dzisiaj rano jedenastu pacjentów, panie doktorze. I jeszcze kilku

na popołudnie.

Doktor Jonah skrzywił się i westchnął.

— Więc proszę do niej zadzwonić — polecił. — Ja nic nie poradzę. Mam mnóstwo

pracy — dodał, wracając do pacjenta i sterty swoich notatek.

Sally bawiła się obluzowanym guzikiem u rękawa bluzki. Pomyślała, że pewnie do

południa zdąży całkiem go oberwać.

— Dzwoniłam już — oznajmiła. — Ale nikt nie odbiera.

Jonah znowu westchnął i wyjął plik druków z koperty z podobizną Lloyda

George'a.*

— W takim razie pewnie jest już w drodze — odparł. Ale Sally była nieustępliwa.

— Dzwoniłam do niej pół godziny temu. — Jej oczy napotkały jego wzrok. —

Potrzebuje najwyżej dziesięciu minut, żeby dojechać z domu. I zazwyczaj się nie

spóźnia. Marilyn jest odpowiedzialna.

Jonah wzruszył ramionami.

— Więc proszę dzwonić dalej — odrzekł. — Może zaspała albo złapała gumę. Tyle

się ostatnio dzieje... Na pewno jakoś dojedzie.

— Już dawno by się skontaktowała — zauważyła rejestratorka. Podniósł szybko

głowę.

— Przecież linia jest ciągle zajęta — rzucił, poirytowany. — Rano trudno się tu

dodzwonić.

Sally nie czuła się usatysfakcjonowana taką reakcją, ale zabrakło jej

argumentów.

Lekarz westchnął, wzruszył ramionami, lekceważąc wyraźnie nieobecność

pielęgniarki, i całą uwagę poświęcił już pacjentowi.

Sally wyszła więc z gabinetu.

Ben zaniepokoił się na widok bladego oczka w pończosze, jednak ciekawość

przywiodła go z powrotem do sypialni. Odwrócił głowę i obserwował, jak wiatr

unosi zasłonę, a potem muska włosy jego pani, rozwiewając je po twarzy. Powoli

obszedł łóżko, aż trafił na przewrócony kieliszek i jego rozlaną zawartość.

Polizał lepką ciecz, po czym spojrzał

* Lloyd George — premier Wielkiej Brytanii w latach 1916-1922. ---- 12 —

w górę, zawstydzony. Zasłużył na klapsa. A jego pani miała ciężką rękę.

Przekrzywił głowę, podskoczył i przednimi łapami oparł się o łóżko. Tego też mu

nie było wolno, ale teraz Ben nie bał się już swojej pani. Pochylił się nad nią

i przyglądał się jej nieruchomej sylwetce. Pociągnął nosem, polizał jej wargi,

zaszczekał głośno.

Joanna usiadła nad papierami. Miasto borykało się z pewnym problemem. A

właściwie z dwoma nie cierpiącymi zwłoki problemami. Pierwszy z nich — o którym

pisano na pierwszych stronach gazet — to nieustanne kradzieże statuetek z

porcelany Doulton*. Co tydzień w stercie raportów o włamaniach Joanna znajdywała

przeszło trzydzieści zgłoszeń o kradzieży porcelanowych figurek z domów

prywatnych. Praworządni mieszkańcy miasteczka mieli już tego serdecznie dość, bo

ginęło coraz więcej ślicznych porcelanowych tancerek. A złodzieje byli

przebiegli. Świetnie znali się na rzeczy, a przy tym odznaczali się zuchwałą

wybrednością. Joanna wzięła jeden z raportów: złodzieje nawet nie tknęli figurek

uszkodzonych. W innym formularzu ubezpieczeniowym napisane było, że skradziono

tylko autentyki, zostawiając produkty wybrakowane czy tanie nagrody, które

ceramicy znosili do domu jak jakieś trofea. Dwukrotnie złodzieje darowali sobie

stojące na kominku kopie i zabrali jedynie oryginały. To właśnie ich bezczelna

wybredność najbardziej doprowadzała do pasji zespół redakcyjny lokalnej gazety,

który bardzo trafnie skwitował to ciętymi nagłówkami. W ciągu ostatnich dwóch

lat zniknęło bowiem blisko dwa tysiące figurek i ani jednej nie odnaleziono.

Joanna zaś doszła do wniosku, że jej pomysł z oznakowaniem fluorescencyjnym

pisakiem kodów na spodzie figurek to za mało. Potrzebny był ślad, który

zaprowadzi ich do skradzionych przedmiotów, żeby można było je obejrzeć i

odszukać na nich kody. Ale zdaniem Joanny najgorsze w tym wszystkim było to, że

nie mieli zielonego pojęcia, kto kradnie te figurki i co się potem z nimi

dzieje. Z tego, co wiedziała, żadnej jeszcze nigdzie nie wystawiono na sprzedaż.

Jedyna nadzieja w tym, że znajdzie się jakaś „wtyczka" — ktoś, kto udzieli im

jakichś ważnych wskazówek. Ciężka sprawa...

celany.

Royal Doulton Company—jeden z największych na świecie producentów por-

Jasne, że miejscowi mieli już tego dość, a Joannę naprawdę to trapiło. Kradzież

porcelanowych figurek to przecież przestępstwo. Jednak bardziej przeraził ją

fakt, że niedawno w jednej z miejscowych szkół podstawowych rozprowadzano

Ecstasy. Jedną taka tabletkę wysłano do analizy i stwierdzono w jej składzie nie

tylko amfetaminę, ale i drobną ilość kokainy. Wiedziała, czym się kończy handel

narkotykami i jak odbije się na życiu miasteczka. Dilerzy zawsze dążą do tego,

by rozwinąć działalność — im więcej klientów, tym większe pieniądze. A młodzi

klienci gwarantowali dochody do końca życia — nieważne, jakie było ono długie.

Dilerzy nie dbali o to, czy dzieciaki zaćpają się na śmierć — zawsze znajdowali

sobie następnych. Martwili się tylko ich rodzice, rodzeństwo i znajomi, choć też

nie zawsze.

Niepokoili ją ci dilerzy. Byli bezwzględni, pozbawieni moralności i siali wokół

ogromne spustoszenie. A zadaniem policji było rozwiązać wszelkimi metodami ten

problem.

Joanna siedziała, wpatrzona przed siebie.

Handel narkotykami to zaraza. Żaden z jej informatorów chyba nie zdaje sobie

sprawy, że nawet w tak maleńkim miasteczku przebiega on bez ograniczeń i na tak

szeroką skalę, że nie wiadomo, jak go opanować.

Przed jedenastą doktor Jonah Wilson trafił do kostnicy, gdzie spoglądał na

blade, bezwładne ciało. Zerknął w końcu na kolegę.

— Będzie mi brakowało tego starego pryka.

Paul Haddon posłał Jonahowi szeroki uśmiech i podniósł te swoje ciemne oczy spod

ciężkich powiek.

— To cud, że przy swoim stylu życia tak długo pociągnął. — Zaśmiał się. — Tyle

razy omal nie rozjechałem go karawanem... Zataczał się na jezdni, kompletnie

zalany.

Jonah skrzywił się, po czym przyłożył końcówkę słuchawki do piersi nieboszczyka.

— Całkiem sztywny — orzekł. — Do kremacji? Haddon skinął głową.

Jonah spuścił wzrok.

— To serce — stwierdził. — Ci z dochodzeniówki się ucieszą. Obejdzie się bez

sekcji zwłok. Od lat wiedziałem, że to się tak skończy.

Obyśmy tylko nie narażali jego rodziny na dodatkowy stres. — Podniósł głowę. —

Paul...?

Przedsiębiorca pogrzebowy jakby zastygł, wpatrując się w zmarłego. Na dźwięk

swego imienia drgnął i zachwiał się.

— Wybacz, Jonah — szepnął. — Zamyśliłem się. Jonah położył mu dłoń na ramieniu.

— Chyba nie masz wyrzutów, Paul?

— Nie — odparł przedsiębiorca pogrzebowy, przygryzając wargę. — Chyba nie.

Jonah odwrócił się do zlewu i umył ręce.

— A tak przy okazji — dodał. — Smithy nie przyszła dziś rano do pracy.

Haddon wlepił w niego wzrok.

— Naprawdę? Jonah skinął głową.

— A próbowałeś się z nią skontaktować?

— Koleżanki próbowały.

— No i co?

— Nie odbiera telefonu. Widocznie nie ma jej w domu.

— Więc gdzie ona jest? Popatrzyli jeden na drugiego. Paul odezwał się pierwszy:

— A co z jej psem?

Jonah potrząsnął głową. Zamknął torbę i wstał.

— Może powinienem tam zajrzeć — rzekł niepewnie. — I sprawdzić, czy z nią

wszystko w porządku.

Przyjaciel położył mu dłoń na ramieniu, jakby chciał go powstrzymać.

— Na twoim miejscu nie robiłbym tego, Jonah — poradził. — Lepiej zostaw ją w

spokoju. Niech ktoś inny do niej jedzie.

Na twarzy Jonaha malowało się zwątpienie.

— Ona u mnie pracuje — odparł. — Może coś jej się stało. Może leży tam i

cierpi... bo upadła i zrobiła sobie krzywdę. Kto inny miałby tam jechać?

— Ktoś na pewno tam trafi — odrzekł Pauł poważnym tonem. — A jeśli nie, to tym

lepiej.

— No wiesz, Paul... — Jonah zsunął jego dłoń z ramienia.

— Nie rozumiem, po co w ogóle zawracasz sobie nią głowę — żachnął się Paul. —

Ja mam inny charakter niż ty, Jonah. Nie umiem jej wybaczyć. — Spojrzał przed

siebie. — Tylu ludziom zrujnowała życie... Tyle przez nią nieszczęścia... —

Masters Priscilla - Gniazdo jadu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: