Lepsza oferta.pdf

Diana Williams - LEPSZA OFERTA

Oto moje tłumaczenie fika Diany Williams „A Better Offer”, chyba mojej ulubionej

autorki fików HP. Tych, którym język deszczowego Albionu nie jest obcy, gorąco

zachęcam do czytania jej twórczości w oryginale; na jej stronie diana.slashcity.com

znajdziecie mnóstwo yaoiowatych fików nie tylko z HP. Można też wysłać opinię o jej

twórczości na adres diana@slashcity.com

Jeśliby ktoś chciał się włączyć w tłumaczenie jej fików, zastrzegam sobie prawo do

„The Courtship of Harry Potter” i „Convenient Marriage”. I to by było na tyle…

miłego czytania życzę :)

Severus Snape siedział na jednym z krzeseł w gabinecie Dyrektora, niecierpliwie

wybijając rytm palcami na jego oparciu. Na jego kolanach leżał zwój pergaminu - list,

którego skomponowanie zabrało mu lwią część nocy. Pozostałą jej część spędził

układając to, co zamierzał powiedzieć Dubledorowi, starając się znaleźć odpowiednie

słowa, by przekonać Dyrektora o jego determinacji bez zbytniego ujawniania swoich

ukrytych motywów.

-Ach, Severus! - Dumbledore uśmiechnął się szeroko, wchodząc do gabinetu. -

Przykro mi, że musiałeś czekać. Było trochę zamieszania z formularzami zgody na

wiosenną wycieczkę Harry’ego… Najwyraźniej nie zostały wysłane razem z uczniami,

kiedy wyjechali na święta, więc musieliśmy postarać się o specjalne sowy, żeby je

dostarczyć, potem nie mogliśmy znaleźć listy uczniów, którzy zapisali się na wycieczkę

i Harry musiał wrócić do siebie i ją znaleźć, i… - Dumbledore przerwał i zaśmiał się

cicho. - I teraz zanudzam cię na śmierć, prawda, drogi chłopcze?

Snape zdecydował się nie odpowiadać, jednak jego ręka zacisnęła się na zwoju na

wspomnienie imienia Harrego Pottera.

Dumbledore usiadł na swoim krześle. - Cóż, wszystko zostało załatwione, więc teraz

pozostała tylko kwestia znalezienia drugiego opiekuna. Doprawdy, nie miałem pojęcia,

że aż tylu z naszych uczniów będzie zainteresowanych wyprawą do świata Mugoli!

Chociaż muszę przyznać, że te… jak Harry to nazwał? Parki rozrywki brzmią

wyjątkowo interesująco.

- Rzeczywiście - stwierdził sucho Snape, w duchu wstrząsając się na wspomnienie

entuzjastycznego opisu wspomnianego parku dokonanego przez Pottera podczas

ostatniego zebrania grona pedagogicznego. - Może ty powinieneś się zgłosić, Albusie?

Dumbledore wyglądał na zachwyconego tym pomysłem.

- Być może się zgłoszę. Doskonała sugestia, Severusie. - Rozsiadł się w swoim fotelu.

- Mówiłeś, że jest coś, co chciałbyś ze mną omówić, tak?

- Tak. - Oczekiwany moment nadszedł i Snape odetchnął głęboko przed rozpoczęciem

swojej przemowy. - Albusie, przez ostatnie dwadzieścia lat miałem raczej wątpliwe,

żeby nie powiedzieć prawie niemożliwe, zadanie przekazania znajomości eliksirów

niewdzięcznym i rozpaczliwie nieudolnym uczniom…

- I wykonałeś kawał dobrej roboty, Severusie - powiedział Dumbledore ciepło. -

Herbaty?

- Nie, dziękuję, Albusie - Snape stłumił irytację z powodu wejścia mu w słowo. - I

mam nadzieję, że nie chwalę się bezpodstawnie, twierdząc, że byłem w stanie do

pewnego stopnia wykonać to zadanie…

- Oczywiście, że nie, Severusie - odpowiedział uspokajająco Dumbledore, popychając

w jego kierunku filiżankę herbaty. - Cukru?

- Nie, dziękuję. - Snape zmarszczył lekko brwi, próbując sobie przypomnieć, w którym

miejscu jego mowy Dumbledore znowu mu przerwał. Wykonać zadanie. W porządku .

- …i będę ci zawsze niezmiernie wdzięczny, Albusie, za twoje wsparcie i wiarę we

mnie…

- Nonsens, Severusie. Od początku wiedziałem, że będziesz dobrym nauczycielem i że

twój wkład w pokonanie Voldemorta będzie nieoceniony. Herbatnika?

- Nie. Dziękuję. - Snape wziął głęboki, uspokajający wdech i zaczął kontynuować. - W

każdym bądź razie, uważam, że nadszedł czas, abym rozważył inne sposoby

zapełnienia mojego czasu…

- Cukierka? - spytał Dumbledore, popychając w jego kierunku naczynie ze słodyczami.

- Do cholery, Albusie! - warknął Snape. - Czy mógłbyś choć raz dać mi przebrnąć

przez moje przemówienie? Pracowałem nad nim prawie całą noc!

Bystry wzrok Dumbledore’a nagle spoczął na jego twarzy i Snape wiedział, że

Dyrektor czyta z niego jak z otwartej księgi.

- Nie ma potrzeby, Severusie. - powiedział cicho. - Znam przyczynę twojego

przemówienia. Chcesz złożyć rezygnację.

- Tak - odparł Snape, oddychając z ulgą. Stało się i nie ma już odwrotu. Był

zaskoczony czując konsternację na równi z ulgą, ale szybko położył na biurku

pergaminowy zwój. - To jest mój list, który, jak mniemam, usatysfakcjonuje zarówno

ciebie jak i Szkolną Radę. I jeśli to byłoby wszystko… - wstał, chcąc uciec póki

jeszcze był wstanie powstrzymać się przed zabraniem zwoju.

- Dlaczego?

Pytanie Dumbledora zatrzymało go w połowie drogi do wyjścia. Odwrócił się,

podnosząc jedną brew. - Przepraszam, ale nie…

- Spytałem „dlaczego”, Severusie. Chyba nie jest rzeczą dziwną zadanie tego pytania

nauczycielowi chcącemu zrezygnować z pracy w Hogwarcie? - Dumbledore pochylił

głowę w jego kierunku. - Usiądź, dziecko, i wypij swoją herbatę.

Snape niechętnie wrócił na swoje miejsce i podniósł swoją filiżankę.

- A teraz - zaczął Dumbledore - jestem pewien, że wiesz, jaką niespodzianką jest to dla

mnie. Myślałem, że jesteś… - urwał i Snape praktycznie widział, jak stara się znaleźć

bardziej odpowiednie słowo niż „szczęśliwy” - …zadowolony ze swojego życia w

Hogwarcie.

Snape miał już przygotowaną odpowiedź.

- Dostałem od pewnego prywatnego przedsiębiorstwa ofertę objęcia pozycji

kierownika działu badań nad eliksirami. Większe niż właściwe wynagrodzenie,

możliwość wybrania własnego zespołu i nieograniczone środki na badania. To

niewiarygodna oferta, Albusie.

Dumbledore pokiwał głową. - Rzeczywiście brzmi wspaniale, ale jaki jest prawdziwy

powód twojej chęci opuszczenia Hogwartu?

Ręka Snape’a zacisnęła się wokół filiżanki z herbatą, po czym ostrożnie odstawił ją na

biurko. Cholerny Albus Dumbledore jak zawsze zmierza do sedna sprawy, nie

pozwalając mi chociaż raz wybrać łatwiejszej drogi.

- Znasz prawdziwy powód - powiedział zrezygnowanym tonem. Oczywiście, że

Dumbledore wiedział. W końcu był tam od początku, czyż nie?

Dumbledore pokiwał głową.

- Harry.

- W rzeczy samej, Harry. - Snape odwrócił głowę od Dyrektora i jego zdecydowanie

zbyt dużo wiedzących oczu i niewidzącym wzrokiem spojrzał przez okno,

wspominając wydarzenia sprzed czterech lat…

To była cholernie ostra zima, która rozpoczęła się od wyjątkowo wczesnej zamieci

śnieżnej w październiku i potem trzymała ostro nie dając żadnej nadziei na to, że

zelżeje. Sami-Wiecie-Kto, szeptali ludzie. Nie było już żadnych wątpliwości, że

Voldemort powrócił, nie w momencie, gdy praktycznie nie było tygodnia, w którym

nie doniesiono by o kolejnym ataku jego Śmierciożerców. Fudge został zdemaskowany

jako zdrajca i stronnik Voldemorta i przebywał na wolności gdzieś na wsi, podczas

gdy nowy Minister Magii, Artur Wesley, próbował na nowo zespolić spanikowaną

społeczność czarodziejów. Zastępy Aurorów powiększyli nowi absolwenci Hogwartu,

między innymi Ron Wesley, Hermiona Granger i Draco Malfoy. Przejście tego

ostatniego na stronę Światła zaskoczyło praktycznie wszystkich, oprócz, oczywiście,

Dumbledora i Snape’a.

Harry Potter został w Hogwarcie jako dowódca nowo utworzonej Grupy Specjalnej,

której zadaniem było śledzenie ruchów Voldemorta i przewidywanie następnych. Praca

ta wymagała by Potter, dowódca grupy, i Snape, jego główny szpieg, dość ściśle ze

sobą współpracowali. A tarcie, które było między nimi od zawsze, połączone z

napięciem spowodowanym prawie nieustannymi atakami Voldemorta, uczyniło całą

sytuację dość wybuchową, żeby wyrazić się możliwie najoględniej. I kiedy pewnego

popołudnia dowiedzieli się, że Snape mógł zostać zdemaskowany jako szpieg, jego

upór by jednak odpowiedzieć na ostatnie wezwanie Czarnego Lorda spowodował, że

napięcie między nimi osiągnęło szczyt i przerodziło się w gwałtowną kłótnię.

Kłótnię, która zakończyła się dość nagle i niespodziewanie gdy Potter złapał Snape’a,

przyciągnął go do siebie i mocno pocałował. Snape’a zamurowało ze zdumienia do

momentu, gdy Harry zaczął się do niego odsuwać, wtedy bowiem otoczył ramionami

młodszego czarodzieja i zaczął z pasją oddawać pocałunek, aż obaj byli bez tchu.

Bez tchu i pobudzeni. Koniec końców skończyli w sypialni Snape’a, nadzy,

kontynuując walkę na jego łóżku. Snape próbował pożreć swego młodego kochanka,

całując i liżąc każdy centymetr kwadratowy jego cudownego ciała, podczas gdy Harry

wykrzykiwał ochrypłym głosem słowa zachęty. Potem Snape wziął go w usta i wyssał

aż do ostatniej kropli, a następnie wszedł w niego i doprowadził ich obu do utraty

świadomości.

Później, kiedy doprowadzali się do porządku i ścielili łóżko, Harry przyznał, że to był

jego pierwszy raz z mężczyzną. To doprowadziło do kolejnej gwałtownej kłótni;

Snape żądał od niego odpowiedzi na pytanie, co on sobie myślał, oddając dziewictwo

swojemu zakichanemu byłemu Mistrzowi Eliksirów, a Harry odkrzykiwał, że to było

jego dziewictwo i, do jasnej ciasnej, mógł je oddać komu tylko chciał. Koniec nastąpił,

gdy Snape leżał płasko na plecach z penisem Harry’ego w środku swojego tyłka i z

gwiazdami eksplodującymi przed oczami.

To ustaliło tryb ich postępowania: kłótnie przeplatane gwałtownym seksem. Snape

wiedział, że to nic poważnego, i że z całą pewnością nie była to miłość; to był po

prostu sposób na ulżenie swojemu napięciu. Sposób, w jaki dwaj towarzysze broni

dawali upust swoim frustracjom w czasie ponurej wojny. Nie był więc zaskoczony,

kiedy po tym, jak pokonali Voldemorta, Harry odszedł nie oglądając się wstecz.

Snape oczywiście został w Hogwarcie; miał obowiązki do wykonania i nie mógł

zacząć włóczyć się po świecie. Dumbledore na nim polegał i tak wielu osieroconych i

zdruzgotanych Ślizgonów potrzebowało jego uwagi, że nie mógł odejść z Potterem,

nawet jeśli to spojrzenie Harry’ego, gdy odchodził, naprawdę znaczyło „chodź ze

mną”, jak Snape przez chwilkę myślał. On z kolei też nie mógł poprosić Harry’ego,

żeby został; cokolwiek między nimi było, cokolwiek te sześć miesięcy znaczyło, nie

oznaczało to, że mieli jakiekolwiek prawo żądać czegokolwiek od drugiego.

Snape został i był zbyt zajęty, żeby tęsknić za Harrym Potterem - tak przynajmniej

próbował sobie wmówić. Wielu uczniów straciło w czasie wojny rodziców i

rodzeństwo, i to po obu walczących stronach, także poprzedni podział na Domy

musiał zostać przezwyciężony, w przeciwnym bowiem razie Hogwartowi groził

rozpad. Snape, Ślizgon, który okazał się być szpiegiem strony Światła, był jednym z

głównych punktów w planie Dumbledora i, jak zawsze, poddał się machinacjom

Dyrektora. A fakt, że to wymagało od Snape’a ponownego zrozumienia, kim tak

naprawdę jest, skoro słowa „Śmierciożerca” i „szpieg” nie stanowiły już dłużej opisu

jego obowiązków, absorbował resztę jego czasu i energii. Nie byłoby więc niczym

zaskakującym, gdyby zdołał kompletnie zapomnieć o Harrym Potterze.

I zdołałby, gdyby nie cholerny los, który robił wszystko, żeby na każdym kroku

przypominać mu o Potterze. Miesiąc po jego odjeździe Snape otworzył „Proroka

Codziennego” i znalazł dość długi artykuł na temat podróży Harry’ego do Egiptu (jak

się okazało, odwiedzał Billa Wesleya i jego rodzinę) i jego spotkania z mumią. Całej

historii towarzyszyło zdjęcie przedstawiające uśmiechającego się z zawstydzeniem

Harry’ego, podczas gdy piękna, młoda czarownica, którą ocalił z rąk mumii, wisiała na

jego ramieniu, wpatrując się w niego adorującym wzrokiem. W następnym miesiącu

była Transylwania i zwrócenie skradzionego smoka, i ktoś wyglądający zaskakująco

jak Wesley znajdujący się podejrzanie blisko Harry’ego.

Snape natychmiast anulował swoją prenumeratę „Proroka Codziennego”.

Nie, żeby to cokolwiek zmieniało. Albus był zdecydowanie zbyt chętny, by dzielić się z

nim swoim egzemplarzem, nie wspominając już o omawianiu podczas kolacji wypraw

Harry’ego (w najdrobniejszych szczegółach) z pozostałymi członkami grona

pedagogicznego, którzy najwyraźniej wszyscy jak jeden mąż należeli do fanclubu

Harry’ego Pottera. Jakby tego nie było dość, Remus Lupin powrócił do Hogwartu

jako nauczyciel Obrony Przed Czarną Magią, a Syriusz Black pojawiał się w

rozpaczliwie regularnych odstępach czasu, potwierdzając plotki, że byli kochankami.

Ich ciągłe nadawanie o Potterze sprawiało, że gdy tylko kończył jeść, chronił się w

pokoju nauczycielskim.

Dopóki pokój nauczycielski również nie zaczął cierpieć na podobną Potterowską

Inwazję. Niektórzy nauczyciele, odznaczający się wstrząsającym gustem i opłaconą

prenumeratą tygodnika „Czarownica”, zaczęli rozrzucać egzemplarze tego czasopisma

po całym pokoju. Snape zakrztusił się kawą, kiedy rozpoznał twarz pod nagłówkiem

„Harry Potter - bokserki czy slipki?”. Mógł sam odpowiedzieć na to pytanie, ale był

zbyt zajęty wpatrywaniem się w głupio uśmiechniętą, młodą czarownicę wiszącą na

ramieniu Harry’ego. Potem rozkoszował się metodycznym darciem na kawałki każdej

strony z osobna i paleniem resztek w kominku.

Niestety, to nie rozwiązało problemu, jako że czasopisma nadal pojawiały się w pokoju

nauczycielskim. Twarz Pottera ukazywała się na okładce z zastraszającą regularnością,

zawsze razem z plotkami na temat ostatniej czarownicy lub czarodzieja

dotrzymującego mu towarzystwa i ankietami z bezmyślnymi pytaniami typu „Czego

Harry szuka w partnerze?” i „Co kręci Harry’ego poza łóżkiem?”. Snape nie

potrzebował swojego żałośnie niskiego wyniku w quizie, żeby wiedzieć, że nie ma

zielonego pojęcia. Jego kominek w ciągu ostatnich trzech lat był używany z

przerażającą regularnością.

I wtedy, zupełnie nagle, Harry z powrotem wkroczył do Hogwartu. Szczęka Snape’a

prawie uderzyła o podłogę, kiedy zobaczył Pottera siedzącego przy stole

nauczycielskim podczas pierwszego wieczoru nowego roku szkolnego. Kiedy

Dumbledore niedbale oznajmił, że Harry będzie nowym nauczycielem

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: