Znaki Czasu 2008.03.pdf

SPIS TREŚCI

o łączy kobiety z Żyda-

mi? Są tacy, którzy uwa-

żają, że to samo, co dzieci

z rybami — brak głosu.

To znaczy niech sobie

żyją, ale lepiej żeby się nie odzywali,

siedzieli cicho jak mysz pod miotłą

i znali swoje miejsce w szeregu: ko-

biety po mężczyznach, a Żydzi

po prawdziwych Polakach.

Kilka lat temu dane mi było spę-

dzić parę miesięcy w Anglii. Tam

w szkole językowej miałem w klasie

kolegę, najprawdziwszego Żyda. Lubi-

łem go: zawsze uśmiechnięty, rozmow-

ny, bywały w świecie. Pewnego razu

jednak wystawił moją sympatię

na ciężką próbę. Podczas wspólnej

pracy rozmawialiśmy: o dzieciach,

żonach, sprawach zawodowych no

i swoich krajach. Ponieważ byłem

na świeżo po przeczytaniu książki

Normana Davisa Powstanie warszaw-

skie 1944 , postanowiłem polecić kole-

dze jej angielskojęzyczną wersję, wyja-

śniając, że historia tego powstania i he-

roizm powstańców są dobrą ilustracją

polskiej duszy, naszego narodowego

charakteru. I wtedy się zaczęło.

Powiedział, że on dobrze zna pol-

ska duszę, bo w Izraelu ma znajo-

Zaskoczenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2

Ludzie listy piszą... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3

„Strach” ma wielkie oczy . . . . . . . . . . . . . . . . 4

W skomplikowanych relacjach polsko-żydowskich nic nie wzbudzało

ostatnio takich emocji jak ukazanie się książki Jana Tomasza Grossa

Strach. Czy należy się bać Strachu?

Prawda o Żydach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6

Chrześcijanie, którzy żywią wobec „starszych braci w wierze” wyraźną

niechęć, dowodzą, że nie mają pojęcia o nowotestamentowym znaczeniu

słowa „Żyd”. Prawda może być dla nich szokująca.

Co z tym zmartwychwstaniem?. . . . . . . . . . 7

Współczesnemu człowiekowi coraz trudniej jest uważać chrześcijań-

stwo za religię wyjątkową, a Chrystusa za wyjątkową osobę. Chyba

zapomnieliśmy, co czyni tę wiarę inną od całej reszty religijnych

propozycji.

Losy narodu żydowskiego

a odrzucenie Mesjasza. . . . . . . . . . . . . . . . . 10

Czy tragiczne dzieje narodu żydowskiego są konsekwencją odrzucenia

Mesjasza? Odpowiedzi udziela dr Zdzisław Ples, teolog, psycholog

i wykładowca etyki.

Prześladowcy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14

Gromadzenie Żydów w gettach to pomysł wcale nie XX-wieczny,

lecz sięgający ciemnego średniowiecza. Tak właśnie chrześcijanie

traktowali Żydów? Tylko czy to naprawdę byli chrześcijanie?

Piramida mocy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 16

Czy anomalie występujące w Wielkiej Piramidzie świadczą, że była

maszynerią do wytwarzania energii, jak utrzymują niektórzy współcze-

śni inżynierzy i fizycy?

Czy in vitro

jest ryzykowne?

Szkoda, że

w artykułach nt.

metody in vitro

opublikowanych

w lutowym nu-

merze „Znaków

Czasu” nic nie

wspomniano

o ewentualnym

ryzyku zdrowot-

nym związanym

ze stosowaniem tej metody zapłodnie-

nia. Czy i na ile ta metoda jest ryzy-

kowna dla kobiety?

Kobiece oblicze Boga . . . . . . . . . . . . . . . . . 20

Skoro zarówno mężczyzna, jak i kobieta zostali stworzeni na podo-

bieństwo Boga, to znaczy, że kobieta także w jakiś specyficzny

i typowy tylko dla siebie sposób odbija obraz Stwórcy. Czego zatem

możemy nauczyć się o Bogu, patrząc na kobietę?

Serwis AAI . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24

W poszukiwaniu spokoju (2) . . . . . . . . . . . 24

Kontynuacja rozważań nad czwartym przykazaniem dekalogu.

Znaki i fakty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26

Plastikowe kobiety . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 28

Ich jedyna lektura to kolorowe pisemka. Cel: być piękną. No może

jeszcze wyjść bogato za mąż. Kult lalki zaczyna się już w dzieciństwie.

Odpowiedź redakcji : Kobiety

poddające się procedurze zapłodnie-

nia pozaustrojowego narażają się

na możliwość wystąpienia różnych

Drożdżowe bułeczki z rodzynkami . . . . . . . 31

2 • ZNAKI czasu • MARZEC 2008

Punkt widzenia

Zaskoczenie

mych, pochodzących z Polski, którzy

zastrzegają się, że nigdy by do Polski

nie wrócili, bo Polacy to antysemici.

A historię powstania to on dobrze

zna, ale tego o rok wcześniejszego —

w getcie warszawskim, i wie, że Po-

lacy stali wtedy z bronią u nogi i po-

zwolili na wymordowanie pod ich

nosem setek tysięcy jego rodaków.

A Hitler też pewnie nie bez powodu

zbudował największe obozy śmierci

w Polsce. Że byli szmalcownicy. I że

Polacy są antysemitami od kołyski,

bo jak inaczej wyjaśnić, iż nawet

po wojnie prześladowali Żydów,

z mordami włącznie, a 1968 wręcz

wypędzili ich z kraju.

Byłem wstrząśnięty. Nie, żebym

nie znał pewnych smutnych faktów.

Byłem wstrząśnięty jego skrajnie jed-

nostronnym, jak sądziłem, postrzega-

niem Polaków. Zacząłem mówić

o Żegocie — konspiracyjnej Radzie

Pomocy Żydom, działającej w struk-

turze AK, o Polakach ratujących

Żydów, iż stanowią największą liczbę

ze wszystkich Sprawiedliwych wśród

Narodów Świata. A największe obo-

zy były w Polsce, dlatego że w na-

szym kraju było najwięcej Żydów.

I czy go nie zastanawia, dlaczego

przed wojna tylu Żydów mieszkało

właśnie w Polsce. Może dlatego, że

dobrze się u nas czuli?

Mówiłem, tłumaczyłem, uspra-

wiedliwiałem, ale to wszystko nie bar-

dzo do niego docierało. Widać wyro-

sły w innym spojrzeniu na Polskę

i Polaków potrzebował czasu

na zmianę zapatrywań.

Z drugiej strony, do mnie rów-

nież zaczęło z czasem docierać, że

może sami jesteśmy sobie winni, iż

wielu Żydów tak właśnie nas ciągle

postrzega. Historii zmienić już nie

możemy, ale dlaczego ciągle toleruje-

my mazanie na ścianach domów

gwiazd Dawida na szubienicach, na-

pisów: „Żydzi do gazu”, „Jude raus”.

Może robią to jednostki z zaledwie

połową mózgu, ale dlaczego nikt ich

nie łapie, dlaczego nikt takich napi-

sów od razu nie zamalowuje?

Nie mam już miejsca, by pisać

o Polakach żydowskiego pochodze-

nia tworzących polską kulturę, na-

ukę, przemysł; o tych, którzy zginęli

w Katyniu. Warto jednak na zakoń-

czenie przypomnieć — co dla pol-

skich chrześcijan winno mieć zasad-

nicze znaczenie — że najważniejsze

postaci religii chrześcijańskiej to też

Żydzi: Jezus, Maria, Józef, Piotr,

Paweł, Jan Chrzciciel. A to niespo-

dzianka...

Redaktor naczelny

Ludzie listy piszą...

niż 1% pacjentek może dojść do skrętu jajnika, którego leczenie

wymaga zabiegu operacyjnego. Na skutek przekłuwania igłą ścian

pochwy może (choć bardzo rzadko) dojść do infekcji. Punkcja może

również spowodować uszkodzenia ścian jelita grubego lub pęcherza

moczowego. Te ostatnie powikłania goją się samoistnie 1 .

Na skutek nieudanych zabiegów u ponad 40% kobiet poddających

się zapłodnieniu pozaustrojowemu pojawiają się zaburzenia emocjonal-

ne i psychiczne podobne do tych, które występują u kobiet po poro-

nieniu lub aborcji. Badania wykazują 2-krotnie większą śmiertelność

noworodków oraz większe o 30-40% ryzyko występowania wad wro-

dzonych u dzieci poczętych w wyniku in vitro niż poczętych w sposób

naturalny. Wzrasta 2,6-krotnie ryzyko urodzenia dziecka z niską masą

ciała i o 60% zwiększa się ryzyko uszkodzenia mózgu w postaci pora-

żenia mózgowego, zaś dla embrionów rozmrażanych aż 230% 2 .

Metoda in vitro jest też droga. Koszt jednego cyklu (leków, zabie-

gów medycznych, znieczulenia, badań USG, pozyskiwania jaja i sper-

my, przechowywania embrionów i ich transferu do ciała kobiety to

dolegliwości. Mogą pojawić się bóle brzucha

związane z powiększaniem się jajników

w trakcie stymulacji jajeczkowania oraz

z punkcją jajników. Czasem dochodzi do po-

jawienia się zespołu nadmiernej stymulacji

jajników — powikłania wynikającego

ze zwiększonych stężeń hormonów płciowych

w organizmie kobiety, będących efektem

nasilonej stymulacji jajników. W ciężkiej

postaci (0,5-5% przypadków) zespół ten może

się charakteryzować znacznym powiększe-

niem jajników z tworzeniem licznych torbie-

li i gromadzeniem się w organizmie płynów,

czemu towarzyszy zwiększony przyrost wagi

w krótkim okresie czasu. Ocenia się, że

po stymulacji około 20% ciąż to ciąże wielo-

płodowe (najczęściej bliźniacze). U mniej

ok. 15 tys. zł.

1 Powikłania w przebiegu leczenia niepłodności , www.vitrolive.pl/index.php?ac=102&sa=

3 [dostęp: 10 lutego 2008]. 2 Małgorzata Pabis, Bezduszna technika i biznes , www.infor-

macje.int.pl/in-vitro [dostęp: 10 lutego 2008].

ZNAKI czasu • MARZEC 2008 • 3

O tym się mówi

W skomplikowanych relacjach

polsko-żydowskich nic nie

wzbudzało ostatnio takich emocji

jak ukazanie się książki Jana

Tomasza Grossa Strach.

„Strach”

ma wielkie

oczy

owojenna Polska. Ruina. Odbudowa. Pociągi w tam-

tych czasach wlokły się niemiłosiernie. Podróż z Ło-

dzi do Wrocławia trwała dziewięć godzin. Zdarzyło się

pewnego razu, że na przeciw żydowskiej rodziny siedział

w takim pociągu polski uczony. I co mógł zaobserwować?

Otóż nie było kwadransa, w którym inni pasażerowie,

Polacy, nie oszczędziliby żydowskiej rodzinie wyzwisk, drwin,

złośliwości. Po dziewięciu godzinach tej podróży, we Wro-

cławiu, Żyd otarł pot z czoła. Koniec sceny.

niekiedy delikatną, jak kłucie agrafkami w zatłoczonych

przedziałach, a niekiedy ekstremalną, jak mordy rabun-

kowe, rzucanie ludzi pod koła pociągów, pogromy.

Co się stało? Przed wojną Żydzi byli tutaj u siebie,

pracowali, bezpiecznie chodzili po ulicach. Późniejsi szy-

dercy wcześniej byli ich sąsiadami. Po wojnie Żydzi nie

mogą podróżować samotnie, muszą trzymać się blisko wiel-

kich miast, blisko ośrodków, gdzie funkcjonuje jaka taka

władza. A i to nie zawsze pomagało — jak w Kielcach.

W latach 1939-45 hitlerowscy oprawcy zamordowali

trzy miliony obywateli polskich żydowskiego pochodze-

nia. Powtórzmy: trzy miliony. W latach 1944-47 z rąk

polskiego motłochu, albo zwykłych bandziorów, zginął ich

jeden tysiąc. Zaledwie. Zestawmy te liczby. Tysiąc to jest

trzy tysiące razy mniej niż trzy miliony. To trzy dziesiąte

promila. Trzy setne procenta.

Czy możemy więc uznać, że nic się nie stało? Nie.

Ponieważ tak nie uważają Żydzi. Z książki Grossa wynika,

że Żydzi tamte trzy miliony już dawno opłakali, przesunęli

w sferę historii, przywykli. Te trzy miliony już tak nie bolą.

A tysiąc? Tysiąc jest niezabliźnioną raną, tysiąca nie można

zapomnieć, nie można wybaczyć. Dlaczego? Ponieważ zginął

z rąk bliskich, z rąk narodu, którego losy splatały się z lo-

sami Żydów przez ostatnie setki lat; narodu, który był jeszcze

miesiące wcześniej gnębiony przez tego samego, potworne-

go wroga. Ponieważ ten wróg zabił trzy miliony Żydów i trzy

miliony Polaków, zachowując jakąś makabryczną równowa-

gę w zbrodni, jakby chciał, nawet w ludobójstwie, uszano-

wać trwającą setki lat wspólnotę obu narodów. Ponieważ ten

tysiąc zginął w domu, wśród swoich.

Tragiczne powroty

Strach Jana Tomasza Grossa nie jest studium histo-

rycznym, dlatego nie należy od niego oczekiwać nauko-

wego obiektywizmu. To raczej esej, pełen takich scen jak

powyższa, dziejących się w Polsce lat 1944-47. Nie zoba-

czymy w nim tamtej Polski w jej skomplikowanych uwa-

runkowaniach politycznych. Nie zobaczymy ofiar, boha-

terstwa, zniszczeń. Zobaczymy to, co widzieli Żydzi. Ci,

którzy ocaleli z zagłady, którzy nieśmiało — z komórek,

piwnic i strychów — powracali na powierzchnię życia.

Ci, którzy byli repatriantami z ZSRR. Repatriantami?

Raczej powracającymi z syberyjskich łagrów. Dla jed-

nych i drugich koszmar się skończył. Wracali do siebie.

Do domu. Tyle że tam czekał na nich... strach.

Oglądamy codzienne sceny zwyczajnego upokarzania

„morderców Chrystusa”, „barabasów”. Żydzi są poniżani

przez dorosłych, dzieci, urzędników, harcerzy, milicjan-

tów. Oglądamy codzienną agresję słowną. Czasem przera-

dza się ona w groźby, a czasem w agresję fizyczną —

4 • ZNAKI czasu • MARZEC 2008

Co czuje człowiek, kiedy koszmar się kończy? Da się

to w ogóle opisać? A co z tego uczucia zostanie, jeśli

po zakończeniu koszmaru nagle nie ma dokąd wracać,

współobywatele stali się wrogami, przyjaciele — szyderca-

mi, znów grozi śmierć, a upokorzenie jest codziennością

we własnej ojczyźnie? Zostanie strach.

Tysiąc to niedużo. Ale wystarczająco jak na kroplę,

która przepełniła czarę strachu. W latach 1944-47 dwie-

ście tysięcy Żydów skorzystało z półlegalnej akcji prowa-

dzonej przez syjonistyczną organizację Bricha i uciekło

z Polski do... Niemiec. A stamtąd do Palestyny.

Przez sześć lat pomaganie Żydom groziło śmiercią. Poja-

wił się nawyk odwracania głowy .

Antysemityzmem zionie motłoch, wiodące role w kie-

leckim pogromie odgrywają pijany szewc, półpiśmienny

kapral. Początkowo Żydzi sądzą, że wystarczy zaapelować

„gdzieś wyżej” i znajdzie się jakaś władza, która ten mo-

tłoch powstrzyma. A potem świat wróci na swoje miejsce.

Za Żydami od początku konsekwentnie ujmują się

intelektualiści. Wszyscy. Nawet byli antysemici. Zofia

Kossak-Szczucka zapisała chlubna kartę w działalności

Żegoty. Gałczyński bije się w piersi. Niestety, pijany szewc

nie interesuje się wypowiedziami intelektualistów. On

potrzebuje władzy, która z nim porozmawia pałką. I tu

się zaczyna problem.

Wierne legalnemu rządowi oddziały walczą z admi-

nistracją, której centralnym aparatem terroru kierują

żydowscy komuniści, a mówiąc wprost — stalinowscy

mordercy: Różański, Mietkowski, Romkowski, Fejgin,

Brystygierowa, Światło i wielu, wielu innych. W warun-

kach wojny domowej łatwo nienawiść do grupy osób

przenieść na cały naród. I tak się dzieje. Wydaje się, że

z tego samego powodu milczenie zachowuje Kościół rzym-

skokatolicki.

A komuniści? Oni wiedzą, że na dłuższą metę nie

wystarczy im poparcie Bermanna, Minca, czy Zambrow-

skiego. Potrzebują ludu. Na szczeblu centralnym starają

się działać, ale niechętnie sprzeciwiają się nastrojom Pol-

ski powiatowej. Na zwalczenie antysemityzmu przyjdzie

czas. Najpierw trzeba utrzymać władzę.

I tak oto akcja Brichy nabiera rozpędu. Polska traci

dwieście tysięcy obywateli. Pozostaje po nich rana nie

zabliźniona do dziś.

Potrzeba tła

Gross doczekał się już tytułu dyżurnego anty-Polaka,

a Strach — miana antypolskiego paszkwilu. Mimo, że

książka wyszła nakładem wydawnictwa katolickiego, w ko-

ściołach i salach katechetycznych organizuje się zebrania

mające dać odpór „żydowskiej agresji”, ukazać „histo-

ryczną prawdę”

Wydaje się, że największe oburzenie wrogów Grossa

budzi to, że śmierć owego tysiąca, strach dwustu tysięcy, to

są wydarzenia nikłe wobec ogromu nieszczęść wojny i lat

powojennych. Oburza, że Gross wypreparował los garstki

ludzi z historycznego kontekstu, skierował na tę garstkę

reflektory, tracąc z oczu wszystko inne.

A jakie było tło? Właśnie skończyła się wojna, w któ-

rej zginęło 6 milionów obywateli polskich, po równo

Polaków i Żydów. Legalny rząd kontroluje tylko oddziały

partyzanckie. Administrację w kraju przechwycili zwo-

lennicy ZSRR i utrzymują ją terrorem. „Genialny języ-

koznawca” Stalin zażyczył sobie przesunięcia granic Pol-

ski i przesiedlenia milionów ludzi.

Likwidacja wiernych legalnemu rządowi oddziałów po-

chłonie kilkadziesiąt tysięcy ofiar, przesiedlenia — kilkaset

tysięcy. Polacy, którzy w latach 1918-39 pracowicie odbudo-

wywali swoje państwo, na nic już nie mają wpływu. Mimo

zakończenia wojny nadal giną. Giną też Niemcy i Ukraińcy.

Polskie elity straciły kontrolę nad postawą nizin społecz-

nych, które stopniowo się demoralizują: najpierw poddane

władzy, która głosiła, że należy mordować ludzi ze względu

na rasę, teraz poddane władzy, która głosi, ze ludzi należy

mordować ze względu na przynależność klasową.

Niziny społeczne, sprowadzone przez hitlerowców

do roli podludzi, odkryły, że i wśród podludzi jest hie-

rarchia, że w tym bandyckim systemie ktoś może stać

jeszcze niżej, i bezwzględnie skorzystały z możliwości

poprawy własnej samooceny. Obserwowały hitlerowskie

rzezie, pomagały wyłapywać Żydów, stały się nawet finan-

sowymi beneficjentami zagłady. Raz zaszczepiona przez

hitlerowców nienawiść przetrwała wojnę. A jeśli nie nie-

nawiść, to przynajmniej obojętność. Bandyci mogą bez-

karnie wywlec z pociągu Żyda, aby go zabić i obrabo-

wać. Nie zaryzykują zaatakowania posiadacza „aryjskich

papierów”. Ktoś się może za nim ująć. Za Żydem nikt.

Czy bać się Strachu?

Czy Strach jest książka antypolską? Moim zdaniem

nie. Gross miał prawo w eseju dokonać takich zabiegów

literackich, jakie uznał za celowe, ukazać problem z per-

spektywy ważnej dla niego jako Żyda.

Strach — jeśli się spojrzy na niego bez uprzedzeń —

może się stać podstawą do dialogu polsko-żydowskiego;

dialogu, który może i wreszcie powinien zakończyć się

pojednaniem. Żeby do tego doszło, my, Polacy, powinni-

śmy poznać i uznać wstydliwe fakty, przyznać się do wi-

ny. W zamian jednak możemy zażądać wybaczenia. Praw-

dziwego wybaczenia. Możemy też zasugerować Żydom,

aby i oni zrobili sobie rachunek sumienia. Możemy wza-

jemnie prosić o wybaczenie i wzajemnie sobie wybaczyć.

Oczywiście nie będzie prawdziwego pojednania bez wyci-

szenia po naszej stronie stadionowej hołoty, dla której

nie ma gorszego wyzwiska niż Żyd. Żydzi też mieliby to

i owo do zrobienia z własnymi objawami antypoloni-

zmu. Narody, które przez setki lat żyły razem i dzieliły ten

sam los, mają szansę się pojednać.

Marek Błaszkowski

ZNAKI czasu • MARZEC 2008 • 5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: