Sandemo_Margit_-_Saga_o_czarnoksiÄ™Å¼niku_05_-_PrÃ³ba_ognia.pdf

Margit Sandemo

Próba ognia

Saga o czarnoksiężniku tom 5

(Przełożyła Anna Marciniakówna)

Księgi złych mocy

Przyczyna wszystkich dziwnych i przerażających wypadków, przez jakie musiała

przejść pewna młoda dziewczyna z zachodniego wybrzeża Norwegii na przełomie

siedemnastego i osiemnastego wieku, zawiera się w trzech księgach zła, dobrze

znanych z najbardziej mrocznego rozdziału w historii Islandii.

Księgi pochodzą z czasów, gdy w Szkole Łacińskiej w Holar, na północy Islandii,

rządził zły biskup Gottskalk, czyli z okresu pomiędzy latami 1498 a 1520. Biskup

uprawiał prastarą i już wtedy surowo zakazaną czarną magię; Gottskalk Zły

nauczył się wiele o magii w osławionej Czarnej Szkole na Sorbonie.

Szkoła Łacińska w Holar była za panowania Gottskalka tak niebezpieczna, że

macki zła rozciągały się stamtąd zarówno w czasie, jak i w przestrzeni; żądza

posiadania owych trzech ksiąg o piekielnej sztuce rozpalała się w każdym, kto o

nich usłyszał. Ani jedna dusza nie pozostała wobec nich obojętna.

Zresztą... Aż do naszych dni przetrwała ich ponura, budząca lęk sława.

Owa młoda dziewczyna, mieszkanka Norwegii Tiril, była z niewiadomych

powodów tropiona przez nieznajomych mężczyzn. Z pomocą przyszedł jej

czarnoksiężnik Móri, który poszukiwał ksiąg złych mocy. Wkrótce jednak oboje

uświadomili sobie, że istnieją głębsze motywy pościgu za dziewczyną, ślady

wiodły coraz dalej w przeszłość. Starając się uratować Tiril, musieli podążać za

tymi śladami.

Niebawem dotarli do bardzo interesujących informacji o pochodzeniu Tiril, a także

odnaleźli jej matkę. Natrafili na fragmenty jakichś tajemniczych słów: ERBE i

UFER, IMUR, STAIN ORDOGNO oraz DEOBRIGULA, i znaleźli relief

przedstawiający baśń o morzu, które nie istnieje, a także znak w kształcie słońca

otoczonego promieniami.

Nie dowiedzieli się natomiast, że ci, którzy nękają Tiril, a teraz także jej matkę, są

wysłannikami rycerskiego Zakonu Świętego Słońca. W trakcie poszukiwań obu

kobiet Zakon utracił wielu rycerzy, co wzbudziło straszliwy gniew Wielkiego

Mistrza.

Mistrz Zakonu posiadał księgę podobną do „Rödskinny”, jednej z islandzkich ksiąg

magicznych.

„I chociaż mój mózg spowiła ciężka mgła,

Leżałem nie śpiąc, w myślach pogrążony,

Widziałem, jak płomień na świeczniku drga,

Jak pełga i gaśnie śmiertelnie rażony,

I jeszcze rozbłyska sił ostatkiem,

Widziałem daleką gwiazdę nocą ponad światem”.

Fragment pierwszej części poematu „Sny w Hadesie”, którego autorem jest

Gustaf Fröding, wybitny szwedzki poeta żyjący w latach 1860 - 1911.

Poemat ten wywarł wielki wpływ na Margit Sandemo i miał dla niej ogromne

znaczenie w okresie pisania „Sagi o Czarnoksiężniku”.

Rozdział 1

Rozedrgane ogniki, chybotliwe światełka, latarnicy...

Wszystko poruszą się w nieustannym tańcu, w letni wieczór płomyki pełgają po

bagnach i mokradłach. Wabią na manowce człowieka, przekonanego, że

maleńkie światełka zapala ludzka dłoń.

Wyprowadzają wędrowca daleko na bagienne bezdroża, kierują jego kroki na

zdradliwe ścieżki, a potem porzucają, by zapadł się na zawsze w oparzelisko,

gdzie z czasem jego ciało samo przemieni się w takie niebieskie ogniki,

zapalające się w ciche, nastrojowe wieczory.

„Czy nikt nigdy nie nadejdzie, czy nie pojawi się ten wyczekiwany? Przez setki lat

świecimy tutaj, straszymy, czarujemy te człowiecze dzieci. I czekamy od wieków

na jednego jedynego. Na tego, który się nami zajmie. Ukoi naszą udrękę.

Czekamy.

Czekamy...”

Tiril leżała spokojnie i patrzyła, jak w srebrnym świeczniku na nocnej szafce

powoli dogasa płomień. Mogła wyciągnąć rękę i zdusić go, ale nie chciała. To

fascynujące przyglądać się dramatycznej walce konającego światła. Myśli

dziewczyny płynęły w rozmarzeniu daleko, od troski o przyszłość ku zdziwieniu,

jacy miii są dla niej najbliżsi.

Móri... że też on mógł się zakochać w kimś tak pospolitym jak Tiril! Czy naprawdę

zasłużyła sobie na jego miłość? Kiedy on się nareszcie znudzi i porzuci ją?

No a matka? Przecież musi się czuć rozczarowana córką, która nie odznacza się

niczym szczególnym, ani wyglądzie, ani pod względem zdolności.

Ale przecież oboje ją kochają! Okazują jej to każdego dnia, każdej godziny!

Kiedy myślała o Mórim, o tym, że leżał w jej ramionach i szeptał jej do ucha

cudowne słowa miłości, że chciał być z nią, jej serce zaczynało bić mocno,

podniecone. Znowu rozpaczliwie tęskniła za jego bliskością.

Ogarnięta nagłymi, wyrzutami sumienia pomyślała jednały Ale ja jeszcze nie chcę

mieć dziecka, jeszcze na to za wcześnie! Móri i ja musimy trochę pobyć sami ze

swoją miłością. I wcale też nie czuję się dojrzała do macierzyństwa, nie pragnę

potomka, nie znajduję w sobie macierzyńskiego instynktu, na myśl o ciąży ogarnia

mnie niechęć.

Był jednak również inny powód, dla którego miała nadzieję, że alarm okaże się

fałszywy. Ona i Móri byli okropnie nieostrożni. Przez cały czas myśleli o własnym

szczęściu, wierzyli uspokajającym zapewnieniom niewidzialnych towarzyszy

Móriego, że jeśli się pobiorą, nie stanie się nic złego.

Im nie, oczywiście! Ale czy ona lub Móri pomyśleli 6 tym trzecim, które mogło być

zamieszane w ich sprawy?

Śmiech podążających za nimi krok w krok niewidzialnych istot wciąż brzmiał w jej

uszach. Z czego się tak śmieją, skoro obiecali jej i Móriemu bezpieczeństwo? Ta

myśl ją przerażała.

Daleko na południu znajdował się ktoś, kto również się martwił, ale z całkiem

innych powodów.

Skąpe wiązki słonecznego światła przedzierały się przez chropowatą

powierzchnię małych szybek. Mury były grube, nisze okienne głębokie. Niewiele

zostawało ze słonecznego blasku, kiedy promienie padały w końcu na szerokie

deski podłogi.

Pokój był mroczny, ale wytworny. Krzesła w stylu saksońskim, barokowa szafa,

wykwintne drewno, które pociemniało przez lata, wszystko świadczyło o

bogactwie tego domu. Z zewnątrz docierały przyciszone odgłosy wielkiego portu,

głośno wykrzykiwane polecenia, skrzypienie żurawi, łoskot ciężkich beczek

spadających na kamienną keję.

W pokoju powietrze było aż ciężkie od podniecenia i frustracji.

Brat Lorenzo, najbliższy człowiek Wielkiego Mistrza, był wściekły z powodu

zadania, jakie mu przydzielono.

Zawsze bardzo dbał o swoją godność i może nawet jeszcze bardziej o swoją

wygodę. Jego wysoka pozycja w Zakonie Świętego Słońca pozwalała mu

decydować, gdzie będzie mieszkał, a on wybrał kraj słońca i ciepła, gdzie winorośl

ozdabia okna, wina zaś można mieć w dzbanach, ile się tylko zapragnie.

I oto teraz Mistrz, chłodno i z pełną świadomością, a także nie bez odrobiny

satysfakcji, polecił mu jechać do zimnej, barbarzyńskiej Skandynawii i pozbawić

życia jakąś zupełnie nic nie znaczącą kobietę! Zadanie raczej dla któregoś

nędznego nowicjusza w Zakonie, proste aż do obrzydzenia.

Lorenzo, niewysoki mężczyzna o szerokiej, zdradzającej brutalność twarzy, ze

złością wrzucił do kufra ciepły sweter. Żona mu go przyniosła, przekonana, że w

tych dalekich zimnych krajach będzie go potrzebował. On też o tym wiedział, żona

nie musi takich rzeczy podpowiadać. Ale zdawało mu się, jakby żona nakłaniała

go do tej podróży. Popędzała go. Jego, głowę i patriarchę w zamożnym kupieckim

domu!

Nikt w rodzinie nie miał pojęcia o jego osłoniętej największą tajemnicą

przynależności do Zakonu. Wrócił właśnie do domu z wielkiego spotkania w

tajemnej siedzibie Zakonu głęboko pod ziemią. Spotykali się tam wszyscy dwa

razy w roku. Musieli odbywać długą podróż, ale czynili to bez szemrania.

Przybywali z całej Europy, wszyscy Wybrani, by czcić Słońce i prosić je o

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: