§ Kaiser Janice - Nikomu ani słowa.pdf - 5218 ebooków różnych - wszystkolandia

JANICE KAISER

NIKOMU ANI

S Ł OWA

Tytuł oryginału: The Big Secret

Prolog

Lianne Halliday była bardzo podekscytowana i przekonana, że

dzisiejszego dnia wydarzy się coś bardzo ważnego i wspaniałego. Mimo

podniecenia musiała leżeć w łóżku i udawać, że jest śmiertelnie chora.

Odgłos kroków przygotowującej się do wyjścia babci przyprawiał ją o

męki, ledwo mogła powstrzymać się od okrzyku: „Idź, babciu! Proszę cię,

idź już!"

W końcu Marguerite Gevers wyszła z domu. Kiedy Lianne usłyszała,

jak szofer zatrzaskuje drzwiczki bentleya, wyskoczyła z łóżka i zbliżyła się

do okna. Wyjrzała ostrożnie zza firanki i zobaczyła, jak limuzyna babki

odjeżdża z ulicy Beauregard.

Lianne miała ochotę skakać do góry z radości. Za kilka minut zjawi

się tu Alex. Odeszła od okna i zrzuciła z siebie koszulę nocną. Czuła coś w

rodzaju wyrzutów sumienia z powodu swojego cudownego uzdrowienia,

ale czas spędzony sam na sam z Alexem był zbyt cenny, aby miały go

zepsuć jakiekolwiek wątpliwości.

Wciągnęła na siebie obcisłe dżinsy - przecież Alex powiedział

kiedyś, że wygląda w nich absolutnie fantastycznie. Tak bardzo pragnęła

mu się podobać. Następnie włożyła seksowny stanik i białą jedwabną

bluzkę. Celowo nie zapięła górnych guzików. Czuła się dzisiaj bardzo

dojrzała i w jakiś podniecający sposób zepsuta.

Lianne Halliday od dzieciństwa uważana była za wyjątkową

piękność. Miała gęste, platynowe włosy, szare oczy i nieprawdopodobnie

długie nogi, przez co wyglądała na starszą, niż w rzeczywistości była. W

domu, w Connecticut, nie mogła opędzić się od chłopców. Jedynym jej

prawdziwym zmartwieniem był fakt, że urosła za bardzo, aby zostać

baletnicą.

Jednak Lianne nie załamała się z tego powodu. Litera-tura, jej druga

miłość, z powodzeniem zastąpiła namiętność do tańca. Działo się to,

zanim jeszcze przybyła na lato do Genewy, do domu babci, i zanim

poznała Alexa Julena. W przeciągu kilku tygodni Lianne zakochała się -

teraz liczył się tylko Alex.

Przeglądała się właśnie w lustrze, kiedy usłyszała starego citroena

Alexa. Natychmiast zbiegła na dół, przeskakując po dwa stopnie naraz.

Alex nie dotarł jeszcze do drzwi, więc Lianne pobiegła do kuchni.

Pani Weber miała dzisiaj wychodne. W kuchni panowała dziwna

cisza, słychać było jedynie tykanie starego zegara i ciche buczenie starej

lodówki. Lianne w pośpiechu chwyciła kilka znakomitych ciasteczek

upieczonych przez gospodynię, a potem jabłko i gruszkę. Nagle usłyszała

dwa ostre dzwonki do drzwi. Położyła jedzenie na stoliku i pobiegła

szybko do holu.

Dzwonek rozległ się ponownie. Przez zasłonki Lianne ujrzała

sylwetkę oczekiwanego gościa. Jej serce zaczęło bić jak oszalałe.

Otworzyła drzwi i spojrzała na uśmiechniętego Alexa Julena. Był on

szczupłym młodym mężczyzną o brązowych oczach i włosach oraz

wąskim, prostym nosie. Wyglądał tak, jak gdyby na jego ustach przez cały

czas czaił się lekko sarkastyczny uśmieszek. Miał na sobie lnianą koszulę i

dżinsy, ale nawet w takim stroju prezentował się bardzo męsko. Różnił się

od innych mężczyzn, których poznała w Genewie. Zachowywał się w

pewien niedbały, swobodny sposób, jakby wiedział coś, czego nie wiedział

nikt inny.

Patrzył na nią, ale nie wykonał najmniejszego gestu. Nagle

uśmiechnął się z zachwytem.

- Jak ma się dzisiaj moja kapustka? - zapytał. Roześmieli się oboje.

Był to taki mały, intymny żart - dosłownie przetłumaczony francuski

idiom.

Lianne zarzuciła Alexowi ręce na szyję. Popatrzył na nią w ten

charakterystyczny, szalenie pociągający sposób, który zawsze sprawiał, że

robiło jej się dziwnie słabo. Przytulił ją mocno. Poczuła zapach jego wody

po goleniu, zupełnie innej niż ta, której używali chłopcy w Stanach.

Pomyślała w tej chwili, że w jej życiu nie ma już miejsca dla żadnego

innego mężczyzny.

Jej serce biło mocno, kiedy pochylił się nad nią i delikatnie zaczął

drażnić jej dolną wargę. Zakończył tę pieszczotę pocałunkiem. Nikt nigdy

nie całował Lianne tak, jak robił to Alex. Mogłaby na zawsze pozostać w

jego ramionach.

Kiedy oderwał się od niej, powoli otworzyła oczy. Jej piersi

nabrzmiały, rozumiała już dobrze, co znaczy pożądanie. Alex ucałował

koniuszek jej nosa i uśmiechnął się.

- Je t'adore - wyszeptał, a Lianne poczuła się tak szczęśliwa, że

miała ochotę wybuchnąć płaczem. - Może powinniśmy tak po prostu stać,

a ja uwielbiałbym cię przez cały dzień.

- A co z naszym piknikiem?

- Jak możesz myśleć o jedzeniu, kiedy trzymam cię w ramionach?

Zaczerwieniła się. Żarty Alexa zawsze wprawiały ją w zakłopotanie.

- Tak cieszyłam się na ten piknik - zaczęła biadolić, chociaż

wiedziała, że nie mówił poważnie. - Wczoraj nie mogłam zasnąć, tak

bardzo byłam tym przejęta.

Alex zamknął za sobą drzwi i pocałował ją ponownie.

Tym razem dotknął jej piersi, a dziewczyna poczuła, jak oblewa ją

fala gorąca. Wtuliła twarz w jego szyję.

- Kocham cię, Alex - wyszeptała. Ujął jej twarz w dłonie i

uśmiechnął się.

- Chodź, maleńka. Chcę cię zabrać na moją górę.

Lianne wzięła swój skromny bagaż i ruszyli w kierunku samochodu.

Alex odziedziczył tego citroena po swoim starszym bracie, Maksie.

Samochód znajdował się w kompletnej rozsypce: silnik wył niczym

zepsuta kosiarka, a poza tym krztusił się niemal bez przerwy. Był to

ulubiony pojazd francuskich robotników, ale Lianne czuła się w nim

wyjątkowo dobrze. Przecież ten samochód należał do Alexa, to właśnie on

przywrócił go do życia przy pomocy mechanika i pewnej sumy pieniędzy,

które otrzymał od ojca.

Alexowi ten stary citroen zawsze kojarzył się z bratem. Powiedział

Lianne, że był jeszcze chłopcem, kiedy Max zabrał go po raz pierwszy na

przejażdżkę. Do dzisiaj mówił o samochodzie „Maxmobile". Lianne nigdy

nie widziała Maxa Julena, ale sądząc z tego, co opowiadał o nim Alex,

uznała, że musi to być wyjątkowy człowiek. Max zbliżał się do

trzydziestki, był sześć lat starszy od Alexa. Ożenił się rok temu i mieszkał

w Paryżu, gdzie prowadził jedną z filii firmy swojego ojca. Wyglądało na

to, że rodzina Julena zajmuje się dosłownie wszystkim, od elektroniki

poprzez przemysł zbrojeniowy, na ubezpieczeniach skończywszy.

§ Kaiser Janice - Nikomu ani słowa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: