Leiber Fritz - Przygody Fafryda i Szarego Kocura 04 - Oblężenie Lankmaru.pdf - ebook - blackcardamon

FRITZ LEIBER

OBLĘŻENIE LANKMARU

Swords of Lankhmar

Przełożył Dariusz Kopociński

Wydanie I

SOLARIS Olsztyn 2005

- Oho, już na nas czekają - stwierdził niewysoki mężczyzna. Nie zwalniając kroku,

maszerował w stronę olbrzymich, starożytnych murów, prosto ku otwartej bramie. Mimochodem

musnął palcami rękojeść długiego, smukłego miecza.

- Wszak jesteśmy tak daleko, że strzała nie doniesie... - zaczął jego rosły towarzysz. - Aha,

wszystko jasne. Pomarańczowa opaska na łbie Baszabeka. Wyróżnia się jak dziwka w świątyni. A

gdzie jest Baszabek, tam są jego zbiry. Że też nie oddałeś złodziejskiej gildii należnej części łupów.

- Ba, żeby o zwykłe należności tu się rozchodziło! Nie mówiłem ci tego, ale rozstałem się z

nimi po ostatniej robocie, kiedym wykradł osiem brylantów ze Świątyni Pająka.

Wielkolud cmoknął z dezaprobatą.

- Nieraz się zastanawiam, czemu się zadaję z tak zdradzieckim łotrzykiem.

Niższy mężczyzna wzruszył ramionami.

- Trochę się spieszyłem. Bóg-pająk mnie ścigał.

- A tak, wspominałeś, że wyssał krew z twojego wspólnika, który stał na czatach. Ale teraz

masz brylanty, możesz oddać długi.

- Moja sakwa pęka w szwach tak samo jak twoja - zakpił ów mniejszy. - I tak samo jak

bukłak na wino rano po libacji. No chyba, że coś przede mną ukrywasz, o co cię od dawna

podejrzewałem. Nawiasem mówiąc, czy tamten spaślak, co stoi między dwoma byczkami, nie

przypomina ci właściciela „Srebrnego Węgorza”?

Osiłek wytężył wzrok i, zdegustowany, potwierdził skinieniem głowy.

- Żeby tak się pieklić o rachunek za gorzałę.

- Zwłaszcza, że był długi ledwie na trzy łokcie - zgodził się jego mniejszy kompan. -

Chociaż, po prawdzie, w czasie ostatniej awantury w tawernie roztrzaskałeś i podpaliłeś dwie beki

okowity.

- Kiedy cię osaczy dziesięciu hultajów, nie ma rady, chwytasz się wszystkich sposobów -

obruszył się osiłek. - Czasem dość niezwykłych, tu się z tobą zgadzam. - Raz jeszcze przyjrzał się

uważniej gromadzie ludzi zebranych na placu za bramą. - Widzę Rywisa Rytbiego, płatnerza... i

chyba wszystkich, u których dwóch takich jak my mogłoby mieć w Lankmarze niespłacone długi.

Każdy ze swoim rębajłą, żeby jednym... - Jakby od niechcenia, poluzował w pochwie swój nieco

przyduży miecz, z kształtu podobny do rapiera, lecz ciężki jak katowski oręż. - Czyś ty uregulował,

chociaż jeden rachunek przed wyjazdem z Lankmaru? Ja byłem spłukany do cna, więc o mnie nie

mówmy, ale tyś w służbie złodziejskiej gildii niezłą kasę trzepał.

- Zapłaciłem, co do joty krawcowi! - odparł porywczo niewysoki mężczyzna. - Zręczny

Paluszek połatał mi płaszcz i uszył nowy kaftan z szarego jedwabiu. - Zmarszczył czoło. - Nie tylko

jemu płaciłem, to wiem na pewno, tylko, że teraz trudno mi sobie wszystkich przypomnieć. A tak

przy okazji, czy to długonogie dziewczę, na pół schowane za gogusiem w czarnym ubraniu, nie

wykłócało się kiedyś z tobą? Jej ruda czupryna wybija się jak... jak... kawałek piekła. A te trzy

lalunie, widzisz je? Czają się, jak i tamta, za plecami uzbrojonych sutenerów. Czy nie miałeś z nimi

jakowychś zatargów, gdy wyjeżdżaliśmy?

- Nie wiem, co masz na myśli, mówiąc o zatargach. Wyrwałem je z rąk opiekunów, którzy

się nad nimi skandalicznie znęcali. Łoiłem im skórę, a one się śmiały. Traktowałem je potem jak

księżniczki.

- O tak, nie przeczę. Za co oskubały cię z gotówki i szlachetnych kamieni. To przez nie tak

się spłukałeś. Niestety, jedną sprawę pokpiłeś. Miałeś się nimi opiekować, a ty, co? Są wściekłe, i

słusznie, bo musiały wrócić do swoich dawnych opiekunów.

- Zrobiłbyś ze mnie stręczyciela?! A skoro mowa o kobietach, to widzę w tłumie kilka

twoich dziewczynek! Zapomniałeś, że masz im zapłacić?

- Nie w tym rzecz. Pożyczyły mi trochę pieniędzy, których nie oddałem. Ho, ho! Ani chybi,

komitet powitalny zebrał się w wielkiej sile!

- A nie mówiłem, żebyśmy weszli do miasta Wielką Bramą, schowani w tłumie? - zrzędził

osiłek. - Gdybym cię nie posłuchał, nic byłoby nas tu, pod tą czarcią Skrajną Bramą.

- Zrozum jedno: pod Wielką Bramą nie odróżnilibyśmy przyjaciela od wroga. Tutaj

przynajmniej wiemy, że wszyscy są przeciwko nam. Może z wyjątkiem strażników miejskich, ale i

po nich spodziewam się najgorszego. Dostali w łapę i przymkną oczy na śmierć dwóch przybłędów.

Jeśli pierwsi nam nie dołożą.

- Skąd pewność, że wszyscy nas chcą ukatrupić? - zastanawiał się osiłek. - Przecież po

wyśmienitych przygodach gdzieś na krańcu świata moglibyśmy teraz wracać obładowani skarbami.

Prawdopodobnie trzech czy czterech po prostu nas nie lubi, tu zgoda, ale...

- Z daleka widać, że nie prowadzimy karawany spoconych tragarzy i objuczonych mułów -

dowodził roztropnie niewysoki. - Tak czy siak, przypuszczają, że gdy nas zabiją, odbiorą swoją

należność, a resztę podzielą. To normalna kolej rzeczy w cywilizowanych krajach.

- Ta twoja cywilizacja! - burknął drągal. - Czasem zachodzę w głowę...

- ...czemuś przelazł na południe przez Góry Trollowych Schodów, czemu przyciąłeś brodę i

szukałeś dziewczyn, którym włosy nie rosną na piersiach - wpadł mu w słowo kompan. - Proszę,

proszę, nasi wierzyciele i zażarci wrogowie oprócz mieczy i pałek mają też przy sobie ciemne

peleryny.

- Mówisz o czarodziejach?

Niski podróżnik wyciągnął z sakwy zwój złotego drutu.

- Jeżeli tych dwóch siwobrodych w oknie na pięterku to nie czarodzieje, czemu się gapią,

jakby chcieli nas zjeść? Poza tym, jeden ma na ubraniu astrologiczne symbole, a drugi błyska

różdżką.

Byli już na tyle blisko Skrajnej Bramy, że bystre oko mogło rozeznać się w szczegółach.

Strażnicy w zbroi stali wsparci na swoich halabardach. Na twarzach mężczyzn zebranych na

placyku nie malowała się złość, tylko ponure wyczekiwanie, dziewczyny natomiast uśmiechały się

wesołym, jadowitym uśmiechem.

- Tedy ich orężem są uroki i zaklęcia - rzekł osiłek z nie smakiem. - A jeśli tego mało,

uciekną się do pałek i rzeźniczych noży. - Pokręcił głową. - O co ten cały ambaras? O garść monet?

Lankmarczycy są największymi niewdzięcznikami na świecie. Nie widzą, że nadajemy temu miastu

charakter, że dostarczamy rozrywek?

Jego towarzysz wzruszył ramionami.

- Oj, zapewnią nam oni rozrywkę. Na swój sposób odegrają rolę dobrych gospodarzy. -

Koniec złotego drutu zręcznie wiązał w pętlę. - Zwolnił nieco kroku. - Oczywiście - zauważył - nikt

nam nie każe wracać do Lankmaru.

- Bzdury opowiadasz! - fuknął siłacz. - Chcesz wyjść na tchórza? Zresztą, wszędzie już

byliśmy.

- Na pewno w świecie czekają na nas jeszcze jakieś przygody - zaoponował bez przekonania

niewysoki. - Chociażby maleńkie przygódki, zdatne dla strachajłów.

- Może i tak, ale duże czy małe, wszystkie lubią mieć swój początek w Lankmarze. Co ty

robisz z tym drutem?

Niewielkiej postury podróżnik tymczasem zacisnął pętlę wokół głowicy miecza, a luźny

koniec, giętki jak bicz, rzucił i wlókł za sobą.

- Uziemiłem klingę. Każde śmiercionośne zaklęcie, wymierzone we mnie, dosięgnie

najpierw Skalpela i spłynie do ziemi.

- I trochę ją połaskocze, co? Bacz, byś się nie przewrócił. - Ostrzeżenie wydawało się

całkiem uzasadnione: drut sunął na długości przeszło dziesięciu kroków.

- Sam uważaj, po czym chodzisz. To sztuczka, której nauczył mnie Szylba.

- Nawet mi nie mów o tym królu szczurów bagiennych! - zadrwił osiłek. - Czemu ci nie

towarzyszy? Czemu nie wymyśla pożytecznych zaklęć?

- A ty gdzieś zgubił swojego Ningobla? - ripostował niewysoki.

- Czemu ci nie pomaga?

- Grubasowi ciężko w podróży. - Mijali właśnie strażnika z nieprzeniknionym obliczem.

Gęstniejąca atmosfera wrogości na placyku wróżyła burzę. Nagle osiłek uśmiechnął się szeroko do

Leiber Fritz - Przygody Fafryda i Szarego Kocura 04 - Oblężenie Lankmaru.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: