Bahdaj Adam - Trzecia granica 03 - Nieznajoma z baru Bolero.pdf - BAHDAJ ADAM - hermes50

Adam Bahdaj

Trzecia granica

CZĘŚĆ TRZECIA

NIEZNAJOMA Z BARU "BOLERO"

Była sierpniowa, deszczowa noc. Wiatr gwizdał ponuro w konarach drzew, a drzewa

chwiały się pod naporem nawałnicy. Przez krajobraz pogrążony w mroku, skąpany w

strugach ulewy przebijał się nocny pociąg zmierzający z przygranicznej stacji Rozsnyó do

Budapesztu. Koła głucho, rytmicznie dudniły na szynach. Poprzez wycie wichru przedzierał

się żałosny gwizd lokomotywy.

W przedziale trzeciej klasy siedziały trzy osoby: Władek Mrowca, starsza kobieta o

wyglądzie urzędniczki niższego stopnia, i węgierski chłop - tęgi, z rozlaną twarzą, z oczami

ciężkimi od snu. Nad nim na półce piętrzyły się tobołki. Zapewne jechał z towarem na targ.

Mrowca oparł bezwładnie głowę o ścianę wagonu. Na chwilę zapadł w niespokojny

półsen. Wnet jednak obudziło go bolesne rwanie w ramieniu. Rana, którą opatrzył

prowizorycznie w Rozsnyó, nabrzmiewała teraz bólem i pulsowała. Mrowca zaciskał zęby,

żeby nie krzyczeć. Po chwili poczuł nagłą ulgę, a po zdrętwiałej ręce rozlało się niemal błogie

ciepło. Był tak zmęczony i wyczerpany z upływu krwi, że nie pojął, iż to rana zaczęła

broczyć.

Siedząca naprzeciw Mrowcy kobieta usłyszała głośne kapanie. Ocknęła się z

męczącego odrętwienia. Rozejrzała się z zaciekawieniem. Nagle jej spojrzenie spoczęło na

bezwładnie zwisającej ręce Mrowcy. Zobaczyła zalaną krwią dłoń. Cofnęła się gwałtownie i

wydała stłumiony okrzyk.

- Proszę pana... proszę pana - dotknęła ramienia Mrowcy. - Co się panu stało?

Władek wzdrygnął się wyrwany z omdlenia Chwilę wodził nieprzytomnymi oczami.

- Krew - powiedział przeciągle przebudzony chłop. - Pewno jaki wypadek.

- Wypadek - powtórzył bezwolnie Mrowca. - Właśnie jadę do szpitala.

Chłop ziewnął głośno.

- Pewno przy robocie?

Mrowca nic nie odpowiedział. Podniósł się z trudem, lecz był tak słaby, że zatoczył

się i upadł ciężko na ławkę. Kobieta zerwała się. Z trwożna zapobiegliwością chciała mu

pomóc, lecz Mrowca odsunął ją łagodnie. Zebrał wszystkie siły i ruszył ku drzwiom

przedziału.

- Może panu pomóc? - usłyszał za sobą głos kobiety.

- Dziękuję - odparł szorstko.

Szarpnął drzwi, wyszedł na korytarz. Na twarzy poczuł ożywczy wiew wdzierającego

się przez nie domknięte okno powietrza i chłodne krople deszczu. Ruszył przed siebie.

Korytarz był pusty. W głębi mdłym światłem migotała przyćmiona żarówka. Poszedł w tę

stronę. Po chwili znalazł drzwi do toalety. W wiszącym nad umywalką lustrze zobaczył swoją

twarz. Przeraził się. Była trupio blada, obca, jak gdyby należała do innego człowieka. "Źle ze

mną - przemknęła myśl przez skołataną głowę. - Żeby tylko dojechać do Budapesztu... do

Jędrka... Telepes... ulica Telepes... tramwaj sześćdziesiąt siedem..." Oparł się plecami o drzwi

i z ogromnym wysiłkiem zaczął ściągać wiatrówkę Zabrało mu to sporo czasu, gdyż przy

każdym ruchu ranne ramię przeszywał wzmagający się ból. Kiedy wreszcie wyswobodził się

ze sztywnej od zakrzepłej krwi wiatrówki, otworzył kran, zakrwawioną rękę podsunął pod

strugę wody. Potem z rękawa flanelowej koszuli oddarł kawałek materiału. Wytarł nim

dokładnie rękę. Krew jednak wciąż spływała cienką, prawie czarną strugą. "Musiałem

oberwać w tętnicę - pomyślał. - Dlatego jestem tak cholernie słaby. Żeby tylko dojechać do

Budapesztu... Nie wolno mi zostać po drodze..." Oddarł drugi, większy kawał flaneli i prze-

wiązał nim rękę poniżej rany. Zacisnął jak mógł najsilniej. Krew przestała spływać. Był

jednak tak wyczerpany i słaby, że nie miał sił wciągnąć na siebie wiatrówki. Leżała u jego

stóp. Nie potrafił nawet schylić się po nią. Targnął nim gwałtowny niepokój. Co się stanie,

jeśli ktoś będzie próbował dobijać się do toalety? Zsunął się więc na kolana. W tej samej

chwili usłyszał mocne łomotanie do drzwi, a potem niespokojny głos kobiety:

- Proszę pana, co panu się stało? Proszę pana...

- Nic... nic - odkrzyknął słabym głosem. - Zaraz wracam.

Z nadludzkim wysiłkiem wsunął zdrową rękę w rękaw wiatrówki, a potem całą

wiatrówkę nasunął na głowę. Szamotał się chwilę, by wbić się w sztywny brezent. Udało się.

Rannej ręki nie próbował jednak wkładać w rękaw. Uniósł się z klęczek, podstawił twarz pod

nikły strumień wody. To go nieco otrzeźwiło. Potem wytarł twarz chustką i wrócił do

przedziału.

Kiedy wchodził, widział jeszcze dwie zamazane twarze i otwierające się usta. Mówili

coś do niego, lecz on ich już nie rozumiał. Zwalił się na ławkę, Wtulił w swój kąt i zapadł w

pełne majaczeń omdlenie. Zbudziło go dopiero mocne szarpnięcie za ramię, a kiedy otworzył

oczy, ujrzał nad sobą twarz tej samej kobiety i usłyszał, jakby z bardzo daleka, jej głos.

- Już Budapeszt... Trzeba wysiadać. Przetarł dłonią rozpaloną gorączką twarz, lecz nie

podniósł się.

- Budapeszt, proszę pana - powtórzyła łagodnie kobieta.

Pomyślał, że jeżeli teraz nie wstanie, dadzą znać na pogotowie, przewiozą go do

szpitala i zacznie się badanie - skąd ten postrzał w ramię? Nie, do tego nie mógł dopuścić.

- Już idę - powiedział.

Wsparł się na zdrowej ręce, wstał z ogromnym wysiłkiem i chwiejnym krokiem

skierował się ku wyjściu.

- A plecak? - usłyszał za sobą głos kobiety. Zatrzymał się. Zaczekał, aż poda mu

plecak. Nie miał sił podziękować. Skinął tylko głową, chwycił plecak za rzemienie i, nie

zarzuciwszy go na ramię, ruszył przed siebie. Na szczęście plecak był lekki, niemal pusty.

Nie wiedział, kiedy i jak znalazł się na peronie. Było zimno, zacinał chłodny deszcz.

Ludzie szli w kierunku bocznego wyjścia. Wlókł się za nimi. Wszyscy go mijali i zdawało mu

się, że stoi w miejscu. Hala dworca była ponura i ciemna. Światła przygaszone. Minął ją z

uczuciem ulgi. Po drodze nikt nie zwrócił na niego uwagi. Dopiero przed dworcem zobaczył

dwóch żandarmów. Przechadzali się wolnym, miarowym krokiem. Na ich widok skierował

się w stronę postoju taksówek. Zdawało mu się, że zmierzają ku niemu. Słyszał tupot ich

ciężkich butów, ale nie miał sił odwrócić się. Czekał więc, kiedy dojdą do niego. Tymczasem

z boku, jak gdyby z nieprzeniknionej szarzyzny, wyłoniła się postać kobiety z przedziału.

- Pan jest chory - usłyszał jej nikły głos. - Może pana odprowadzić do punktu opatrun-

kowego?

- Nie, dziękuję...

- To niedaleko. Tu, na dworcu...

- Dziękuję...

Czekał, kiedy żandarmi zbliżą się do niego, lecz oni, zmyleni towarzystwem kobiety,

zawrócili nagle. Widział, jak oddalają się i giną w szarudze, jakby się wtapiali w gęstą mgłę.

Odetchnął. Kobieta ujęła go pod ramię.

- Dokąd pan jedzie?

- Ja... do szpitala - rzucił zachowując resztki przezorności.

- Do którego?

- Do Świętego Jana.

- To może ja pana podwiozę.

- Nie... dziękuję.

Kobieta wzruszyła ramionami.

- Jak pan uważa, ale pan ledwo trzyma się na nogach.

- Nic mi nie jest - powiedział jeszcze bardziej szorstko i odpychająco.

W tej chwili podjechała taksówka. Kierowca wychylił głowę znad opuszczonej szyby.

- Proszę, kto z państwa? Kobieta podeszła do taksówki.

- Mam do pana prośbę. Niech pan odwiezie tego pana do szpitala Świętego Jana. I

Bahdaj Adam - Trzecia granica 03 - Nieznajoma z baru Bolero.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: