Zapomnieć Przebaczyć Pożegnać się Czyli o celach terapii DDA.pdf

Jest taka piosenka zespołu "Trzeci Wymiar" pod tytułem "Zapomnij o tym". Słowa "A teraz śpij i

zapomnij o tym, co widziałeś, co słyszałeś..." pojawiają się w refrenie, słowa zwrotek opisują w

przejmujący sposób dzieciństwo z alkoholizmem rodziców i przemocą jako motywem przewodnim.

Chęć zapomnienia o dziecięcych koszmarach, wyrzucenia z pamięci doznanych w dzieciństwie

krzywd i przeżywanego dzień po dniu wstydu i strachu, to bardzo częste pragnienie osób dorosłych,

których przynajmniej jedno z rodziców było uzależnione od alkoholu lub piło nadmiernie. Trudno

dziwić się takiemu pragnieniu - problem polega na tym, że zapomnieć się nie da. Nawet wtedy,

kiedy wydaje się, że to, co przeszłe było, minęło i nigdy nie wróci - wraca i do tego w najmniej

oczekiwanych czy pożądanych momentach.

Jeśli więc myśleć o celu terapii DDA jako o nauce zapominania - to jest to myślenie sprzeczne z

rzeczywistymi celami, jakie stawia przed sobą terapia skierowana do Dorosłych Dzieci

Alkoholików. Często bowiem DDA cierpią właśnie z tego powodu, że w sztuce niepamiętania są

nadzwyczaj biegłe. Zaprzeczanie, także zaprzeczanie problemom to jeden z objawów syndromu

DDA. Niechęć do pamiętania o tym, co złe, co sprawia ból to nic innego jak nawykowe unikanie

przykrych emocji, tzw. zamrażanie. Ta niechęć często staje się argumentem przeciwko podjęciu

terapii: "Po co rozgrzebywać stare rany?!", "Co było a nie jest nie pisze się w rejestr", "Nie można

żyć przeszłością" itp. Taka argumentacja zazwyczaj wynika z lęku, nie zaś z realnego widzenia

siebie i świata. Prawdą jest, że nie wszystkie osoby, które wychowywały się w rodzinie

alkoholowej potrzebują terapii - te które jej nie potrzebują, nie starają się za wszelką cenę nie

pamiętać przeszłości. Żyją z nią jak z integralną częścią siebie, bo doświadczenie bycia dzieckiem

jest nieodłącznym elementem bycia człowiekiem.

Te osoby, dla których terapia DDA jest wskazana, starają się wymazać dzieciństwo ze swojego

życiorysu. Mają zazwyczaj kilka wyidealizowanych wspomnień utrwalonych na podstawie

pogodnych rodzinnych fotografii i familijnej legendy opowiadanej na uroczystościach przez mamę

ciociom i wujkom. Są dzielne, robią karierę, planują swoje życie i kontrolują je niemal obsesyjnie.

A kiedy cokolwiek wymknie się spod kontroli, wpadają w panikę. Często wybierają zawód

związany z pomaganiem innym - są psychologami, nauczycielami, doradcami, duchownymi, lubią

pracę z dziećmi. Na pozór wszystko prawidłowo - aż za prawidłowo. Co kryje się za tymi

pozorami? Np. niepohamowane łzy na widok płaczącego dziecka. Albo atak paniki, kiedy ktoś

niespodziewanie dotknie dłoni takiej osoby, albo pogłaszcze po ramieniu. Zdarza się też głęboki

smutek, choć dookoła wiosna i zadowoleni z życia ludzie. I brak zaufania do wszystkich a nawet do

samego siebie - nie poparty żadnym, realnym doświadczeniem. Albo akty autoagresji, które

przynoszą ulgę, bo są karą za noszoną w głębi duszy winę. Lub wybuchy złości - z wrzaskami i

aktami przemocy, kiedy przyczyną takiego wybuchu bywa jakiś nieistotny drobiazg. Te i wiele

innych pojawiających się emocji nieadekwatnych do tego, co dzieje się realnie, są sygnałem, że

można wyrzucić wspomnienia z umysłu, ale nie da się ich usunąć ze sfery emocji.

Tak rozumiana pamięć emocjonalna, jako cel terapii DDA wyznacza nie zapominanie, ale

pamiętanie. Celem jest taki rodzaj kontaktu ze wspomnieniami, który pozwoli odreagować to, co

zepchnięte poza świadomość, aby umożliwić kolejny kontakt już bez nadmiarowego przeżywania

emocji, aż do ich wyciszenia, ale beż zamrażania i wypierania. Najprościej mówiąc - aby

wspomnienia jak najmniej bolały i aby nadano im przynależną rangę wspomnień, a nie -

wyskakującego z mroku demona. I aby dorosłe życie w związku z tym można było oprzeć na

świadomych wyborach a nie - przeniesieniowych reakcjach: jeśli nie ufam temu mężczyźnie, to

dlatego, że on, konkretny Jacek czy Wojtek nie zasługuje na zaufanie, nie zaś dlatego, że jest

mężczyzną i tym samym, tak jak mój ojciec, wykorzystuje wszystkie kobiety. Jeśli moja szefowa

zarzuca mi niekompetencję, to spokojnie rozważam czy ma rację i jeśli tak, to poprawiam swój

błąd, a jeśli nie, protestuję - nie popadam w poczucie winy mimo jej braku i nie przepraszam na

wszelki wypadek, żeby tylko nie było jej przykro, tak jak bywało mojej mamie, kiedy coś zrobiłam

nie tak, jak trzeba.

Ale nie wszystkie Dorosłe Dzieci Alkoholików nie pamiętają przeszłości lub udają, że jej nie

pamiętają. Duża grupa osób zgłasza się na terapię, bo (najczęściej w związku z przekonaniami

religijnymi) nosi w sobie ból krzywdy i chcąc ten ból złagodzić, pragnie wybaczyć

krzywdzicielowi. Są i tacy, którzy boją, się, że przebaczenie umniejszy rangę ich cierpienia,

odbierze mu właściwą wagę, zdeprecjonuje je - i dlatego na terapię się nie zgłaszają (szczególnie,

jeśli zetkną się gdzieś z koncepcją Dwunastu Kroków DDA). To bardzo ważne, aby aspekt

przebaczenia nie wysuwał się w terapii na plan pierwszy. Jasne, że są tacy, którym poprzez

uczestniczenie w procesie terapeutycznym uda się rozbudzić w sobie ten rodzaj wielkoduszności,

jaki pozwala na przebaczenie. Ale nie to jest celem terapii DDA. Koncepcja Jerzego Mellibrudy

opisana w "Pułapce niewybaczonej krzywdy", a na której opiera się większość programów terapii

DDA, mówi o przebaczaniu w sensie psychologicznym. Słowo "przebaczenie" w polskiej

rzeczywistości społecznej funkcjonuje bardzo niejednoznacznie - obciążone jest konotacjami

religijnymi, wprzęga się w dyskurs na temat winy i kary, obowiązku i dobrej woli, a jego potoczne

rozumienie często opiera się na przekonaniach, że "wybaczyć znaczy zrozumieć" (czyli

wytłumaczyć i usprawiedliwić) lub co gorsze "wybaczyć znaczy zapomnieć". Wydaje się, że

wygodniej, a na pewno bezpieczniej, w terapii posługiwać się dla określenia możliwego jej celu,

słowami: akceptacja, pogodzenie się, rozstanie lub pożegnanie.

Jakiego rodzaju miałoby to być pożegnanie i przede wszystkim z czym lub z kim? Kiedy proponuję

pacjentom na koniec terapii pracę "Pożegnanie z dzieciństwem", często budzi to lęk lub zdziwienie:

"Jak to - pozwoliłaś mi spotkać się ze mną dzieckiem, poczułem się bezpiecznie, a teraz mam się

żegnać?!" Bunt jest jak najbardziej słuszny - nie chodzi o to, aby żegnać się z własnymi cechami

dziecięcymi, które w toku terapii można odkryć i polubić, tym bardziej nie chodzi o pożegnanie

tzw. wewnętrznego dziecka, wręcz przeciwnie, znalezienie mu miejsca w swoim dorosłym życiu, to

jedno z najprzyjemniejszych doświadczeń terapii. Pożegnanie ma być zwieńczeniem procesu

terapeutycznego, a więc w poczuciu pełnej samodzielności i mocy, ma umożliwić uczestnikowi

terapii odnalezienie takiego symbolu, który pozwoli mu poczuć się wolnym. Symbol ten ma być

kluczem czy pomostem do przeniesienia doświadczenia terapeutycznego w realne życie. Bo celem

każdej psychoterapii, a terapii DDA szczególnie, jest wyposażenie w narzędzia, które poprawią

jakość życia osoby w terapii uczestniczącej. Terapia DDA należy do tych rodzajów psychoterapii,

które trudno potraktować zadaniowo, sztuka dla sztuki czy jako zaliczenie kolejnej formy

poznawania siebie. Wspólnota doświadczeń osób spotykających się w grupie DDA przy

jednoczesnym traktowaniu tych osób z należytym poszanowaniem ich odrębności i wyjątkowości

każdego z tych pozornie podobnych doświadczeń, jest środkiem w drodze do celu: wyjścia z

pułapki i odzyskania prawdziwej wolności. Bo żegnamy się z czymś, aby powitać to, co nowe.

Czasami w terapii przebiega to tak, jak w opisanej poniżej historii.

Głównym problemem trzydziestodwuletniej Magdy było nieustanne powątpiewanie w sens tego, co

robi, co myśli, a nawet negacja własnych uczuć i odczuć. Była obsesyjnie skoncentrowana na opinii

innych ludzi na swój temat - wyławiała jednak z ich wypowiedzi, gestów, tonu głosu, wyrazu

twarzy, dezaprobatę dla siebie. Paradoksalnie, to właśnie ta domniemana dezaprobata dawała jej

siłę do działania - musiała przecież wszystkim udowodnić, że nie jest tak słaba, dziwna i

nienormalna, jak myślą. Magda była jedynym dzieckiem swoich rodziców, jej tata pił, a mama

udawała, że nie ma problemu, negując wszelkie próby nazywania go przez córkę. To właśnie od

mamy Magda najczęściej słyszała, że coś jej się znów wydaje, że jest histeryczką, że przesadza, że

to, co widzi i nazywa, jest zupełnie czymś innym, niż wydaje się na pierwszy rzut oka. Mała Magda

walczyła o prawdę. Dorosła Magda nie wiedziała już, co jest prawdą, ale walczyła nadal.

W grupie terapeutycznej, Magda była bardzo otwarta, zdeterminowana do zmiany, nie miała już

siły na walkę ze wszystkim i ze wszystkimi. Ale nie mogła przestać. W pewnym momencie terapii,

kiedy Magda miała pracować nad jakimkolwiek problemem, jej praca przybierać zaczęła wciąż tę

samą formę: monolog, a właściwie dialog Magdy z Magdą oparty na zaprzeczaniu każdego

konstruktywnego wniosku, do jakiego doszła. Trudnością stało się także wytrącenie Magdy z

poziomu pracy poznawczej na poziom głębszy, dotykający emocji i wartości. Wszelkie próby

kończyły się relatywizacją chwilowego wglądu i przypominały kręcenie się w kółko.

I w końcu udało się coś nowego. Po wielu tygodniach zmagań Magda już nie miała siły na szukanie

argumentów za i przeciw. Doszła do momentu, kiedy zobaczyła, że wciąż szuka ostatecznej

odpowiedzi na pytanie "Czy matka mnie kocha (kochała) czy nie?". Niejednoznaczna odpowiedź

prowokowała dalsze dociekania. I w tym stanie zmęczenia, znękania niemal, poprosiłam Magdę o

zamknięcie oczu i wyobrażenie sobie, że nie zależy jej na uzyskaniu odpowiedzi. "Wyobraź sobie

siebie - mówiłam - w takim stanie, kiedy odpowiedź jest całkowicie nieważna, nie ma dla ciebie

najmniejszego znaczenia... Jesteś tą, która nie zadaje pytania 'czy mama mnie kocha', bo do niczego

nie potrzebujesz odpowiedzi na to pytanie...". Magda wyobraziła sobie, że znajduje się na szczycie

wysokiej góry. Pierwszym odczuciem, jakie pojawiło się w związku z tym obrazem, była

samotność. Przeżycie tej samotności było dla Magdy trudne, ale kiedy się z nią oswoiła, zobaczyła,

że miejsce, w którym się znalazła, jest piękne. I uczucie, które się wówczas pojawiło, to była

wolność. Magda doświadczała w wyobraźni poczucia wolności - być może po raz pierwszy w

życiu. Jej wyobraźnia czy nieświadomość pokazała także, że i inni ludzie są na tej górze. Że to,

czego doświadcza, jest udziałem wielu osób. Ale Magda poczuła, że jej droga na szczyt góry była

inna - musiała sama odkryć szlak, trochę bardziej niż inni odczuwała zmęczenie... A jednak doszła.

Zdobyła szczyt. I wtedy poczuła dumę i zadowolenie. Z siebie.

A czasami na koniec terapii powstaje wiersz - ten napisała Beata:

Pożegnanie z dzieciństwem

Żegnaj dzieciństwo niebłogie,

Srogie

Bojące, doskwierające

Żegnaj dziecko we mgle widziane,

Nieakceptowane

Żegnaj szara myszko mała

Niedoskonała

Żegnaj dziewczynko obrażana

Nieprzytulana

Z bagażem płyniesz w świat

Pod wiatr

Żegnajcie latawce marzenia

Nie do spełnienia

Na czas

To co najlepsze i tak jest w nas

Żegnajcie potrzeby niewypowiedziane

Zalane łzą

Nie na darmo szłaś drogą

Czarną tyle lat

Teraz otwiera się świat

Witaj życie!

I to powitanie życia, zgoda na nie pomimo bólu i cierpienia, to jest waśnie cel terapii DDA. Warto

spróbować go osiągnąć.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: