Sharpe_Alice_Cicha_woda.pdf

ALICE SHARPE

Cicha woda

ROZDZIAŁ PIERWSZY

John Vermont, kapitan parowca rzecznego „Ruby Rose",

nie cierpiał udzielania ślubów. Po pierwsze, ostatnimi czasy

więcej przebywał na brzegu niż na pokładzie, więc wyszedł z

wprawy i zamiast z pamięci recytować słowa przysięgi swoim

głębokim, dźwięcznym barytonem, musiał czytać je z książki.

Po drugie, osobiste doświadczenie nauczyło go, że coś takiego

jak szczęśliwe małżeństwo nie istnieje. Jego zdaniem to

sformułowanie zawierało wewnętrzną sprzeczność.

Ot, weźmy na przykład parę, którą właśnie miał przed

sobą. Za kilka minut ogłosi ich mężem i żoną, choć to z

pewnością nie był dobry pomysł. Naprawdę nie miał pojęcia,

po jakie licho się w to pakują.

Narzeczony mógł być mniej więcej w jego wieku, po

trzydziestce. Z dumą obnosił zbyt głęboką jak na tę porę roku

opaleniznę oraz drogi garnitur. Wcześniej, jeszcze przed

ceremonią, John zaobserwował, jak ten facet łaził po całym

statku z taką miną, jakby był jego właścicielem. Za nim

dreptało stadko kuzynek, ciotek i stryjecznych babek,

przymilnie chichocząc po każdej uwadze, jaką rzucał.

Ona z kolei, młodsza o jakieś pięć, sześć lat, miała krótko

obcięte blond włosy, drobniutką figurę i ogromne niebieskie

oczy - pełne wątpliwości. Co chwila rzucała niepewne

spojrzenia na przyszłego pana młodego, lecz ten, zajęty sobą,

zupełnie tego nie zauważał.

Po kiego więc diabła wydawała się za niego?

Z tego, co John usłyszał, w grę wchodziły - jak to,

niestety, często bywa - pieniądze. Pani Colpepper, jego

asystentka, wspomniała, iż to ten goguś płacił za to całe

wystawne przyjęcie, za szampana, homary, znany zespół,

który właśnie stroił instrumenty na pokładzie, girlandy

kwiatów, którymi przyozdobiono relingi...

Tak więc kolejna kobieta wydawała się nie tyle za

mężczyznę, co za jego konto w banku. Skąd on to znał?

Odegnał od siebie bolesne wspomnienia i powrócił do

czytania, przypominając solennie wszystkim zgromadzonym,

a narzeczonym w szczególności, że związek między dwojgiem

ludzi jest rzeczą poważną i że nie należy go zawierać

pochopnie. Podchwycił przy tym zalęknione spojrzenie panny

młodej i przez moment miał wrażenie, że powinien przerwać i

zapewnić ją, że wszystko będzie dobrze.

Kapitan John Vermont nie umiał jednak nikogo pocieszać,

a szczególnie kobiet. Zresztą, pewnie gdyby nawet próbował,

to nic by z tego nie wyszło, gdyż jego rzeźbione wiatrem rysy

wyjątkowo rzadko przybierały łagodny wyraz, tubalny głos

nawykły do wydawania komend z pewnością nie brzmiał

kojąco, zaś nieco szorstkie maniery wywoływały u

przedstawicielek płci pięknej przekonanie, że mają do

czynienia z nieokrzesanym gburem. Żadnej z nich nigdy nie

przyszło do głowy, że on w ten sposób starał się przed nimi

bronić.

Kapitan John Vermont nie bał się absolutnie niczego... z

wyjątkiem kobiet. Nie rozumiał ich kompletnie i nie potrafił z

nimi postępować. Oczywiście nikt nie miał o tym

najmniejszego pojęcia.

- Ktokolwiek zna jakiś powód, dla którego tych dwoje nie

może połączyć się węzłem małżeńskim, niech powie to teraz

lub na wieki zachowa milczenie - z namaszczeniem wygłosił

patetyczną formułę, jak zwykle w głębi serca żywiąc

pragnienie, by może ktoś wreszcie przerwał nieznośną

monotonię tych ślubów i z jakichś powodów nie dopuścił do

zakończenia ceremonii.

Jak zwykle, nikt tego nie zrobił. To znaczy, skorygujmy:

nie zrobił tego człowiek.

Na pokładzie pojawiła się Mgiełka. Była to bezdomna

kotka, którą John znalazł w starym doku, związaną i

porzuconą. Przygarnął ją bez namysłu, za co odwdzięczyła mu

się pętaniem pod nogami, sypianiem na jego koi i w ogóle

traktowaniem statku jako swej posiadłości.

Teraz przedefilowała z wdziękiem pomiędzy ławkami

pełnymi wystrojonych gości, szerokim łukiem omijając panią

Colpepper, która nie znosiła zwierząt, a zwierząt

spodziewających się potomstwa w szczególności. Mgiełka

podeszła do panny młodej i miauknęła zachęcająco. Na twarzy

blondynki po raz pierwszy pojawił się delikatny uśmiech,

który odmienił ją niemal nie do poznania.

Z jakichś zagadkowych przyczyn John Vermont pomylił

się w połowie następnego zdania. Odchrząknął, odwrócił

wzrok od stojącej przed nim prześlicznej kobiety w bieli i tym

razem gładko powiedział to, co miał powiedzieć. Jednocześnie

dostrzegł kątem oka, jak Mgiełka, podbiwszy serce panny

młodej, zwróciła się teraz w stronę jej oblubieńca. Ten

zmarszczył się, a gdy kotka otarła się o jego wypolerowany do

blasku pantofel, gniewnie odsunął ją nogą.

Kapitan przysiągłby, że asystentka piorunuje go teraz

wzrokiem, próbując na nim wymóc, żeby usunął to wstrętne

miauczące stworzenie, to nic dobrego. Nie zamierzał tego

robić, by nie wywoływać zamieszania i by nie zaistniała

konieczność powtarzania ceremonii od początku. O, co to, to

nie!

Na szczęście spostrzegł, że nie tylko blondynka

uśmiechnęła się do kota, goście też wydawali się mile

rozbawieni pojawieniem się nowego uczestnika ceremonii.

Młody chłopak, uwieczniający ceremonię na wideo,

parokrotnie skierował kamerę w stronę Mgiełki.

Nadszedł najbardziej podniosły moment - wygłaszanie

przysięgi. Był to jednocześnie moment najbardziej

znienawidzony przez Johna. Starał się z przekonaniem

wymawiać słowa, które miano po nim powtarzać, ale w

rzeczywistości myślał sobie, że to wszystko, to jedna wielka

bzdura. Ci dwoje rozstaną się tak samo jak wielu innych przed

nimi. Jak on i jego była żona.

Zerknął do swojej księgi, gdzie na marginesie pani

Colpepper wypisała ołówkiem dane dzisiejszej młodej pary.

Nietypowej pary, trzeba przyznać. Panna młoda bowiem w

ogóle już nie patrzyła na swego wybranka, tylko na niego!

- Czy ty, Megan Ashley Morison... - zaczął.

Niemal podskoczyła, słysząc swoje nazwisko, zupełnie

tak, jakby do tej pory łudziła się nadzieją, że to wszystko

dotyczy kogoś innego. Jej zachowanie było tak dziwne, że

John miał nadzieję, że ona rozmyśli się w pół słowa i poczuł

rozczarowanie, gdy cichutkim głosikiem jednak

wypowiedziała sakramentalne:

- Tak.

Jednocześnie ani na chwilę nie spuściła z niego coraz

bardziej błagalnego spojrzenia tych swoich fantastycznie

błękitnych oczu.

John w końcu złożył to na karb normalnego w takich

wypadkach zdenerwowania i zwrócił się do pana młodego,

niejakiego Roberta Winslowa, który wciąż próbował

zniechęcić do siebie przyjacielsko nastawioną kotkę. Właśnie

mu się udało, gdyż usiadła z łagodną rezygnacją i zaczęła lizać

sobie łapkę. Pech chciał, że usiadła akurat na nodze

mężczyzny, ten zaś parsknął z wściekłością i kopnął ją z całej

siły.

Vermontowi mignęła przed oczami szara smuga, zdołał

tylko dostrzec przerażone, szeroko otwarte ślepia. Zanim

zdążył skoczyć i złapać kotkę, ta przeleciała nad relingiem i

plusnęła w wodę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: