Gould Judith - Trzy gwiazdy - Dazzle.pdf - mix ROMANSE 300 stron pdfów - lid7op.pl

Judith Gould

Trzy gwiazdy

Dazzle

Świat jest teatrem, aktorami ludzie

którzy kolejno wchodzą i znikają.

Każdy tam aktor nie jedną gra rolę,

Bo siedem wieków dramat życia składa.

William Szekspir „Jak wam się podoba”

tłum. Leon Ulrich

Prolog

DZIEŃ ZAPŁATY

Latanie samolotem

Po tylu latach wciąż nie mogła się do tego przyzwyczaić; Zaczynała się

denerwować, gdy samolot przyśpieszał na drodze startowej, a uspokajała się

dopiero, gdy był już w górze i domki na ziemi wyglądały jak na planszy z

Monopolu. Tylko na nocnych lotach, jak ten linii El Al z lotniska Kennedy’ego na

Ben Guriona w Tel Awiwie, mogła się uspokoić i zasnąć. W ciemności czuła się

bezpiecznie. Później, gdy samolot zacznie schodzić, a ona poczuje ucisk w uszach,

zdenerwowanie powróci i będzie ją gnębić, póki nie dotknie ziemi.

Była wysoką, szczupłą kobietą, poruszała się z godnością i elegancją. Jej twarz,

znana na całym świecie, stanowiła niepokojącą mieszankę cech pełnej spokoju

arystokratki z amazonką z dżungli. Niedbale zaczesane długie, czarne włosy były

tak błyszczące, że połyskiwały granatowo okalając jej piękną twarz surowej

madonny. Miała ten cudowny rodzaj urody „nic mnie to nie obchodzi”, który

sprawiał, że mężczyźni o niej marzyli, a kobiety starały się jej dorównać. Mimo

jasnej, kremowej cery i pozornego chłodu można w niej było wyczuć temperament

tygrysicy. Nawet w tym niewyszukanym stroju było coś zmysłowego. Kremowa

jedwabna narzutka od Luciano Soprani nadawała jej wygląd poważnej malarki,

lecz czarna koszula z szerokimi rękawami, rozpięta pod szyją, sugerowała pewną

seksualną perwersyjność, a plisowane spodnie w kolorze tabaczkowym

przeciwstawiały temu wyrafinowaniu wrodzony żywioł Marleny Dietrich. Gdyby

nie spojrzenia ciekawskich, ten rzut oka świadczący o rozpoznaniu jej, mogłaby

zapomnieć, że jest jednym z najsilniejszych magnesów przyciągających do kas

kinowych. Ona, Jane Fonda i Meryl Streep. I to przeważnie w tej kolejności. Nawet

po dziewięciu latach nie czuła się jak gwiazda filmowa. Zauważyła, że mężczyzna

w sąsiednim rzędzie foteli przygląda się jej, i prędko odwróciła głowę. Myślą, że

mnie znają. Myślą, że jestem jakimś bóstwem. Pewnie nie uwierzyliby, że dostaję

biegunki po wypiciu wody w Meksyku, pomyślała.

– Proszę państwa – zapowiedział po angielsku przez głośnik bezosobowy głos.

– Kapitan włączył sygnał oznaczający zakaz palenia. – Prosimy o niepalenie, –

ustawienie foteli w pozycji pionowej i sprawdzenie, czy stoliki są złożone. Mam

nadzieję, że mieli państwo przyjemny lot i przy najbliższej okazji wybiorą państwo

znów linie El Al. – Informację powtórzono po hebrajsku.

Zza zasłony, oddzielającej klasę pierwszą od turystycznej, wyszedł główny

steward. Wprawnym ruchem zabrał Dalii pusty kieliszek, małą serwetkę i złożony

plastikowy stoliczek.

– Załatwiliśmy, żeby pani wyszła pierwsza, panno Boralevi. – Urodziła się

dwadzieścia dziewięć lat temu jako Dalia ben Yaacov, ale gdy rozpoczęła karierę

filmową, przybrała panieńskie nazwisko matki, Boralevi. – Jeden z naszych

przedstawicieli przyjdzie po panią do samolotu. Dopilnuje, żeby przeszła pani

przez odprawę sprawnie i bez kłopotów. Dalia zwróciła na niego swe szmaragdowe

oczy.

– Dziękuję – odpowiedziała gardłowym głosem, z lekką naturalną chrypką. –

Jestem państwu zobowiązana.

, Stał przy niej oczekując, że nawiąże rozmowę.

– Cieszy się pani na wizytę w ojczyźnie?

Skinęła głową, odrzucając z twarzy kaskadę błyszczących włosów. Spojrzała na

niego.

– Tak – odpowiedziała miękko. – Jestem sabra: tu się urodziłam i wychowałam

– uśmiechnęła się.

– Wiem. Ja też – odwzajemnił uśmiech, odpowiadając automatycznie po

hebrajsku. Zaraz jednak minął ten magiczny moment, gdyż ktoś go przywołał. –

Przepraszam – powiedział odchodząc.

Dalia uśmiechnęła się leciutko. Sama świadomość, że oboje pochodzili z

pokolenia urodzonego tutaj, stwarzała poczucie wspólnoty, które należało bardzo

cenić. Rozpierała ją duma. Odczuwali ją wszyscy urodzeni tu Izraelczycy, choćby

wiele lat nie odwiedzali rodzinnego kraju. Nagle ogarnęło ją poczucie winy. Nie

było mnie jedenaście lat, wyrzucała sobie. Tyle czasu moja noga nie stanęła na tej

ziemi. Bywałam tylko w licznych konsulatach i ambasadach, kiedy należało

odnowić paszport.

Zmienił się dźwięk silników i przez długą, długą chwilę samolot wydawał się

wisieć nieruchomo w powietrzu. Dalia zacisnęła dłonie na oparciach tak silnie, że

zbielały jej kostki palców. Następnie odrzutowiec przechylił się i jakby z nowym

zapasem sił zaczął schodzić do lądowania.

Odetchnęła z ulgą i spojrzawszy znów w okno wyobraziła sobie, że zamiast fal

z białymi obłoczkami piany widzi swoją i rodzinę. Zastanawiała się, czy będą na

nią czekać na lotnisku, czy tylko przyślą samochód. Wiedzą, jak ich kocham.

Wiedzą, że o nich nie zapomniałam przez te długie łata. Lepiej niż ktokolwiek inny

rozumieją, że musiałam ruszyć w świat i sama się sprawdzić. Musiałam im

pokazać, że nie na darmo płynie w moich żyłach krew Boralevich. A cóż to była za

krew! Jakiż wspaniały rodowód otrzymała w dziedzictwie!

Znów się uśmiechnęła, gdy pomyślała o swojej szacownej rodzinie. Pamiętała

wszystkich tak dokładnie i wyraźnie jak wtedy, gdy ich widziała ostatnio na własne

oczy, a nie na zdjęciach, które regularnie przesyłali sobie pocztą. Była to bardzo

sobie bliska, kochająca rodzina. Pamiętała, jak stali na lotnisku, odprowadzając ją z

dumą do srebrnego DC-3 z okresu II wojny światowej, który miał zawieźć ją i

dwudziestu innych pasażerów do Aten, stamtąd do Londynu, a następnie do

Nowego Jorku.

Dalia wyobraziła sobie dokładnie matkę: w tamto słoneczne przedpołudnie

przytrzymywała jedną ręką kapelusz z szerokim rondem, żeby go nie zwiał

podmuch gorącego wiatru. W wieku pięćdziesięciu czterech lat Tamara była wciąż

uderzająco piękna, ze wspaniałymi zębami jak z reklamy pasty, dzięki doskonałym

koronkom z lat trzydziestych, wyglądającym niezmiennie tak jak wówczas, gdy

była ozdobą Hollywood. Hipnotyzujące szmaragdowe oczy Tamary, które Dalia

odziedziczyła, błyszczały pod pięknie zarysowanymi brwiami. Jej typowo

słowiańskie wystające kości policzkowe sprawiały, że była to wciąż cudowna

twarz, a w dniu tego jednocześnie smutnego i radosnego pożegnania – równie

dramatycznie wyrazista jak na jej starych czarno-białych filmach.

W ciągu tych jedenastu lat rozłąki Dalia z nabożeństwem oglądała stare filmy

Tamary, gdy pokazywano je na jakichś festiwalach klasyków lub powtarzano wciąż

i wciąż na późnych, i bardzo późnych seansach. Siedziała na nich jak zaczarowana,

z trudem kojarząc, że ta uwodzicielska syrena to naprawdę jej matka. Gdy na

ekranie pojawiał się napis KONIEC, odczuwała przygnębiającą tęsknotę i ukłucie

w sercu i przysięgała sobie jak najprędzej lecieć do Izraela na możliwie najdłuższą

wizytę.

Teraz Dalia czuła miłe ciepło rozchodzące się po ciele na myśl o spotkaniu,

które tyle razy odkładała, a którego rozpaczliwie pragnęła. Przed jej oczami

pojawił się ojciec. Tamtego ranka, gdy przyszedł ją odprowadzić, wyglądał

niezwykle przystojnie w wykrochmalonej koszuli khaki z krótkimi rękawami,

nieco spoconej pod pachami. Rozpięta koszula ukazywała kręcone włosy na

piersiach. Zachowywał się zawsze bardzo pewnie; czuło się w nim głęboką siłę i

niepodważalną wiarę w to, co pomagał stworzyć, i prawdziwą miłość do rodziny.

Generał Dani ben Yaacov był kimś więcej niż najważniejszą osobą w rodzinie,

Gould Judith - Trzy gwiazdy - Dazzle.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: