Foley Gaelen - Ksiaze 02 - Diaboliczny lord.pdf - Książki-romanse(1) - Fifi250

GAELEN FOLEY

DIABOLICZNY LORD

Przekład

Maria Wojtowicz

Jakiś potwór tu nadchodzi...

Makbet

akt IV, scena 1, przekład Józefa Paszkowskiego

Londyn 1814

Cienie wokół wysubtelniały i uwypukliły wyrazisty profil Luciena, gdy

spoglądał na zatłoczoną salę balową z wyżyn mrocznej galerii. Jego wysoka wytworna

postać w migotliwym blasku płonącej w kinkiecie świecy zdawała się to znikać, to

znów się materializować - jakby nie był człowiekiem, lecz zjawą. Rozedrgane światło

tworzyło refleksy w kruczoczarnych włosach i podkreślało czujny, przebiegły wyraz

srebrzystych oczu.

Cierpliwości. Wszystko przebiega zgodnie z planem. Ostateczny rezultat zależy

przede wszystkim od umiejętnego przygotowania, on zaś opracował wszystko

niezwykle skrupulatnie.

Pogrążony w zadumie lord Lucien Knight podniósł do ust kryształowy kielich;

zanim wypił łyk burgunda, rozkoszował się przez chwilę niezrównanym bukietem

wina.

Nie znał jeszcze nazwisk ani twarzy swoich przeciwników, wyczuwał jednak

obecność tej bandy szakali. Podkradali się blisko, coraz bliżej... Znakomicie! Był

gotowy. Zastawił pułapkę, postarał się o niezawodną przynętę. Takiemu połączeniu

występku i zmysłowości nie oprze się żaden szpieg!

Pozostawało już tylko uważnie obserwować i czekać.

Ciągnąca się od dwudziestu lat wojna zakończyła się wreszcie ostatniej wiosny

klęską Napoleona, jego abdykacją i osadzeniem go pod strażą na Elbie, jednej z wysp

Morza Śródziemnego. Teraz była już jesień i europejscy władcy zebrali się w Wiedniu,

by ustalić ostatecznie warunki pokoju. Ale przecież każdy z odrobiną oleju w głowie

powinien sobie uświadamiać, że póki Bonaparte nie zostanie przetransportowany w

inne, lepiej strzeżone miejsce (choćby pośrodku Atlantyku), koniec wojny nie jest

wcale taki pewny!

Elba leży o dwa kroki od włoskiego buta! No i nie brak tych, którym pokój

wcale nie odpowiada: albo nie widzą żadnej osobistej korzyści w przywróceniu władzy

Burbonów we Francji, albo wzdychają do powrotu Napoleona. Jako jeden z asów

wywiadu Korony Brytyjskiej, Lucien otrzymał od ministra spraw zagranicznych,

wicehrabiego Castlereagha, wyraźne rozkazy: dopóki pokój nie zostanie ostatecznie

ratyfikowany, ma nieustannie czuwać jako obserwator i obrońca ojczystej ziemi. Nie

dopuścić, by wrogie, kryjące się w cieniu siły przenikały do Anglii i wywoływały tu

niepokoje i zamieszki.

Lucien wypił znów nieco wina. W jego srebrzystych oczach pojawiła się żądza

walki. Niech tylko spróbują! Odnajdzie ich, schwyta i zniszczy tak samo, jak pokonał i

zlikwidował wielu innych! Nie zamierzał biernie czekać. Sam ich do siebie zwabi!

Nagle w dole pod nim rozległy się wiwaty; przez salę balową przeleciały

gromkie brawa. No, no! Otóż i nasz bohater!

Lucien wychylił się z galerii, opierając łokcie o balustradę, z cynicznym

uśmiechem przyglądał się jak triumfalnie wkracza na salę jego brat bliźniak -

pułkownik lord Damien Knight, olśniewający w szkarłatnym mundurze, surowy i

dostojny niczym archanioł Michał, który właśnie rozprawił się ze smokiem. Blask

bijący od złotych epoletów i paradnej szpady tworzył wokół niego coś w rodzaju

aureoli. Nawet przysłowiowa już kamienna powaga pułkownika nie zniechęcała roju

urzeczonych niewiast, gorliwych adiutantów, młodszych oficerów i wszelkiej maści

pochlebców, którzy natychmiast skupili się wokół swego bożyszcza. O tak, Damien

zawsze był wybrańcem losu!

Lucien pokręcił głową, karcąc samego siebie. Mimo że jego usta wygięły się w

ironicznym uśmiechu, za pogardliwym spojrzeniem taił się ból. Jakby nie dość było

tego, że nieustraszone męstwo na polach bitew zapewniło Damienowi sławę i zjednało

mu ogólny podziw, bohaterski pułkownik niebawem miał zostać hrabią! Zaszczyt ten

wynikał z ostatecznego rozstrzygnięcia zagmatwanej kwestii pochodzenia obu braci...

A kto na tym skorzystał? Oczywiście starszy z bliźniaków!

Jednakże Lucien cierpiał nie z powodu zazdrości o brata. Dręczyła go sa-

motność. Czuł się jak dzieciak odtrącony przez najwierniejszego przyjaciela i

sprzymierzeńca. Przecież tylko Damien naprawdę go rozumiał. Przez większość swego

życia (mieli teraz po trzydzieści jeden lat) bliźniacy byli nierozłączni. W burzliwych

latach wczesnej młodości zostali ochrzczeni przez koleżków Lucyferem i Demonem, a

zatrwożone mamuśki debiutantek ostrzegały swoje pociechy przed tą parą diabłów.

Ale tamte beztroskie dni wspólnych uciech i serdecznej zażyłości skończyły się raz na

zawsze, gdy Lucien sprzeniewierzył się rycerskim zasadom wyznawanym przez brata.

Damien nigdy w pełni nie zaaprobował decyzji Luciena, który dwa i pół roku

temu porzucił armię i dołączył do grona tajnych agentów, działających pod

przykrywką funkcji dyplomatycznych. Oficerowie liniowi, tacy jak Damien, z reguły

uważali szpiegów za podłe gady. Starszy z bliźniaków był urodzonym bohaterem.

Każdy, kto ujrzał go w bitewnym zamęcie, z twarzą umazaną prochem i krwią, nie

miał co do tego wątpliwości. Ale ów heros nie odniósłby aż tylu triumfów bez

nieustannego dopływu informacji, których dostarczał mu Lucien wbrew

regulaminowi i z narażeniem własnego życia. Dotyczyły one lokalizacji sił wroga, ich

sprawności bojowej, liczebności oraz przewidywanej taktyki. Z pewnością cierniem w

boku niezrównanego dowódcy była świadomość, że nimb jego sławy prezentowałby

się znacznie skromniej, gdyby nie pomoc braciszka nędznego szpiega.

To mu nie zaszkodzi! - myślał cynicznie Lucien. Nadal potrafił zręczniej od

innych ukłuć nadętego wojennego bohatera.

- Lucien! - rozległ się za jego plecami nieco zdyszany głosik. Odwrócił się i

ujrzał w drzwiach ponętną postać Caro.

- A, moja najdroższa lady Glenwood! powiedział aksamitnym głosem,

wyciągając do niej rękę.

Uśmiechnął się przy tym tajemniczo. Ciekawe, czy Damien bardzo się

wścieknie?

- Wszędzie cię szukałam! Długie loki, zwisające jak u lalki po obu stronach jej

uróżowanej twarzy, zakołysały się, gdy podbiegła do niego z szelestem czarnej

atłasowej sukni. Uśmiechnęła się figlarnie, ukazując wdzięczną szparkę między

dwoma górnymi ząbkami, wzięła go za rękę i nie zaoponowała, gdy przytulił ją mocno

do siebie. - Damien już tu jest...

- Kto? mruknął z roztargnieniem, muskając wargami jej wargi. Jęknęła

cichutko i stopniała w jego objęciu. Czarny atłas jej sukni ocierał się zmysłowo o biały

brokat jego kamizelki. Ubiegłej nocy okrywała ich tylko nagość.

Mimo że dwudziestosiedmioletnia baronowa nosiła żałobę po zmarłym mężu,

Lucien bardzo wątpił, czy przelała po nim choćby jedną łzę. Dla kobiet pokroju Caro

mąż stanowił tylko zawadę w pogoni za uciechami życia. Stanik czarnej jak noc sukni

był tak skąpy, że obfity biust w każdej chwili mógł wyzwolić się z tej uwięzi. W

zestawieniu z czernią atłasu karnacja baronowej wydawała się jeszcze bielsza, wręcz

alabastrowa. Usta natomiast dorównywały szkarłatem różom wpiętym we włosy o

barwie czekolady, zaczesane do góry z wyjątkiem wspomnianych loków. Po chwili

Caro z niejakim trudem przerwała pocałunek, odpychając się obiema dłońmi od piersi

Luciena.

Kiedy odsunęła się od niego, spostrzegł jej triumfalną minę, zarumienione

policzki i zwycięskie błyski w brunatnych jak rodzynki oczach. Powściągnął bezczelny

uśmieszek, gdy Caro z przesadnie skromną minką przesłoniła oczy rzęsami i

pogładziła klapy jego czarnego fraka (był dziś w pełnej gali dyplomatycznej). Nie

ulegało wątpliwości: sądziła, że dokonała tego, co nie udało się żadnej z jej rywalek -

usidliła obu bliźniaków i będzie mogła teraz wygrywać jednego Knighta przeciw

drugiemu dla zaspokojenia własnej próżności. Nic z tego, moja pani, czeka cię nie

lada niespodzianka!

Lucien wiedział, że nie postępuje fair, ale nie oparł się pokusie zakpienia z

zarozumiałej ślicznotki. Oblizał sugestywnie wargi, nie odrywając wzroku od Caro, po

czym zerknął wymownie na tonącą w mroku ścianę galerii.

- Nikt nas tu nie zobaczy, najdroższa. Masz ochotę? Parsknęła gardłowym

śmiechem.

- Ach ty... zbereźniku! Dostaniesz znacznie więcej... we właściwej porze. Teraz

mam ochotę spotkać się z Damienem. Lucien uniósł brew. Grał swą rolę z ogromną

wprawą.

- We trójkę?

- Właśnie. Niech wie, że nie mamy nic do ukrycia! Rzuciła mu spod rzęs

przebiegłe spojrzenie i wygładziła jego biały jedwabny fular. - Musimy zachowywać

się całkiem swobodnie!

- Spróbuję, ma cherie - mruknął.

- Doskonale! No to chodźmy. - Wzięła go pod ramię i pociągnęła w kierunku

krętych schodków, prowadzących na salę balową. Szedł potulnie, co nie wróżyło nic

dobrego i powinno było dać jej do myślenia. - Możesz przysiąc, że nic mu nie

powiedziałeś?

- Ależ, mon ange, jak bym mógł powiedzieć choć słowo?

Nie uznał za stosowne wyjaśnić, że między identycznymi bliźniętami słowa nie

są wcale potrzebne do wymiany informacji. Spojrzenie czy uśmiech wystarczały za

całe tomy. Doprawdy strach pomyśleć, że ta rozpustna mała intrygantka o mały włos

nie wydała się za Damiena! Na szczęście dla tego herosa, jego braciszek podły gad -

pospieszył mu znów na ratunek i zaraz przekaże informację najwyższej wagi: Caro nie

zdała egzaminu.

Lucien nachylił się do jej ucha.

- Mam nadzieję, że tak czy owak wybierzesz się ze mną do Revell Court, jak się

umówiliśmy?

Rzuciła mu niespokojne spojrzenie.

Foley Gaelen - Ksiaze 02 - Diaboliczny lord.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: