Prorok Amos był wielkim obrońcą uciśnionych i piętnował krzywdę społeczną. Nieuczciwość, o której słyszymy od niego, przedstawiona została także w Ewangelii, która opowiada o nieuczciwym rządcy, który kosztem pana pragnął zaspokoić swoje dążenie do posiadania, które zapewniłoby mu dobrobyt. Św. Paweł natomiast przypomina nam, że celem wszystkich ludzi ma być zbawienie i dojście do poznania prawdy.
Zbawienie mamy osiągnąć przez właściwe używanie dóbr tego świata. Dlatego Jezus daje nam takie pouczenie: Zyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy wszystko się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków.
W kontekście tych wypowiedzi biblijnych, jakie zawierają się w dzisiejszych czytaniach liturgicznych, warto będzie przypomnieć sobie podstawowe wiadomości na temat katolickiej nauki społecznej, która ukazuje nam wzór postępowania w dziedzinie etyki życia społecznego, jaka może przeprowadzić nas przez życie w ramach ludzkiej społeczności do osiągnięcia współżycia z Bogiem.
Ze swojej natury człowiek jest istotą społeczną. Rodzi się w społeczeństwie, potrzebuje społeczeństwa, ma służyć społeczeństwu. Robinson Kruzoe jest wytworem fantazji literackiej, i jego nadzwyczajne dzieje najlepiej pokazują, że normalnym miejscem człowieka jest społeczeństwo. W społecznej naturze człowieka odczytujemy wolę Stwórcy, od którego ludzka natura pochodzi. Bóg stworzył człowieka do życia w społeczności, i dlatego będziemy się starali zobaczyć przejawy społecznego życia człowieka w świetle Bożego objawienia, aby tę Bożą wolę lepiej poznać i wypełnić. Bóg bowiem ustalił właściwą hierarchię wartości, właściwy porządek, którego zachowanie gwarantuje pomyślność zarówno jednostek jak i społeczeństwa.
Podejmując działalność społeczną i gospodarczą w ramach życia społecznego, człowiek działa we właściwy sobie sposób, a więc jako istota rozumna i wolna. Działalność człowieka jako istoty wolnej musi podlegać prawom etycznym. Człowiek bowiem nie działa jak automat, i prawa ekonomiczne nie mogą wywierać na niego nieprzezwyciężonej presji. Dokonując wyboru, człowiek staje wobec zagadnienia dobra i zła, i odpowiedzialny jest za swoje czyny. Wspomniany wyżej, ustanowiony przez Boga porządek jest normą postępowania.
Wiele kierunków filozoficznych chce zwolnić człowieka od odpowiedzialności w dziedzinie działalności ekonomiczno-społecznej. Sprowadza to człowieka do roli śrubki w wielkim mechanizmie, śrubki nieświadomej i bezwolnej. Kościół uczy, że prawa etyczne rozciągają się na całą działalność ludzką. Dowartościowuje to człowieka, stawia jednak przed nim obowiązki, które powinien poznać i starać się wypełnić. Obowiązki te są wyrazem woli Boga.
W skarbcu nauki Kościoła znajdujemy wypływające z objawienia zasady, odnoszące się do porządku ekonomiczno-społecznego i etycznego postępowania w życiu społeczno-gospodarczym. Musimy niestety stwierdzić, że zasady te, stanowiące katolicką naukę społeczną, są bardzo mało znane i w bardzo małym stopniu wpływają na ludzkie postępowanie. Złożyło się na to wiele przyczyn, nie możemy jednak wobec tego faktu przechodzić obojętnie.
Chrześcijańskie zasady nie są popularne, sprzeciwiają się bowiem licznym ludzkim modelom, lansowanych przez różnych myślicieli i działaczy. Kościół, wszystkim dążącym do niesprawiedliwego zysku, stosującym przemoc i nienawiść, obiecującym bezpodstawnie raj na ziemi i jeszcze wielu innym, mówi: nie. Nie jest to dobre. Nie tędy droga. Nie osiągniecie niczego. Ludzie jednak niełatwo chcą zejść z obranej przez siebie drogi i dlatego zagłuszają świadomie głos społecznego sumienia, jakim jest nauka społeczna Kościoła. Naszą obojętnością nie możemy ułatwiać im zadania. Dlatego społeczną naukę Kościoła trzeba studiować, głosić, realizować.
Życie społeczne nie jest czymś stabilnym. Ulega zmianom, przekształceniom. Dlatego nauka Kościoła, która odnosi się do życia społecznego, musi uwzględniać z jednej strony coraz to nowe zagadnienia, a z drugiej strony rozpatrywać je w ś...
zabsztyl