Ach, co to był za ślub! 02 - Worth Susan - W labiryncie uczuc.pdf - Ach,co to byl za slub - lid7op.pl

ROZDZIAŁ

Charlie Whitman pracował w agencji reklamowej Wood-

son & Meyers zaledwie od dwóch dni, a juŜ dostał zaproszenie

na bal boŜonarodzeniowy, wyprawiany rokrocznie dla stałych

klientów firmy. Taki bal powinien nastręczać okazję zarówno

do załatwiania spraw zawodowych, jak i do miłego spędze-

nia wieczoru. Elegancki hotel na Manhattanie to odpowiednie

miejsce, w sam raz dla zamoŜnych ludzi z koneksjami, któ-

rych karykatury z telewizyjnych seriali wydawały się bardziej

prawdziwe niŜ oni sami. Podano dobre trunki i wykwintne

jedzenie: po takim wieczorze niezawodnie paru dŜentelme-

nów odholują do taksówek. Niejedna wytworna dama znaj-

dzie tu nowego kochanka. Nie Ŝeby Charlie był cynikiem, po

prostu wiedział, na czym to polega. Reklama, choć ucieka się

do niespodzianki, Ŝywi się tym, co doskonale przewidywalne,

i to teŜ Charlie dobrze wiedział. Jedyny problem polegał na

tym, Ŝe niespokojny duch, jakim był Charlie Whitman, za-

wsze przedkładał niespodziankę nad to, co przewidywalne.

I wtedy zobaczył właśnie ją. Była wysoka, miała jasne

włosy do ramion i nieprawdopodobnie niebieskie oczy. Oczy,

w których mógłby utonąć. W falującym tłumie wystrojonych

i obwieszonych biŜuterią kobiet, w swojej prostej czerwonej

sukience stała niczym latarnia morska! Sprawiała wraŜenie

kogoś, kto trwa na straŜy tych wszystkich beztrosko mrowią-

cych się ludzi z kieliszkami w ręku.

Nieświadoma, Ŝe Charlie ją obserwuje, kobieta w czer-

wonej sukience z oŜywieniem rozmawiała z wyfraczonym i

przypominającym nieco pingwina kierownikiem sali. Wska-

zywała coś na stole, a sądząc z jej rumieńców, było oczywiste,

Ŝe nie jest to przyjacielska pogawędka.

Nie była ani najbardziej elegancką, ani nawet najpiękniej-

szą kobietą na tej sali. A jednak było w niej coś, co przyciąga-

ło wzrok Charliego jak magnes. Bardzo atrakcyjna i chyba z

charakterem, pomyślał. A to moŜe oznaczać kłopoty, dopo-

wiedział sobie w duchu. Na ogół starał się unikać zdecydowa-

nych, energicznych kobiet - irytowały go. Tymczasem nie

mógł oderwać od niej wzroku. Mimowolnie uśmiechnął się do

siebie.

W agencji pracował od dwóch dni, ale w branŜy był od lat,

na tej sali znał więc prawie wszystkich, którzy zajmowali się

reklamą. Ale jej nie. Na razie.

- Kim jest ta wieŜa z kości słoniowej? - zagadnął znajo-

nego, który akurat się napatoczył.

- Ehmm? Uhm? - Joe Mancini przełknął kęs kurzego ud-

ka i nadstawił ucha, bo z rogu sali dochodziła głośna wrzawa

i salwy śmiechu.

Niski i krępy, z wąsami, które zakrywały mu połowę twa-

rzy, Joe był geniuszem myślenia obrazem, ale jak wielu pla-

styków, nie traktował języka jako odpowiedniego narzędzia

ekspresji. W tym tandemie, bo zdarzyło im się razem praco-

wać, to Charlie był odpowiedzialny za słowo.

- Pytam o tę kobietę w czerwonym. Co to za jedna?

Joe zatrzymał rękę z udkiem na wysokości ust i spojrzał we

wskazanym przez Charliego kierunku.

- Ach... To Cassie Armstrong. Analityczka - powiedział,

a potem wpakował sobie w usta następną porcję mięsa.

Charlie westchnął z rezygnacją. Przydałoby mu się nieco

więcej informacji, tym bardziej Ŝe w światku reklamiarzy

wszyscy, prawie wszystko wiedzieli o wszystkich. Joe Manci-

ni nie był jednak osobą, od której moŜna by się czegokolwiek

dowiedzieć.

- Ale co jeszcze? Jakieś szczegóły, Joe... Szczegóły - nie

poddawał się Charlie. - Jaka ona jest? Z kim sypia? Jakie ma

upodobania? Czego nie lubi... No wiesz...

- Jest specjalistką od bilansów. Ma, zdaje się, jakiegoś

chłopaka. Miła... - wykrztusił Joe.

Wiadomość o tym, Ŝe ma chłopaka, nie zrobiła na Charliem

wraŜenia. Natomiast cała reszta wprawiła go w szczere zdumie-

nie. Specjalizuje się w rachunku zysków i strat i jest miła? Jak to

moŜliwe? Dla niego, jak dla kaŜdego artysty, księgowi to były

przyziemne stwory, wymyślone jedynie po to, by przeliczać

fajerwerki wyobraźni na pieniądze i utrudniać pracę twórczym

jednostkom takim jak on. Musiał jednak przyznać, Ŝe dziewczy-

na wygląda na sympatyczną osobę. Ta ostatnia konstatacja spro-

wokowała go do ostatniego juŜ pytania.

- A dla kogo pracuje?

- Dla nas. Opracowuje właśnie projekt dla Majik Toys.

Charlie znowu się uśmiechnął. Czuł, Ŝe polubi swoją nową

pracę.

Nikt nie posądziłby Charliego o altruizm, natomiast

całkiem inaczej było z jego impulsywnością. Z tego akurat

słynął. Zastanawiając się, jak rzecz rozegrać, ruszył przez

salę.

- A ty dokąd? - krzyknął za nim Joe.

- Idę z pomocą tej młodej damie - odkrzyknął przez ramię

Charlie.

- Ehmm... Hmm - skomentował Joe we właściwy sobie

sposób.

Charlie zbliŜył się na tyle, Ŝeby słyszeć rozmowę.

- JuŜ pani mówiłem, Ŝe nie ja robiłem tę rzeźbę z lodu

- powiedział gniewnym tonem kierownik sali. - Mam tu

taj inny zakres obowiązków! MoŜe pani zgłaszać pretensje

do jakości jedzenia, napojów, ale rzeźby z lodu to nie moja

sprawa!

Potem usłyszał podniesiony głos Cassie Armstrong.

- Ale tymczasem rozpuściła się i cały stół jest zalany!

Charlie spojrzał w kierunku najbliŜszego stołu. Rzeczywi-

ście, resztki tego, co było lodowym łabędziem, a teraz przypo-

minało osowiałą kaczkę, stały na półmisku, pod którym wid-

niała wielka mokra plama.

- Niech pan to stąd zabierze, zanim moja sałatka z cykorii

całkiem spłynie ze stołu!

- Pani sałatka nic a nic mnie nie obchodzi.

Kiedy wymiana zdań zaczęła się przekształcać w zwyczaj-

ną pyskówkę w stylu nowojorskim, Charlie postanowił wkro-

czyć do akcji.

- MoŜe mógłbym wtrącić tu swoje trzy grosze i podpo

wiedzieć rozwiązanie?

Spoczęły na nim dwie pary oczu pałających Ŝądzą mordu.

- A pan kim jest, u diabła? - skrzywił się wyfraczony je

gomość.

To dobre pytanie, pomyślała Cassandra Armstrong. MoŜe

znalazł się wreszcie w tym całym hotelu ktoś przytomny. Zna-

ła większość zgromadzonych na sali osób, ale tego wyso-

kiego, krótko ostrzyŜonego męŜczyznę ze śmiejącymi się,

szarymi oczami widziała po raz pierwszy. Na pewno zapamię-

tałaby to szare spojrzenie. Miało jakiś szczególny, łobuzerski

błysk.

- Jest pan naszym gościem? - spytała, modląc się w du

chu, Ŝeby ten świadek awantury nie okazał się którymś z waŜ

nych kontrahentów firmy.

- Wypluj to słowo, kobieto!

Powiedział to z takim przeraŜeniem, Ŝe gdyby nie była

zdenerwowana, wybuchnęłaby śmiechem.

- Powiedzmy, Ŝe jestem tutaj stroną całkowicie neutralną.

Jak nie przymierzając jakaś Szwajcaria...

Cassie i kierownik sali spojrzeli po sobie. Charlie zoriento-

wał się po ich minach, Ŝe jego pojawienie zbiło ich z tropu.

Postanowił zatem pójść za ciosem.

- Widzisz, Tom... - zaczął, odczytując z plakietki w kla

pie smokingu imię- myślę, Ŝe nie ma się co unosić. Wiem, Ŝe

związek zawodowy dekoratorów nie będzie zachwycony, jeśli

się w to wtrącisz, ale cóŜ się w końcu stanie, jeśli usuniesz ze

stołu to okropieństwo w stanie półpłynnym?

Kierownik spojrzał na niego niezdecydowany. Niewiele

w gruncie rzeczy ryzykował i widać było, Ŝe rozwaŜa pro-

pozycję.

- Pięćdziesiąt dolców - mruknął.

- Niech będzie - zgodził się Charlie. - Powiedzmy, Ŝe

przykry szelest banknotów przepłoszył łabędzia.

Kiedy umierający łabędź wędrował do kuchni, Cassie zdała

sobie sprawę, Ŝe oto temu męŜczyźnie udało się załatwić w

pół minuty to, z czym ona nie potrafiła się uporać od dobrego

kwadransa. Musiała mieć bardzo zdziwioną minę, bo jej

wybawca patrzył na nią z wyraźnym rozbawieniem.

- Jest mi pani winna pięćdziesiąt dolarów. O dozgonnej

wdzięczności juŜ nie wspomnę - rzekł z czarującym uśmie-

chem. - Ale jeśli pani zgodzi się ze mną zatańczyć, puszczę

dług w niepamięć.

- Dać w łapę! To takie proste. - Cassie kręciła głową.

Wyglądała na niezadowoloną z siebie. - Dlaczego na to nie

wpadłam?

- Bo jest pani za uczciwa - zaśmiał się. - Ma pani zasady.

Tu jest pies pogrzebany.

Ach, co to był za ślub! 02 - Worth Susan - W labiryncie uczuc.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: