(Roza znad fiordów 23) - Żegnaj, ukochana - Bente Pedersen.pdf - Roza znad fiordów - lid7op.pl

Bente Pedersen

Żegnaj, ukochana

- Wiem, że musisz jechać Rosie - powiedział Joe. - A ja muszę

zostać z Jenny. Chociaż nie jestem w stanie myśleć o niej jak o

człowieku. Nie jest już moją Jenny, stała się skorupą...

Żadne z nich nie miało pojęcia o mężczyźnie, który odwiedzał

Jenny nocą, gdy cały dom spał. Nie wiedzieli jakie tajemnice

Jenny kryje i jak niebezpieczne mogłyby być dla nich

wszystkich, gdyby ocknęła się z odrętwienia...

Rozdział 1

- Skąd mogłeś wiedzieć - powiedział cicho Padraig. Jego twarz

była nieprzenikniona, bez wyrazu, ale oczy płonęły żarem. W ten

jesienny wieczór nie było nawet śladu babiego lata. Powietrze

stało się chłodne i nieprzyjemne.

- Mogłem poczekać - westchnął jego młodszy brat Joe.

Kopnął jedną z kolumienek wspierających werandę budynku,

który zwał swoim domem. Na białej farbie pozostał ciemny ślad.

Joe pomyślał, że to właściwy obraz jego życia. Ciemna plama

pośród bieli. Pośród niekończącej się bieli. Skórę na twarzy miał

napiętą jak pergamin. Wydawało mu się, że pęka przy każdym

poruszeniu mięśni. Oczy go piekły, nawet przy najsłabszym

świetle. Czuł się stary. W ciągu ostatniego tygodnia postarzał się

bardziej niż przez cały miniony rok, wliczając w to najtrudniejsze

miesiące. Zycie przyniosło mu niespodziankę, jakiej sam by

nigdy nie wymyślił.

- Mogłem zrobić to, co wypada - dorzucił, wzruszając lekko

ramionami.

Wyglądało to jak niekontrolowany odruch. Wszystko go bolało.

Podróż z Savannah przebiegła w błyskawicznym tempie. Po

drodze zmieniali

tylko konie, nigdzie nie nocowali, zatrzymali się najwyżej na

parę godzin. Wolał nie czekać, aż plotki rozejdą się po mieście.

Nie chciał wiedzieć, co ludzie powiedzą. Niech sobie myślą, co

chcą. On sam już się osądził. I to wystarczy. Nikt nie będzie

równie surowy jak on.

- Mogłem poczekać - powtórzył z wysiłkiem. -Ale wydawało mi

się, że robię to, co należy.

- Zawsze robimy to, co należy - stwierdził Paddy. - Jesteśmy

przecież 0'Connorami, prawda?

Uśmiech był nie na miejscu w tej rozmowie. Joe przywiózł do

domu kobietę, którą uważali za martwą. Przywiózł ją do Rose

Garden. Znów była tu królową, ale nie miała o tym pojęcia. O

niczym nie miała pojęcia.

- Postąpiłem jak należało - powiedział Joe, pragnąc przekonać

raczej siebie niż brata. - Zrobiłem wszystko, żeby chronić

rodzinę. Zresztą Rosie ma coś w sobie. Mogłem być z nią

szczęśliwy. Wcale się tego nie bałem. Skąd mogłem wiedzieć, że

Jenny żyje. Skąd mogłem wiedzieć, że robiąc to, co należy,

popełniam przestępstwo. I krzywdzę je obie. Rosie i... ją...

Zerknął w górę, na balkon, pod którym stali. Żeby zobaczyć to,

czego nie mogli zobaczyć. I usłyszeć to, czego nie mogli

usłyszeć.

- Nie miałem przecież pojęcia... Cisza stała się przytłaczająca.

- Ale ktoś dobrze wiedział. Przewidział to.

Padraig nie wierzył w przypadki. Był przekonany, że za tym

wszystkim ktoś stoi. Ze zadając im te wszystkie cierpienia,

realizuje swój cel. Nie

należało o tym głośno mówić, ale i nie wolno było milczeć. To

było wymierzone w całą rodzinę O'Connorow. W Joego. W

Jenny. Ich dzieci przypłaciły to życiem. Wszystko się stało z

określonego powodu, choć ofiary go jeszcze nie poznały.

- Ten ktoś cię zna, Joe.

Joseph nie mógł w to uwierzyć. Niemożliwe, by ktoś go tak

bardzo nienawidził. Nigdy nie zrobił nikomu nic złego. Nic, co

mogłoby zrodzić aż taką nienawiść. Oczami wyobraźni ujrzał

Nicky'ego. Pamiętał każdy szczegół wyglądu martwego ciała

syna. Obezwładniała go myśl, że Nicky musiał umrzeć w tak

straszliwy sposób tylko dlatego, że ktoś znienawidził jego ojca,

Josepha O'Connora. I że mała Denise umarła z tego samego

powodu. A Jenny straciła duszę i rozum. Trudno przypuścić, że to

wszystko było dziełem przypadku.

- Nie mogę w to uwierzyć, Paddy...

- Ktoś musiał się nią zajmować - stwierdził Paddy, zerkając

wymownie w górę. - W tym stanie sama by nie przeżyła...

- Ktoś musiał doprowadzić ją do tego stanu -dodał Joseph z

goryczą.

- Ktoś się nią zajął...

- Wykorzystał, skrzywdził, niemal zabił, -...ktoś wiedział dokąd i

kiedy ją przyprowadzić - dokończył Padraig.

- Twierdzisz, że powinienem zostać w Savannah, sprowadzić

policję i...

- Nic nie twierdzę.

Elva szepnęła, że powinien tam zostać, nie uciekać. Ale Joe

wiedział, że nie miał wyjścia. Nawet

jeśli była to rzeczywiście ucieczka. Intuicja mu podpowiadała, że

w Savannah życie Jenny będzie wciąż zagrożone. Przywiózł ją do

jedynego miejsca, w którym była bezpieczna, do Rose Garden.

Takie były jego intencje.

-John powinien się zająć Joshem.

Joe zdrętwiał, słysząc imię człowieka, który ich zdradził. Jednak

John musiał czuć się znacznie gorzej ze świadomością, że zdrajcą

(Roza znad fiordów 23) - Żegnaj, ukochana - Bente Pedersen.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: