Wright Laura - Wielki ogień (Burza uczuć 03).pdf - Burza uczuc - lid7op.pl

Laura Wright

Wielki ogień

Nieobecność, choć miłość słabą pomniejszy,

wielką uczyni jeszcze bardziej gorącą.

Jak podmuch wiatru, co płomyk świecy ugasi,

ale nakarmi wielki ogień.

Francois de la Rochefoucauld

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer ( http://www.novapdf.com )

PROLOG

Dla niektórych skok prosto w słupy dymu, unoszące się nad

dwuhektarową płachtą ognia, mógł wydawać się misją samobójczą.

Dla Gabriela Londona był to po prostu jeszcze jeden wtorek.

Siedział w drzwiach cessny z nogami wystawionymi na zewnątrz i

patrzył w dół, na rozszalały ogień. Złowrogie płomienie, plując w

niebo dymem, trawiły hektar po hektarze kalifornijskie sosny w

Shasta Trinity National Forest (Lasy państwowe na terenie hrabstwa

Shasta w północnej Kalifornii).

Systematycznie, bezlitośnie. A skoczyć trzeba. Bo gdzieś tam, w

środku tego piekła, dwóch pracowników służby leśnej zostało złapa-

nych w pułapkę.

Ktoś klepnął go w plecy. Natychmiast, jak kula wystrzelona z

magazynku, wyprysnął w ciepłe przestworza pogrążone w absolutnej

ciszy. Przyjęły go i natychmiast nakazały powrót na matkę ziemię z

prędkością prawie stu czterdziestu kilometrów na godzinę.

Spadał. Świat dostojnie obracał się wokół niego, ręce i nogi majtały

się na wietrze. Czuł się jak bezbronny kulawy króliczek. Bezbronny

do chwili, w której szarpnął zieloną linkę i otworzyła się nad nim

czasza spadochronu.

Ostatnich kilkadziesiąt metrów wy pełniła modlitwa, czy raczej

żądanie: „Nie pozwól, Panie, żeby zmienił się wiatr".

Tylor Matheson wylądował pierwszy, Gabe kilka sekund po nim.

Torby ze sprzętem, zrzucone z samolotu, wylądowały wśród gałęzi

drzew. Odnalezienie ich zajęło chwilę, wtedy zarzucili je na ramię i

ruszyli w górę po zboczu. Wiedzieli, dokąd iść. Nad tą gajówką

przelatywali setki razy, najpierw jako stażyści, potem jako

spadochroniarze z jednostki specjalnej straży pożarnej, dlatego nie

potrzebowali mapy.

Od ognia dzieliło ich kilkaset metrów, momentami jednak żar był

prawie nie do wytrzymania. Niebo było różowe od blasku ognia,

powietrze szare od dymu, widoczność słaba, ale dla Gabe'a i Tylora

takie warunki nie były przecież nowością.

Obu pracowników leśnych, przerażonych i ledwie żywych, znaleźli

jakieś dwadzieścia minut później. Leżeli nad strumieniem, w

odległości około pięciuset metrów od gajówki. Opowiedzieli Tylorowi

i Gabe'owi, że gajówka stanęła w ogniu i musieli z niej uciekać.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer ( http://www.novapdf.com )

Jeden z nich był w bardzo złym stanie, bo opadające drzewo

przygniotło mu nogę. Tylor dał mu trochę wody do popicia,

unieruchomił pogruchotaną kość i przerzuciwszy go przez ramię,

zaczął oddalać się z niebezpiecznego miejsca, jako że w suchym,

sosnowym lesie ogień rozprzestrzenia się wyjątkowo szybko.

Gabe zajął się drugim gajowym, Melem, który nie radził sobie z

szokiem, dygotał, mówił bezładnie. Dał mu kilka minut, by doszedł do

siebie, aż wreszcie, gdy złapał z nim kontakt, chwycił go pod ramię i

zmusił do szybkiego marszu. Niestety nadzieja, że uda się dotrzeć do

bezpiecznego miejsca bez użycia sprzętu, okazała się płonna. Ostre

podmuchy wiatru pchały ścianę ognia w dół po zboczu, wprost na

nich. Gigantyczny, czerwony jęzor pożerał jodły i poszycie, żarłoczny

i nienasycony pochłaniał wszystko, co stanęło mu na drodze.

Nie było mowy o ucieczce, ogień był zbyt blisko i posuwał się za

szybko. Gabe zatrzymał się, wyjął z torby namiot ze specjalnej folii,

pchnął Mela pod srebrzystą kopułę, na koniec sam ukrył się pod nią.

Złowrogi żywioł nacierał, słychać było przerażające syki i trzaski.

Coraz bliżej, coraz głośniej. Bliski szaleństwa Mel jęczał i modlił się.

Błagał Pana Boga, żeby pozwolił im ujść cało z tego piekła na ziemi...

- To nieprawdopodobne! Jak udało się wam stamtąd wydostać?

Przywołany do rzeczywistości Gabe podniósł głowę znad nietkniętego

hamburgera i spojrzał w pełne ciekawości jasnoniebieskie oczy Nory

Wallace. Była dziennikarką z „EDGE", czasopisma poświęconego

wyprawom ekstremalnym dla facetów, którzy szukają mocnych

wrażeń, a ponadto najbardziej upierdliwą osobą, z jaką Gabe miał

kiedykolwiek do czynienia. Od trzech miesięcy bez przerwy

wydzwaniała, jęczała, błagała, podlizywała się, aż w końcu uległ i dał

się namówić na ten wywiad. Obiecała, że nie będzie żadnych pytań

osobistych, tylko opis zwykłego roboczego dnia.

- Schowaliście się do namiotu - powtórzyła podekscytowanym

głosem - Mel modlił się, żeby Bóg was ocalił, i...

Gabe nie odrywał od niej oczu. Przed tym spotkaniem miał już pewną

koncepcję na temat jej wyglądu. Nie da się ukryć, że ową koncepcję

można by potraktować jako przejaw seksizmu, wynikała ona jednak z

całkiem logicznego toku rozumowania: dziennikarka, która pracuje w

czasopiśmie dla mężczyzn zajmującym się podróżami ekstremalnymi,

musi, po prostu musi wyglądać jak bliźniacza siostra Paula Bunyana

(Drwal-gigant, bohater ludowy z pogranicza USA i Kanady).

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer ( http://www.novapdf.com )

A jednak pomylił się.

- Ogień przeszedł nad nami. - Łyknął piwa. - Kiedy już było

bezpiecznie, sprowadziłem Mela po zboczu. Wciąż się modlił, a jego

prośby do Boga zostały wysłuchane, skoro udało nam się przeżyć. Tuż

przed zachodem słońca nadleciał helikopter. Wiatr znów zmienił

kierunek, pożar znów się wzmógł. Przybyli nowi ludzie do walki z

ogniem. Muszę przyznać, że miałem ochotę z nimi zostać, ale

musiałem dokończyć swoje zadanie, czyli załadować Mela do

helikoptera i odstawić go do bazy w Redding. To wszystko.

- Ależ historia...

Skrobała w tym swoim żółtym brulionie, aż jej się kasztanowate loki

trzęsły. Nagle podniosła głowę. Oczywiście musiała zauważyć, że

gapi się na nią. Nie szkodzi. Taka ładna babka musi być

przyzwyczajona, że faceci wlepiają w nią gały. A było na co

popatrzeć. Piękne, kasztanowate włosy, nieskazitelna cera, plus nogi

po szyję i imponujący biust.

- Panie London - odezwała się znów tym swoim leciutko

zachrypniętym głosem - zanim został pan strażakiem, żył pan sobie w

Hollywood miło i wygodnie...

- Normalnie, proszę pani. Najpierw szkoła podstawowa i średnia,

potem college. Po zakończeniu edukacji wstąpiłem do jednostki

specjalnej straży pożarnej. Jest to oddział desantowy, czyli zostałem

jednym ze strażaków, którzy podczas najgroźniejszych, najszybciej

rozprzestrzeniających się pożarów odwalają najczarniejszą robotę.

- Rozumiem. - Nora szybko zanotowała to w swoim brulionie. -Ale...

pański ojciec liczył się w Hollywood.

- Owszem. Mój ojciec zajmował się produkcją nadzwyczaj ambitnych

filmów, na przykład takich jak „Złe krowy z Jersey". To był zresztą

jeden z moich ulubionych filmów... oczywiście w kategorii

„produkcje starego Londona".

Nora Wallace na moment zrezygnowała z profesjonalnego wyrazu

twarzy i roześmiała się. A ten śmiech... po prostu rarytas! Było tak,

jakby ktoś w sali zapalił dodatkowe światło. I te wargi, takie pełne,

takie różowiutkie...

- Muszę sobie wypożyczyć kasetę z tym filmem. - Wsadziła do

różowych usteczek frytkę. - To chyba już klasyka?

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer ( http://www.novapdf.com )

- Powiedzmy. Ojciec nie był głupcem, cenił zupełnie inną sztukę i

nienawidził takich filmów, ale przynosiły mu niezłą kasę. A z tego był

już dumny.

- Czy z pana też był dumny?

Zagięła go. Nigdy się przecież nad tym nie zastanawiał. Całą swoją

przeszłość traktował z przymrużeniem oka. Zero sentymentów, tylko

żarty z burżujskiego stylu życia i z tych sześciu kobiet, z którymi

ojciec żenił się kolejno po odejściu matki.

- Ojciec umarł, kiedy miałem dziewiętnaście lat. Nie było go już,

kiedy dojrzewałem, wchodziłem w dorosłe życie, dokonywałem

najważniejszych wyborów. Znał mnie tylko jako dzieciaka i

nastolatka, lecz też niezbyt dobrze. Nie miał pojęcia, w jakim

kierunku idą moje marzenia, co planuję zrobić ze swoją przyszłością,

ku czemu zmierza mój temperament, jaki zawód chciałbym wybrać.

Tego nie zanotowała.

- A jak pan sądzi, co teraz myślałby o panu? Teraz, kiedy obwołano

pana bohaterem?

- Nie jestem żadnym bohaterem, panno Wallace. Ja po prostu pracuję,

robię tylko to, co do mnie należy. Żaden porządny strażak spadochro-

niarz, któremu warto płacić, nie uważa się za bohatera. Ani za

bohaterkę.

- I właśnie dlatego jesteście jeszcze większymi bohaterami. I

bohaterkami.

Pewnie ma rację, pomyślał. Bystra z niej babka. A ciało ma wampa...

Spojrzał na jej talerz z nietkniętym jedzeniem.

- Nie będzie pani tego jadła?

- Nie. Bardzo proszę... - Z uśmiechem podsunęła mu talerz. - Proszę

opowiedzieć mi o pozostałych członkach rodziny. Jakie jest ich nasta-

wienie do pańskiej pracy?

- Chwileczkę... - Gabe włożył sobie do ust frytkę i powoli przeżuł. -

Nie miało być żadnych pytań osobistych, a pani wyraźnie zmierza w

tym kierunku.

- Zawsze może mi pan powiedzieć, żebym sobie poszła, panie

London.

- Nie byłoby to zbyt uprzejme, prawda?

- Nie. Absolutnie nie. - Znów ten uśmiech. Gabe westchnął, popił

piwa.

Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer ( http://www.novapdf.com )

Wright Laura - Wielki ogień (Burza uczuć 03).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: