Szkoła neoklasyczna (empiryczna)
Za główny cel szkoły neoklasycznej przyjmuje się zmniejszenie niezgodności teorii i praktyki.
Wśród twórców tej szkoły wymienia się P. Druckera a także dyrektorów wielkich przedsiębiorstw i wybitnych doradców organizacyjnych. Z drugiej jednak strony w badaniach prowadzonych w ramach kierunku empirycznego uczestniczą specjaliści z różnych dziedzin, takich jak: inżynierowie organizacji produkcji, ekonomiści, psychologowie socjologowie itp.
Przedstawicieli tego kierunku cechuje podejście pragmatyczne. Starają się oni na podstawie badania praktyki zarządzania formułować uogólnione zalecenia i reguły, które mogły być bezpośrednio wykorzystywane w praktyce.
Właśnie dla tego, że przedstawiciele tej szkoły reprezentują tak różnorodne orientacje naukowe, postukują oni stworzenie jednolitej nauki zarządzania, stanowiącej samodzielną dyscyplinę naukową. Wychodzą przy tym z założenia, że współczesny kierownik nie może już dłużej opierać się na jednostronnych kompetencjach, wynikających z badań prowadzonych w ramach tradycyjnych dyscyplin (np. inżynieryjno-techniczne, ekonomiczne, psycho-socjologiczne). Potrzebuje on kompleksowej teorii, ponieważ ma on do czynienia nie z poszczególnymi, odizolowanymi od siebie aspektami zarządzania, ale z całym złożonym systemem funkcji zarządzania.
Jednakże neoklasykom nie udało się stworzyć takiej kompleksowej teorii zarządzania.
Analizując dorobek te szkoły warto wyróżnić podejście empiryczne i normatywne. Warto w tym miejscu zauważyć, że jeśli empiryzm klasyków wynikał z niedostatecznego rozwoju dyscyplin zasilających, zwłaszcza matematyki, psychologii i socjologii, to empiryzm neoklasyków - odwrotnie – wywołany jest nadmiernym wpływem tych dyscyplina na nauki o zarządzaniu.
Podejście normatywne wyraża się w przyjęciu szeregu zasad zarządzania, wśród których na szczególną uwagę zasługują:
· Maksymalizacja zysku,
· Decentralizacja decyzji i odpowiedzialności,
· Rozszerzenie zasięgu kierowania,
· Zarządzanie przez cele,
· Motywacja przez współuczestnictwo.
Do największych osiągnięć szkoły neoklasycznej należy zaliczyć opracowanie szeregu koncepcji zarządzania np. zrządzania przez cele, motywowanie przez współuczestnictwo. Pewne dawne koncepcje szkoła neoklasyczna ukazała w nowym świetle. Dotyczy to w szczególności zagadnień decentralizacji, rozpiętości kierowania i struktury płaskiej.
Wielka popularność tej szkoły zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej wynika z tego, że nosi ona silne piętno ambicji indywidualnej i uzależnienia wszelkiego postępu od konkretnych rezultatów.
Nie obca jest jej jednak krytyka. Dotyczy ona głównego kanonu tej szkoły wyrażającego się w porzuceniu języka uniwersyteckiego, jako przeformalizowanego, po to by uczynić nauki o zarządzaniu zrozumiałymi dla szerokiego ogółu kadry kierowniczej.
Krytyce tej szkoły występują również przeciwko fetyszyzowaniu metody przypadków. Jest ona doskonałym uzupełnieniem w kształceniu i doskonaleniu kadr kierowniczych, ale jest iluzoryczne, że zapewnia ona prawdziwy kontakt z rzeczywistością.
Do głównych osiągnięć tej szkoły zalicza się kontynuowanie kierunków ustalonych przez szkołę klasyczną. W szczególności jej dorobek można sprowadzić do opracowania klasyfikacji i analizy funkcji zarządzania, określenia zasad i technik organizacji pracy własnej kierownika, wyjaśnienia optymalnych relacji w układzie człowiek – maszyna, wyodrębnienia kryteriów doboru i oceny kadr kierowniczych, dokonania badań nad strukturami organizacyjnymi przedsiębiorstw czy zagadnieniami decentralizacji decyzji, określenia szeregu technik zarządzania (zarządzanie przez cele, motywacja przez współuczestnictwo).
s.renatka