02 Pazur Łagodziciela.pdf

GENE WOLFE

Pazur Łagodziciela

(Przełożył Arkadiusz Nakoniecznik)

Lecz siła nadal płynie z twoich cierni,

z otchłani zaś muzyki dźwięki.

Twój cień dotykiem róży muska moje serce,

a noce są jak wina kielich.

ROZDZIAŁ I

Wioska Saltus

Piękna twarz Morwenny, okolona włosami równie czarnymi jak moja szata,

unosiła się w powietrzu, oświetlona promieniem światła. Z przeciętej ciosem

miecza szyi krew kapała na kamienie, a usta poruszały się, nie wydając żadnego

dźwięku. Dostrzegłem w nich (zupełnie jakbym był Prastwórcą spoglądającym na

Świat Czasu przez szczelinę w Wieczności) ubogie domostwo, jej męża

Stachysa miotającego się w agonii na łóżku oraz małego Chada, opłakującego w

stawie rozpaloną gorączką twarz.

Eusebia, oskarżycielka Morwenny, zawyła jak wiedźma. Chciałem podejść

do krat, aby nakazać jej zęby się uciszyła, lecz natychmiast zgubiłem drogę w

ciemności. Kiedy wreszcie dostrzegłem jakieś światło, okazało się, iż jest to

zielona droga ciągnąca się hen, daleko, od Bramy Żalu. Z policzka Dorcas

trysnęła krew, a ja, mimo wrzasku gawiedzi, wyraźnie słyszałem, jak rozbryzguje

się na ziemi. Mur jest tak ogromną budowlą, ze dzieli świat równie

nieodwracalnie, jak wąziutka linia między okładkami oddziela od siebie dwie

książki. Przed nami pojawił się las, który rósł chyba nieprzerwanie od zarania

dziejów Urth; drzewa, wysokie jak urwiste brzegi oceanu, tonęły w soczystej

zieleni. Prowadziła między mmi droga porośnięta świeżą trawą, na której leżały

ciała kobiet i mężczyzn. Płonąca kariolka kalała czyste powietrze gęstym

dymem.

Pięciu jeźdźców siedziało na wierzchowcach, których kościste ciała były

zakute w lazurowe pancerze. Mężczyźni mieli hełmy, błękitne peleryny oraz

lance o ostrzach z niebieskich płomieni. Ich twarze były do siebie bardziej

podobne niż twarze braci. Rzeka wędrowców rozbijała się o nich jak o skały -

niektórzy skręcali w lewo, inni zaś w prawo. Tłum wyrwał mi Dorcas z objęć, więc

obnażyłem Terminust Est, aby powalić tych, którzy nas rozdzielali, kiedy nagle

zorientowałem się, ze chcę uderzyć mistrza Malrubiusa, stojącego spokojnie

pośród największego zamieszania z moim psem Triskele u nogi. Ujrzawszy go

natychmiast pojąłem, że to tylko sen lecz jednocześnie zrozumiałem, iż

wszystkie wcześniejsze wizje, w których go oglądałem, wcale nie były snami.

Odrzuciłem koc. W uszach rozbrzmiewało mi dźwięczenie dobiegające z

Wieży Dzwonów. Już czas, aby wstać z łóżka, pobiec do kuchni wciągając po

drodze ubranie, zamieszać w garnku postawionym na ogniu przez brata

kucharza i ukraść z rusztu kiełbasę - wonną, przypieczoną, popękaną kiełbasę.

Czas umyć się, podać śniadanie czeladnikom i przygotować się do egzaminu

przed obliczem mistrza Palaemona.

Obudziłem się w uczniowskiej bursie, ale wszystko w mej było nie takie, jak

powinno pusta ściana zamiast okrągłego okienka, duże prostokątne okno

zamiast ściany… Zniknęły też szeregi twardych, wąskich pryczy, a sufit

znajdował się zdecydowanie zbyt nisko.

Dopiero teraz obudziłem się naprawdę. Przez okno sączyły się do wnętrza

wiejskie zapachy, przypominałyby nieco aromat kwiatów i drzew, przynoszony

podmuchami wiatru z nekropolii do Cytadeli, gdyby nie to, ze wdarł się wen

gorący smród bijący ze stajni. W jakiejś niezbyt odległej kampanilii ponownie

zadźwięczały dzwony, wzywając tych nielicznych, którzy jeszcze zachowali wiarę

w sercu, aby błagali o nadejście Nowego Słońca, mimo ze było jeszcze bardzo

wcześnie i stare słonce nie zdążyło ściągnąć z twarzy Urth całunu nocy. Jeśli nie

liczyć bicia dzwonów, wioska była pogrążona w całkowitej ciszy.

Już poprzedniej nocy Jonas zdążył się przekonać, że w dzbanie na wodę

znajduje się wino. Wypłukałem nim usta i dzięki jego ściągającemu działaniu

poczułem się lepiej, niż gdybym uczynił to wodą, niemniej jednak przydałoby mi

się jej trochę aby obmyć twarz i przygładzić włosy. Kładąc się spać, podłożyłem

sobie pod głowę zwinięty płaszcz z Pazurem w środku, teraz rozpostarłem go,

po czym, przypomniawszy sobie, jak Agia próbowała wsunąć rękę do sakwy przy

moim pasie, schowałem Pazur do buta.

Jonas jeszcze spał Do tej pory wydawało mi się, ze ludzie pogrążeni we śnie

wyglądają na młodszych, niż są w istocie, ale Jonas sprawiał wrażenie znacznie

starszego… a może raczej starożytnego? Twarze takie jak jego, o prostym nosie

i wysokim czole, widywałem często na pochodzących sprzed wielu stuleci

ilustracjach. Dogasiłem tlący się w kominku ogień i wyszedłem, starając się me

obudzić mego towarzysza.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: