Era zbliżenia 05 - Region węża - Cherryh Caroline Janice.pdf - dużo nowych ebooków - Nikt89

C. J. Cherryh

Region węża

przełożył Piotr W. Cholewa

Piekary Ćląskie 1991

Tytuł oryginału Serpenfs Reach

KSI GA PIERWSZA

Jeśli gdziekolwiek na świecie można byś dzieckiem w Rodzinie, to z pewnością w

Kethiuy na Cerdinie. Niewielu przybywało tu obcych, niewiele było bezpośrednich za-

grożeó. Posiadłośś leżała w pobliżu miasta i Dawnego Hallu Alfy, lecz wzgórza i zajęcia

mieszkaóców pozwalały na izolację od polityki Rodziny. Były tam pola i jezioro, sad

świecodrzew wyrastających niby pierzaste iglice między czternastoma kopułami; wokół

doliny wznosiły się kopce. Wszyscy majat kontaktujący się z Ludümi robili to za pośred-

nictwem Kethiuy, oddzielającego poszczególne kopce i utrzymującego pokój dzięki spe-

cyﬁcznemu talentowi Meth-marenów, septu i Klanu Rodziny, który zarządzał tą ziemią.

Pola - te ludzkie i te majat - rozciągały się z jednej strony, z drugiej stały laboratoria, z

boku magazyny, gdzie azi, klonowani ludzie, zbierali i doglądali bogactw pochodzących

z handlu z kopcami, produktów pracy laboratoriów i komputerów, będących głównym

artykułem wymiennym. Kethiuy było miastem, nie tylko Klanem; spokojne, sa-

mowystarczalne, niezmienne niemal w opinii swrych właścicieli. Kontrin bowiem mierzyli

swe życie raczej w' dekadach niż w latach i rzadko spotykane dzieci zrodzone, by

zastąpiś zmarłych, nie miały żadnych wątpliwości, kim muszą się staś i jaki jest

porządek świata.

Raen bawiła się, odcinając liście dziennorośli krótkimi, celnymi wystrzałami. Wiał wiatr,

czyniąc zadanie trudniejszym, więc starannie mierzyła cienkim jak igła promieniem.

Miała piętnaście lat, a odkąd skoóczyła dwanaście nosiła u paska nieduży miotacz.

Kontrin byli potencjalnie nieśmiertelni, lecz ona przyszła' na świat wyłącznie dlatego, że

pewien bliski krewniak zginął przez własną nieuwagę. Nie chciała, by jej następca po-

jawił się zbyt szybko. Była dobrym strzelcem; jedną z niewielu jej zabaw było robienie

zakładów i teraz właśnie rozstrzygał się jeden z nich, z którymś z dalszych kuzynów,

dotyczący odległości od celu.

Strzelanie do celu, zakłady, biegi wśród żywopłotów na pola, by zobaczyś pracujących

azi, albo głęboki trans hipnostudiów w Kethiuy, czy praca z komputerami w laboratori-

ach, dopóki maszyny nie zaczęły jej umożliwiaś komunikacji z obcymi majat... takie

sprawy wypełniały jej dni, niezmiennie do siebie podobne. Nie korzystała z rozrywek; na

to miała jeszcze czas, gdy znudzi się perspektywa nieśmiertelności i trzeba będzie

rozrywek, by przyspieszyś przemijanie lat. Teraz miała się uczyś, zdobywaś umiejęt-

ności pomocne w chronieniu tego długiego życia. Wyszukane rozkosze dorosłych były

jeszcze nie dla niej, choś obserwowała je już z rosnącym zainteresowaniem. Siedziała

teraz na zboczu wzgórza i szybkimi, celnymi strzałami ścinała liście z kołysanego wia-

trem pnącza. Zdecydowała, że jeśli zaraz pójdzie do laboratorium i spędzi wymagany

czas przy komputerze, skoóczy przed kolacją i bę-

dzie mogła wieczorem popływaś po jeziorze. W dzieó było zbyt gorąco. Woda odbijała

rozpalone do białości niebo i nie dało się nawet spojrześ na nią bez wizjera. Nocą jed-

nak wszystko, co w niej żyło, unosiło się z dna, a łodzie jak świetliki sunęły po czarnej

powierzchni, łowiąc ryby, będące rzadkim przysmakiem na stołach Kethiuy. W innych

dolinach żyła zwierzyna, trzymano nawet stada, lecz w Kethiuy nie pozostało żadne

żywe stworzenie prócz ludzi. Nie mogło.

Raen a Sul hant Meth-maren była wysoką, chudą piętnastolatką. Prawdopodobnie

osiągnęła już swój pełny wzrost. Mieszane pochodzenie, Illit i Meth-mareó, dało jej

długie ręce i nogi oraz wąską twarz. Na prawej dłoni nosiła chitynowy, lśniący wzorzec,

żyjący w jej ciele: swój identyﬁkator, rękojmię wobec kopców, symbol rozpoznawczy

wszystkich Kontrin. Był to znak dla majat, których oczy nie rozpoznawały rysów twarzy.

Bety nie były znaczone, azi mieli maleóki tatuaż. Oznaką Kontrin były żywe klejnoty,

które nosiła i ona.

Pęd opadł wreszcie, przepalony na wylot. Wsunęła miotacz do 'kabury i wstała. Na-

ciągnęła na głowę kaptur solskafu - kombinezonu słonecznego, i zanim wyszła z cienia,

ustawiła wizjer tak, by ochraniał oczy. Czekała na nią nauka, więc nie spieszyła się

zbytnio. Poszła okrężną drogą skrajem lasu, gdzie było chłodniej i nie tak stromo.

Jej uwagę zwrócił natarczywy, jednostajny düwięk. Rozejrzała się i popatrzyła w niebo.

Przelatujące tędy helikoptery nie były niczym niezwykłym; jezioro Kethiuy stanowiło

widoczny z daleka drogowskaz dla wszystkich, którzy sterowali ręcznie i kierowali się do

posiadłości północnych.

Lecz te dwa były za nisko. Zbliżały się.

Goście. Ucieszyła się. Nie będzie musiała dziś siedzieś przy komputerze. Skręciła z

drogi do laboratorium i zbiegła w dół przez kamienie i krzaki z dziecięcą beztroską lawi-

rując po stromym zboczu, ucieszona przewidywaną zabawą i odwołaniem lekcji.

Coś poruszyło się między drzewami. Zatrzymała się natychmiast i położyła dłoó na

rękojeści miotacza. Nie bała się zwierząt, lecz ludzi i wszystkiego, co kryło się i czaiło.

Majat.

Zdumiona dostrzegła ciemną postaś pośród liści, znieruchomiałą w pozycji obronnej i

półtora rażą od niej wyższą. Fasetowe oczy migotały przy najmniejszym ruchu głowy.

Chciała zawołaś przekonana, że to jakaś Robotnica zgubiła drogę z laboratoriów -

czasem zawodziły je oczy i oszołomione chemikaliami traciły orientację. Ale nie powinna

zajśś tak daleko...

Głowa obróciła się w jej stronę. To nie była Robotnica. Teraz widziała wyraünie masy-

wne szczęki i pancerz.

Nie mogła dostrzec emblematów kopca, a ludzkie oczy nie rozróżniały kolorów majat.

Ten przykucnął wśród plam światła przebijającego się przez liście. Wyglądał jak luüny

zestaw wystających stawów i skórzastych koóczyn - Wojownik, do którego nie należało

się zbliżaś. Wojownicy pojawiali się czasem, by popatrześ na Kethiuy, na to, co zdołają

dostrzec ich ślepe oczy,

po czym oddalali się, nie zdradzając swych tajemnic. Įałowała, że nie widzi jego em-

blematów; mógł pochodziś z każdego z czterech kopców, podczas gdy tylko łagodni

niebiescy i zieloni kontaktowali się z Kethiuy. Handel z czerwonymi i złotymi odbywał się

za pośrednictwem zielonych. Czerwony lub złoty Wojownik byłby bardzo niebezpieczny.

Zresztą nie był sam. Inni podnosili się wolno: trzech, czterech. Lęk ścisnął jej żołądek -

irracjonalny lęk, przekonywała sama siebie. Jeszcze nigdy w historii Kethiuy majat nie

skrzywdzili nikogo w granicach doliny.

- Jesteście na ziemi Kethiuy - oznajmiła unosząc dłoó, która identyﬁkowała ją w ich oc-

zach. - Wracajcie. Wracajcie.

Majat patrzył na nią przez chwilę, po czym cofnął się. Nie miał emblematu, dostrzegła

ze zdumieniem. Obniżył nieco pozycję na znak zgody; przynajmniej miała nadzieję, że

to właśnie chciał wyraziś. Stała nieruchomo, czekając na jakąkolwiek zmianę, atak.

Serce biło jej mocno. W laboratoriach nigdy nie zostawała z nimi sama i teraz widok

potężnego Wojownika i jego towarzyszy, cofających się na jej rozkaz, zdawał się zbyt

fantastyczny.

- Władca kopca - syknął majat i niespodziewanie ruszył z oszałamiającą szybkością

przez krzaki. Inni pobiegli za nim.

Władca kopca. Gorycz przebijała w równym głosie Wojownika. Przyjaciele kopca woleli

mówiś majat w laboratoriach, delikatnie dotykając ludzi i chyląc głowy z pozorną szcze-

rością.

Huk silników zapowiedział lądowanie helikopterów. Raen czekała rozglądając się

uważnie. Nigdy nie odwracaj się do nich plecami - słyszała to przez całe życie, nawet

od ludzi, których kontakty z kopcami były najbliższe. Majat poruszali się zbyt szybko, a

zwykłe zadrapanie, nawet przez Robotnicę, było śmiertelnie groüne.

Cofnęła się, uznała, że można już odwróciś się bez ryzyka i pobiec dalej... lecz cały

czas oglądała się przez ramię.

Ćmigłowce stały już na ziemi. Strugi powietrza spod wirników przyginały üdübła trawy

pod bramą, tuż przy brzegu jeziora.

Głos dzwonu oznajmił Klanowi, że przybyli obcy. Raen raz jeszcze spojrzała za siebie,

by stwierdziś, że majat zniknęli na dobre, po czym lekkim truchtem pobiegła w stronę

helikopterów. Były czerwone w zielone pasy: kolory Klanu Thon, przyjaciół septu Sul

Meth-marenów. Silniki ucichły i z wnętrza zaczęli wysiadaś mężczyüni i kobiety. Otwor-

zono bramy i Meth-marenowie wyszli powitaś gości, większośś z nich bez solskafów -

tak nieoczekiwana była ta wizyta i tak wielka radośś z odwiedzin Thonów.

Pierwsi goście nosili płaszcze Thonów. Między nimi widaś było biel i żółś Yaltów, także

witanych serdecznie. Lecz po nich wyszli z helikopterów ludzie w czerni otoczonej

czerwienią Haldów i inni, w błękicie Meth-marenów, lecz z czarną obwódką zamiast

białej septu Sul.

Sept Ruil Meth-marenów i Hałdo wie. Raen stanęła jak wryta. Pozostali także. Powita-

nie przestało byś serdeczne. Gdyby nie ochrona przyjaznych barw Thonów, żaden Ruil

ani Hałd nie odważyłby się postawiś tu nogi.

Po chwili jednak jej krewniacy odsunęli się i pozwolili im wejśś. Helikoptery wypluły

jeszcze kilku Thonów i Yaltów, lecz nikt ich już nie witał. I jeszcze kogoś - dwie dziesiątki

azi, w solskafach, z opuszczonymi wizjerami, anonimowych.

Uzbrojeni azi. Raen patrzyła na nich z niedowierzaniem, nerwowo przemykając się

dookoła lądowiska. Oglądając się co chwilę dotarła do bramy. Była oburzona do głębi

swego niewielkiego doświadczenia życiowego. Była zła na Ruil, drugą odnogę Meth-

marenów. Ruil oznaczali kłopoty, a azi-straż-nicy byli dowodem ich bezczelności. Była

tego pewna. Thonowie nie potrzebowali ochrony.

Z pozornym lekceważeniem przedeﬁlowała przez bramę. Azi septu Sul zamknęli ją

dokładnie, pozostawiając azi przybyszów na słoócu. Raen życzyła im udaru. Ponuro

ruszyła w stronę domu. Cały dzieó miała popsuty.

Wciąż czuła zdziwienie, widząc czeró septu Ruil pomiędzy biało obramowanymi płaszc-

zami Sul, a tym bardziej, widząc czerwieó i czeró Haldów; szokował fakt, że wpuszc-

zono ich do jadalni, gdzie odbywały się narady Klanu.

Raen siedziała obok matki i czuła się przy niej bezpiecznie. Jej matka, Morel, poczęła ją

z jednym z Illitów, który sam był spokrewniony z Thona-mi. Zastanawiała się, czy ktoś z

obecnych nie jest jej dalekim kuzynem. Jeśli nawet tak było, to matka, która musiała

wiedzieś, milczała, a hipnostudia także nie dały żadnych wskazówek. v

Dziadek zasiadł u szczytu stołu... więcej niż dziadek, ale tak było krócej - najstarszy z

Meth-marenów, ten Meth-maren, siwowłosy i przygarbiony pod ciężarem przeżytych

dziesięcioleci, pięciuset obiegów Cerdina wokół jego słoóca. Był najstarszy z septu Sul i

z Ruil także, więc musieli go szanowaś. Raen zawsze spoglądała na niego z lękiem,

ostatnio niezbyt często, gdyż rzadko opuszczał swoją pustelnię w zachodnim skrzydle,

by wtrącaś się w sprawy domowe. Częściej wyruszał na Alfę, by wziąś udział w Radzie,

gdzie dysponował sporym blokiem głosów. Meth-marenowie, w przeciwieóstwie do in-

nych Klanów, których członkowie rozproszyli się po wszystkich światach Regionu, trzy-

mali się blisko domu, blisko Kethiuy. Ze wszystkich dwudziestu siedmiu Klanów i

pięśdziesięciu ośmiu septów w ramach tych Klanów, jakie tworzyły razem Rodzinę,

Meth-maren Sul byli jedynymi, którym obowiązki z rzadka tylko kazały wyjeżdżaś gdzieś

dalej od Cerdina i kopców. Tutaj mieściła się placówka Rodziny, pomiędzy kopcami a

Ludümi, gdy tymczasem Meth-maren Ruil, bezdomni od czasu rozpadu, przenosili się z

miejsca na miejsce po całej Alﬁe i gdzie tylko mogli korzystali z gościny.

Hałdo wie pamiętali dzieó, gdy walczyli Meth-marenowie z Meth-marena-mi. Zapłacili

krwią za udzielenie schronienia mordercom Ruilów, więc potężne musiały byś argu-

menty, które doprowadziły do spotkania Haldów i obu septów Meth-marenów pod

jednym dachem.

Yaltowie i Thonowie musieli użyś wszystkich swoich wpływów, by skłoniś dziadka do

wyrażenia zgody na to zebranie. Haldowie i rozbici Meth

-marenowie siedzieli przy tym samym stole, starannie rozdzieleni przez Yal-tów i

Thonów. Haldowie i Ruilowie wykazywali odwagę graniczącą z brawurą, jedząc i pijąc

to, co podawali Jm Sul.

Sama Raen odczuwała pewne dolegliwości żołądkowe i odmówiła, gdy kelner-azi podał

kolejne wyszukane danie.

- Kawę - powiedziała i azi Mev szeptem przekazał jej polecenie innym: Filiżanka stanęła

przed nią natychmiast, gdyż była córką prawnuczki najstarszego, potomkiem w prostej

linii, a w Klanie obowiązywała hierarchia dziedziczna. Z jednej strony 'pochlebiało jej to,

z drugiej zaś przysparzało problemów. Pozwalało zasiąśś dziś przy stole i z koniec-

zności przebywaś wśród starszych od niej, z których większośś czuła się tym urażona.

Raen starała się zachowywaś jak matka, z wystudiowanym lekceważeniem dla wszyst-

kiego, co się rozgrywało. Niestety. Naprzeciw siedział Ruil, kuzyn Bron. Unikała jego

wzroku, gdy tylko mogła, ponieważ był zuchwały i wyzywający.

- Przybyliśmy w nadziei na pojednanie - mówił starszy Thonów na drugim koócu stołu.

Wstał właśnie, by wygłosiś swą mowę. - Meth-mare-nowie, czy pozwolicie, by Ruil

zabrał głos w tym miejscu? Czy nadal wolicie pośredników?

- Chcesz powiedzieś - zaczął dziadek uroczystym tonem - że winniśmy przyjąś do sie-

bie tę naszą nieprawą gałąü. Oderwali się z własnej woli. Nie są w Kethiuy mile widzi-

ani. Sprawiają nam kłopoty, a kopce starają się ich unikaś. Sept Ruil zraził je i nie jest to

naszą winą. To jest teren kopców. Ci,, którzy nie potraﬁą żyś w tych warunkach, nie

mogą tu mieszkaś.

- Nasze zdolności - wtrącił Tel Ruil Meth-maren - kierują nas ku innym kopcom, niedo-

stępnym dla Sul.

- Do czerwonych i złotych - podbródek dziadka drgał z gniewu.

- Sam siebie oszukujesz, Telu a Ruil. One nie żywią miłości dla rodzaju ludzkiego, a już

najmniej dla Ruilów. Wiem, że macie kontakty wśród czerwonych. Pogłoski o tym doci-

erają wszędzie. Wiem, o co wam chodzi i dlaczego zadaliście sobie trud wciągnięcia do

tej sprawy Thonów i Yaltów. Wasze plany budowy na jeziorze Kethiuy są nie do przy-

jęcia.

- Jesteś głową Klanu - odparł Tel. Miał nieprzyjemny głos, nosowy i jękliwy. - Powinieneś

byś bezstronny w sprawach septów. A jednak trwasz w nienawiści, która zaczęła się,

zanim większośś z tu obecnych przyszła na świat. Byś może sept Sul odczuwa

zazdrośś, gdyż Ruil potraﬁą rozmawiaś z dwoma kopcami, do których oni sami nie

mogą się zbliżyś. To majat do nas przyszli, nie my do nich. Nas wybrali. Thonowie

widzieli; Thonowie mogą zaświadczyś. Wszystko zgodnie z Paktem. Czerwony kopiec

obiecał nam współpracę pod warunkiem, że zabezpieczymy posiadłośś w pobliżu ich

terenów, na jeziorze. Przybyliśmy prosiś, Najstarszy. To wszystko. Prosiś.

- Popieramy ich prośbę - odezwał się Thon.

- Yalt zgadzają się - rzekł drugi starszy. - Rozsądek nakazuje Meth

-marenom zakoóczyś spory i wyciągnąś korzyści z tej decyzji.

-7- Czy Hałd proszą o to samo?

Zapadła cisza. Raen siedziała bez ruchu, czując, jak mocno bije jej serce.

Wstał starszy Haldów.

- Jesteśmy w pewien sposób zamieszani w obecną sytuację, Meth-mare-nie. Dawna

zwada trwa już za długo. Jeśli ma się teraz zakoóczyś, musimy się w to wmieszaś.

Gdybyśmy tego nie zrobili, Meth-marenowie mieliby pokój, a my nie. Chcemy zapom-

nieś o przeszłości. Zrozumcie to.

- Jesteście tu, by poprześ Ruilów.

- Stare zobowiązania, Meth-marenie.

Nie mówili o przyjaüni. Nawet Raen to zauważyła. Przez chwilę panowała nieprzyjemna

cisza, a Ruilowie spoglądali groünie.

- Mamy takie możliwości - kontynuował Hałd - których nie można lekceważyś. x

- Wracaj do rzeczy - wtrącił Yalt. - Prosimy cię o to.

- Nie - odezwały się głosy członków Klanu. Lecz Najstarszy nie sprzeciwił się. Z wolna

przebiegł wzrokiem po twarzach obecnych i pokiwał głową.

Era zbliżenia 05 - Region węża - Cherryh Caroline Janice.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: