Purcell Deirdre - Kocha, lubi, szanuje.pdf - 008.Literatura na obcasach - jolazred

Deirdre Purcell

Kocha, lubi, szanuje…

Przełożyła Anna Maria Nowak

Pamięci Nellie

Podziękowania

Jak zwykle winna jestem głęboką wdzięczność wielu osobom.

Mojej bratowej, Mary Purcell, która mi pomogła w szukaniu

materiałów, a którą wspierał mój cudowny brat, Declan. I

Aldiscon Information Ltd oraz Barry’emu White’owi, którzy

hojnie poświęcali mi czas i dzielili się doświadczeniami. Mojej

matce, Maureen, która odnalazła właściwy tekst „Kitty z

Coleraine”. Oddanej osobie – wiesz, że Ciebie mam na myśli –

która pomogła mi w szczegółach dotyczących Mountjoy Park. I

Joemu z Cheekys Kissing Telegram Company, cierpiącej Fionie z

Reprocentre oraz trojgu Patom: genialnemu Patowi Brennanowi,

lojalnej Patricii Byrne, zawsze kochającej Patricii Scanlan.

Dziękuję moim agentom, Charlesowi Pickowi, Martinowi

Pickowi i Treasie Coady. A także Amandzie Kiely z Townhouse.

Mojej cudownej redaktorce, Suzanne Baboneau z Macmillan,

Hazel Orme i łanowi Chapmanowi, który zarażał mnie swoim

entuzjazmem.

Gorące podziękowania należą się też Aoife Cronin, która

poświęciła cały dzień Bożego Narodzenia, by przewieźć rękopis

do Londynu. I Rogerowi oraz Carol, którzy jej towarzyszyli.

Wreszcie wyrazy miłości kieruję do dobrych, nie szczędzących

mi wsparcia przyjaciół. Ido rodziny, zwłaszcza Simona, Adriana i

Kevina.

Rozdział 1

Każda chwila tego lata tkwi w mej pamięci niczym cierń.

Dziwne, że aż tyle mogło się wydarzyć. Jest dopiero sierpień, a

pierwsza zapowiedź nieszczęścia pojawiła się w sobotę na

początku maja. Trzy miesiące. A ciągnęły się niczym wiek.

Pomyślałam, że opowiem wam wszystko, nim szczegóły

pierzchną z pamięci jak pyłki dmuchawca.

A przy okazji, darujcie, jeśli czasem użyję, waszym zdaniem,

nieodpowiednich określeń. Albo słów, które nie pasują do osoby o

moim pochodzeniu! Wcale nie jestem wykształcona, moja

gramatyka czy składnia czasem pozostawiają wiele do życzenia,

choć staram się przestrzegać podstawowych reguł: na przykład

przecinka przed „że” i tak dalej. Uwielbiam same słowa, tak było

od zawsze, gromadzą mi się w głowie. Na co dzień, w tak

zwanym zwyczajnym życiu, często muszę je hamować, choć

pchają mi się na język, by ludzie nie myśleli, że się popisuję.

Szybko się tego nauczyłam, już w dzieciństwie spędzonym w

czynszówkach.

To nie była najprzyjemniejsza dzielnica Dublina. Tam człowiek

nie odważył się być inny, bo nie daliby mu żyć. Przywykłam, że

dzieciaki wykrzykują za mną: „Idzie Angela Devine, która

połknęła słownik”. Chciałam się zapaść pod ziemię. Udawałam,

że mnie to nie wzrusza, ale najchętniej bym wtedy umarła.

Zresztą po dziś dzień lubię słowniki. Są takie opasłe, kryje się

w nich tyle możliwości. I powiem wam coś jeszcze: mam

wrodzony talent do ortografii. Nie wiem, skąd to się wzięło, ale

ortografia nigdy nie przysparzała mi najmniejszych trudności, od

samego początku. To się wiąże z brzmieniem, kształtem wyrazów

na kartce. Niektóre z nich widzę, przypominają gładkie bombki.

Człowieka aż świerzbią palce, żeby je pogładzić i przysunąć do

światła, by zapłonęły kolorami.

Nie będę się nad tym rozwodzić. Po prostu wiedzcie, że od

samego początku mój mózg niejako wsysał każde napotkane

słowo i przechowywał je, jak przechowuje się dobre wino czy

sery. (Może wam się to wydać dziwne, ale trochę się znam na

winach i serach, a to za sprawą jednego z moich źródeł utrzymania

– o którym więcej za chwilę...)

Dość tego usprawiedliwiania się. Czas przejść do rzeczy.

Dzień pierwszy, sobota. Popołudnie.

Autobus był jak zwykle zapchany. Wracałam do domu z

jednego z moich miejsc pracy: w sobotnie poranki uwijam się w

delikatesach – w południowej części miasta – i padałam z nóg, bo

roboty miałam wyjątkowo dużo.

Znacie ten typ klienteli, która wpada do delikatesów, jakby się

paliło? Zwykle osoby te wyskakują z maleńkiego merca albo

volvo – najwyraźniej BMW wyszły już z mody – zaparkowanego

jednym kołem na chodniku przed sklepem. Wiek – jakieś

trzydzieści cztery lata, mówią takim tonem, jakby potrzebowały

nie tyle bagietek, ile posypanych makiem torów kolejowych.

Markowe dresy, gładkie twarze, szeroko otwarte oczy, nadające

im wygląd Dolly Parton. Ten typ ludzi rozwodzi się nad ceną

balsamicznego octu winnego, choć bije na głowę ten, na którym

wielu z nich się wychowało. Kobiety nazywam Samantami,

mężczyzn – Markami. Ponieważ jest sobota, Markowie paradują

w nike’ach albo adidasach i woskowanych kurtkach.

Tu dla przyzwoitości muszę wspomnieć, że znam parę osób,

które naprawdę noszą imiona Samanta lub Mark i są akurat

świetnymi ludźmi. Ale rozumiecie, co mam na myśli. To takie

moje prywatne słowa-hasła.

Tamtego ranka obsługiwałam niezliczone Samanty i Marków, a

gdy po raz piąty musiałam biec do jubilera, żeby rozmienić

pięćdziesięciofuntowy banknot, chciało mi się wyć. Co gorsza,

padało, a po pracy musiałam jeszcze trzydzieści pięć minut czekać

na autobus.

Mogłam wrócić pieszo i często tak robię – mieszkamy bardzo

blisko miasta – ale, jak już wspomniałam, padałam na nos ze

zmęczenia. Byłam przemoczona do suchej nitki, a stopy piekły

Purcell Deirdre - Kocha, lubi, szanuje.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: