Jeźdźcy Smoków z Pern - Opowieść Nerilk tom 8.pdf - kszymona

ANNE MCCAFFREY

OPOWIEŚCI NERILKI

tom ósmy

Jezdzcy Smokow

PRZEŁOŻYŁA ALEKSANDRA JANUSZEWSKA

SCAN-DAL

PROLOG

Jeśli Czytelnik nie zapoznał się dotąd z serią Jeźdźcy Smoków z Pern, pewne szczegóły mogą

okazać się dla niego niezrozumiałe. Opowieści Nerilki stanowią uzupełnienie poprzedniego

tomu „Moreta, Pani smoków z Pern”. Jest to historia przedstawiona z punktu widzenia jednej

z drugoplanowych postaci tamtej powieści.

A zatem przedstawiamy tło wydarzeń:

Rukbat w gwiazdozbiorze Strzelca to złota gwiazda typu G. Miała pięć planet, dwa pasy

asteroidów i zbłąkaną planetę, którą przyciągnęła tysiąc lat temu. Kiedy ludzie osiedlili się na

trzeciej planecie Rukbatu i nazwali ją Pernem, nie zwrócili szczególnej uwagi na dziwne ciało

niebieskie obiegające gwiazdę po niezwykłej orbicie. Dwa pokolenia kolonistów nie

zaprzątały sobie głowy jaskrawą Czerwoną Gwiazdą - aż droga kosmicznego włóczęgi

przywiodła go w peryhelium siostrzanej planety. Gdy tego układu nie zakłócały inne planety

systemu, pasożytnicze organizmy żyjące na powierzchni przybysza z głębin kosmosu

usiłowały pokonać przestrzeń dzielącą je od planety o łagodniejszym, umiarkowanym

klimacie. Wówczas z nieba nad Pernem opadały srebrne Nici niszcząc wszystko, z czym się

zetknęły. Koloniści ponosili na początku nieoszacowane straty. W rezultacie zmagań z plagą

zagrażającą życiu na Pernie więź z ojczystą planetą, i tak krucha, uległa ostatecznemu

zerwaniu.

Chcąc odpierać ataki śmiercionośnych Nici - a Perneńczycy już dawno przerobili statki

kosmiczne na narzędzia rolnicze i zarzucili wyszukane technologie, nie znajdujące

zastosowania na tej sielankowej planecie - ludzie o otwartych głowach podjęli długofalowe

działania. W pierwszej fazie przystąpili do hodowli specjalnej odmiany ognistego jaszczura,

stworzenia występującego w ich nowym świecie. Mężczyzn i kobiety odznaczających się

wysokim stopniem empatii oraz pewnymi zdolnościami telepatycznymi uczono, jak

przestawać z tymi niezwykłymi zwierzętami.

Smoki - zawdzięczały tę nazwę podobieństwu do baśniowych ziemskich stworów -

odznaczały się dwiema cennymi właściwościami: mogły w jednej chwili przenosić się z

miejsca na miejsce, a po przeżuciu skały zawierającej fosfinę wydychały płonący gaz.

Ponieważ potrafiły latać, były w stanie spalić Nici w powietrzu.

W ciągu kilku pokoleń nauczono się w pełni wykorzystywać potencjał smoków. Drugą fazę

planu obrony obliczono na jeszcze dłuższy okres. Nici - przemierzające przestrzeń kosmiczną

mikroskopijne zarodniki - pochłaniały żarłocznie wszelką materię organiczną, a gdy dosięgały

ziemi, zagłębiały się w gruncie i rozmnażały z przerażającą szybkością. Wyhodowano zatem

symbiotyk, który miał zwalczyć pasożyta. Uzyskaną larwę wprowadzono w glebę

Południowego Kontynentu. Zgodnie z planem, smoki miały stanowić pierwszą linię obrony i

zwęglać Nici w locie, chroniąc domostwa i bydło osadników. Larwa - symbiotyk - miała zaś

chronić roślinność pożerając Nici, które zdołały przedrzeć się przez ogień smoków.

Twórcy dwuetapowego planu obrony nie uwzględnili warunków geologicznych. Południowy

Kontynent, na pozór atrakcyjniejszy niż ląd północny o surowszym klimacie, podlegał wciąż,

jak się okazało, geologicznej transformacji, która zmusiła w końcu kolonistów do ucieczki

przed Nićmi na skalistą tarczę Północy.

Pierwsza Warownia na kontynencie północnym, wzniesiona u wschodnich podnóży

Wielkiego Łańcucha Górskiego Zachodu, okazała się wkrótce za ciasna dla kolonistów i

rosnącej liczby smoków. Drugą założono nieco dalej na północ nad wielkim jeziorem

rozciągniętym u stóp górskiej jaskini. Ale i Warownia Ruatha - jak nazwano tę siedzibę -

uległa wkrótce przeludnieniu. Czerwona Gwiazda ukazywała się na wschodzie, Perneńczycy

postanowili zatem założyć osiedle we wschodnich górach. Warunkiem było znalezienie

odpowiedniego miejsca, gdyż jedynie lita skała i metal, którego na Pernie dotkliwie

brakowało, nie poddawały się niszczącemu działaniu Nici.

Skrzydlate, ogoniaste i ziejące ogniem smoki w procesie hodowli doszły do takich

rozmiarów, że potrzebne im były bardziej rozległe pomieszczenia niż te, które były im w

stanie zapewnić górskie siedziby. Puste wnętrza stożków wygasłych wulkanów, jeden

powyżej Warowni, drugi w Górach Benden, okazały się dostatecznie obszerne i po

niewielkich zmianach nadawały się do zamieszkania.

Smoki i ich jeźdźcy z wysoczyzn oraz mieszkańcy jaskiniowych siedzib mieli do wykonania

różne obowiązki. W ten sposób wykształciły się różne obyczaje, które z czasem okrzepły w

tradycję i stały się obowiązującym prawem. Kiedy zbliżała się pora Opadu - gdy o świcie

Czerwona Gwiazda wschodziła nad Gwiezdnymi Kamieniami ustawionymi na obrzeżach

każdego Weyru - smoki i ich jeźdźcy szykowali się, by osłaniać lud Pernu.

Potem nastąpiła przerwa długości dwustu Obrotów planety Pern. Czerwona Gwiazda niczym

więzień tkwiła wówczas na dalekim krańcu orbity. Plaga Nici ustała. Perneńczycy usunęli

ślady zniszczeń i obsiali pola. Założyli sady i pomyśleli o zalesieniu ogołoconych przez Nici

górskich zboczy. Udało im się nawet zapomnieć o tym, że kiedyś groziła im zagłada.

Wędrowna planeta powróciła jednak, a wraz z nią na następne pięćdziesiąt lat powróciły

śmiercionośne Opady Nici. Perneńczycy ponownie dziękowali odległym o wiele pokoleń

przodkom za to, że wyhodowali smoki, które spopielały ognistym oddechem Opad, zanim

dosięgnął powierzchni planety.

Hodowcy smoków także prosperowali w czasie lat spokoju. Założyli wówczas cztery nowe

osady.

Wspomnienie ziemskiego pochodzenia z każdym pokoleniem zacierało się coraz bardziej w

pamięci Perneńczyków, aż przerodziło się w mit. Znaczenie Południowej Półkuli oraz zasady

postępowania wypracowane przez wcześniejsze pokolenia kolonistów uległy zniekształceniu i

zagubiły się pod wpływem niedogodności życia na niebezpiecznej planecie.

Do czasu szóstego Przejścia Czerwonej Gwiazdy wykształcił się skomplikowany system

socjalno-polityczno-ekonomiczny, który miał ułatwić przeciwstawienie się powracającemu

zagrożeniu. Sześć Weyrów, jak nazwano stare wulkaniczne siedziby hodowców smoków,

podjęło się bronić Pernu. Każdy Weyr wziął - dosłownie - pod swe skrzydła określoną część

Północnego Kontynentu. Reszta ludności zgodziła się utrzymywać Weyry, jako że przy

wulkanicznych siedzibach nie było ziemi ornej, a jeźdźcy nie mogli zaprzestać szkolenia

smoków i poświecić się innym zajęciom w okresach spokoju. Gdy zaś Czerwona Gwiazda

pojawiła się ponownie, cały ich czas wypełniała walka z Nićmi.

Osady, lub inaczej Warownie, rozwinęły się tam, gdzie znaleziono odpowiednią jaskinię.

Niektóre były większe i strategicznie lepiej położone od innych. Utrzymywanie w ryzach

przerażonej ludności podczas Opadów Nici wymagało silnej ręki. Gospodarka żywnością

przy zawsze niepewnych żniwach była możliwa tylko przy mądrej administracji, do

zarządzania ludźmi i zapewnienia im zdrowych warunków życia i pracy musiano stosować

środki nadzwyczajne.

Jednostki szczególnie uzdolnione w dziedzinie obróbki metali, tkactwa, hodowli zwierząt,

uprawy roli, rybołówstwa, wydobywania kruszców tworzyły Cechy przy każdej z większych

Warowni. Podlegały one jednej siedzibie Cechu, gdzie uczono rzemiosła i przechowywano

jego tajniki z pokolenia na pokolenie. Panowie Warowni nie mogli odmówić produktów

swoich Cechów innym Warowniom, gdyż Cechy cieszyły się niezależnością. Mistrzowie

rzemiosł winni byli posłuszeństwo Mistrzowi Cechu konkretnego rzemiosła, który wybór na

to stanowisko zawdzięczał biegłości zawodowej i zdolnościom administracyjnym.

Odpowiadał on za działalność swojego Cechu i za równy, sprawiedliwy podział wszystkich

produktów.

Panowie Warowni, Mistrzowie Cechów oraz, naturalnie, jeźdźcy smoków, od których cały

Pern oczekiwał ochrony podczas Opadów Nici, mieli prawa i przywileje.

W Weyrach dokonała się największa rewolucja społeczna, gdyż potrzeby smoków uznano za

absolutnie priorytetowe. Wśród smoków złote i zielone należały do rodzaju żeńskiego,

spiżowe, błękitne i brunatne - do męskiego. Spośród smoków rodzaju żeńskiego jedynie złote

odznaczały się płodnością; zielone były bezpłodne na skutek żucia ogniowej skały. Miało to

dobre strony, gdyż ich seksualna nadpobudliwość doprowadziłaby do nadmiernego wzrostu

smoczej populacji. Były za to najzręczniejsze i niezrównane w walce z Nićmi, nieustraszone i

agresywne. Błękitne samce odznaczały się silniejszą budową aniżeli ich mniejsze siostry,

charakterystyczną zaś cechą brunatnych i spiżowych była ich wytrwałość podczas długich,

zaciętych zmagań z Nićmi. Teoretycznie, wielkie złote samice, płodne królowe, parzyły się z

tymi smokami, z którymi zetknęły się podczas lotu godowego. W zasadzie jednak zaszczyt

ten przypadał spiżowym. W rezultacie jeździec na spiżowym smoku, którego wierzchowiec

odbył lot godowy z najstarszą królową Weyru, stawał się przywódcą Weyru i kierował walką

podczas Opadu Nici. Największa odpowiedzialność spoczywała jednak na jeźdźcu królowej.

Pani Weyru troszczyła się o wyżywienie i utrzymanie smoków, a także dbała o dobro Weyru i

jego mieszkańców. Obdarzona silną osobowością pełniła rolę nie mniej ważną dla

przetrwania Weyru jak smoki dla przetrwania osadnictwa Pernu.

Na niej spoczywała troska o zaopatrzenie Weyru, wychowanie dzieci i wyszukiwanie w

Warowniach i Cechach kandydatów na opiekunów nowo wyklutych smoków. Mieszkańcy

Weyru cieszyli się dużym prestiżem i żyło im się łatwiej niż innym. Warownie i Cechy

szczyciły się zatem, że ich dzieci wychowywano tam właśnie, i chełpiły się znakomitymi

członkami rodu, którzy zostali jeźdźcami smoków.

Obecnie, za 1541 Obrotu wedle perneńskiej rachuby czasu, gdy szósty z kolei obieg

Czerwonej Gwiazdy zbliżał się do końca, osadnicy, Lordowie Warowni, Mistrzowie Cechów

i hodowcy smoków stanęli wobec nowej groźby, równie straszliwej jak Nici.

Rozdział I

3.1 L1553 Przerwa

Jeźdźcy Smoków z Pern - Opowieść Nerilk tom 8.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: