Lang Rebecca - Na wlasciwej drodze.pdf - Harlequin Medical - gosiadabrowska

Rebecca Lang

Na właściwej drodze

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Proszę, doktorze Sotheby! Przecież to tylko żart! I pomoc dla

szpitala! Za jedyne dwadzieścia dolarów może pan wygrać randkę

z którąś z tych piękności!

Clay Sotheby posłał wymuszony uśmiech ładniutkiej

pielęgniarce stojącej za rzędem stołów rozstawionych po obu

stronach rozległej sali, gdzie zbierano pieniądze na rzecz szpitala.

Zerknął na rozłożone fotografie kilkunastu uśmiechniętych kobiet.

– Czy te panie przystały na to z własnej woli? – zapytał,

starając się przekrzyczeć gwar i śmiechy tancerzy wirujących na

środku sali, przeplatane oddalonymi dźwiękami orkiestry.

– Oczywiście – roześmiała się. – Bez najmniejszej presji

stanęły do randki w ciemno. No, może nie całkiem w ciemno.

– Proszę mi powiedzieć coś więcej o tej imprezie. Trafił

przypadkiem na zbiórkę funduszy na rzecz Szpitala

Uniwersyteckiego w Gresham, gdy pełnił w nim nocny dyżur na

oddziale chirurgii. Z doświadczenia wiedział, że w tej sytuacji nie

warto jechać do domu wczesnym wieczorem, by przypuszczalnie

wkrótce wrócić na wezwanie do szpitala. Na ogół bezpieczniej jest

odczekać do dwudziestej drugiej. Na oddział wypadkowy mogą

trafić poszkodowani, opieki potrzebują również pacjenci

operowani wcześniej tego samego dnia. I choć pooperacyjne

krwotoki nie zdarzają się często, wolał czuwać na miejscu.

Mógłby okazać się również potrzebny swoim asystentom i

stażystom.

A w domu – nikt na niego nie czeka. Nikt poza czarną kotką,

która przybłąkała się jakieś trzy miesiące wcześniej. Akurat

pewnej deszczowej nocy wzywano go do szpitala, gdy zwierzak

jak strzała wpadł do domu. Kocica była tak wychudzona, że nie

miał serca jej wygonić. Wlał mleko do miseczki i patrzył, jak

zachłannie chłepcze. Po powrocie wczesnym rankiem odnalazł ją

śpiącą na puchowej kołdrze pośrodku łóżka. Uśmiechnął się i

zaadoptował znajdę, nadając jej imię Victoria.

Tymczasem pielęgniarka pochyliła się uwodzicielsko w jego

stronę:

– Kupuje pan bilet, który jako los trafi do urny. Losowanie

przewidziano w przyszłym tygodniu. Będzie piętnastu

zwycięzców, gdyż do randki w ciemno zgłosiło się piętnaście

ochotniczek.

– Mam możliwość wyboru? – zapytał Clay dziewczynę.

– Żadnej – odrzekła, czerwieniąc się.

– Czy koncepcja randki w ciemno nie jest trochę... ryzykowna

dla kobiet? – zasugerował.

– Ależ skąd! Znamy pana nazwisko, adres, telefon, i wiemy,

gdzie pan pracuje. Mamy wiele możliwości, żeby wyeliminować

kandydatów, których nie jesteśmy pewni. Każdy obleśny typ

odpada. Ja wybieram lekarzy w określonym przedziale wiekowym

i oceniam, czy się nadają. Wyraz „szowinista” może stopniowo

tracić na znaczeniu, ale wiemy, co jest jego treścią, prawda?

– Oczywiście – odrzekł, niezupełnie pewien, o czym mowa. –

Co za ulga, że zdałem test na przydatność. Czy pani rzeczywiście

potrafi ocenić charakter danej osoby?

– Nie powinien pan w to wątpić, doktorze Sotheby. Nie dam się

wywieść w pole, dlatego teraz stoję tu i rozmawiam z panem. Na

co dzień pracuję na oddziale wypadkowym. Przyjmuję każdego

nowego pacjenta.

– Z pewnością świetnie sobie pani z nimi radzi. Ale ja

mógłbym przecież okazać się nietypowy.

– Skądże znowu! Idealnie się pan nadaje. Nie mamy tu zbyt

wielu prawdziwych mężczyzn, i to kawalerów. Ludzi bez

zobowiązań, że tak powiem.

– A skąd pani wie, że ja do nich należę?

– Sekrety w szpitalu mają krótki żywot. Siłą rzeczy pańskie

życie prywatne staje się publicznie znane.

– Czy i pani zdjęcie figuruje w tym zbiorku? – Uważniej

przyjrzał się wyłożonym fotografiom.

– Nie. Zabrakło mi odwagi, żeby się zgłosić.

– Pani mnie zadziwia. Sądziłem, że pod delikatną buzią skrywa

pani twardy charakter.

Gdy spojrzał na nią, znów się zaczerwieniła. Był

przyzwyczajony do tego, że wywierał wrażenie na kobietach.

Niektóre jego koleżanki były bardzo atrakcyjne i inteligentne.

Większość nie miałaby nic przeciwko bliższej znajomości z

chirurgiem, wiele sobie po niej nie obiecując i nie licząc na

wspólną przyszłość. Taki rodzaj związku odpowiadał też Clayowi,

którego jedyną pasją była praca.

Jego wzrok przykuły kremowe ramiona dziewczyny. Wyobraził

sobie jej reakcję na dotyk jego ręki. Pozostał jednak nieporuszony:

kobieta nie była dla niego wyłącznie pięknym ciałem. Zauważył

na sukience dziewczyny małą plakietkę z imieniem SUZIE.

– A więc czy jest pan gotów kupić bilet, doktorze? To koszt od

dwudziestu dolarów wzwyż – wykrztusiła. – Bardzo proszę mi to

obiecać.

– Mam na imię Clay – powiedział. – Doktor Sotheby brzmi

bardzo oficjalnie.

– Zawsze zastanawiało mnie, od czego pochodzi to imię.

– To skrócona wersja od Clayton, panieńskiego nazwiska mojej

matki. Proszę, zwracaj się do mnie po imieniu.

Suzie wyobraziła sobie okoliczności, w jakich mogłoby to

nastąpić, i uległa ich czarowi.

– Mówisz jak ten wspaniały typ z tego okropnie starego filmu...

Co to było? Chyba „Przeminęło z wiatrem” – przypomniała sobie.

– Babcia w kółko o nim opowiadała. Broń Boże nie twierdzę, że

to staroświeckie imię. Jest naprawdę piękne.

– Suzie to też wspaniałe imię – odrzekł z galanterią, sięgając do

kieszeni po portfel.

– Dziękuję.

– Nie wiem jednak, czy pochlebia mi to odniesienie do babci.

– A powinno! Była znawczynią męskiego charakteru.

– Uff! Dzięki!

– Czy wobec tego kupi pan bilet, dokto... Clay? Jeśli nie

zdołam sprzedać określonej liczby, dostanę po uszach.

– Jasne – odrzekł, przysięgając sobie w myślach, że w razie

„wygranej” postara się jakoś wymówić od randki. – Przyjmujesz

czeki?

– Nie grymaszę. Wielkie dzięki! Proszę, wpisz swoje dane do

tego formularza.

Gdy wypełniał druk i wystawiał czek na dwieście dolarów,

myśląc o pacjentach, których operował wcześniej, muzyka

zamilkła. Zerkając co chwila na zegarek, zastanawiał się, czy

przed paroma koniecznymi rozmowami telefonicznymi zdąży

jeszcze poprosić Suzie do tańca.

Było kwadrans po dwudziestej pierwszej. Za jakieś pół go –

dżiny powinien zatelefonować do Ricka Sommersa, swego

głównego asystenta, by dowiedzieć się, jak czują się operowani

dziś pacjenci i czy nie wystąpiły żadne komplikacje. Następnie

ustali, czy nie potrzebują go na oddziale wypadkowym. Potem

mógłby wrócić do domu.

Właściwie Rick Sommers byłby w stanie poradzić sobie niemal

w każdej sytuacji i wzywałby swego szefa tylko do nagłej operacji

czy czegoś zupełnie niespotykanego, a dziś było dość spokojnie.

Zamiary Claya co do Suzie uprzedził jednak któryś ze

stażystów, prosząc ją do tańca. Wieczorna kwesta zgromadziła w

ten piątek rzesze lekarzy, pielęgniarek, fizjoterapeutów i

laborantów. Clay wzruszył ramionami na widok Suzie

odchodzącej z innym mężczyzną, i to znacznie młodszym od

siebie. Z nostalgią i ciężarem swych trzydziestu pięciu lat patrzył

na przytulonych tancerzy, poruszających się w takt zmysłowej

muzyki. Lubił się bawić, lecz uświadomił sobie, że jako student

nigdy nie doświadczył tego rodzaju przeżyć.

Gdy patrzył w półmroku na zegarek, pragnąc jak najszybciej

powrócić do domu, nagle z kimś się zderzył i niemal stracił

równowagę.

– Moja kostkaaa! – usłyszał zirytowany kobiecy głos.

– Tak mi przykro – usprawiedliwił się. – Trochę tu jak w

dżungli.

Podtrzymał ramieniem osobę, na którą wpadł od tyłu. Gdy

odwróciła się w jego stronę, zauważył, że jest o kilka lat starsza od

Lang Rebecca - Na wlasciwej drodze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: