wymiary miłości.pdf

Home

Wymiary miłości

W ruchach duszy przedstawiciele zostają pochwyceni przez ruch, którym nie mogą kierować.

Nie tylko przedstawiciele, również wszyscy obecni. A więc działa tutaj jakaś inna siła, która

nie jest siłą osobistą i nie bierze się z ego. Jednostka zostaje pochwycona, nie jest w stanie

się przed tym bronić, jest wprowadzana w ruch, ruch którego nie można sobie wyobrazić.

Nikt nie mógł sobie tego wcześniej wyobrazić. Również ja nie byłem w stanie sobie tego

wyobrazić.

W klasycznych ustawieniach klient ustawia przedstawicieli w relacji do siebie. I

przedstawiciele czują tak, jak osoby, które oni reprezentują, nie znając ich. Ale terapeuta

niekiedy interweniuje wówczas i pyta co poszczególni przedstawiciele czują. I kiedy oni

odpowiadają, to wtedy nie mogą odpowiedzieć z duszy – robią to na poziomie ego. A więc

interpretują też to co przeżyli lub przeżywają. Wówczas z sumy tych informacji kierujący

ustawieniem podejmuje decyzję, co chce zmienić: może kogoś przestawić lub na przykład

dostawić jakichś przedstawicieli. Na koniec znajduje rozwiązanie dla jakiegoś problemu. I

wtedy klient wie, co może zrobić. Co jego ego może zrobić. I to oczywiście pomaga pod

wieloma względami. Służy to również miłości. Niektóre pary potem rozumieją się lepiej po

takim ustawieniu, rodzice mogą się lepiej obchodzić z dziećmi, a niektóre dzieci znajdują

drogę powrotną do swoich rodziców.

Ale też w innych sytuacjach może coś się zmienić, np. w organizacjach, kiedy robi się

ustawienia organizacyjne. Wszystko to służy miłości.

Ale ta miłość mieści się na określonym poziomie – na płaszczyźnie ego i na płaszczyźnie

pewnego zamiaru. Dobrego zamiaru. Jest to jeden z wymiarów miłości.

Ale z czasem się okazało, że nie trzeba wcale wybierać przedstawicieli i kierujący ustawia

tylko jedną jedyną osobę. Niekiedy samego klienta albo też kogoś z jego rodziny. Czasami

nie jest nawet pytany, na czym polega problem. Albo mówi coś o problemie, ale jest

oczywiste, że nie jest to problem, o który właściwie chodzi. A niekiedy nie otrzymujemy

żadnych informacji od klienta. Ale to nic nie przeszkadza. Ustawia się jakąś ważną osobę i

obserwuje się co się dzieje w tej osobie. I nagle zostaje ona pochwycona przez ruch. I z

tego ruchu można zobaczyć jakie będą następne kroki. Ten ruch nie bierze się z ego, z

żadnego zamiaru, ani rozważania. Ona zostaje pochwycona przez ten ruch i śledzi się ten

ruch. Wówczas ten ruch sam przejmuje kierownictwo. I kierujący ustawieniem pozwala się

też prowadzić tym ruchom. Na przykład jeśli przedstawicie patrzy w ziemię, wtedy wiadomo,

że patrzy na zmarłego lub wielu zmarłych. Wówczas kładzie się na ziemi przedstawicieli

zmarłych. I wtedy ruch rozpoczyna się na nowo. Bywa, że przedstawiciele zmarłych nie

patrzą na klienta, i wtedy wiadomo, że problem nie ma nic wspólnego z samym klientem. I

okazuje się często, że klient przejął to od kogoś innego i że robi to dla kogoś innego. Na

przykład klient żywi pragnienie śmierci. Czuje, że chce umrzeć. Ale umarli na niego nie

patrzą, nie wciągają go w śmierć. Patrzą na kogoś innego.

Wówczas zostaje ustawiony jako przedstawiciel ten ktoś, na kogo patrzą. I wtedy mogę

zabrać klienta i odwrócić go od tego układu. A więc ruch pokazał, że problem nie ma nic do

czynienia z klientem, ale z kimś innym.

To jest systemowy sposób pracy. Ale nie dlatego, że się to wymyśliło. To praca pokazuje, ze

ktoś jest uwikłany w coś, co jego nie dotyczy. Porównajcie to z tradycyjną psychoterapią.

Klient przychodzi do terapeuty, mówi, że ma jakiś problem, a terapeuta pracuje z nim

osobiście. A jeśli nie ma żadnego problemu, a jeśli przejął problem od kogoś innego,

wówczas nie dostrzega się prawdziwego wymiaru jego problemu. Wtedy terapeuta może

latami z nim pracować i nie daje to żadnego rezultatu.

Ten rodzaj pracy pomaga klientowi zobaczyć, że być może uwikłany jest w coś innego.

Kierujący pozwala się kierować tym ruchem, a klient staje się wolny.

Jeśli długo obserwujemy to, co się dzieje przy ruchach duszy, wówczas możemy dostrzec, że

zawsze i nieomylnie ten ruch zmierza w tym samym kierunku: to, co zostało rozdzielone,

zostaje na powrót zjednoczone. A więc ten ruch łączy.

I łączy poza dobrem i złem, niezależnie od naszych wyobrażeń na temat dobra i zła.

Gdzie są korzenie naszych sądów na temat tego, co dobre i co złe? W ego.

Dlatego ego wchodzi w drogę tym głębokim ruchom miłości. Poprzez rozróżnienie między

dobrem i złem moje ja pozwala sobie decydować, komu wolno żyć a komu nie. Czyż to nie

przerażające? Bowiem, gdziekolwiek kogoś osądzam jako złego, odbieram mu w mojej

duszy prawo do pozostania przy życiu. W gruncie rzeczy, życzę mu śmierci. A wśród

chrześcijan coś więcej: życzę mu piekła. Rozróżnienie między dobrem a złem najbardziej stoi

na drodze miłości.

Jaki jest następny wymiar miłości? Żeby wyjść poza to rozróżnienie między dobrem a złem,

na zupełnie nową, inną płaszczyznę. Jezus w bardzo pięknym zdaniu opisał nam co to

znaczy: „Bądźcie sprawiedliwi, jak sprawiedliwy jest wasz Ojciec w niebie. On bowiem każe

swemu słońcu wschodzić nad złymi i nad dobrymi i deszcz daje sprawiedliwym i

niesprawiedliwym.”

Co się dzieje z nami, gdy wczujemy się w ten ruch? Stajemy się boscy. I ludzcy. Boscy i

ludzcy w równym stopniu. I wówczas nie ma już różnicy.

Ale o czymś jeszcze trzeba przy tym pamiętać. Jestem teologiem i znam dość dobrze Biblię.

Wiem też coś na temat biblistyki. Egzegeza odkryła, że tylko niektóre rzeczy rzeczywiście

wywodzą się od Jezusa. Natomiast inne zostały dopiero później dodane na podstawie

określonych przemyśleń i przed-sądów. Jeśli znacie Biblię pomyślcie: ileż miejsc w Nowym

Testamencie przeczy temu zdaniu Jezusa, żebyśmy „byli miłosierni jak mój Ojciec w niebie”.

Wszystkie rozdziały o sądzie, o sprawiedliwości i niesprawiedliwości, wszystkie one stoją w

sprzeczności z tym zdaniem.

Popatrzmy na to też z innej strony. Czyniąc rozróżnienie między dobrem i złem, chcemy

żeby dobrzy zostali nagrodzeni, a źli ukarani. I nazywamy to sprawiedliwością. I wtedy

oczekujemy od Boga, że on jest sprawiedliwy, a więc nagrodzi dobrych, a złych ukaże. A

więc chcemy, aby Bóg za nas stał się mordercą. Czyż to nie dziwne? Czyż to nie dziwne

wyobrażenie o Bogu? Nasza kultura została uformowana poprzez wyobrażenie

sprawiedliwości. A więc, że stanie się zadość sprawiedliwości. I co się dzieje, jeśli

sprawiedliwości stanie się zadość? Ktoś zostanie ukarany. A jeśli chcemy, żeby naprawdę

działa się sprawiedliwość, czujemy, że najpierw powinni zostać ukarani ci, którzy nam coś

wyrządzili. I że Bóg zrobi to dla nas, w naszym imieniu. Co wówczas robimy z Bogiem?

Czynimy go naszym katem. Czyż to nie dziwne?

Zastanawiałem się nad sprawiedliwością. Sprawiedliwość jest pewnym mitem. Nie ma

sprawiedliwości. Nigdy też sprawiedliwości nie było. Jeśli ktoś chce sprawiedliwości, to czy

dostanie sprawiedliwość? Czy ktoś już kiedyś dostał sprawiedliwość? Nie – to jest mit. A co

gorsza, sprawiedliwość jest samym Bogiem. W naszym wyobrażeniu, Bóg ma służyć

sprawiedliwości. Jeśli nie jest sprawiedliwy, bardzo wiele osób jest na niego zła. A więc ten

Bóg jest na służbie jakiegoś innego Boga. Jakiegoś potężniejszego Boga, a mianowicie

sprawiedliwości. I temu Bogu składane są wszystko ofiary: Bogu-Sprawiedliwości. Wszystkie

ofiary wojen, wszystkie wielkie wojny, są na służbie sprawiedliwości. Wszyscy, którzy giną

na tych wojnach, są składani jako ofiary na ołtarzu tej sprawiedliwości. Ponieważ pragnienie

krwi i nienasycenie tego boga, nigdy nie zostaje zaspokojone.

W ramach sprawiedliwości niewiele jest miłości. Wielka miłość, jaką głosił Jezus w tym

zdaniu, nie zna takiej sprawiedliwości. Nie ma nawet pragnienia sprawiedliwości. Rozpoznał

sprawiedliwość jako największego wroga miłości.

Nie ma sprawiedliwości, ale miłość. Miłość, która przezwycięża zło. Łączy to co zostało

rozdzielone.

Widzieliśmy dzisiaj też zupełnie inny ruch. Wychodzi poza nasze ludzkie wyobrażenia daleko

przekraczając te granice. Porusza się w obliczu czegoś o wiele większego. Naturalnie poza

granicami sprawiedliwości, ale również wychodząc poza granice miłości i śmierci. Za każdym

życiem, za każdą śmiercią, działa coś większego niż tylko człowiek. Działa potężny los. I

wszyscy jesteśmy wydani temu losowi. I ten los ustala kto żyje, a kto umiera. W jego

służbie są również mordercy. W obliczu tego losu wszyscy są równi, nikt nie jest gorszy, nikt

nie jest lepszy. I też w tym wymiarze nikt nie ma złego losu. Ani też dobrego. W obliczu

tego losu wszyscy są równi i jednakowo dobrzy. Jest to oczywiście tylko zasłon czegoś

niepojętego, czegoś, co jest za tym. Ta siła, która działa za tym, z tyłu i jest ona zwrócona

do wszystkich ludzi jednakowo. I jakikolwiek los by nasz nie był, w obliczu tego losu

jednakowo jest dla wszystkich i wszyscy jednakowo są miłowani.

To, co tu widzieliśmy wychodzi daleko poza nasze wyobrażenia i zamiary, daleko poza nasze

lęki. Tylko wówczas, gdy mamy to w polu widzenia, we wszystkim, co czynimy i

przeżywamy, jesteśmy rzeczywiście w miłości.

I ta miłość nie płynie z nas. Ona nas porywa, i dlatego w tym ruchu nie ma już

przeciwieństwa miedzy mną a czymś innym, ten sam ruch czyni nas jednością, bez różnicy.

Jaki jest obraz tego ruchu? Wszyscy mamy głębokie doświadczenie tego: dziecko w łonie

matki. Tutaj zamyka się ten krąg.

Stopka | Kontakt

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: