Aleksander i Siergiej Abramow - Jezdzcy znikąd.pdf - Abramow Aleksander i Siergiej - izat1984

Aleksander Abramow i Siergiej Abramow

Jeźdźcy z nikąd

Przełożyła Irena Lewandowska

Wsadniki Niotkuda

Ros - ?

Pol - 1969

CZĘŚĆ PIERWSZA

Różowe obłoki

KATASTROFA

Śnieg był miękki, puszysty, zupełnie nie przypominał chropawego jak szmergiel

krystalicznego firnu polarnych pustaci. Antarktyczne lato, miły łagodny mrozek, który

nawet nie szczypie w uszy, stwarzały atmosferę turystycznej przejażdżki. Tam gdzie w

zimie nawet płozy samolotu nie mogły się oderwać od przechłodzonych kryształków

śniegu, nasza trzydziestopięciotonowa amfibia sunęła jak osobowy samochód po

autostradzie. Wano prowadził wóz po mistrzowsku, nie hamował nawet na widok

podejrzanych lodowych nawisów.

- Bez brawury, Wano - zawołał z kabiny nawigacyjnej Ziernow. - Mogą być

szczeliny.

- Gdzie, kochanie? - zapytał z powątpiewaniem Wano, wpatrując się przez

okulary słoneczne w strumień oślepiającego światła wlewający się do kabiny przez

przedni iluminator. - Czy to jest droga? To bulwar Rustawelego a nie droga. Macie

jakieś wątpliwości? Nigdy nie byliście w Tbilisi? W takim razie wszystko jest jasne.

Wygramoliłem się z kabiny radiooperatora i usiadłem na strapontenie obok

Wano. Nie wiedzieć czemu odwróciłem się i spojrzałem na stolik w salonie, przy

którym przeprowadzał jakieś meteorologiczne obliczenia Tolek Diaczuk. Nie

powinienem był się oglądać.

- Jesteśmy świadkami narodzin nowego kierowcy-amatora - zachichotał Tolek.

- Wano, kinetyk za chwilę cię poprosi, żebyś mu oddał kierownicę.

- A wiesz przynajmniej, co to znaczy kinetyk? - odgryzłem się.

- Ja tylko naukowo uogólniłem twoje specjalności kinooperatora i

kinomechanika.

- Idiota. Kinetyka to nauka o ruchu.

- W takim razie muszę poprawić błąd terminologiczny.

A ponieważ nic na to nie odpowiedziałem, dodał zaraz.

- Twoja próżność cię zgubi, Jurek. Dwa zawody to dla niego już za mało.

Każdy z nas, uczestników wyprawy, łączył co najmniej dwa, a niekiedy nawet

trzy zawody. Ziernow, który w zasadzie był glacjologiem, mógł w razie czego zastąpić

geofizyka i sejsmologa. Tolek pełnił obowiązki meteorologa, lekarza i kucharza. Wano

był mechanikiem samochodowym i kierowcą specjalnie skonstruowanej dla Dalekiej

Północy gigantycznej amfibii śnieżnej, a poza tym potrafił zreperować wszystko,

poczynając od zerwanej gąsienicy, a kończąc na przepalonej maszynce elektrycznej.

Pod moją zaś opieką oprócz kamery filmowej i projektora znajdowała się również

kabina radiooperatora. Ale do Wano ciągnęła mnie nie próżność, nie chęć zwiększenia

liczby moich specjalizacji, tylko miłość do jego “Charkowianki”.

Kiedy ujrzałem ją po raz pierwszy z pokładu samolotu, wydała mi się

czerwonym smokiem z bajek dzieciństwa, oglądana zaś z bliska, rozparta na

wysuniętych do przodu gąsienicowych łapach szerokich co najmniej na metr, z

wielkimi kwadratowymi ślepiami iluminatorów wydała mi się tworem z innej planety.

Umiałem prowadzić samochód, a nawet dużą ciężarówkę i Wano pozwolił mi już

wypróbować amfibię na jeziorze lodowca koło Mirnego, wczoraj jednak, kiedy już

wyruszyliśmy na wyprawę - dzień był chłodny i wietrzny - nie zaryzykował. Ale

dzisiejszy poranek tak kusił, powietrze było kryształowo przejrzyste.

- Puść mnie do kierownicy, Wano - poprosiłem, zaciskając zęby i usiłując nie

obejrzeć się tym razem. - Na pół godzinki.

Wano już wstawał, ale powstrzymał go okrzyk Ziernowa:

- Żadnych eksperymentów z prowadzeniem. Odpowiadacie za każde

uszkodzenie pojazdu, Czocheli. A wy, Anochin, włóżcie szkła.

Natychmiast wykonałem polecenie - Ziernow jako kierownik był wymagający i

stanowczy, a patrzenie na miriady iskier zapalanych przez zimne słońce na śnieżnej

równinie nie osłoniętymi ochronnymi okularami oczyma nie było bezpieczne. Śnieżna

równina ciemniała dopiero pod horyzontem, zlewała siłę tam z rozmytą ultramaryną

nieba, bliżej zaś powietrze wydawało się być jarzące białe.

- Spójrzcie lepiej w boczmy iluminator, Anochin - ciągnął Ziernow. - Czy nic

was nie niepokoi?

O jakieś pięćdziesiąt metrów na lewo wznosiła się zupełnie pianowa ściana

lodowa. Błyszcząca i tęczująca jak smuga diamentowego pyłu ciemniała u dołu, tam

gdzie zleżały rozwarstwiony śnieg przekształcał się już w zmętniały chropowaty firn. A

jeszcze niżej widać było warstwę lodu, jakby odciętą nożem olbrzyma, błękitniejącą w

słońcu niczym niebo odbite w lustrze. Ściana ciągnęła się w nieskończoność, bez

najmniejszej przerwy, aż zniknęła gdzieś tam w śnieżnej dali. Można było pomyśleć, że

potężne wielkoludy z bajki wydźwignęły ją tu, ową, nie wiadomo czego broniącą i nie

wiadomo komu zagrażającą twierdzę.

- Lodowy płaskowyż, Borysie Arkadiewiczu. Może to szelfowy lodowiec?

- Bywalec - uśmiechnął się Ziernow, robiąc aluzję do drugiej już mojej wizyty

na Biegunie Południowym. - Czy wiecie, co to jest szelf? Nie wiecie? Szelf to

platforma cokołu kontynentalnego. Lodowiec szelfowy schodzi w ocean. A to nie jest

czoło lodowca, a my nie płyniemy po oceanie. - Zamilkł na chwilę, potem dorzucił,

zamyślony: - Stańcie, Wano. Obejrzymy to z bliska. To ciekawy fenomen. A wy się

ubierzcie, towarzysze. Żebyście się nie ważyli wychodząc w swetrach.

Z bliska ściana okazała się jeszcze piękniejsza - nieprawdopodobny blok

zamarzniętego nieba odcięty aż po horyzont. Ziernow milczał. Może przytłoczył go

ogrom, a może niezrozumiałość tego, co widzieli. Długo wpatrywał się w śnieżny

szlak śniegowy u szczytu ściany, potem nie wiedzieć czemu popatrzył pod nogi, deptał

śnieg, rozgarniał go nogą. Nic nie rozumiejąc śledziliśmy jego ruchy.

- Zwróćcie uwagę na śnieg pod nogami - powiedział nagle Ziernow.

Zaczęliśmy deptać śnieg za jego przykładem i pod cieniutką warstwą

odkryliśmy twardą powierzchnię lodu.

- Ślizgawka - powiedział Diaczuk. - Idealna płaszczyzna, jakby sam Euklides

robił lodowisko. Ale Ziernow nie zareagował na żart.

- Stoimy na lodzie - ciągnął zamyślony. - Pokrywa śnieżna ma najwyżej dwa

centymetry grubości. A spójrzcie, ile go jest na ścianie. Całe metry. Czemu? Takie

same wiatry, takie same warunki, a zupełnie odmienny rezultat. Macie jakąś

koncepcję?

Nikt nie odpowiedział. Ziernow po prostu głośno myślał.

- Struktura lodu na pierwszy rzut oka jest taka sama. Powierzchnia lodu także.

Wrażenie sztucznego wygładzenia. A gdyby zmieść spod nóg tę centymetrową

warstwę śniegu, ukazałaby się identyczna nienaturalna płaszczyzna. Ale to przecież

nonsens.

- Wszystko w państwie Królowej Śniegów jest nonsensowne - stwierdziłem.

- Dlaczego Królowej a nie Króla? - zapytał Wano.

- Wyjaśnij mu to, Tolek - powiedziałem - jesteś przecież specjalistą od map.

Gdzie się znajdujemy? Obok Ziemi Królowej Mary. A co jest tam dalej? Ziemia

Królowej Maud. A z tamtej stromy? Ziemia Królowej Wiktorii.

- Po prostu Wiktorii - poprawił mnie Tolek.

- To była królowa Anglii, erudyto z Instytutu Prognoz.

Ziernow nie słuchał nas.

- Czy jesteśmy mniej więcej w tym rejonie? - zapytał nagle.

- To znaczy w jakim?

Aleksander i Siergiej Abramow - Jezdzcy znikąd.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: